Η... αντίδραση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο

• Θα υπάρξουν και άλλες... Βιλερμπάν όπως και άλλες... Αρμάνι
• Το κατάλληλο timing

Μετά τις δύο απανωτές ήττες στην Ισπανία από Βαλένθια και Μπασκόνια, ήμουν 101% σίγουρος ότι ο Παναθηναϊκός θα παρουσίαζε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου.

Θέλετε το γεγονός ότι είχε αρκετές μέρες για να προετοιμαστεί απερίσπαστος; Θέλετε ότι δεν θα υπήρχε ταξίδι; Θέλετε ότι η γερμανική ομάδα, ναι μεν έχει ξεκινήσει εξαιρετικά τη σεζόν αλλά δεν αποτελεί δα και κανένα φόβητρο στην EuroLeague; Όπως αποδείχθηκε, οι «πράσινοι» δάγκωναν σίδερα στο παρκέ, «στραγγάλισαν» την Μπάγερν με την άμυνά τους και κάπως έτσι επιβεβαιώθηκαν τα όσα περίμενα να δούμε, σε γενικές γραμμές, στο ΟΑΚΑ.

Μάλιστα πίστευα ακράδαντα ότι ανάλογο πρόσωπο θα παρουσίαζε και στο «Astroballe». Αφενός έπαιζε με μια ομάδα στα μέτρα του και αφετέρου το ματς ερχόταν στο... καλύτερο δυνατό timing για μια εκτός έδρας νίκη: «Ξερό διπλό» φώναζα (και όχι, δεν είμαι ο γερο-Γιοβάισα). Ε, για να μην μακρηγορούμε το αποτέλεσμα όλοι το ξέρουμε. Συντριβή με παράδοση άνευ όρων στην... Γκόλντεν Στέιτ Βιλερμπάν με τα 17/24 τρίποντα και ξανά μανά το ίδιο σκηνικό της απογοήτευσης και του προβληματισμού.

Θα την πω την αμαρτία μου. Δεν έδινα καμία απολύτως τύχη στον Παναθηναϊκό ενόψει του αγώνα στο Μιλάνο. Όχι επειδή δεν θα μπορούσε να νικήσει. Αλίμονο. Εδώ έχουμε δει άλλα και άλλα αποτελέσματα. Όμως με την ψυχολογία υπό το μηδέν, χωρίς να υπάρχει χρόνος για ψυχολογική και αγωνιστική ανάκαμψη, χωρίς να υπάρχει χρόνος για ξεκούραση ελέω... διαβολοβδομάδας, χωρίς να προλαβαίνουν το προπονητικό τιμ και οι παίκτες να κάνουν μια σωστή προετοιμασία, δεν έβρισκα το πώς θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να νικήσει στο «Mediolanum Forum».

Στο μοναδικό που μπορούσε να ποντάρει κάποιος ήταν ότι δεν υπήρχε το «πρέπει» όπως υπήρχε στη Λιόν, ότι η ομάδα θα έπαιζε ελεύθερα, θα έκανε το παιχνίδι της και από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο μπορούσε να διεκδικήσει, να το διεκδικούσε. Και είδατε τι έγινε. Από το ζενίθ της Μπάγερν στο ναδίρ της Βιλερμπάν και από εκεί επιστροφή στο μεγαλύτερο ζενίθ της σεζόν. Όχι. Δεν περίμενα ότι θα έβγαζε ο Παναθηναϊκός τόσο εμφατική αντίδραση και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Και αυτό το πιστώνεται πρωτίστως ο προπονητής και στη συνέχεια οι παίκτες. Κακά τα ψέματα. Είναι πολύ δύσκολο για έναν προπονητή, ειδικά από τη στιγμή που δεν έχει την εμπειρία ως head coach στην EuroLeague, να μπορέσει να... μαζέψει τα κομμάτια της ομάδας ύστερα από μια συντριβή, να τονώσει το ηθικό των παικτών και να την παρουσιάσει τόσο συγκεντρωμένη, τόσο έτοιμη και τόσο αποφασισμένη να αλλάξει άρδην την κακή εικόνα που είχε προηγηθεί. Και το έκανε.

Θα υπάρξουν και άλλες... Βιλερμπάν όπως και άλλες... Αρμάνι

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχουμε μάθει να ισοπεδώνουμε τα πάντα ύστερα από μια ήττα και αντίστοιχα να αποθεώνουμε τους πάντες και τα πάντα ύστερα από μια καλή νίκη. Και αυτό μόνο καλό δεν κάνει στις ίδιες τις ομάδες και στην προκειμένη περίπτωση στον Παναθηναϊκό. Πρέπει να πάρουν όλοι χαμπάρι και να βάλουν καλά μέσα στο μυαλό τους, ότι η σεζόν θα είναι πάρα πολύ δύσκολη και ότι μέχρι το τέλος τη σεζόν θα υπάρξουν και... άλλες Βιλερμπάν, όπως επίσης και άλλες... Αρμάνι. Όπως θα υπάρχει και η υγιής κριτική ύστερα από κάθε ματς ξεχωριστά. Έγραψα και μετά το παιχνίδι στη Λιόν ότι η χρονιά θα θυμίζει «roaller coaster» με τα πάνω της και τα κάτω της. Όμως ο Παναθηναϊκός ούτε υποσχέθηκε οκτάδες, ούτε τίποτα τέτοιο. Υποσχέθηκε το πρόσωπο που έβγαλε στο Μιλάνο. Ακόμα και αν έχανε δεν θα έλεγε κανείς τίποτα. Παρόλα αυτά το «brand name» είναι τεράστιο στην Ευρώπη και κανείς, μα κανείς, δεν είναι ικανοποιημένος από μια καλή παρουσία η οποία να συνοδεύεται με ήττα. Από την άλλη ωστόσο η «ανθρωποφαγία» δεν βγάζει πουθενά.

Και πάμε στο ματς με την Αρμάνι. Το «τριφύλλι» πήρε «άριστα» όσον αφορά την ψυχραιμία, την προσήλωση στην άμυνα, αλλά και το σωστό «διάβασμα» σε όλα του έδινε η ιταλική ομάδα. Η πιο χαρακτηριστική φάση ήταν στα 39'' πριν από το τέλος, όταν ο Νέντοβιτς δεν επιχείρησε το floater αλλά σιγούρεψε το καλάθι με alley oop ασίστ στον Παπαγιάννη, σε μια στιγμή που η μπάλα... τσουρούφλιζε! Και σ' αυτήν την περίπτωση «μίλησαν» τόσο η διορατικότητα του Σέρβου, όσο και οι οδηγίες από τον πάγκο.

Μιας και είπα για τον Νέντοβιτς. Στο ματς με την Μπάγερν, σημείωσαν μαζί με τον Παπαπέτρου τους 15 από τους τελευταίους 16 πόντους του Παναθηναϊκού. Στο Μιλάνο σημείωσαν τους τελευταίους 8 από τους 10 πόντους, ενώ πήραν μέρος και στους τελευταίους 10 με αυτήν την ασίστ του «Νέντο» στον Παπαγιάννη. Γνωρίζουν ότι εκείνοι είναι που θα πάρουν τη μπάλα όταν θα «καίει» στην επίθεση και ο Παναθηναϊκός «θα ζει ή θα πεθαίνει» με αυτόν τον τρόπο. Άλλωστε τα δύο μεγάλα σουτ που πήραν με το σκορ στο 75-70 υπέρ της Αρμάνι αποτυπώνει του λόγου του αληθές. 75-76 ο Παναθηναϊκός, αλλαγή στο momentum, εκτόξευση της ψυχολογίας and the rest is history!

Και τι έκανε ο Βόβορας ώστε να έχει τον Σέρβο με «καθαρό» μυαλό; Τον κράτησε για αρκετή ώρα στον πάγκο στο δεύτερο ημίχρονο, έχοντας στο παρκέ τον Μποχωρίδη. Μπορεί να μην ξεκίνησε καλά στο ματς, αλλά στη συνέχεια ήταν από τους ακρογωνιαίους λίθους για να γυρίσει ο Παναθηναϊκός το παιχνίδι. Δεν ξέρω ακριβώς τον αριθμό, αλλά το ποσοστό επιτυχίας του Έλληνα γκαρντ στα chasedown blocks ενδεχομένως να αγγίζει το 100%. Άλλωστε ήταν ξεκάθαρη η στόχευση του «πράσινου» πάγκου καθώς ήθελε αμυντική πεντάδα στο παρκέ και αυτό διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε η ομάδα να επιστρέψει στο ματς.

Με Σαντ-Ρος, Μποχωρίδη, Παπαπέτρου, Ουάιτ και Μήτογλου στην αρχή ενώ στη συνέχεια επιστρατεύτηκε και ο Παπαγιάννης. Κάπως έτσι γύρισε το παιχνίδι και εκεί που χρειάστηκε επιστράτευσε τους Μακ και Νέντοβιτς για να υπάρξει και το (πιο) εύκολο σκορ στην επίθεση. Υπήρχε ένα συγκεκριμένο πλάνο και όπως είπε και ο Θανάσης Γιαπλές στη Nova, ο βοηθός του Γιώργου Βόβορα στον «πράσινο» πάγκο, τα εύσημα πάνε στους παίκτες που εκτέλεσαν σωστά το συγκεκριμένο πλάνο.

Βέβαια εκείνος που κράτησε τον Παναθηναϊκό δεν ήταν άλλος από τον Ντίνο Μήτογλου, ο οποίος έδειξε την σταθερότητα που πρέπει να βάλει στο παιχνίδι του χωρίς να έχει σκαμπανεβάσματα και μεγάλα «κενά». Συνήθως ξεκινούσε καλά, αλλά στη συνέχεια έπεφτε η απόδοσή του. Όμως στο Μιλάνο ήταν «λίρα εκατό» για τους «πράσινους». Εκτός από τα 7/7 δίποντα, ήταν κομβικός στα ριμπάουντ, ενώ έκλεψε μια φορά τη μπάλα με αποτέλεσμα να τελειώσει φάση στον αιφνιδιασμό με κάρφωμα «ψαλιδίζοντας» την διαφορά στους 6 πόντους με τη λήξη της 3ης περιόδου.

Το κατάλληλο timing

Ο Παπαγιάννης συνέχισε με την ίδια σταθερότητα που έχει τη φετινή σεζόν, κάτι που αποτυπώνεται απόλυτα από το PIR του. Συγκεκριμένα μετράει επτά σερί ματς με διψήφιο αριθμό στο Index Rating και 9 στα 11 ματς της φετινής EuroLeague! Αν μη τι άλλο αυτό δείχνει για την παρουσία και το step up του «Big Papa» ο οποίος στο παιχνίδι του Μιλάνου ήταν κάτι παραπάνω από κομβικός στην άμυνα «σκεπάζοντας» το ελληνικό καλάθι μοιράζοντας τάπες και deflections σαν... στραγάλια.

Ειδική αναφορά θα κάνω και στον Άαρον Ουάιτ, ο οποίος έχει διαψεύσει εμφατικά τους σκληρούς επικριτές του στο ξεκίνημα της σεζόν. Όχι μόνο αποτελεί έναν καλό ρολίστα, αλλά έναν πρωταγωνιστή. Σημαντικά καλάθια με αποκορύφωμα ένα τρίποντο στο δεύτερο ημίχρονο που βοήθησε για να γυρίσει ο Παναθηναϊκός το ματς, αλλά το κυριότερο; Καλή άμυνα, ενέργεια και διάθεση στα ριμπάουντ «μαζεύοντας» 10 «σκουπίδια» στο «Mediolanum Forum». Και προσέξτε: Τη φετινή σεζόν έχει 7,2 πόντους με εξαιρετικά ποσοστά (70% στα δίποντα, 47% στα τρίποντα και 93% στις βολές!)

Αυτή η νίκη ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Όχι μόνο «έσβησε» τις κακές εντυπώσεις από το ματς με την Βιλερμπάν αλλά ήρθε σ' ένα σημείο όπου ο Παναθηναϊκός καλείται να δώσει τρία σερί εντός έδρας παιχνίδια, όπερ και σημαίνει ότι θα μπορεί να δουλέψει καλύτερα και απερίσπαστα, χωρίς ταξίδια για τις επόμενες δυόμιση εβδομάδες και μέχρι την αναμέτρηση με την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ (22/12).

Από αυτά τα τρία ματς κόντρα σε Ζάλγκιρις (11/12), Ρεάλ (15/12) και Άλμπα (17/12), μην σας φανεί περίεργο αν χάσουν οι «πράσινοι» ένα από τα θεωρητικά πάντα πιο βατά παιχνίδια και να κερδίσουν αυτό κόντρα στους Μαδριλένους. Τουλάχιστον αυτό έχουν δείξει μέχρι σήμερα, αφού απέναντι σε ομάδες από το πάνω ράφι της EuroLeague (με Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ, Εφές, Αρμάνι) έχει παρουσιάσει εξόχως ανταγωνιστικό πρόσωπο. Όμως, θέλω να πιστεύω, ότι το πάθημα της Λιόν έχει γίνει γερό μάθημα στις τάξεις του Παναθηναϊκού και ότι δεν πρόκειται να παρουσιάσει το ίδιο πρόσωπο στα «must win» ματς όπως είναι αυτά με τους Λιθουανούς και την Αλμπα...

ΥΓ: Το μεγαλύτερο κέρδος του Παναθηναϊκού από το ματς στο Μιλάνο ήταν η αντίδραση που έδειξε ΜΕΣΑ στο ματς, χωρίς να τον παρασύρει η κατηφόρα του πρώτου ημιχρόνου. Έδειξε χαρακτήρα και αντέδρασε εντός του παρκέ!

ΥΓ2: Δύο λεπτά πριν από το τέλος και με το σκορ στο 73-70, καταλογίστηκε ανύπαρκτο φάουλ στον Παπαγιάννη, ο οποίος έκοψε πεντακάθαρα τον Σιλντς. Ο Αμερικανός ευστόχησε στο «ζευγάρι» των βολών για το 75-70 και λίγο έλειψε να χαθεί το ματς σ' εκείνο το σημείο πριν «απαντήσει» η ελληνική ομάδα με τα τρίποντα των Νέντοβιτς και Παπαπέτρου. Ήταν μία κομβική φάση που θα μπορούσε να καθορίσει το τελικό νικητή.

ΥΓ3: Για να αποκτήσει βαθμολογική αξία η νίκη στο Μιλάνο θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να κάνει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ το 2/3 στο ΟΑΚΑ