Ποιος είναι, τέλος πάντων ο Αντρέα Τρινκιέρι;

Ο Αντρέα Τρινκιέρι ουδέποτε γύρισε τις πλάτες του στο πιο σημαντικό καθήκον που είχε, να ζήσει δηλαδή μια ζωή που είναι πλούσια από εμπειρίες, από τις δικές του ανεξάρτητες επιλογές, έχοντας το θάρρος να ακολουθήσει την περιέργειά του και βάζοντας πλέον στην εξίσωση το ιταλικό ταμπεραμέντο με τη γερμανική πειθαρχία. Η προοπτική να βάλει το σπουδαίο project της Μπάγερν Μονάχου στον σωστό δρόμο ήταν το πιο δυνατό καύσιμο για τον Ιταλό κόουτς, ο οποίος δεν χρειάζεται να δικαιολογήσει τον εαυτό του περαιτέρω.

Το 7-3 των Βαυαρών στην EuroLeague συνδυάζει αισιοδοξία και ρεαλισμό για έναν προπονητή που έχει καταφέρει, μεταξύ άλλων να αναδείξει καριέρες. Ό,τι συνέβη, δηλαδή με τον Κάιλ Χάινς, ο οποίος θα αποτελεί εις το… διηνεκές το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένας 21χρονος Αμερικανός με μπόι 1μ.98 που ήλθε στην Ευρώπη να παίξει μπάσκετ στη Βερόλι του Τρινκιέρι πριν καθιερωθεί σε έναν εκ των κορυφαίων Αμερικανών στην ιστορία της EuroLeague με τέσσερις τίτλους στο βιογραφικό του.

Πως προσέγγισε το ζήτημα με το ύψος σου; Το ότι σε καθιέρωσε ως undersized center ήταν αυτοσκοπός ή απλώς προέκυψε στην πορεία;
«Αρχικώς, μού ξεκαθάρισε ότι αισθάνεται σίγουρος για μένα, ότι μπορώ να παίξω στο top επίπεδο παρά το ύψος μου… Ήταν ένας από τους πρώτους που μου έδειξαν εμπιστοσύνη εκείνη την περίοδο. Πολλοί επέμεναν στο ότι είμαι κοντός. Τόσο κοντός, μάλιστα που δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να επιβιώσω όμως ο κόουτς Τρινκιέρι έχει ένα τρομερό χάρισμα να αναγνωρίζει ανθρώπους και αξίες! Από την πρώτη στιγμή που με είδε στο Summer League, κατάλαβε ότι μπορώ να παίξω και θα του είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό»!

Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που σου έχει δώσει;
«Να είσαι πάντα ο εαυτός σου και να μην απολογείσαι σε κανέναν για αυτό! Ανεξάρτητα με το πώς έχει η κατάσταση και οι συνθήκες που θα βρεις στη ζωή σου και στο μπάσκετ… Να προσπαθείς πάντα να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να πραγματοποιήσεις τις δυνατότητές σου, να ζήσεις με τόλμη και με πληρότητα. Εκείνα τα λόγια ήταν πραγματικά κάτι ιδιαίτερο για μένα. Ήμουν νέος, 21 χρονών όμως κουβαλάω ακόμα στη ψυχή μου αυτές τις κουβέντες».

Ήλθες στην Ευρώπη στα 21 σου και έπαιξες για πρώτη φορά ως επαγγελματίας στην… άγνωστη Βερόλι. Θυμάσαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό με τον κόουτς εκείνη την περίοδο;
«Όλο τον πρώτο μήνα μου στην Ιταλία! Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από τις ΗΠΑ και υποχρεωτικά έπρεπε να ζήσω μόνος μου μακριά από την πατρίδα. Δεν είχα ιδέα πώς να κάνω βασικά πράγματα! Μια μέρα, λοιπόν ο κόουτς ήλθε και με μάζεψε, με πήγε στο μανάβικο και το σούπερ μάρκετ, κυριολεκτικά κάναμε όλες τις δουλειές μαζί! Με βοήθησε να γίνω πιο ενεργός, να μάθω να ζω μακριά από το σπίτι και τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξέρω πολλούς προπονητές που θα έπαιρναν από το χέρι έναν Αμερικανό παίκτη για να τον πάνε στο μανάβικο και στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσουν μαζί… χαρτί υγείας ή να τον μάθει να μαγειρεύει ραβιόλι και πάστα»!

Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό στη δουλειά του;
«Σαν προπονητή, νομίζω ο τρόπος που κατανοεί και προσεγγίζει το παιχνίδι. Αγαπάει το μπάσκετ, είναι μαθητής του παιχνιδιού. Βλέπει συνέχεια αγώνες, όχι μόνο από την Ευρώπη αλλά από όλο τον κόσμο. Καταλαβαίνει το άθλημα και την ομάδα του, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό ώστε να πάρει το καλύτερο από τους παίκτες του. Ξέρει πώς να μείνει συνδεδεμένος μαζί τους, όχι μόνο στους αγώνες αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι ο παίκτης θα δώσει τα πάντα για αυτόν, γνωρίζοντας πως έχει έναν προπονητή που θα τον βοηθήσει, θα τον υπερασπιστεί και θα τον στηρίξει στα δύσκολα. Όσον αφορά το κομμάτι της επιλογής παικτών, βλέπει πράγματα σε αυτούς που δεν βλέπουν οι άλλοι. Ακόμα και σε μεγάλες ομάδες, όταν δεν χρησιμοποιούνται σωστά κι εκείνος τους αξιοποιεί με άλλον τρόπο. Σαν άνθρωπος, είναι μια σπουδαία προσωπικότητα και αυτό είναι το πιο σημαντικό».

Το δείπνο που άλλαξε τη ζωή και την καριέρα του Μαρκοϊσβίλι

Εν συνεχεία ο Αντρέα Τρινκιέρι μετακόμισε στην Καντού (2009-13) με την οποία κατέκτησε το Σούπερ Καπ και τον τίτλο του Προπονητή της Χρονιάς στη γειτονική χώρα. Εκεί καθιέρωσε τον Βλάντιμιρ Μίτσοφ κι εμπιστεύτηκε τον Μάνουτσαρ Μαρκοϊσβίλι, ο οποίος με τη σειρά του δεν θα ξεχάσει ποτέ τον τρόπο οποίο ο Ιταλός κόουτς διέλυσε τις μαύρες σκέψεις του και έσωσε την καριέρα του.

Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Στα δικά σου μάτια, η πορεία της Μπάγερν Μονάχου στην EuroLeague είναι έκπληξη ή φυσική εξέλιξη των πραγμάτων;
«Τα αποτελέσματα και το ρεκόρ της Μπάγερν δεν είναι έκπληξη ή κάτι τέτοιο… Ο Τρινκιέρι είναι ένας προπονητής με ωραίες και σύγχρονες ιδέες που θα πάρει το καλύτερο από κάθε παίκτη που έχει στο ρόστερ του. Είναι εξαιρετικός σε αυτό το κομμάτι. Παράλληλα, είναι εξπέρ στον τομέα της ψυχολογίας και δίνει κίνητρο ώστε να κάνει τους παίκτες του να βγάλουν την καλύτερη έκδοση του εαυτού τους, ακόμα κι αν δεν ξεχειλίζουν από ταλέντο! Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αρκετά για να κερδίζεις στην EuroLeague ή για να είσαι ανταγωνιστικός για 38 λεπτά στη Μόσχα… Το ρόστερ της Μπάγερν δεν είναι ένα από τα καλύτερα στη διοργάνωση όμως το σύστημα δουλεύει καλά. Ο Αντρέα επιλέγει τους κατάλληλους παίκτες και τους χρησιμοποιεί προς τη σωστή κατεύθυνση, μοιράζοντας ξεκάθαρους ρόλους και ευθύνες. Ουσιαστικά, έχει ξεκάθαρο πλάνο στο μυαλό του. Σίγουρα δεν θα κερδίσει όλα τα παιχνίδια όμως η ομάδα του θα παίζει καλό μπάσκετ».

Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τη συνεργασία σας στην Καντού την περίοδο 2009-13, όταν ο Τρινκιέρι θεωρήθηκε ο επόμενος μεγάλος Ιταλός προπονητής;
«Ένα πράγμα που θυμάμαι και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν ένα γεύμα με τον Αντρέα! Ήλθα στην Καντού στα 23 μου, η ομάδα έπαιζε διαφορετικό μπάσκετ από ό,τι είχα συνηθίσει προηγουμένως στην Ουκρανία με την Κίεβ και τους πρώτους 1-2 μήνες έπαιζα σκ…ά! Δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα με κανέναν, ούτε με τους συμπαίκτες μου ούτε με τον κόουτς, απλώς δεν μου έβγαινε. Μια μέρα, λοιπόν με κάλεσε να βγούμε για φαγητό. Στο μυαλό μου είχα το χειρότερο σενάριο, ότι δηλαδή θα με πιάσει και θα μου πει: "Ξέρεις, σε σέβομαι αλλά ίσως κοιτάξουμε να βρούμε άλλον παίκτη". Το μυαλό μου είχε καταστραφεί! Έκανα συνεχώς μαύρες σκέψεις: "Προσπαθώ αλλά γιατί δεν μπορώ"; "Γιατί μου συμβαίνει αυτό"; Πήγαμε, λοιπόν να φάμε, παραγγείλαμε και η πρώτη του κουβέντα ήταν: "Μάνου, πως μπορώ να σε βοηθήσω; Τι μπορώ να κάνω για σένα ώστε να γίνεις αυτός που είσαι"; Το μυαλό μου άλλαξε αμέσως. Εκείνες οι λέξεις άλλαξαν τη ζωή μου και τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου! Δεν λέω πως μετά έκανα τέλεια παιχνίδια όμως άρχισα πλέον να προσεγγίζω διαφορετικά τα πράγματα.

Ο Τρινκιέρι ξέρει τους παίκτες και τη νοοτροπία τους, είναι ένας από τους καλύτερους στο να σου δώσει κίνητρο, να σε εμψυχώσει και να σε εμπνεύσει. Για σχεδόν τρία χρόνια είδα το πως αλληλεπιδρά με τους παίκτες του και το πως μεταφέρει τις γνώσεις του. Σε ό,τι αφορά την Καντού, δεν ήμασταν η πιο ταλαντούχα ομάδα όμως όλα τα παιδιά θέλαμε να αποδείξουμε πράγματα. Για παράδειγμα, είχαμε αρχηγό τον Νίκολας Μαζαρίνο, έναν βετεράνο που όμως έκανε τρομερή χρονιά. Υπήρχαν παίκτες που απέδιδαν καλύτερα από ό,τι μπορούσαν και όλα οφείλονται στον Αντρέα Τρινκιέρι. Κάθε μέρα μου φώναζε, με προκαλούσε, με πίεζε, με… κλωτσούσε στον κ…ο! Συνέχεια! Μερικές φορές ένιωθα μελαγχολικός και νευρικός. "Γιατί μου το κάνει αυτό; Αφού κάνω ό,τι μπορώ! Γιατί;" Μεγάλωσα, έγινα πιο έμπειρος και κατάλαβα πως όλο αυτό έβγαζε νόημα. Μου έβαζε προκλήσεις κάθε μέρα, με πίεζε να γίνω καλύτερος μέρα με τη μέρα. Ό,τι κι αν έκανα, δεν ήταν αρκετό και για αυτό ακριβώς έχει ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μου. Μου έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία να παίξω στο top επίπεδο, ήταν το κίνητρο που έψαχνα για να γίνω καλύτερος».

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΑΡΙΕΡΕΣ

Ο Κάιλ Χάινς και ο Μπραντ Ουαναμέικερ είναι ορισμένοι μόνο από τους παίκτες που επωφελήθηκαν από τον κόουτς. Πως ερμηνεύεις αυτό το ιδιαίτερο trust the process;
«Μερικοί από αυτούς που βρίσκονται σε αυτή τη λίστα δεν είχαν ιδιαίτερη εκτίμηση από τον μπασκετικό κόσμο… Αρκεί να γυρίσεις πίσω και να δεις τις καριέρες τους. Ο Χάινς, για παράδειγμα στα χέρια του Τρινκιέρι άλλαξε τον τρόπο που το ευρωπαϊκό μπάσκετ αντιλαμβάνεται και προσεγγίζει τους undersized ψηλούς! Ουδείς θα τον έπαιρνε για βασικό σέντερ αν κάποιος δεν του έδειχνε αυτή την εμπιστοσύνη. Επίσης ο κόουτς δεν φοβήθηκε τον τραυματισμό του Χάκετ και ουσιαστικά του έδωσε πίσω την καριέρα του… Ο Μέλι ήταν νέος στο Μιλάνο, όλοι είχαν μεγάλες προσδοκίες για αυτόν, δεν μπορούσε να αποδώσει και ουσιαστικά έφυγε σχεδόν σαν αποτυχημένος από την Αρμάνι πριν συνεργαστεί με τον Τρινκιέρι. Ακόμα και ο Κοζέρ… Έπαιξε έναν χρόνο στην Μπάμπεργκ, πήγε στη Ρεάλ και είναι ακόμα εκεί. O Ουαναμέικερ το ίδιο, o Μίτσοφ το ίδιο… Ο Αντρέα αναγνωρίζει το ταλέντο και δίνει ευκαιρίες. Θα σου δώσει το κίνητρο ώστε να πάρει το καλύτερο από εσένα. Δεν κάνει τίποτα στην τύχη. Ό,τι κάνει, το κάνει για έναν λόγο. Αν είσαι έξυπνος και το καταλάβεις από νωρίς, θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα για εσένα».

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Πως είναι σαν άνθρωπος έξω από τις τέσσερις γραμμές;
«Όταν άρχισα να σκέφτομαι την προοπτική να γίνω προπονητής, επισκέφτηκα τον Αντρέα στην Παρτίζαν και πέρασα 4-5 μέρες στο Βελιγράδι. Ήμουν κάθε μέρα μαζί του, πηγαίναμε μαζί για φαγητό, μιλούσαμε μαζί και μου έδωσε super VIP πρόσβαση στις δραστηριότητες της ομάδας. Ήμουν πραγματικά τυχερός που μπόρεσα να τον συναναστραφώ σε αυτές τις συνθήκες και να κατανοήσω τον τρόπο που σκέφτεται εκτός γηπέδων. Είναι ένας απαιτητικός άνθρωπος, έχει ποιότητα στη ζωή του, έχει υψηλά standards και αυτοεκτίμηση. Δεν είναι εγωιστής αλλά ένας ευχάριστος τύπος που το μυαλό του δεν σταματάει να σκέφτεται το μπάσκετ! Σκέφτεται συνεχώς το μπάσκετ, σε ό,τι κι αν κάνει! Σε κάθε περίπτωση, απολαμβάνεις να περνάς χρόνο μαζί του. Μαθαίνεις ακόμα και κατά τη διάρκεια του φαγητού».

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με αφορμή την πορεία της Μπάγερν, γίνονται οι αναπόφευκτες συγκρίσεις στην Ελλάδα σχετικά με την παρουσία του στην Εθνική και την αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ. Πως το εξηγείς;
«Σε κάθε περίπτωση, ξέρω πως είναι ένας άνθρωπος που ουδέποτε θα ψάξει δικαιολογίες. Ξέρεις… Γιατί συνέβη αυτό, για ποιο λόγο συνέβη εκείνο… Το μόνο που γνωρίζω με βεβαιότητα είναι ότι έμαθε πολλά από αυτή την εμπειρία στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Ίσως η ομάδα να μην ήταν έτοιμη να ανταποκριθεί δίχως τον Σπανούλη, να εκτελέσει δηλαδή αυτά που ζητούσε ο Τρινκιέρι. Σε έναν σύλλογο, έχεις χρόνο να διορθώσεις πράγματα στην preseason και κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ώστε να προσαρμόσεις τους παίκτες στο σύστημά σου. Στην εθνική ομάδα πρέπει να δουλέψεις με ό,τι έχεις. Σίγουρα δεν έχεις στη διάθεσή σου χρόνο, είναι ένα τουρνουά μερικών εβδομάδων… Δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του για αυτό. Ίσως είναι άδικο να κριθεί σαν ομοσπονδιακός».