Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα...

Η απόφαση για τερματισμό της σεζόν της Euroleague και του Eurocup αιφνιδίασε μόνο για όσους συνηθίζουν να πετούν στα σύννεφα. Τέτοιοι βέβαια παρεπιδημούν πολλοί στον αθλητισμό και συχνά πετούν γραβάτες.

Ο Μπερτομέου, ωστόσο, είναι πρώτα απ’ όλα ρεαλιστής. Ο κύβος ερρίφθη όταν το ισοζύγιο ανάμεσα στα πλεονεκτήματα και στα μειονεκτήματα αποδείχθηκε αρνητικό. Και πολύ σωστά.

Εάν υπάρχει έκπληξη σε όλο αυτό, αυτή έγκειται στην αργοπορία λήψης της τελικής απόφασης.

Η Βαρκελώνη επιχείρησε να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια πριν κλειδώσει το λουκέτο, αλλά το στοίχημα ήταν χαμένο από χέρι, όπως και εκείνο της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων υπό κανονικές συνθήκες το 2020.

Το σχέδιο για διεξαγωγή της τελικής φάσης της Εuroleague υπό συνθήκες «φούσκας» σε μία πόλη δεν ήταν παρά μία φούσκα, που μπορούσε να προκαλέσει ακόμη και δυσφήμιση στον οργανισμό.

Στο ΝΒΑ, στην Ισπανία και στο Ισραήλ πιθανόν να προχωρήσει και να τελεσφορήσει ένα τέτοιο σχήμα, αλλά η Εuroleague, είναι μία Λίγκα 10 κρατών, κάθε ένα από τα οποία έχει διαφορετικό υγειονομικό κώδικα και ξεχωριστές ιδιομορφίες.

Όταν προστεθεί στην εξίσωση η χώρα-κλειδί για τη διοργάνωση, δηλαδή οι ΗΠΑ από όπου προέρχονται οι κορυφαίοι παίκτες της, το εγχείρημα γίνεται κοκτέιλ μολότοφ, με κορονοϊό Covid-19 στη θέση της βενζίνης.

Πολλοί και σημαντικοί Αμερικανοί παίκτες σκόπευαν να καθίσουν στα αυγά τους και να ρίξουν μαύρη πέτρα προς την κατεύθυνση της Ευρώπης.

Το νομικό αδιέξοδο με τα συμβόλαια που ολοκληρώνονταν στα τέλη Ιουνίου έκανε την κατάσταση ακόμα πιο περίπλοκη, ενώ κάποιοι είχαν ήδη αποχωρήσει από τις ομάδες τους και συζητούσαν με επίδοξους μνηστήρες.

Στο τελευταίο διάστημα, η κατάσταση με την πανδημία στην Ευρώπη εξελίχθηκε πιο ευνοϊκά από ό,τι ίσως θα περίμενε ο Μπερτομέου, σε όλες σχεδόν τις χώρες.

Θεωρητικά, οι συνθήκες εξομαλύνθηκαν σε σημαντικό βαθμό και επέτρεψαν χαμόγελα αισιοδοξίας για το μέλλον των αθλητικών διοργανώσεων.

Οι εγκλεισμοί καταργήθηκαν, τα μέτρα προστασίας έγιναν λάστιχο, ενώ ορισμένες χώρες αποφάσισαν να ανοίξουν διάπλατα τα σύνορά τους, χωρίς να απαιτούν καραντίνα 14 ημερών για τους επισκέπτες.

Η τακτική της Ελλάδας και εσχάτως της χαροκαμένης Ισπανίας μπορεί να αγγίζει τα όρια της κρατικής ανευθυνότητας, αλλά θα ήταν βολική για να μαζευτούν χίλιοι νοματαίοι και να παίξουν μπάσκετ στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη ή στη Μαγιόρκα ή σε κάποια άλλη μητρόπολη υγειονομικής χαλαρότητας.

Ορισμένες ομάδες εμφανίστηκαν υπέρμαχες της επανεκκίνησης, η καθεμία για διαφορετικούς λόγους: η Εφές, η Μπαρτσελόνα, η Μακάμπι.

Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να βρεθούν άλλοι τρεις ψήφοι για να επιτευχθεί ο μαγικός αριθμός «6», εάν υπήρχε τέτοια τάση. Ο Παναθηναϊκός το συζητούσε, υπό όρους.

Το σημείο κλειδί στις όποιες διαπραγματεύσεις φαίνεται ότι ήταν η -σχεδόν ομόφωνη- αντίρρηση των παικτών, στην κάπως καθυστερημένη τηλεδιάσκεψη του Σαββάτου.

Όπως εύγλωττα «τιτίβισε» ο Μάικ Τζέιμς, είναι παράλογο να γίνεται πειραματόζωο των γηπέδων -σε ένα άθλημα επαφής και κλειστού χώρου- ένας άνθρωπος στον οποίο δεν επιτρέπεται να πάει στο σούπερ μάρκετ δίχως μάσκα.

Εμείς και οι εξ Ανατολών γείτονες έχουμε πάρει κάπως αψήφιστα το όλο σκηνικό, αλλά οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Γάλλοι είδαν με τα μάτια τους τα καμιόνια με τα πτώματα.

Επιπρόσθετα, πολλοί αθλητές έχουν στο σπίτι μικρά παιδιά ή και ηλικιωμένους γονείς, οπότε αρνούνται να παίξουν ρουλέτα με την υγεία των οικογενειών τους.

Στην αγγλική Πρέμιερ Ληγκ, δύο ποδοσφαιριστές, ο Ν’Γκολό Καντέ της Τσέλσι και ο Τρόι Ντίνι της Ουότφορντ, γονείς νεογνών με αναπνευστικά προβλήματα, αρνούνται κατηγορηματικά να επιστρέψουν στο γήπεδο.

Είναι βέβαιο ότι τέτοια κρούσματα θα είχαμε και στην Euroleague του μπάσκετ. Χώρια η κατάθλιψη για την οποία μίλησε ο προπονητής της Βαλένθια.

Η δικαιολογία που προβλήθηκε από τους παίκτες για την πιθανότητα τραυματισμών λόγω της απραξίας μου ακούγεται κάπως προσχηματική. Ουδείς ζήτησε να μπουν στο γήπεδο απροπόνητοι οι μπασκετμπολίστες.

Το διάστημα των 20-30 ημερών που προβλεπόταν από το χρονοδιάγραμμα του Μπερτομέου είναι ικανοποιητικό και πάντως παρόμοιο με αυτό που ακολουθούν οι ίδιοι κάθε καλοκαίρι πριν βουτήξουν στα βαθιά π.χ. ενός Μουντομπάσκετ.

Οι αθλητές φοβήθηκαν περισσότερο το στριφνό καλεντάρι, αφού πιθανός τραυματισμός τον Ιούλιο θα τους άφηνε αντιμέτωπους με το φάσμα της ανεργίας -ή της μειωμένης ανταμοιβής- στο ξεκίνημα της νέας σεζόν.

Εξάλλου, δεν είχαν κάτι να χάσουν από τον τερματισμό της σεζόν, πέρα από σκόρπια πριμ.

Η συμφωνία που συνομολογήθηκε πριν από μερικές εβδομάδες εγγυάται την αποπληρωμή του 80% όλων των συμβολαίων, ποσοστό που θα αυξανόταν σε 85% σε περίπτωση ολοκλήρωσης της σεζόν.

Δεν είναι δα κανένας πακτωλός, αυτό το παραπανίσιο 5 τοις εκατό. Άλλωστε σε πολλές χώρες (όπως η Ελλάδα) τα εθνικά πρωταθλήματα «έκλεισαν» με ανάδειξη πρωταθλήτριας, οπότε τα σχετικά πριμ θα πρέπει να πληρωθούν.

Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά η παύλα που θα συνοδεύσει τα πεπραγμένα της περιόδου 2019-20, αλλά η ιλιγγιώδης χασούρα των 200 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ, σε συνάρτηση μάλιστα με πιθανή αποχώρηση του μεγάλου χορηγού της διοργάνωσης.

Ο Μπερτομέου δήλωσε αισιόδοξος για τη συνέχιση της συνεργασίας με την Turkish Airlines και με άλλους γενναιόδωρους χρηματοδότες, αλλά η ψυχούλα του το ξέρει.

Οι επί μέρους ομάδες καλούνται να περπατήσουν σε λασπουριά, ενώ η πιθανότητα εκκίνησης της επόμενης σεζόν κεκλεισμένων των θυρών πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο της οικονομικής κατάρρευσης, ιδίως για όσες ποντάρουν πρωτίστως στο πορτοφόλι του «τρελού» προέδρου.

Ο Παναθηναϊκός φαίνεται να εισέρχεται σε περίοδο εσωστρέφειας και αναπροσαρμογής των οικονομικών δεδομένων, νοικοκυρέματος αν προτιμάτε.

Αντίθετα, ο παραδοσιακά «τεχνοκράτης» Ολυμπιακός εμφανίζεται περίεργα δραστήριος στο παζάρι. Ίσως για να προλάβει τον τιμάριθμο και να πιάσει τους ανταγωνιστές στον ύπνο.

Σε κάθε περίπτωση, το ευρωπαϊκό μπάσκετ εισέρχεται ξεβράκωτο σε αχαρτογράφητα θολά νερά, τα ίδια στα οποία οφείλει να κολυμπήσει σύσσωμος ο παγκόσμιος αθλητισμός μετά την πανδημία.

Θα είναι ίσως ωφέλιμο να προσγειωθούμε και να αποχαιρετήσουμε τα σύννεφα, διότι η βουτιά από εκεί ψηλά θα προκαλέσει πάταγο και οδύνη.

Το κυνήγι των ανεμομύλων είναι κατ' εξοχήν εφεύρεση των Ισπανών, άσχετα αν εμείς το εξελίξαμε σε επιστήμη τις τελευταίες δεκαετίες.