Είναι άλλη ομάδα όταν φτάνει στο... αμήν!

Και ξαφνικά, μ' αυτά και με εκείνα, φτάσαμε (όλως τυχαίως όπως και πέρυσι) σε μία κατάσταση, όπου το ματς με την Άλμπα, ήταν σαν κι αυτά που χαρακτηρίζεις ότι «δεν έχουν επόμενη μέρα!». Όχι γιατί σε περίπτωση ήττας θα ερχόταν το... τέλος του κόσμου...

Για καταστροφές, άλλωστε, δεν μπορούμε να μιλάμε στον αθλητισμό, ειδικότερα στην σημερινή εποχή της πανδημίας, όπου μόνο που υπάρχει μπάσκετ και διεξάγεται η Euroleague, είναι μεγάλη υπόθεση και τεράστια ευλογία. Ακόμη και με άδειες κερκίδες στο γήπεδο, αλλά με γεμάτους καναπέδες στα σπίτια...

Ήταν λοιπόν κομβικό ματς, γιατί πως να το κάνουμε, αν ο Παναθηναϊκός έχανε για 6η φορά φέτος στο ΟΑΚΑ, δεν θα ξεμάκραινε απλά από τον στόχο της 8άδας, αλλά κυρίως θα αδικούσε τον εαυτό του και τις προσπάθειες του τεχνικού τιμ, των παικτών και των διοικούντων, οι οποίοι αξίζουν περισσότερα από την βαθμολογική θέση στην οποία βρίσκονται οι «πράσινοι».

Απλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ή για την ακρίβεια δεν το έχουν συνέχεια στο μυαλό τους, έτσι ώστε να το επιδεικνύουν με μεγαλύτερη συνέπεια μέσα στο παρκέ. Και όχι μόνο, όταν χτυπάνε καμπανάκια του στυλ «δεν μας παίρνει άλλη εντός έδρας», «παίζουμε το τελευταίο χαρτί για τα playoffs» και άλλα τέτοια!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι όλες σχεδόν τις φορές μπήκαν στο γήπεδο ως το μεγάλο αουτσάιντερ, κατάφεραν άλλοτε να κερδίσουν και άλλοτε να φέρουν τον ανώτερο αντίπαλό στα όρια του, πριν πέσει ηρωικά.

Δώστε βάση:

Ποιος περίμενε «διπλό» επί της Χίμκι στην πρεμιέρα; Ελάχιστοι έστω κι αν οι Ρώσοι έπαιξαν με ηχηρές απουσίες.

Ποιος περίμενε ήττα στα τελευταία λεπτά και τις λεπτομέρειες από τον Ολυμπιακό; Λίγοι, ειδικότερα μετά το εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο των «ερυθρόλευκων»...

Ποιος περίμενε από τον «εξάστερο» να στείλει στα σχοινιά την Μπαρτσελόνα μέσα στο "Palau Blaugrana" (προηγήθηκε με +11 στην 3η περίοδο) για να λυγίσει τελικά στην παράταση; Από ελάχιστοι έως κανένας...

Ποιος περίμενε να δώσει μάχη μέχρι το τέλος και να χάσει στις τελευταίες κατοχές από ΤΣΣΚΑ και Εφές ή ποιος μπορούσε να προβλέψει την ανατροπή στο Μιλάνο, όταν η Αρμάνι είχε περάσει ακόμη και με +15; Κι εδώ νομίζω ότι το ποσοστό είναι εξαιρετικά χαμηλό...

Κλείνοντας, ποιος περίμενε την πεντακάθαρη νίκη επί της Μπάγερν, που μαζί με την Βαλένθια είναι οι δύο πιο ευχάριστες εκπλήξεις της Euroleague μέχρι στιγμής;

Ποιος «στοιχημάτιζε» για την ολική επαναφορά κόντρα στη Ρεάλ (από το -14) και την χαμένη ευκαιρία... νίκης στην τελευταία κατοχή της κανονικής περιόδου ή ποιος δεν φοβόταν το αποψινό ματς με την Άλμπα των 4 νικών στα 5 τελευταία ματς και μπορούσε να φανταστεί ότι στη λήξη του αγώνα το ταμπλό θα έλεγε +23 (92-69);

Αντίθετα, σε όλα τα υπόλοιπα ματς που οι 6 φορές πρωταθλητές Ευρώπης μπήκαν στο γήπεδο με προσδοκίες νίκης και παρουσιάστηκαν χαλαροί και χωρίς τη νοοτροπία του «πρέπει να πάμε εμείς στην μπάλα και όχι να την αφήσουμε να έρθει μόνη της σε μας», γνώρισαν είτε βαριές (Λιόν και Βιτόρια) είτε λιγότερο ηχηρές ήττες (Βαλένθια)!

Και στο μοναδικό ματς που θεωρήθηκαν φαβορί, «ανέστησαν» (και μάλιστα μέσα στο σπίτι τους) την Ζάλγκιρις που προερχόταν από 7 ήττες στους τελευταίους 8 αγώνες.

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με όλα όσα είδαμε απόψε στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων; Ότι η πίεση ταιριάζει στην ομάδα του Γιώργου Βόβορα! Ίσως γιατί μόνο έτσι μπαίνει στην διαδικασία του κατεπείγοντος και βγαίνει στην επιφάνεια το ένστικτο της επιβίωσης.

Ο αποψινός Παναθηναϊκός των 92 πόντων, που αποτελεί την πιο παραγωγική επίδοση της σεζόν (σε 40' αγώνα) και των 69 πόντων παθητικού (2η καλύτερη αμυντική επίδοση μετά τους 68 στο ματς με την Φενέρ), όχι απλά δεν φάνηκε ομάδα από το τελευταίο ράφι της διοργάνωσης, όπως δείχνει η βαθμολογία, αλλά αντιθέτως έμοιαζε έτη φωτός μπροστά από τους Γερμανούς που έχουν μαζέψει και μία νίκη περισσότερη.

Ο αποψινός Παναθηναϊκός που έπαιξε χωρίς κλασσικό point-guard (ο Μακ ήταν στα "πιτς") και λίγο έλλειψε να χάσει και τον Σαντ-Ρος, μοίρασε 4 τελικές περισσότερες (21ασ./9λ.) από την Άλμπα (17ασ./11λ.), που είναι 2η στην διοργάνωση (μ.ο. 20ασ.) και την κράτησε 9 πόντους κάτω από την μέση παραγωγικότητά της και 24 κάτω από την μέση επιθετική επίδοση στα τρία τελευταία ματς (μ.ο. 93π.)!

Ο αποψινός Παναθηναϊκός είχε τον Παπαπέτρου να θυμάται το ρεκόρ καριέρας του (39π.), πριν από 13 μήνες κόντρα στην Άλμπα (σε μία ήττα που απέφερε την απομάκρυνση του Αργύρη Πεδουλάκη) και να σφραγίζει τη νίκη του με εφετινό ατομικό ρεκόρ πόντων (22π., 4ρ. & 4ασ.) και αξιολόγησης (22).

Είχε τον Παπαγιάννη να συνεχίζει την εξαιρετική εφετινή του πορεία με την πιο πληθωρική εμφάνιση της σεζόν (12π., 6ρ., 3ασ. & 4κοψ.).

Είχε τον Σαντ-Ρος (13π., 4ασ. & 2κλ.) να τραυματίζεται και να φεύγει σφαδάζοντας, αλλά να επιστρέφει μετά από λίγο. σφίγγοντας τα δόντια και συναισθανόμενος την ανάγκη να βοηθήσει την ήδη «λαβωμένη» ομάδα του.

Είχε τρομερά ποσοστά με 93,8% στις βολές (15/16), 57,1% στα δίποντα (16/28) και 44,1% στα τρίποντα (15/34), ευστοχώντας στα περισσότερα της εφετινής σεζόν αλλά και κυριαρχία στα ριμπάουντ (35-29).

Εν κατακλείδι, ο αποψινός Παναθηναϊκός είχε κάτι περισσότερο από μπασκετική αξιοπρέπεια. Αν καταφέρνει να την βγάζει πιο συχνά και να σέβεται με μεγαλύτερη συνέπεια τις δυνατότητές του, τότε σίγουρα θα έχει και καλύτερες μέρες...