Παναθηναϊκός: Άδικo αλλά αναμενόμενο το «διαζύγιο» με τον Βόβορα

• Άδικο μεν, αλλά...

«Την πρώτη μέρα που συναντήθηκα με την διοίκηση και συμφωνήσαμε, πήγα στο σπίτι και η γυναίκα μου με είδε στεναχωρημένο. Της είπα ότι υπέγραψα ότι κάποια στιγμή θα φύγω από τον Παναθηναϊκό. Αυτή είναι η μοίρα της δουλειάς μας» ήταν η... προφητική δήλωση που είχε κάνει ο Γιώργος Βόβορας στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου στην Cosmote TV.

Ακριβώς δύο μήνες αργότερα, ο 43χρονος τεχνικός επιβεβαίωσε τα ίδια τα λεγόμενά του, καθώς αποτέλεσε παρελθόν από την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Το αν ήταν σωστό ή λάθος το «διαζύγιο» μεταξύ των δύο πλευρών θα φανεί στο μέλλον. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι υπήρχαν λόγοι για να συνέχιζε ο Βόβορας στον Παναθηναϊκό, αλλά και λόγοι για να αποχωρήσει. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν λάθος η λύση της συνεργασίας μαζί του. Και θα εξηγήσω τι εννοώ...

Πρώτα απ' όλα: Εάν η φετινή σεζόν ήταν εξ ορισμού περίεργη για όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ, τότε για τον Παναθηναϊκό ήταν ακόμα πιο περίεργη. Δεν έφτανε η πανδημία, ήρθε να προστεθεί και η αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου περιπλέκοντας περισσότερο τα πράγματα. Τώρα θα πει κάποιος: «Ναι, αλλά αν έμενε ο Γιαννακόπουλος θα ήταν ο Βόβορας προπονητής;» Και εγώ θα απαντήσω «ναι, θα ήταν». Βάσει ρεπορτάζ, εκείνος θα έπαιρνε, έτσι και αλλιώς, το χρίσμα του head coach.

Οπότε συνεχίζω: Από τη στιγμή που απουσίαζε για πρώτη φορά η ισχυρή πλάτη του χρηματοδότη της ομάδας, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να μειώσει δραματικά το budget του και να πορευτεί στη σεζόν με «όσα βγάλω, τόσα να ξοδέψω». Και μιλάμε για μειωμένο budget κατά το 1/3 σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο να δημιουργηθεί ένα ποιοτικό σύνολο που να μπορεί να σταθεί και να έχει υψηλές βλέψεις στην δύσκολη EuroLeague.

Ουσιαστικά ήταν μια πειραματική χρονιά όπου ο Παναθηναϊκός θα προσπαθούσε να αποκομίσει κέρδη, να μαζέψει εμπειρίες ώστε να μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει στην μεθεπόμενη σεζόν. Όταν και θα είχε τον κόσμο στο πλευρό του. Κάτι που θα προϋπόθετε περισσότερα έσοδα, μεγαλύτερο αγωνιστικό προϋπολογισμό και καλύτερη στελέχωση του ρόστερ. Και εδώ υπάρχει άλλη μια παράμετρος.

Ναι μεν καμία ομάδα δεν είχε φιλάθλους, αλλά η μεγαλύτερη «πηγή» για τον Παναθηναϊκό (είτε οικονομική, είτε ψυχολογική) αποτελεί το ΟΑΚΑ. Και σίγουρα (αν και με «αν» δεν γράφεται ιστορία) αν -λοιπόν- οι πόρτες ήταν ανοικτές τη φετινή σεζόν, οι «πράσινοι» δεν θα είχαν 5-11 ρεκόρ στην EuroLeague, δεν θα είχαν πέσει ψυχολογικά για να δεχτούν 61 πόντους σ' ένα ημίχρονο από το Λαύριο και ο Βόβορας θα ήταν ασφαλής στην θέση του. Λεπτομέρειες μεν, αλλά λεπτομέρειες που παίζουν ρόλο και κάνουν την διαφορά.

Ο Γιώργος Βόβορας έχει σίγουρα τις ευθύνες που του αναλογούν. Όμως όχι τόσες ώστε να αποχωρήσει από την ομάδα αρχές Ιανουαρίου και σε μια σεζόν που μοιάζει (βασικά... είναι) χαμένη στην EuroLeague ενώ η μια ήττα στην Basket League δεν πρόκειται να παίξει κανέναν απολύτως ρόλο στη συνέχεια. Κουτσά-στραβά ο Παναθηναϊκός στο τέλος θα κατακτήσει το πρωτάθλημα γιατί είναι πιο ποιοτικός από την ΑΕΚ, το Περιστέρι, τον Προμηθέα, τον Ηρακλή κ.ο.κ. Και πάντα σε μια σειρά αγώνων (και όχι σε ένα νοκ άουτ ματς) η καλύτερη ομάδα είναι εκείνη που θα επικρατήσει. Και τουλάχιστον φέτος, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να «βγάλει» τη χρονιά με τον ίδιο προπονητή. Και να μην έμπαινε σε διαδικασία αλλαγής.

Άδικο μεν, αλλά...

Θεωρώ ότι είναι άδικο για τον Βόβορα. Σίγουρα μπορεί να του καταλογίσει κάποιος ότι η ομάδα ΔΕΝ πάλευε το ίδιο σε κάθε ματς, ΔΕΝ παρουσιαζόταν αξιοπρεπής σε όλα τα παιχνίδια όπως είχε προαναγγείλει πριν από την έναρξη της σεζόν αλλά από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι. Μιλάμε για έναν rookie προπονητή στην EuroLeague, έναν άνθρωπο που στελέχωσε για ΠΡΩΤΗ φορά ένα ρόστερ ομάδας υψηλών απαιτήσεων και μάλιστα πέρασε από «συμπληγάδες» μετά τα διαδοχικά «όχι» που εισέπραξε το καλοκαίρι (γιατί άλλοι ήταν οι πρωταρχικοί στόχοι και αλλού κατέληξε) όσον αφορά τους Λορέντζο Μπράουν και Νίκολας Λαπροβίτολα.

Και επίσης, μιλάμε για μια νέα ομάδα φέτος. Όπως χρειάζονταν χρόνο ο Βόβορας, άλλο τόσο χρόνο χρειαζόταν συνολικά η ομάδα και το αγωνιστικό κομμάτι. Το ταμείο έπρεπε να γίνει στο τέλος. Γιατί τώρα ούτε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς πρόκειται να έρθει στον Παναθηναϊκό, ούτε κάποιος άλλος προπονητής από το πάνω ράφι. Τουλάχιστον με τα δεδομένα που έχουμε τώρα, αυτό λέει η λογική. Έτσι; Η λύση της συνεργασίας με τον Βόβορα, ειδικά στην παρούσα φάση, είναι άδικη. Τόσο για εκείνον όσο και για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Θεωρώ ότι έπρεπε να στηριχθεί μέχρι το τέλος. Έστω και αν δεν ήταν επιλογή των Αλβέρτη-Διαμαντίδη, οι οποίοι ανέλαβαν το διοικητικό πόστο μετά την πρόσληψη του 43χρονου τεχνικού.

Παρόλα αυτά ήταν και αναμενόμενη. Και μάλιστα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος η οποία είναι απολύτως σεβαστή, κατανοητή και αποδεκτή. Και έχει και λογική. Και αυτή η οπτική αναφέρει ότι η ευθύνη πάει στον προπονητή από τη στιγμή που η ομάδα δεν παρουσίαζε σταθερότητα, ήταν άνευρη στα «must win» παιχνίδια, δεν έβγαζε το πνεύμα της ανταγωνιστικότητας, ότι έχανε τεράστιες και μοναδικές ευκαιρίες ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να τις εκμεταλλευτεί, ότι αργούσε να μπει στο πνεύμα των αγώνων, ότι κάποιες επιλογές αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων (σ.σ. Φόστερ, Όγκουστ, Μπέντιλ) και ότι κάποιοι παίκτες έπρεπε να χρησιμοποιηθούν διαφορετικά (σ.σ. Σαντ-Ρος).

Στην Ελλάδα, και όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, πρόκειται για γενικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει υπομονή. Και προκειμένου να αποφευχθεί η γκρίνια θεωρώντας η εκάστοτε διοίκηση ότι χρειάζονται αλλαγές για να γυρίσει το «τσιπάκι», να αλλάξει το momentum και να γίνει ένα «ηλεκτροσόκ», εκείνος που αποτελεί το εύκολο θύμα (άλλες φορές δίκαια, άλλες φορές λιγότερο και άλλες καθόλου) είναι ο προπονητής. Γιατί κακά τα ψέματα. Πιο εύκολα την πληρώνει ο τεχνικός βλέποντας την πόρτα της εξόδου και πολύ πιο δύσκολα οι παίκτες. Εδώ που τα λέμε και με όλον τον σεβασμό στο Λαύριο και στη φοβερή και άξια συγχαρητηρίων προσπάθεια που κάνει, ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός δεν χρειαζόταν καν προπονητή για να νικήσει (πολλώ δε μάλλον να δεχτεί 61 πόντους σ' ένα ημίχρονο). Μόνο με το ταλέντο να έπαιζαν οι παίκτες και με τη διαφορά ποιότητας μπορούσαν να νικήσουν και μάλιστα άνετα.

Εν κατακλείδι το αν έκαναν καλά στον Παναθηναϊκό που προχώρησαν σε αλλαγή προπονητή θα φανεί στο τέλος της σεζόν. Και αν στο Κύπελλο ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί σ' ένα ματς, το πρωτάθλημα αναμένεται να πάει σε «πράσινα» χέρια. Από εκεί και πέρα πολλά θα φανούν από την πορεία της ομάδας στον β' γύρο της EuroLeague. Όποιος και αν διαδεχθεί τελικά τον Γιώργο Βόβορα... Και αν πετύχει, που μακάρι να πετύχει για τον Παναθηναϊκό, πρώτος θα βγω και θα του(ς) το αναγνωρίσω.