Το ζενίθ της Αγίας Πετρούπολης

Στην τραμπάλα των ενθαρρυντικών και των απογοητευτικών εμφανίσεων, στο ισοζύγιο των καλών νικών και των κακών ηττών, ο Ολυμπιακός έκανε χθες ένα βήμα μπροστά και κέρδισε έναν ρούμπο.

Είναι λίγες οι ομάδες που θα νικήσουν στην Αγία Πετρούπολη και ακόμα λιγότερες αυτές που θα φέρουν στο ναδίρ τη Ζενίτ του Τσάβι Πασκουάλ.

Ο Ολυμπιακός το πέτυχε δίχως να εγκαταλείψει τη λογική των πειραματισμών και του δοκιμαστικού σωλήνα.

Ελλείψει σαββατιάτικων αγώνων που θα προσφέρονταν για ανέξοδες ανορθογραφίες, ο Γιώργος Μπαρτζώκας μαθαίνει την ομάδα του μέσα από τους αγώνες της Euroleague, δηλαδή στου κασίδη το κεφάλι.

Εάν η πλήρης Εφές αποδείχθηκε υπερβολικά σκληρή για τα δόντια του, η μικρομεσαίου Ζενίτ φάνηκε στην πράξη ότι είναι αντίπαλος βγαλμένος από χαμηλότερο ράφι. Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να μετράει το ανάστημά του.

Θα έχει ενδιαφέρον η μελέτη της αναλυτικής στατιστικής, που συνυπολογίζει όλα τα στοιχεία και προσφέρει τον έλεγχο προόδου για κάθε πεντάδα.

Ο Μπαρτζώκας επιλέγει μία σειρά από διαφορετικά σε πρόσωπα και λογική σχήματα, όχι μόνο στην πορεία του αγώνα, αλλά και στην αρχική πεντάδα.

Απέναντι στη Ζενίτ, που βρίσκει ρέντα όταν τρέχει και σουτάρει καλά, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με ένα κουαρτέτο φουλ αμυντικό δίπλα στον Σλούκα: Τζένκινς, Παπανικολάου, Ζαν-Σαρλ, Μάρτιν.

Το σχεδόν ισόπαλο σκορ του πρώτου δεκαλέπτου (20-19) έμοιαζε με μαγική εικόνα, αφού οι πόντοι της Ζενίτ προήλθαν από τα γενέθλια ενός παίκτη (του Χόλινς με τα 4/5 τρίποντα) και από τα 6 φτηνά ελληνικά λάθη.

Οι Ρώσοι, με πρώτο τον Πάνγκος βγήκαν εκτός ρυθμού μόλις στέρεψαν τα ουρανοκατέβατα τρίποντα και σταμάτησαν τα δωράκια.

Το δεύτερο δεκάλεπτο ήταν το καλύτερο του φετινού Ολυμπιακού, το ζενίθ της Αγίας Πετρούπολης.

Ο Σπανούλης διόρθωσε την τσαπατσουλιά του Σλούκα, ο ΜακΚίσικ έφερε από τον πάγκο έξτρα δυναμισμό, ενώ ο Πρίντεζης κατέφτασε φρέσκος για να διαπρέψει σε άμυνα και επίθεση.

Μάλιστα, το σχήμα που ξεχαρβάλωσε πλήρως την επιθετική λειτουργία της Ζενίτ δεν είχε καν σέντερ στο παρκέ, αφού τα καθήκοντα της ρακέτας μοιράστηκαν για 6,5 λεπτά οι Πρίντεζης, Βεζένκοφ, με τον ΜακΚίσικ στο «3» και τον Λαρεντζάκη δίπλα στον αρχηγό.

Εάν αποδελτιώνω σωστά τις σημειώσεις μου, ο Ολυμπιακός υπέστη μόνο μία αμυντική ήττα στη β’ περίοδο, όταν ο Ουίλ Τόμας κατόρθωσε να ποστάρει τον Σπανούλη.

Στο διάστημα της απόλυτης κυριαρχίας του (και πριν επιστρέψουν οι μετρ της άμυνας για το β’ ημίχρονο), το σκορ έγινε 27-41 από 25-23. Η μπάλα κυκλοφόρησε με ταχύτητα, αλλά και υπομονή.

Το κλειδί για όσα είδαμε στα πρώτα 30 λεπτά ήταν, νομίζω, τα καντάρια ενέργειας που πρόσφεραν οι δύο φόργουορντ, Παπανικολάου και Ζαν-Σαρλ.

Ο Γάλλος είναι το μοναδικό μακρόστενο «τεσσάρι» του Ολυμπιακού που μπορεί να παίξει άμυνα ψηλά και να ανακουφίσει τους σέντερ επηρεάζοντας την εναέρια κυκλοφορία (με ριμπάουντ, τάπες και αλλοιώσεις) και δεν είναι τυχαίο ότι χθες έπαιξε όσο οι Πρίντεζης, Βεζένκοφ μαζί.

Ο Παπανικολάου των 32 λεπτών είναι μέχρι νεωτέρας ο μοναδικός αναντικατάστατος αυτής της ομάδας, αφού κάνει σωστά όλες τις δουλειές που φαίνονται και πολλές που δεν φαίνονται.

Ο Μάρτιν δεν θα γίνει ποτέ Μιλουτίνοβ αφού του λείπει το μπόι και η καθαρή μπασκετοσύνη, αλλά προσφέρει ένα σπάνιο πακέτο, τώρα που σιγά σιγά μαθαίνει πότε και πού να περιμένει τις ασίστ του Σλούκα και του Σπανούλη.

Ο Αμερικανός σέντερ τσέπης μπορεί να μη σουτάρει τρίποντα, μπορεί να υστερεί στις βολές, αλλά μετράει 32/35 δίποντα, σουτάροντας (και συλλέγοντας επιθετικά ριμπάουντ) ανάμεσα σε κλαδιά. Ο ίδιος είναι 2 μέτρα με τακούνι.

Αν ο Ολυμπιακός κινδύνευσε -όσο κινδύνευσε- με ήττα, ήταν επειδή κόλλησε στη ζώνη του Πασκουάλ, σε συνδυασμό με στη δική του κόπωση.

Ο Καταλανός είδε τους «ερυθρόλευκους» να χάνουν τον καλύτερο σουτέρ τους (τον Χάρισον, που φοβάμαι ότι έπαθε ζημιά) και προχώρησε σε απαρχαιωμένο τρικ, ξαφνιάζοντας τον αντίπαλο.

Ο Ολυμπιακός βρήκε την άκρη σε δύο κρίσιμες στιγμές (με το τρίποντο του Βεζένκοφ και το κάρφωμα του ακούραστου ΜακΚίσικ στο 60-63, αλλά φοβάμαι ότι θα ξαναβρεί μπροστά του το ίδιο πρόβλημα.

Απτόητος από την απειλή, ο Μπαρτζώκας προχώρησε σε αυτό που είχε προαποφασίσει, χωρίς να χαλάσει το timeshare Σπανούλη-Σλούκα.

Ο τελευταίος έμεινε ανενεργός σε όλη τη διάρκεια της δ’ περιόδου, ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα ξεκούραστο σουτ για να ανασύρει το κάρο από τη λάσπη και ένα σίγουρο χέρι για να ανταπεξέλθει στην πίεση.

Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, ήταν η άμυνα αυτή που προστάτευσε τα κεκτημένα στην τελική ευθεία του αγώνα. Τα 5 λάθη και τα μειωμένα ποσοστά της δ' περιόδου δεν ήταν αρκετά για να ματετρέψουν το ζενίθ σε ναδίρ.