Το «στοίχημα» των τριών!

• Τι είδαμε από τον Παναθηναϊκό
• Τα σχήματα του Βόβορα
• Το «βαρόμετρο» του εφετινού Παναθηναϊκού

Κατ' αρχήν να πούμε ότι το απόγευμα του Σαββάτου, ήταν μετά από καιρό, όπως θα έπρεπε να είναι ένα σαββατιάτικο απόγευμα! Δηλαδή με δύο τηλεοπτικούς αγώνες μπάσκετ και μάλιστα επιπέδου Euroleague, που χάρη στην τηλεοπτική μετάδοση της NOVA, απολαύσαμε μετά από καιρό.

Το εντυπωσιακό, δε, ήταν η διόλου ευκαταφρόνητη (περίπου 2.700) παρουσία των φιλάθλων στις κερκίδες της "Zalgirio Arena" (με μάσκες εννοείται), οι οποίοι έδωσαν άλλο τόνο στο ματς και το έκαναν να φαίνεται περισσότερο σαν επίσημο και λιγότερο σαν φιλικό.

Η Λιθουανία, άλλωστε και ιδιαίτερα το Κάουνας, φημίζονται για την λατρεία τους στο μπάσκετ και οι - τηρουμένων των αναλογιών - καλές επιδημιολογικές συνθήκες στην χώρα (χθες καταγράφηκε ρεκόρ κρουσμάτων με 53!), έχουν συμβάλει στην μερική επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα.

Πίσω στο θέμα μας, όμως και στον χθεσινό αγώνα που ήταν μόλις ο τέταρτος με φιλικό χαρακτήρα για τον Παναθηναϊκό (μετά το προπονητικό διπλό με την ΑΕΚ και τα παιχνίδια στα Γιάννενα με Ηρακλή και ΠΑΟΚ) και ο πρώτος υψηλού επιπέδου.

Υπό την έννοια ότι η Ζάλγκιρις προβλέπεται να είναι ένας αντίπαλος που θα μας απασχολήσει μέσα στην χρονιά, γιατί μάλλον θα κινηθεί στην ίδια «ταχύτητα» με τους πρωταθλητές και προϊόντος του χρόνου, θα έχει τον ίδιο στόχο: να πλησιάσει στην οκτάδα και να κυνηγήσει μία θέση στα playoffs.

Τι είδαμε από τον Παναθηναϊκό

Κατ' αρχήν μία ομάδα που φτιάχνεται από την αρχή και για την ώρα ψάχνεται (απόλυτα φυσιολογικό) να ανακαλύψει ποια σχήματα εξυπηρετούν περισσότερο τα «θέλω» του Γιώργου Βόβορα, ο οποίος παράλληλα δοκιμάζει τους παίκτες του σε όλους τους πιθανούς ρόλους που έχει σκεφτεί να τους αναθέσει. Επομένως για την ώρα, πολλή λιγότερη σημασία έχει το αποτέλεσμα (74-81) και πολύ περισσότερο η συνολική εικόνα και λειτουργία της ομάδας και τα όποια χρήσιμα λάθη κάνει.

Όλες οι ομάδες, άλλωστε, επιδιώκουν να είναι έτοιμες στις αρχές Οκτωβρίου. Επομένως στη δεδομένη χρονική στιγμή και ειδικότερα για τον Παναθηναϊκό, που σχεδιάζεται από νέο προπονητή και πάνω σε δέκα νέα πρόσωπα, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε ένα αγωνιστικό πρόσωπο γεμάτο αυτοματισμούς και συνεργασίες με κλειστά μάτια!

Η σταθερά για την οποία δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε καθόλου ότι θα χαρακτηρίζει τον εφετινό «εξάστερο» είναι η διάθεση και η προσπάθεια που θα καταβάλει για να έχει όσο το δυνατόν περισσότερο transition game. Θα δούμε πολλή πίεση και ενέργεια στην περιφερειακή άμυνα και αναζήτηση της πρώτης πάσας στο ανοιχτό γήπεδο με στόχο το εύκολο καλάθι.

Όσες (λίγες) φορές το είδαμε χθες, ο Παναθηναϊκός πλησίασε στο σκορ και στρίμωξε την πρωταθλήτρια Λιθουανίας, που παρεμπιπτόντως, μου άρεσε και μου θύμισε αρκετά ομάδα κολεγιακού μπάσκετ. Ο νέος Αυστριακός τεχνικός της, Μάρτιν Σίλερ, έχει φτιάξει ένα καλοκουρδισμένο σύνολο, που φάνηκε πολύ πιο έτοιμο από την ελληνική ομάδα (σε επίπεδο συνεργασιών) κι εκτιμώ ότι τουλάχιστον στην έδρα του, θα είναι αρκετά δυσκατάβλητο.

Τα σχήματα του Βόβορα

Πάμε λίγο, όμως, να σχολιάσουμε και τα σχήματα που χρησιμοποίησε ο 43χρονος τεχνικός, ξεκινώντας από το αρχικό με τον Τζάκσον στον "άσο", τον Φόστερ στο "2", τον Παπαπέτρου στο "3" και τους Ουάϊτ και Παπαγιάννη στο "4" και το "5" αντίστοιχα.

Με τον «βραχύσωμο» combo-guard στο παρκέ, οι «πράσινοι» έχουν ευχέρεια στο pick'n'roll παιχνίδι. Ο Τζάκσον περνάει εύκολα και μπορεί να σκοράρει με συνέπεια από μέση απόσταση αλλά και να πάει και μέχρι μέσα, γιατί είναι πολύ γρήγορος και δυνατός, ενώ έχει εξαιρετικό έλεγχο της μπάλας. Η δημιουργία μέσω πάσας στον ψηλό (Παπαγιάννης) δεν είναι στην πρώτη του επιλογή, ενώ υπάρχει και η λύση του μακρινού σουτ, στο οποίο είναι εξίσου αξιόπιστος. Εξ' ου και οι 18 πόντοι που σκόραρε (με καλά ποσοστά) και οι 5 ασίστ που μοίρασε σε 21 λεπτά συμμετοχής.

Το πρόβλημα με τον 29χρονο πρώην παίκτη της Φενέρ και της Μακάμπι, όμως, είναι στην άμυνα λόγω του πολύ χαμηλού ύψους του (1,80), το οποίο δημιουργεί συνεχή miss-match. Οι Λιθουανοί τα «διάβαζαν» συνεχώς και τα αξιοποίησαν επαρκώς, με είτε με διεισδύσεις, είτε με ποσταρίσματα που οδηγούσαν σε βοήθειες και κατ' επέκταση σε αργές αμυντικές περιστροφές που πλήγωσαν αρκετά την αμυντική λειτουργία.

Η εικόνα του «τριφυλλιού» στα μετόπισθεν βελτιωνόταν σχεδόν άμεσα μόλις στο παρκέ περνούσε ο Σαντ-Ροος (στην θέση του Τζάκσον) Ο Κουβανός έχει το μέγεθος και τα μακριά χέρια, αλλά ξέρει να βάζει σωστά το κορμί του και το κυριότερο έχει διάθεση και ορθή νοοτροπία στην άμυνα. Η παρουσία του στην πεντάδα, αλλάζει τελείως την αμυντική προσέγγιση της ομάδας και το «πάντρεμα» με τον Νέντοβιτς (22π., 4ρ. & 3ασ.), που φαίνεται ότι «διψάει» για μπάσκετ και μόλις πατήσει καλύτερα στα πόδια του, θα προσδώσει ποιότητα, δείχνει πολύ ενθαρρυντικό!

Ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ και της ΤΣΣΚΑ, έπαιξε χωρίς να έχει ξεπεράσει 100% το διάστρεμμα που τον ταλαιπώρησε και ίσως γι' αυτό επιθετικά ήταν άτολμος. Επιπροσθέτως, δείχνει ότι ακόμη χρειάζεται ψωμιά για να ανταποκριθεί επαρκώς στον ρόλο του οργανωτή (στο set παιχνίδι έλλειψαν οι συνεργασίες), ωστόσο, όταν ανέτοιμος και «σβηστός» σου έχει 3 ασίστ, 3 κλεψίματα, 2 ριμπάουντ, 1 τάπα και άλλες τόσες θετικές ενέργειες που δεν καταγράφονται στην στατιστική, τότε ανά πάσα στιγμή πας στον πόλεμο μαζί του!

Οι τρεις προαναφερθέντες παίκτες, θα είναι από τα βασικά σημεία αναφοράς του νέου Παναθηναϊκού, με τα καλά τους και τα άσχημά τους. Από τους υπόλοιπους που αγωνίστηκαν και πλην των βασικών του ελληνικού κορμού της ομάδας, θετικές εντυπώσεις άφησε ο Φόστερ, που είναι ένα γρήγορο κι αθλητικό παιδί με έφεση στην διείσδυση αλλά με καθόλου παραστάσεις από το επίπεδο της Euroleague και ο Μπέντιλ, που στην 2η χρονιά του στον σύλλογο, δείχνει πιο συνειδητοποιημένος με τον ρόλο του και φαίνεται να έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση και στην επίθεση.

Ο Ουάϊτ που πήρε τον δεύτερο μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής (25'34") μετά τον Παπαπέτρου, δεν ήταν καθόλου καλός, ενώ οι Κασελάκης, Μποχωρίδης και Όγκουστ (έχασε σημαντικό μέρος της προετοιμασίας και είναι πιο πίσω από τους υπόλοιπους), δεν μπορούν να κριθούν, γιατί έπαιξαν λίγο.

Το «βαρόμετρο» του εφετινού Παναθηναϊκού

Με δεδομένο ότι ο Τζάκσον, ο Σαντ-Ροος και ο Νέντοβιτς θα παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο και θεωρητικά ο Ουάϊτ και ο Όγκουστ (όταν ανεβάσει ρυθμούς) θα έχουν σημαντική θέση στο rotation της ομάδας, άφησα για το τέλος του τρεις παίκτες, των οποίων η απόδοση και η εξέλιξη, εκτιμώ ότι θα παίξει κομβικό ρόλο για την εφετινή πορεία των «πρασίνων».

Ο λόγος φυσικά για τον Ιωάννη Παπαπέτρου, τον Γιώργο Παπαγιάννη και τον Ντίνο Μήτογλου. Η μεταβατική χρονιά στην οποία μπήκαν το καλοκαίρι οι πρωταθλητές (με την αποχώρηση του βασικού χρηματοδότη τους), η απουσία του κόσμου από τις κερκίδες και της ρευστότητας που τους έδινε η μεγάλη προσέλευσή του, σε συνδυασμό με τα διευθυντικά πόστα που ανέλαβαν δύο παίκτες-σύμβολα στην ιστορία του συλλόγου, έκαναν πιο εύκολη την απόφαση για την πλήρη αξιοποίηση της «περιουσίας» του «τριφυλλιού».

Για το δίδυμο Αλβέρτη-Διαμαντίδη αλλά και όλους τους συνεργάτες τους, ήταν ξεκάθαρο ότι ο νέος Παναθηναϊκός πρέπει να βασιστεί πάνω στα τρία προανεφερθέντα παιδιά, που βρίσκονται σε εξαιρετική ηλικία (26 ο "Παπ", 24 ο "Μήτο" και 23 ο "Big Papa") κι αν έχουν την απαραίτητη στήριξη, διαθέτουν το potential για να αναπτύξουν το παιχνίδι και να δώσουν την υπεραξία που χρειάζεται η ομάδα σε μία σεζόν, όχι σαν όλες τις άλλες.

Χωρίς το παραπάνω επιτελείο ("Φράγκι", Μήτσο, Βόβορα, Καλαϊτζή, Παππά, Σιούτη και σία) και στην προ covid-19 εποχή, δύσκολα μία ομάδα με το ευρωπαϊκό όνομα και τους καθιερωμένους στόχους του «εξάστερου», θα έδινε την ευκαιρία σε τρία νέα ελληνόπουλα να παίξουν ηγετικό ρόλο. Και οι τρεις έχουν κατά καιρούς αποδείξει ότι έχουν δυνατότητες υψηλού επιπέδου. Τώρα, όμως, έφτασε η ώρα για μία ευκαιρία που ελάχιστοι προγενέστεροί τους είχαν στην ηλικία τους.

Γι' αυτό και το step-up μοιάζει και για τους τρεις, κάτι περισσότερο από «υποχρεωτικό». Και για τους ίδιους που βρίσκονται σε χρονιά συμβολαίου αλλά κατ' επέκταση για την ομάδα, που μ' αυτή την προϋπόθεση, θα βρεθεί σε θέση να υποστηρίξει πιο ενεργά τον στόχο της ανταγωνιστικής-αξιοπρεπούς πορείας στην Ευρώπη.

Προσωπικά τους πιστεύω και τους τρεις και είμαι αισιόδοξος ότι θα καταφέρουν να κερδίσουν το στοίχημα και το όφελος θα είναι διπλό. Ο Παπαγιάννης (8π., 3ρ., 1κοψ. & 1κλ. με 4/5 σουτ σε 22' κόντρα στην Ζάλγκιρις), άλλωστε, «κάνει μπαμ» ότι κινείται καλύτερα στο γήπεδο, έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις πρωτοβουλίες του και οι συμπαίκτες του τον ψάχνουν περισσότερο. Ο Μήτογλου που έπαιξε λιγότερο χθες (5π., 4ρ. & 2κλ. με 2/6 σουτ σε 16') φαίνεται ότι έχει δουλέψει πολύ, πατάει καλύτερα στο γήπεδο και έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο χέρι του, είναι επίσης σε καλό δρόμο.

Για το τέλος, άφησα τον αρχηγό της ομάδας, που από πέρυσι έδειξε ότι μπορεί να σηκώσει το ηγετικό βάρος. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου μπορεί να βρέθηκε σε κακή βραδιά στο Κάουνας (4π., 4ρ., 2ασ. & 3λ. με 0/6 σουτ), θεωρώ όμως ότι έχει τα στοιχεία που χρειάζονται για να είναι πάντα από χρήσιμος και θετικός, μέχρι ο βασικός πρωταγωνιστής. Και είναι θέμα χρόνου να ανεβάσει ρυθμούς.

Όλος ο οργανισμός του «τριφυλλιού» είναι πίσω απ' αυτά τα παιδιά και ο χρόνος αλλά και η εμπιστοσύνη που θα έχουν από την τεχνική ηγεσία, φτάνει και περισσεύει για να βγάλουν την υπεραξία που έχουν μέσα τους.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός θα αργήσει να παρουσιάσει αξιοπρεπή δημιουργία και γενικά καλές συνεργασίες στο μισό επίπεδο, γιατί έχει επιλέξει να πορευτεί χωρίς κλασσικό οργανωτή-δημιουργό. Διαθέτει όμως, παίκτες με ατομικό ταλέντο που μπορούν να τραβήξουν το σκορ μέχρι να μάθει να λειτουργεί πιο ομαδικά στην επίθεση. Η άμυνα θεωρώ ότι έχει αρκετά περιθώρια βελτίωσης και πιστεύω ότι όταν θα φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα, θα αυξήσει πολύ τις ευκαιρίες για παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, που θα αποτελέσει ένα από τα πλεονεκτήματα των «πρασίνων» στην τρέχουσα σεζόν.

Υγ.1: Μου άρεσε πολύ ο 19χρονος Ρόκας Γιοκουμπάϊτις, που ήταν ο πρώτος σκόρερ (16π. σε 18') της Ζάλγκιρις στο χθεσινό φιλικό. Από τον ρόλο που φάνηκε να έχει στο παιχνίδι της ομάδας του, είναι προφανές ότι ο νεαρός guard (1,94) υπολογίζεται (και δικαίως) από τον προπονητή του και πιστεύω ότι αν συνεχίσει έτσι, θα είναι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της εφετινής χρονιάς.

Υγ.2: Υπ' αυτό το πρίσμα, αναρωτιέμαι γιατί το δικό μας μπάσκετ δεν έχει μάθει να αξιοποιεί ουσιαστικά και σε μικρότερη ηλικία (πριν πατήσουν τα 20 δηλαδή), ταλέντα τύπου Καλαϊτζάκη, Ρογκαβόπουλου, Μαντζούκα (ο συγκεκριμένος τυγχάνει καλύτερης αντιμετώπισης στον Προμηθέα), έτσι ώστε να μην φτάνουν στα 23-24 τους, για να πάρουν σημαντικό χρόνο συμμετοχής ή να μην χρειαστεί να παίζουν σε πολύ μικρότερες ομάδες.