Μία ήττα χαμηλού κόστους

H φράση «ήττα σαν νίκη» τείνει να καταντήσει ανέκδοτο στο οπαδικό φολκλόρ του διαδικτύου, αλλά δυσκολεύομαι να βρω καλύτερο κλισέ για να περιγράψω αυτό που συνέβη απόψε στον Παναθηναϊκό.

Έχασε το ματς, αλλά κέρδισε σε ανάστημα. Ηττήθηκε από τη Ρεάλ, αλλά ξέρει ότι μπορεί να νικήσει μια ομάδα της δυναμικότητας της Ρεάλ.

Τα «γαμώτο» της βραδιάς είναι πολλά και πικρά, ωστόσο θα πρέπει να κανείς να τοποθετήσει στην παλάντζα τα άυλα κέρδη, αυτά που δεν εμφανίζονται στη βαθμολογία.

Τι είναι αλήθεια προτιμότερο για τον Παναθηναϊκό της αναδόμησης, της ανασυγκρότησης και του χαμηλού βλέμματος; Να τερματίσει 10^ος αντί για 13^ος ή να παίξει μερικούς γύρους με τα θηρία των βαρέων βαρών μέσα στο ρινγκ;

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι χρησιμότερο να προσθέτει πόντους στο μπόι του εν όψει της μελλοντικής του επιστροφής στα πάνω πατώματα, παρά να μαζεύει σπόρια από δω κι από κει, σε μία απέλπιδα βαθμοθηρία.

Ακόμα και αν η κόπωση του κοστίσει στο μεθαυριανό ματς με την Άλμπα, το θάρρος του στο ενώπιος ενωπίω με τη Ρεάλ μπορεί να του φανεί πιο ωφέλιμο στο μακρύ ταξίδι προς το μέλλον.

Εκτός αν νομίζει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός του 2020-21 έχει ακόμη πιθανότητες διάκρισης στην Εuroleague, οπότε ας ανεβούμε όλοι μαζί στα σύννεφα για να ονειροβατήσουμε…

Η απόσταση από την ήττα μέχρι τη νίκη, απέναντι στη χρυσοποίκιλτη «βασίλισσα» επαναλαμβάνω, ήταν ένα χαμένο ριμπάουντ, με δράστη μάλιστα τον μικρόσωμο Γιουλ 14 δευτερόλεπτα πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας.

Οι ψηλοί του Παναθηναϊκού χύμηξαν όλοι μαζί για να εκτοπίσουν τον Ταβάρες και ο πονηρός καπιτάν της Ρεάλ επωφελήθηκε για να ισοφαρίσει.

Είχαν προηγηθεί 7 αποτυχημένες απόπειρες από τα 6μ75: τρεις από τον Παναθηναϊκό (Νέντοβιτς και Σαντ-Ρόος), τέσσερις από τα γερόντια της Ρεάλ.

Οι «πράσινοι» είχαν άλλη μία ευκαιρία για να καθαρίσουν το ματσάκι δίχως το βασανιστήριο των παρατάσεων, αλλά τα θαλάσσωσαν μεγαλειωδώς.

Ο Νέντοβιτς φαίνεται ότι χρεώθηκε ρόλο δολώματος στην τελευταία κατοχή απέναντι στο αμυντικό τέρας που λέγεται Τέιλορ, αλλά οι συμπαίκτες του μπουρδουκλώθηκαν και το σύστημα δεν ξεκίνησε ποτέ.

Αυτό το «broken play» τσάκισε τελικά τον Παναθηναϊκό, ο οποίος δεν ξαναπήρε το πάνω χέρι, παρά το θεαματικό του ξεκίνημα στην πρώτη παράταση (73-68).

Ο Λάσο απέσυρε τους βετεράνους και έδωσε τα χαλινάρια στον νεοφερμένο Αμπάλδε, ο οποίος είχε γενέθλια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και μας έδωσε να καταλάβουμε για ποιο λόγο η Ρεάλ αρνείται να ψάξει αντικαταστάτη του Καμπάτσο.

Ο διεθνής Ισπανός γκαρντ ήταν ο άνθρωπος κλειδί στο πρόσθετο δεκάλεπτο. Και πέτυχε και το νικητήριο καλάθι, με θράσος που θύμιζε Ναβάρο του παλιού, καλού καιρού.

Χρειάστηκε πάντως να κάνει ο Παναθηναϊκός μία σειρά από λάθη θολωμένου μυαλού στη δεύτερη παράταση για να πέσει στο καναβάτσο.

Τρεις σπαταλημένες κατοχές με γκάφες ολκής (Μποχωρίδης, Παπαπέτρου, Νέντοβιτς), τρία αχρείαστα φάουλ που έστειλαν τον αντίπαλο στη γραμμή (Μποχωρίδης δις, Παπαπέτρου), ένα βιαστικό σουτ του Σέρβου, ε, αυτό ήταν.

Το ρεζερβουάρ άδειασε λίγο πριν το νήμα, απέναντι σε μία ομάδα που διαθέτει ποιότητα και πείρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πάγκου της.

Ο Κοζέρ, που αγωνίστηκε μόλις 6,5 λεπτά, θα ήταν στον Παναθηναϊκό αναντικατάστατος, όπως και ο Λαπροβίτολα, για να μη πηγαίνουμε μακριά.

Ή μήπως θα κακόπεφτε στο «τριφύλλι» ένας Τέιλορ, ώστε να παίρνει μία ανάσα ο Παπαπέτρου που απόψε ξεπέρασε τα 44 λεπτά συμμετοχής;

Στον Γιώργο Βόβορα δεν άξιζε να βγει νικημένος από τη μονομαχία με τον πολύπειρο, εστεμμένο και προικισμένο με πληθώρα από χρυσαφικά Πάμπλο Λάσο.

Το αμυντικό πλάνο που κράτησε τη μηχανή της Ρεάλ στους 68 πόντους δοκιμάστηκε, αλλά δικαιώθηκε, ιδίως όταν διανθίστηκε από μία σύνθετη άμυνα που ξεκινούσε από ζώνη και κατέληγε σε μαν-του-μαν.

Ο Λάσο υποχρεώθηκε να βγάλει το λάδι των βασικών του ψηλών, με αποτέλεσμα να τους χάσει νωρίς και να φτάσει στην τελική ευθεία δίχως αυτούς.

Ο Ταβάρες επιστρατεύτηκε κακήν κακώς με πνευμόνια άδεια από τα 41 λεπτά συμμετοχής, αλλά με όπλο το ακατανίκητο μπόι του. Αντίθετα, ο αρχικά ανίκητος Ράντολφ εξαφανίστηκε μετά την γ’ περίοδο.

Βέβαια η υπερπροσπάθεια έκανε ζημιά και στον ίδιο τον Παναθηναϊκό, από τη στιγμή μάλιστα που το rotation «έκλεισε» και περιορίστηκε σε 5-6 γενναίους.

Ειδικά η απώλεια του Σαντ-Ρόος με 5^ο φάουλ στις αρχές της πρώτης παράτασης ξεχαρβάλωσε την άμυνα του Παναθηναϊκού, πάνω που αυτή αισθανόταν άτρωτη.

Η ολική επαναφορά της Ρεάλ ξεκίνησε αμέσως μετά την αποβολή του Κουβανού, με ένα τρίποντο του Τόμπκινς στο 75-71.

Πριν από αυτό, οι Ισπανοί είχαν σουτάρει 10 τούβλα στη σειρά από τα 6,75 μ., σαν να προσπαθούσαν να μιμηθούν τη λιθοβολία με την οποία ξεκίνησε τη βραδιά ο Παναθηναϊκός (0/9 τρ.).

Οι «πράσινοι» θαυμάστηκαν για τη μεθοδικότητα και την επιμονή τους στην προσπάθεια να τραβήξουν τον Ταβάρες μακριά από την ισπανική ρακέτα.

Όταν ο δεινόσαυρος από το Κάπε Βέρντε έμενε πίσω και έδινε το σουτ στον Παπαγιάννη, εκείνος το έπαιρνε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Κάποια στιγμή μάλιστα ο ψηλός του Παναθηναϊκού εκτέλεσε σε διαδοχικές κατοχές πέντε συνεχόμενα περιφερειακά σουτ, από αυτά που προστέθηκαν φέτος στο ρεπερτόριό του.

Εάν τον βοηθούσε λίγο με 1-2 τριποντάκια ο Μήτογλου νωρίτερα, μπορεί το παιχνίδι να έπαιρνε διαφορετική μορφή.

Όταν πάλι ο Ταβάρες αποτολμούσε να βγει παραέξω για να μαρκάρει, ο Παπαγιάννης βυθιζόταν προς το ισπανικό καλάθι σαν τορπίλλη και τελείωνε τις φάσεις με καρφώματα, με τους συμπαίκτες του να συντονίζονται άψογα (τέσσερις φορές, αν μέτρησα σωστά).

Συγκεντρωμένος και σβέλτος στα αντανακλαστικά του, ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει γίνει άλλος παίκτης φέτος. Και δεν αναφέρομαι στη δύναμη με την οποία καρφώνει τη μπάλα. Αυτήν την είχε πάντοτε.

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς άργησε να ζεσταθεί, αλλά πήρε θάρρος όταν ο Λάσο ανέθεσε το μαρκάρισμά του στον γερο-Γιουλ και έβαλε 23 πόντους μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου.

Θα ήταν υπερβολικό και υπερφίαλο, να τον επιτιμήσει κανείς για τα σκόρπια λάθη του, έτσι όπως παίζει στα κόκκινα.

Οι 9 πόντοι του Μπεντίλ απέναντι στον άγουρο Γκαρούμπα στη β’ περίοδο ήταν άλλη μία απόδειξη ότι ο Παναθηναϊκός είχε διαβάσει άψογα το παιχνίδι, με παίκτες και προπονητή συντονισμένους στο ίδιο μήκος κύματος.

Ο Παπαπέτρου παραμένει αναντικατάστατος, αφού κάνει καλά σχεδόν όλες τις δουλειές, ορατές και αόρατες. Το λάθος του στο 82-82 θα τον στοιχειώνει για καιρό, αλλά, το ξαναλέω, είναι παράλογο να απαιτούμε άπταιστες διαδρομές από παίκτες που σηκώνουν τόσο βάρος.

Ή μήπως πρέπει να ζητήσουμε ρέστα για τις αμυντικές ήττες του Λευτέρη Μποχωρίδη απέναντι στον αφιονισμένο Αμπάλδε;

Ο Βορειοελλαδίτης γκαρντ ήρθε από την άκρη του πάγκου για να παίξει δύο παρατάσεις μετά την απώλεια των Σαντ-Ρόος, Μακ. Ξεκίνησε με παλικαρίσιο καλάθι και δεν δείλιασε ούτε στιγμή.

Οι δύο εύστοχες βολές του στο φινάλε της πρώτης παράτασης και το επιθετικό φάουλ που κέρδισε αμέσως μετά απέναντι στον Γιουλ, από τον οποίο τόσοι και τόσοι έχουν νικηθεί, ήταν το προσωπικό του γαλόνι.

Τη συγκεκριμένη άμυνα θα τη ζήλευε και ο Διαμαντίδης, ενώ τις βολές που προηγήθηκαν δύσκολα θα τις έβαζε ο Καλάθης.