Παναθηναϊκός: Οι οικογένειες είναι «στις χαρές και στις λύπες μαζί»

Αν έκανε κάποιος το πρωί της Παρασκευής (26/6) ένα γκάλοπ ανάμεσα στους φίλους του Παναθηναϊκού και ρωτούσε για το αν θα προτιμούσαν έναν παίκτη των δύο εκατομμυρίων ή το δίδυμο των Φραγκίσκου Αλβέρτη και Δημήτρη Διαμαντίδη για τον διοικητικό θώκο μετά τη λαίλαπα των τελευταίων ημερών, αδυνατώ να πιστέψω ότι θα υπήρχε έστω και ένας που θα επέλεγε το πρώτο.

Κακά τα ψέμματα. Μέχρι πριν από μερικές ώρες, ο Παναθηναϊκός ακροβατούσε στο χείλος του γκρεμού και κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί (πολλώ δε μάλλον να πει) κάτι αισιόδοξο για την «επόμενη ημέρα» του συλλόγου. Ο μεν Αλβέρτης αποχωρούσε από την ομάδα, ενώ και ο Μάνος Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος που «έτρεχε» τα πάντα τα τελευταία 30 χρόνια στους «πράσινους» σε όλα -σχεδόν- τα επίπεδα, είχε συμφωνήσει με την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.

Όμως μια κίνηση στάθηκε αρκετή για να αλλάξει άρδην το κλίμα, να γυρίσει τούμπα την κατάσταση και η μαυρίλα της απαισιοδοξίας να μετατραπεί σε χαμόγελο ελπίδας. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, αν και είχε απομακρυνθεί από την ομάδα, πείστηκε να παραμείνει. Και όχι μόνο να παραμείνει, αλλά να αναβαθμιστεί ο ρόλος του και να έχει δίπλα του τον έτερο Καππαδόκη και άλλοτε εμβληματικό αρχηγό, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στον Παναθηναϊκό τη δεδομένη χρονική στιγμή! Κίνηση... ματ!

Ναι. Κανείς από τους δύο δεν έχει το «βαρύ» πορτοφόλι για να ανεβάσει το μπάτζετ της ομάδας για τη νέα σεζόν. Και ούτε έχουν το (με όλη τη σημασία της πρότασης) «know how» για το management ενός συλλόγου. Άλλωστε γι' αυτόν τον λόγο θα είναι μαζί τους ο Τάκης Τριαντόπουλος, ένας άνθρωπος της εμπιστοσύνης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και εκείνος που είχε κληθεί να τρέξει την ομάδα στα διοικητικά θέματα λειτουργίας.

Όμως όταν η βάση της νέας ομάδας ακούει στα ονόματα των Φραγκίσκου Αλβέρτη και Δημήτρη Διαμαντίδη, των δύο «πράσινων τοτέμ», των ανθρώπων που μετρούν συνολικά 47 τίτλους (οι περισσότεροι εκ των οποίων κοινοί) αυτομάτως ανεβαίνει και το level της ομάδας. Ανεξαρτήτου μπάτζετ και ανεξαρτήτου συνθηκών. Μιλάμε για εκείνους που έμελλε να αλλάξουν τον ρου της «πράσινης» ιστορίας μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.

Γιατί να μην το κάνουν και έξω από αυτές; Το να γράψω τα επιτεύγματά τους, θεωρώ ότι είναι περιττό. Όλοι τα γνωρίζουν. Πλέον οι «διόσκουροι» του μπασκετικού Παναθηναϊκού έχουν μπροστά τους μία διαφορετική, ενδεχομένως μεγαλύτερη και πιο δύσκολη από τότε που έπαιζαν, πρόκληση. Το αν θα την φέρουν εις πέρας θα το δούμε στην πορεία. Το σίγουρο είναι ότι η παρουσία τους εγγυάται:

α) Πρώτα απ' όλα ηρεμία. Και πραγματικά ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη όσο τίποτε άλλο αυτήν την ηρεμία. Τόσο ο οργανισμός, όσο και οι φίλαθλοι.

β) Σιγουριά. Είναι διαφορετικό να βλέπουν οι παίκτες της ομάδας στα αποδυτήρια ή στον πάγκο ή στα επίσημα τους δύο θρύλους των «πρασίνων». Όπως και αν έχει το πράγμα, προσδίδουν άλλη στιβαρότητα και άλλον... αέρα στις τάξεις του συλλόγου.

γ) Πλάνο. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν θα έμπλεκε ποτέ σε διοικητικές καταστάσεις αν δεν ήταν 100% σίγουρος (ούτε καν 99,9%) για τις εγγυήσεις που θα έπαιρνε. Και από τη στιγμή που ο «Μήτσος» βρίσκεται στη νέα προσπάθεια του Παναθηναϊκού μαζί με τον «Φράγκι», τότε «κάτι καλό ψήνεται».

δ) Διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό του ρόστερ. Είναι δεδομένο ότι ο Γιώργος Βόβορας είναι εκείνος που έχει επιμεληθεί τον σχηματισμό της ομάδας ενόψει της νέας σεζόν μαζί με τους συνεργάτες του. Όμως τόσο καιρό τηρούσε στάση αναμονής και περίμενε τις διοικητικές εξελίξεις με αποτέλεσμα να χαθεί χρόνος όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Όχι πια. Μπορεί να μην υπάρχει πλέον ο Μάνος Παπαδόπουλος για να διαπραγματευτεί και να μιλήσει με παίκτες και ατζέντηδες όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φανταστείτε: Να χτυπάει το τηλέφωνο του «χι» ατζέντη ή του «ψι» παίκτη και στην άλλη άκρη της γραμμής να είναι ο Διαμαντίδης ή ο Αλβέρτης και να λένε ότι ο Παναθηναϊκός ενδιαφέρεται. Πόσο, άραγε, θα αυξάνονται οι πιθανότητες να πειστούν αν ήταν ακόμα υπό... σκέψη;

ε) Συσπείρωση. Το συγκεκριμένο δίδυμο ήταν το μοναδικό αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε να συσπειρώσει τους πάντες, πολλώ δε μάλλον τον (πάντα απαιτητικό) κόσμο του Παναθηναϊκού. Αν και εφόσον «κόσμος και οργανισμός» λειτουργήσει ως «μια γροθιά» με την παρουσία των Αλβέρτη και Διαμαντίδη, αμέσως-αμέσως θα έχουν σημειώσει την πρώτη τους νίκη. Το σίγουρο είναι ότι η είδηση από... μόνη της κατάφερε να ανατρέψει το κλίμα και να... προμηνύει άμεση ανταπόκριση στα εισιτήρια διαρκείας. Όταν βγουν και αν θα υπάρχει παρουσία κόσμου την επόμενη σεζόν...

Αν μη τι άλλο ξημέρωσε μια άλλη, πολύ πιο αισιόδοξη μέρα στις τάξεις του «τριφυλλιού». Μια μέρα που αποδείχθηκε περίτρανα ότι οι «δεμένες» οικογένειες είναι και εκείνες που μένουν και ενωμένες μέχρι το τέλος. Ειδικά στα δύσκολα. Και ο Παναθηναϊκός είναι πραγματική οικογένεια. Τόσο στις καλές του, όσο και στις κακές του στιγμές.

Όπως λέει συνέχεια και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης «στις χαρές και στις λύπες μαζί...»

Και είναι από τους ανθρώπους που ΔΕΝ μένουν στα λόγια. Ήταν ο πρώτος που βάλθηκε να το αποδείξει!

ΥΓ: Ο Μάνος Παπαδόπουλος πρόσφερε όσα λίγοι στον Παναθηναϊκό. Θα μπορούσε να πει κάποιος, έστω και δίκην υπερβολής, ότι ήταν ο αφανής ήρωας της «πράσινης» αυτοκρατορίας όλα αυτά τα χρόνια.

ΥΓ2: Θέμα χρόνου, πλέον, η ανακοίνωση για την απόκτηση του Μάρκους Φόστερ. Μέσα στο επόμενο 20ημερο αναμένεται να κλείσουν τα περισσότερα «ανοικτά» μέτωπα και του υπόλοιπου ρόστερ.