Το «ταβάνι» των «αιωνίων» είναι η 8η θέση!

• Ολυμπιακός: Ακόμη «πονάει» η ήττα της πρεμιέρας!
• Παναθηναϊκός: Πληρώνει το λάθος που έγινε το καλοκαίρι στην θέση του point-guard!
• Συμπέρασμα: Θα παλέψουν για μία θέση στα playoffs, άθλος να μπουν και οι δύο!

Κατ' αρχήν, το ότι έχουμε φτάσει μέχρι την 12η αγωνιστική και παρά την ραγδαία εξάπλωση του κορονοϊού στην Ευρώπη, υπάρχουν επτά ομάδες που δεν χρωστούν αγώνες (οι υπόλοιπες 11 έχουν από ένα έως και τρία παιχνίδια λιγότερα), από μόνο του συνιστά τεράστια επιτυχία.

Έστω κι αν τα ματς σε άδεια γήπεδα δεν προκαλούν το ίδιο έντονα συναισθήματα στους φιλάθλους-τηλεθεατές πλέον, έστω κι αν η απουσία του κόσμου από τις κερκίδες κάνουν τα παιχνίδια να μοιάζουν σαν φιλικά και αρκετούς παίκτες να βγάζουν λιγότερα ψυχικά αποθέματα, το έως τώρα πρόσημο όσον αφορά στην λειτουργία της διοργάνωσης κρίνεται θετικό, υπό την έννοια από το ολότελα, καλύτερη και η Παναγιώταινα!

Τουλάχιστον, βλέπουμε κάθε εβδομάδα μπάσκετ υψηλού επιπέδου, παρακολουθούμε πολύ αμφίρροπα ματς και απολαμβάνουμε ένα πρωτάθλημα, στο οποίο μέχρι στιγμής, ο πρώτος μπορεί να χάσει από τον τελευταίο (συνέβη στην αναμέτρηση Βιλερμπάν-Μπαρτσελόνα) και τα περισσότερα παιχνίδια είναι ανοιχτά σε κάθε πρόβλεψη.

Φυσικά και με την πάροδο του χρόνου και με την επίλυση των προβλημάτων τους, οι καλύτερες ομάδες είναι λογικό ότι θα άρχιζαν να βρίσκουν ρυθμό και να ξεχωρίζουν (ΤΣΣΚΑ, Εφές, Ρεάλ και Αρμάνι). Αν εξαιρέσουμε, όμως, αυτούς τους τέσσερις συλλόγους μαζί με την Μπαρτσελόνα, η οποία οδηγεί την κούρσα από την αρχή της σεζόν, όλοι οι υπόλοιποι «μνηστήρες» των playoffs (με εξαίρεση την Χίμκι που στο 1/3 της regular season δεν έχει παρουσιάσει καμία συνέπεια), απέχουν μεταξύ τους μάξιμουμ τέσσερις νίκες, χωρίς να υπολογίζονται τα έξτρα παιχνίδια που έχουν να δώσουν.

Μέσα σ' αυτό το γκρουπ των δώδεκα ομάδων, λοιπόν, βρίσκονται και οι «αιώνιοι αντίπαλοι», με τον Ολυμπιακό να μπαίνει καλύτερα στον «μαραθώνιο» των 34 αγωνιστικών, να έχει βατό πρόγραμμα και να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την 8άδα και τον Παναθηναϊκό να περνάει μέσα από σαφώς πιο δύσβατη διαδρομή και να τα πηγαίνει άκρως ικανοποιητικά.

Αν αναρωτιέστε με ποιο κριτήριο εξάγω το παραπάνω συμπέρασμα, θα σας πω ότι η αξιολόγησή μου στηρίζεται σε ένα συνδυασμό παραμέτρων (budget και δυνατότητες διορθωτικών κινήσεων, αθλητικότητα, μέγεθος, εμπειρία, νοοτροπία νικητή, μπασκετικό IQ), οι οποίες εμπειρικά αλλά και πρακτικά (έχοντας δώσει 10 και 11 παιχνίδια αντίστοιχα) καθορίζουν την θεωρητική δυναμικότητα αλλά και τα περιθώρια βελτίωσής τους.

Και φυσικά χωρίς να πέφτω καθόλου στην παγίδα του να κρίνω τους «ερυθρόλευκους» και τους «πράσινους» με βάση τις επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος, στο οποίο μονοπωλούσαν τους τίτλους και τις παρουσίες στα Final 4!

Ας πάρουμε όμως, την κάθε μία ομάδα ξεχωριστά, αρχίζοντας από τους Πειραιώτες που βρίσκονται σε ελαφρώς καλύτερη θέση από τους πρωταθλητές Ελλάδας.

Ολυμπιακός: Ακόμη «πονάει» η ήττα της πρεμιέρας!

Αν είχε αποφευχθεί η «γκέλα» της 1ης αγωνιστικής και το σοκ των τελευταίων δευτερολέπτων στο ΣΕΦ από την υποδεέστερη Ζάλγκιρις (κατέρρευσε μετά το αρχικό 4/4), η ομάδα του Μπαρτζώκα θα ήταν τώρα στην 7η θέση με ρεκόρ 6-4 και την ερχόμενη εβδομάδα θα πήγαινε στην Βαρκελώνη και το Βελιγράδι (το αναβληθέν με την Βιλερμπάν αργεί ακόμη) ένα «διπλό», που θα την διατηρούσε σε τροχιά playoffs και πάνω από το 50% (7-5) .

Από την ήττα της 1ης Οκτωβρίου μέχρι και σήμερα, οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν κάνει ήττα εκτός προγράμματος (το ματς με την Μπασκόνια είναι ειδικών συνθηκών). Αντέδρασαν με ένα 3/3 κερδίζοντας μέσα στο ΟΑΚΑ «τον αιώνιο αντίπαλο» αλλά και δύο ομάδες (Αρμάνι και Μακάμπι) με αδιασμφισβήτα μεγαλύτερη ποιότητα στο ρόστερ τους, έχασαν στα σημεία από την υπερπλήρη Εφές στο Φάληρο, έφυγαν με «διπλό» από την Αγία Πετρούπολη (Ζενίτ), νίκησαν δύσκολα την Άλμπα στην έδρα τους κι έχασαν με περίπατο και με την χειρότερη εφετινή τους εμφάνιση στην Μόσχα από την ΤΣΣΚΑ.

Αν είχαν κερδίσει και τους Βάσκους στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», τότε θα είχαν κάνει τεράστια υπέρβαση, αν αναλογιστεί κανείς ότι παρατάχθηκαν και χωρίς ψηλούς (Ζαν Σαρλ, Βεζένκοφ, Έλις, Χαραλαμπόπουλο αλλά και Χάρισον), έδωσαν έναν άνισο αγώνα, στον οποίο ήταν σχεδόν «καταδικασμένοι» στην ήττα.

Η αλήθεια είναι ότι λίγο-πολύ όλοι, έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον εφετινό Ολυμπιακό και αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Ακούω δεξιά κι αριστερά αναλύσεις σχετικά με την δυσκολία του Σλούκα να ανταποκριθεί στον ρόλο του ηγέτη, τον οποίο δεν έχει επιτελέσει ποτέ στην καριέρα του. Σχετικά με την αστάθεια των ξένων ψηλών που αποκτήθηκαν, λες και ήρθαν ο Σενγκέλια με τον Μιλουτίνοφ. Σχετικά με την χαμηλότερη επίδραση των Σπανούλη και Πρίντεζη, που σαφώς έχουν κάνει ένα και δύο βήματα προς τα πίσω για να κάνουν χώρο στους νεότερους. Και φυσικά σχετικά με το υποτιθέμενο «μαγικό ραβδί» του Μπαρτζώκα, που δεν έχει κάνει ακόμη τα «θαύματά» του.

Για να καταλάβουμε λίγο τι λέμε: οι τρεις φορές πρωταθλητές Ευρώπης έχουν την 3η χειρότερη επίδοση στην επίθεση (75,0π.) και την αξιολόγηση (79,6), είναι τελευταίοι στα τρίποντα (32,9%) και 12οι στις βολές (76,7%), ενώ είναι η 15η ομάδα στα ριμπάουντ (μ.ο. 30,8ρ.), η 12η στις ασίστ (μ.ο. 16,9ασ.) και η 12η στα λάθη (μ.ο. 13,8λ.). Μόνο στο ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα διακρίνονται (5οι με 56,1%) και παρ' αυτά, με εντελώς νέα ομάδα και ελαφρώς μικρότερο budget (6,5 εκ. Ευρώ για παίκτες) από πέρυσι (όσο έκπληξη κι αν αυτό προκαλεί), βρίσκεται κοντά στην οκτάδα!

Δεν ξέρω ποιος πείθεται και ποιος όχι από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της ομάδας (σαφώς δεν έχει θέλξει με την απόδοσή της, αλλά έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης), αυτό που ξέρω είναι ότι σε σχέση με το αντίστοιχο σημείο στην περυσινή σεζόν (ρεκόρ 4-6), έχει μία νίκη περισσότερη. Και ο χρόνος δουλεύει υπέρ της...

Παναθηναϊκός: Πληρώνει το λάθος που έγινε το καλοκαίρι στην θέση του point-guard!

Με το μικρότερο budget της διοργάνωσης (λιγότερό από 4 εκ. Ευρώ μόνο για παίκτες) αλλά και στην ιστορία του συλλόγου, χωρίς την παραδοσιακή δύναμη της έδρας και την χρηματοδότητηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, θεωρώ ότι στο ενεργητικό του Γιώργου Βόβορα, πιστώνεται ότι έχει φτιάξει μία ομάδα που παλεύει τα περισσότερα ματς, βγάζει μαχητικότητα στην άμυνα και αυτό αποδεικνύεται από το ότι οι τρεις από τις τέσσερις νίκες έως τώρα, έχουν έρθει απέναντι σε ομάδες με καλύτερο ρεκόρ (Μπάγερν, Αρμάνι και Φενέρμπαχτσέ)!

Αν οι «πράσινοι» είχαν σταθεί πιο τυχεροί στην περίπτωση Λαπροβίτολα ή πιο προσεκτικοί στην υπόθεση του point-guard που επέλεξαν ακολούθως (ο Τζάκσον πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Σάικς βοήθησε αλλά αποχώρησε στο μήνα πάνω, ενώ ο Μακ ακόμη προσαρμόζεται), τότε είναι σαφές ότι θα είχαν ελαφρώς καλύτερη τύχη τουλάχιστον σε ένα από τα τέσσερα ματς (με Ολυμπιακό, Εφές και ΤΣΣΚΑ εντός και την Μπάρτσα εκτός) που έχασαν στις λεπτομέρειες, παλεύοντας μέχρι το τέλος.

Η θέση του playmaker είναι η πλέον κομβική στον σχεδιασμό μίας ομάδας και ο χρόνος που χάθηκε μέχρι να βρει ο Βόβορας σταθερά σημεία αναφοράς στον «άσο», ήταν πολύτιμος.

Από 'κει και πέρα θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η τρέχουσα σεζόν, είναι άκρως μεταβατική για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, που μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες σταθερής διοίκησης και οικονομικής ενίσχυσης από μία εκ των πλουσιότερων οικογενειών στην Ελλάδα, πέρασε σε ένα άλλο μοντέλο οικονομικής διαχείρισης των εσόδων από τους χορηγούς, χωρίς μεγάλα περιθώρια διορθωτικών κινήσεων.

Υπ' αυτό το πρίσμα, η ενεργοποίηση του διδύμου Αλβέρτη-Διαμαντίδη στην γενική διεύθυνση της ομάδας και του Καλαϊτζή στην θέση του team manager, αποτελεί ευλογία από κάθε άποψη. Τόσο από πλευράς ασπίδας προστασίας προς την ομάδα στις πρώτες «στραβές», όσο και από πλευράς ανάπτυξης ενός μπασκετικού project με ελληνικό κορμό και πάντα με φόντο την αξιοπρέπεια και στο τελικό αποτέλεσμα.

Σ' αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, κανένας στον Παναθηναϊκό δεν βγήκε να μιλήσει για στόχους (πρόκριση στα playoffs), ενώ από την αρχή της σεζόν είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού η σταθερή «επένδυση» που γίνεται σε χρόνο, σε εμπιστοσύνη και σε αυξημένους ρόλους στον Παπαπέτρου, τον Παπαγιάννη και τον Μήτογλου κατά πρώτο λόγο και στους Μποχωρίδη και Καλαϊτζάκη κατά δεύτερο.

Το ότι οι τρεις πρώτοι, είναι μετά τον Νέντοβιτς (μ.ο. 14,1π. & 3,6ασ.) συγκριτικά οι πιο σημαντικοί παίκτες των «πρασίνων», σε βάθος χρόνου για μένα έχει μεγαλύτερη αξία από την κατάληξη της εφετινής σεζόν. Μετά από 11 αγώνες, η ομαδική στατιστική εικόνα του Παναθηναϊκού βγάζει καλύτερο αποτέλεσμα απ' αυτό της βαθμολογίας και αυτό αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.

Οι «πράσινοι» είναι 6οι στα ριμπάουντ (μ.ο. 34,3ρ.), 10οι στα δίποντα (52,8%), 11οι στα λάθη (12,4), 12οι στην επίθεση (μ.ο. 79,2π.) και στην αξιολόγηση (82,36), 13οι στις ασίστ (16,8ασ.) και τα τρίποντα (36,1%) και 18οι στις βολες (70,6%).

Συμπέρασμα: Θα παλέψουν για μία θέση στα playoffs, άθλος να μπουν και οι δύο!

Όλα δείχνουν ότι ο χρόνος δουλεύει και για τους δύο. Όχι μόνο γιατί πέρασαν δύσκολα και τώρα βρίσκονται σε διαδικασία (επανα)χτισίματος ή απόκτησης ρυθμού, αλλά γιατί αμφότεροι έχουν γερές βάσεις και το κυριότερο διαθέτουν τις παραστάσεις και γνωρίζουν τον τρόπο. Είναι σχεδόν δεδομένο ότι και αποτελέσματα καλύτερα θα φέρουν και πιο ελκυστικό μπάσκετ θα αποδώσουν.

Το αν αυτό θα φτάσει για να δούμε και πάλι τις ομάδες μας στα playoffs, νομίζω ότι αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Αν τολμούσα να κάνω μία πρόβλεψη, θα έλεγα ότι η 8η θέση, αποτελεί το εφετινό ταβάνι για τους «αιώνιους» και η ομάδα που θα καταφέρει να κερδίσει το δεύτερο εφετινό μεταξύ τους ντέρμπι στο ΣΕΦ (στις 5 Φλεβάρη), θα αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητές της.

Ο,τιδήποτε παραπάνω από αυτό, για την ώρα μοιάζει ουτοπικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ενδεχόμενο απουσίας και των δύο από τα playoffs, είναι απίθανo ή ότι μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία. Δεν είμαστε πια ο φόβος και ο τρόμος του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά τουλάχιστον τυγχάνουμε του δεόντος σεβασμού...