Πλέον κοιτάζει προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω...

Ποιος να το έλεγε και ποιος να το(ν) πίστευε. Ότι μπαίνοντας σιγά-σιγά στην τελευταία στροφή της regular season και μετά την 21η αγωνιστική της EuroLeague η κουβέντα που θα γινόταν για τον Παναθηναϊκό θα ήταν για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στην τελική κατάταξη και όχι για τα σενάρια της πρόκρισης στα playoffs. Και αυτό είναι κάτι που πιστώνεται ολοκληρωτικά σε όλους όσους το πίστεψαν και συνεχίζουν να το πιστεύουν!

Αν θέλετε την άποψή μου, πριν από το τζάμπολ της φετινής διοργάνωσης και βλέποντας τα ρόστερ όλων των ομάδων, θεωρούσα ότι οι «πράσινοι» ναι μεν θα κατάφερναν να πάρουν το εισιτήριο της οκτάδας αλλά θα... δεινοπαθούσαν μέχρι και τις τελευταίες αγωνιστικές. Παρόλα αυτά κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο και έχοντας γνωρίσει «κακές ήττες» όπως στη Λιόν ή με την Άλμπα στο ΟΑΚΑ, να εδραιωθούν στην 6η θέση και να απέχουν μόλις δύο νίκες από την τετράδα και το πλεονέκτημα της έδρας στα playoffs της EuroLeague.

Δεν λέω. Η μπάλα πρέπει να μείνει χαμηλά στις τάξεις των «πρασίνων» γιατί σε αυτήν την EuroLeague και με τα αποτελέσματα που βλέπουμε σε κάθε αγωνιστική, τα πάντα μπορεί να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Όμως το κυριότερο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να πείθει. Να εμπνέει σιγουριά. Να συνδυάζει την ουσία με το θέαμα. Να γίνεται ομάδα που κοιτάζει προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Μπορεί να έχει ακόμα τα... θεματάκια στην άμυνα, αλλά από τη στιγμή που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει τη λέξη «απολαυστικός» για τον Παναθηναϊκό του Ρικ Πιτίνο, αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο.

Το 13-8 ρεκόρ δεν έχει εγγυηθεί ακόμα την πρόκριση στα playoffs, αλλά από την άλλη, δίνει βάσιμες ελπίδες για να μπορεί ο Παναθηναϊκός να «γλυκοκοιτάξει» το αβαντάζ της έδρας με την είσοδό του στην πρώτη τετράδα. Εύκολο; Σε καμία περίπτωση. Εφικτό; Φυσικά. Και το έχουν κάνει οι ίδιοι οι παίκτες με τον προπονητή να φαντάζει εφικτό. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που καμία ομάδα, σε καμία έδρα, δεν μπορεί να νιώθει σίγουρη για τη νίκη. Αν εξαιρέσουμε την Ανατολού Εφές που συνεχίζει να τρελαίνει κόσμο και κοσμάκη και να έχει αγκαλιάσει την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου, όλες οι υπόλοιπες ομάδες μπορούν εύκολα να κερδίσουν οπουδήποτε, αλλά και να χάσουν οπουδήποτε.

Φυσικά για να φτάσει ο Παναθηναϊκός στο σημείο να κοιτάζει προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω, το οφείλει σε μεγάλο βαθμό (για την ακρίβεια στον μεγαλύτερο βαθμό) στον Ρικ Πιτίνο και στο πόσο πολύ έχει βοηθήσει μερικούς παίκτες να ανέβουν επίπεδο και να διαλύουν τα σύννεφα της αμφισβήτησης που υπήρχαν από τους... κάθε λογής προπονητές. Ναι, καλά καταλάβατε. Κυρίως αναφέρομαι στον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος στο ματς με την Βιλερμπάν όχι μόνο «κατάπιε» τον... πολυδιαφημισμένο Τονιέ Ζεκιρί, όχι μόνο «σκέπασε» τα καλάθια μοιράζοντας τη μία τάπα μετά την άλλη, αλλά πιστοποίησε ότι βρίσκεται σε διαρκή άνοδο και ότι οι εμφανίσεις του με Μπάγερν, Ζάλγκιρις, Προμηθέα μόνο... εξαίρεση δεν ήταν. Αντίθετα τείνουν να γίνουν ο κανόνας και αυτό εξαιτίας της δουλειάς που έχει «ρίξει» όλο αυτό το διάστημα και της δουλειάς που συνεχίζει να «ρίχνει» επί καθημερινής βάσης.

Η τετράδα... φωτιά

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Παπαγιάννης είναι «άλλος παίκτης» το τελευταίο διάστημα. Ο ψηλός που εμπνέει εμπιστοσύνη. Ο ψηλός που χάρη στην απόδοσή του έχει γίνει τόσο επιβλητικός ώστε να αναγκάζονται πλέον οι αντίπαλοί του να σκεφτούν να μπουν στο καλάθι για να τον αντιμετωπίσουν. Ξαναλέω όμως. Χρειάζεται βοήθεια! Θυμάστε στο ματς με την Βιλερμπάν πόσες φορές βγήκε για να εμποδίσει το σουτ από τα 4-5 μέτρα με αποτέλεσμα να μείνει «γυμνή» η ρακέτα και να χαθούν αμυντικά ριμπάουντ; Εκεί χρειάζεται βοήθεια από τους συμπαίκτες του γιατί όποιος δεν έχει παρακολουθήσει το ματς και απλά κοιτάξει τα στατιστικά θα σταθεί στα 16 επιθετικά ριμπάουντ της γαλλικής ομάδας. Ε, ο Παπαγιάννης είναι ζήτημα να έχασε υπό νορμάλ συνθήκες τα δύο, το πολύ τρία, από αυτά.

Πάντα το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν στη θέση του σέντερ! Αν και εφόσον ο Παπαγιάννης καταφέρει να την «υπηρετήσει» στο υψηλό επίπεδο και κοιτάξει στα μάτια και άλλους σέντερ που κάνουν την διαφορά στην EuroLeague, αυτομάτως οι «πράσινοι» θα έχουν ένα μεγάλο κέρδος. Ίσως το μεγαλύτερο τη σεζόν που αποτελεί και την σημαντικότερη επένδυση για το μέλλον. Από εκεί και πέρα, ακόμα μεγαλύτερο step up έχει κάνει ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος μέρα με τη μέρα, παιχνίδι με το παιχνίδι, έχει φτάσει στο σημείο να γίνει ο δεύτερος πολυτιμότερος και... αναγκαίος παίκτης της ομάδας, πίσω από τον Νικ Καλάθη. Σκορ, άμυνα, ριμπάουντ, ενέργεια. Και όσο περνάει η σεζόν, όχι μόνο δεν σταματάει, αλλά εντείνει ακόμα περισσότερο τους ρυθμούς. Δεν ξέρω τι λέτε και τι πιστεύετε εσείς, αλλά στα δικά μου μάτια πρόκειται για ένα από τα τρία καλύτερα τριάρια αυτή τη στιγμή στην EuroLeague.

Και μιας και ανέφερα τον Καλάθη. Δεν θα σταθώ στις 17 ασίστ (μοίρασε άλλες τρεις ρε Νικ να κάνεις και ρεκόρ βραδιάς στην ιστορία της EuroLeague!) αλλά στα «μηδέν» τρίποντα που επιχείρησε! Είδατε πόσο διαφορετικός ήταν ο Παναθηναϊκός όταν ο Νικ ήταν μόνο δημιουργός; Όταν δεν πήρε προσπάθειες τραβηγμένες από τα μαλλιά; Όταν προτίμησε να «σιγουρέψει» το καλάθι; Και ας είχε μείνει σε 1-2 περιπτώσεις μόνος του στο τρίποντο. Τι έκανε όσον αφορά το σκοράρισμά του; Εκμεταλλεύτηκε τους χώρους που του είχαν δημιουργήσει οι συμπαίκτες του και σκόραρε με εύκολα layups ή floaters. Ε, αυτό είναι που θέλει ο Παναθηναϊκός από τον Καλάθη. Να έχει το... εύκολο καλάθι και τη σίγουρη πάσα.

Όσο για τον Φριντέτ; Απελευθερώθηκε, σκόραρε, πήρε αυτοπεποίθηση και... άντε πιάστε τον. Μπορεί στην άμυνα να ήταν λίγο ευάλωτος, αλλά στην τελική, αν μπορεί να έχει στην επίθεση σίγουρους 20+ πόντους, ε ας «φάει» μερικούς και πίσω. Έτσι είναι αυτοί οι παίκτες. Πώς να το κάνουμε; Πάντως κυνήγησε και προσπάθησε και στην άμυνα. Ο Ράουτινς είναι ακόμα κλίματος. Για την ακρίβεια... τελείως εκτός κλίματος. Όμως ο Πιτίνο είπε ότι ο Καναδός γκαρντ μαθαίνει γρήγορα. Και ερωτώ τώρα: Έχοντας δει την βελτίωση που παρουσιάζουν ατομικά, όλοι σχεδόν, οι παίκτες της ομάδας, υπάρχει λόγος να μην τον πιστέψουμε. Ε, ας το(ν) περιμένουμε λοιπόν.

Πάντως όσον αφορά την άμυνα, όσο εξαιρετικός ήταν ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο με 18 πόντους και 17 πόντους παθητικό σε κάθε δεκάλεπτο, στην τελευταία περίοδο έχυσε την καρδάδα με τον γάλα και χάλασε λίγο την όμορφη εικόνα έχοντας δεχτεί με 30 πόντους. Πάντως είδα ότι γίνεται δουλειά και στην άμυνα! Θα έρθει και η διάρκεια... Γιατί είπαμε: Στην επίθεση είναι... απολαυστικός! Άλλωστε από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός παίζει σε up tempο με πολλές κατοχές, λογικό και επόμενο να δεχτεί και περισσότερους πόντους έχοντας ο αντίπαλος περισσότερες επιθέσεις.