Παναθηναϊκός: Υπάρχει και φιλότιμο!

• Αδιαφορία και έλλειψη φιλότιμου
• Από το ένα αυτί μπήκαν, από το άλλο βγήκαν

Η εικόνα του Δημήτρη Διαμαντίδη να αποχωρεί «σκασμένος» από το γήπεδο στο 33' του αγώνα και με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται πίσω στο σκορ με 22 πόντους διαφορά (56-78), μιλάει από μόνη της.

Το θέαμα που παρουσίαζαν οι «πράσινοι» (ή για την ακρίβεια αυτό που δεν... παρουσίαζαν) μέχρι εκείνο το διάστημα ήταν τουλάχιστον (και με μεγάλη επιείκεια) αποκρουστικό. Άλλωστε για να φτάσει στο σημείο ο πάλαι ποτέ αρχηγός της ομάδας και νυν γενικός διευθυντής της ΚΑΕ να αποχωρήσει πριν τελειώσει ένα παιχνίδι, εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος το... πόσο πολύ ΔΕΝ βλεπόταν η ομάδα.

Υπάρχουν πολλές ερμηνείες που μπορεί να δώσει κάποιος για το κάκιστο πρόσωπο του Παναθηναϊκού. Θα πει ότι δεν μπήκαν κάποια ελεύθερα σουτ. Okay συμβαίνει αυτό. Θα πει ότι δεν υπήρχε η απόλυτη συγκέντρωση. Όμως είναι διαφορετικό το «δεν υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση και έχω κενά διαστήματα στο παιχνίδι μου» (κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες) από το «δεν έχω καθόλου συγκέντρωση και είμαι... τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Αδιαφορία και έλλειψη φιλότιμου

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ξεκινάει από την ψυχολογία και φτάνει μέχρι και την αδιαφορία. Πολλοί ήταν εκείνοι που νόμιζαν ότι μετά την αλλαγή του προπονητή (ή εν πάση περιπτώσει με το τέλος της συνεργασίας με τον Γιώργο Βόβορα μιας και αναμένεται ακόμα η άφιξη του Όντεντ Κάτας) ότι ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί διαφορετικός όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι, κάτι που -έτσι και αλλιώς- συνηθίζεται ύστερα από μία αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Τζίφος!

Μία από τα ίδια και χειρότερα στο παιχνίδι με την άριστα διαβασμένη και εξαιρετικά προετοιμασμένη, Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης να... δένει κόμπο τον Παναθηναϊκό και να περνάει ένα άνετο και ξεκούραστο βράδυ στην Αθήνα. Το τελικό σκορ και η διαφορά των 12 πόντων σε βάρος των «πρασίνων» είναι... άκρως τιμητικό καθώς κάλλιστα θα μπορούσε να φτάσει έως το -20 έως και το -30 εάν δεν «τράβαγε χειρόφρενο» η ρωσική ομάδα στην τελευταία περίοδο.

Δεν τιμάει καθόλου τον Παναθηναϊκό αυτό το γεγονός, αλλά είναι η πικρή αλήθεια. Οι «πράσινοι» ήταν απλοί... θεατές του αγώνα για 33 λεπτά. Και μ' ένα πεντάλεπτο μπάσκετ όχι μόνο δεν γίνεται δουλειά, αλλά δεν μπορούν να πάνε πουθενά στα παιχνίδια της EuroLeague, τα οποία είναι και υψηλού επιπέδου. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα μια, κάποια, αντίδραση. Τόσο μετά την ήττα στο Βελιγράδι όπου ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να «δαγκώνει» τους πάντες και τα πάντα στη συνέχεια λόγω του πληγωμένου εγωϊσμού (σ.σ. του... ποιου;) αλλά πολύ περισσότερο μετά την ντροπιαστική ήττα από το Λαύριο (με όλον τον σεβασμό στην εξαιρετική ομάδα του Σερέλη) και το παθητικό των 61 πόντων σε ένα ημίχρονο!

Και αντί να δούμε μια ομάδα να μπαίνει στο παρκέ η οποία να είναι 100% συγκεντρωμένη και έτοιμη να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες, να είναι άριστα διαβασμένη, να θέλει να αποδείξει πράγματα, να έχει ψυχολογία μετά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, είδαμε μια ομάδα η οποία για ένα ακόμη παιχνίδι αλλού πάταγε και αλλού βρισκόταν. Μια ομάδα χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Μια ομάδα με αδιάφορους παίκτες στο παρκέ. Μια ομάδα η οποία δεν είχε καθόλου φιλότιμο προκειμένου να αντιδράσει μετά από τα απανωτά «χαστούκια» εντός και εκτός των συνόρων.

Από το ένα αυτί μπήκαν, από το άλλο βγήκαν

Μου φαίνεται ότι όλα όσα είπαν οι Διαμαντίδης, Αλβέρτης, Τριαντόπουλος στους παίκτες την ημέρα που ανακοινώθηκε το «διαζύγιο» με τον Βόβορα, από το ένα αυτί μπήκαν και από το άλλο βγήκαν. Προσωπικά δεν είδα να «διορθώνουν την εικόνα τους» όπως τους ζήτησαν Πώς λοιπόν να μην σηκωθεί να φύγει ο Διαμαντίδης από το παιχνίδι με αυτά που έβλεπε; Ίσως να πήγαινε να βρει εφημερεύον φαρμακείο για να αγοράσει κολλύριο με αυτό το... θέαμα. Ξέρω 'γω;

Πέρα από την πλάκα, εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι αυτή η εικόνα δεν συνάδει με ομάδα που δουλεύει μαζί από το περασμένο καλοκαίρι και έχοντας κάνει δύο αλλαγές στο ρόστερ και δη στη θέση του πλέι μέικερ. Δηλαδή αν συμπεριλάβουμε τον Σέλβιν Μακ ο οποίος έφτασε στην Αθήνα στις αρχές Νοεμβρίου, αυτή τη στιγμή υπάρχει η ίδια ομάδα δύο ολόκληρους μήνες. Και το θέαμα που παρουσιάζει, θυμίζει ομάδα που δίνει το πρώτο φιλικό ύστερα από μία εβδομάδα (το πολύ) προετοιμασίας. Και είναι περίεργο γιατί υπήρξαν στιγμές που ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλά. Έβγαλε τσαγανό. Έβγαλε εγωισμό. Έβγαλε αντίδραση. Έδειξε στοιχεία «ομάδας» όπως για παράδειγμα στα παιχνίδια κόντρα σε Αρμάνι, Μπάγερν, Φενέρ και Άλμπα. Και σε άλλα το έκανε. Με την ΤΣΣΚΑ, την Εφές.

Και είναι απορίας άξιο το πώς κατάφερε να παρουσιαστεί χειρότερος αντί να δείχνει σημάδια σταθερής βελτίωσης. Έφταιγε ο Βόβορας γι' αυτό; Θα φανεί στο μέλλον. Σίγουρα όμως φταίνε ΚΑΙ οι παίκτες. Και αν έγινε το πρώτο «ηλεκτροσόκ» με τον προπονητή, πρέπει να γίνει και ένα ακόμα με μερικούς παίκτες οι οποίοι εξακολουθούν να... πετάνε χαρταετό με αποτέλεσμα να μειώνεται το rotation και παράλληλα να παρασύρουν στην μετριότητα και τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους. Και ας κάνουν την δική τους προσπάθεια.

Ε, αυτοί που παρουσιάζονται εκτός τόπου και χρόνου (ή απλά δεν μπορούν) να καθίσουν σπίτια τους και να δουν τα ματς από την τηλεόραση. Απλά το άσχημο στον φετινό Παναθηναϊκό είναι ότι επαναπαύονται στα συμβόλαιά τους, γνωρίζοντας ότι λόγω της οικονομικής κατάστασης του συλλόγου δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές οι οποίες προϋποθέτουν αποζημιώσεις και στη συνέχεια νέα συμβόλαια σε άλλους παίκτες. Και πάλι. Άντε και έγιναν οι αλλαγές. Άντε και ήρθαν 1-2 νέοι παίκτες. Εγγυάται κανείς την επιτυχία;

Προς το παρόν αυτός που έρχεται είναι ο (εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου) Όντεντ Κάτας ο οποίος καλείται να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Και αναρωτιέμαι. Τι θα πρωτοσυμμαζέψει; Θα μπορέσει να δώσει κίνητρο και να «αφυπνίσει» κάποιους παίκτες; Θα μπορέσει να δουλέψει με μια ομάδα που δεν είναι δική του; Θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ένας προπονητής, ο οποίος -ναι μεν είναι χρόνια στο... κουρμπέτι αν και με μόλις μια εξάμηνη παρουσία στην EuroLeague και αυτή πριν από 13 χρόνια- τώρα πραγματοποιεί το μεγάλο βήμα στην καριέρα του;

Οι Αλβέρτης-Διαμαντίδης τον πιστεύουν. Γι' αυτό και τον επέλεξαν. Μένει να δούμε εάν και εφόσον το (αδιαμφισβήτητα!) μπασκετικό τους μάτι, έκανε... διάνα.

ΥΓ: Μπράβο στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ που βράβευσε τον Μάνο Παπαδόπουλο για την πολυετή προσφορά του στον σύλλογο απ' όλα τα πόστα. Η συγκίνηση του πάντα «στρατιώτη» των «πρασίνων» ουσιαστικά «μίλησε» από μόνη της. Κρίμα που δεν έγινε με την παρουσία του κόσμου. Το άξιζε.

ΥΓ2: Foul της ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ που ΔΕΝ τίμησε τον Τσάβι Πασκουάλ. Αν δεν υπήρχε ο Καταλανός η ιστορία το 2017 ενδεχομένως να είχε γραφτεί τελείως διαφορετικά, τόσο όσον αφορά την διαχείριση του πούλμαν, όσο και όσον αφορά τους τελικούς με τον Ολυμπιακό όπου οι «πράσινοι» αγωνίστηκαν με μειονέκτημα έδρας.

ΥΓ3: Ο Νέντοβιτς ήθελε και έκανε επίτηδες το 4ο φάουλ στέλνοντας τον αντίπαλό του στη γραμμή των βολών. Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό και την ψυχολογία του παίκτη, τους υψηλούς παλμούς εκείνη την ώρα, την στεναχώρια που είχε, αλλά είναι πολύ άσχημο να επιδιώκεις να βγεις από το παρκέ λόγω της κακής εικόνας και να μην προσπαθείς.

ΥΓ4: Oι Πάνγκος-Γκουντάιτις χτύπησαν αλύπητα τον Παναθηναϊκό στα pick n roll. Ο Καναδός είχε 10 ασίστ, ο Λιθουανός 25 πόντους. Απαγορευτικό για μια ομάδα να δέχεται τόσα πολλά καλάθια με τον ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ τρόπο.

ΥΓ5: Απόλαυση ο Πάνγκος. Παικτάρα! Υπενθυμίζω ότι εκείνος που τον ήθελε πρώτος απ' όλους στον Παναθηναϊκό ήταν ο Πεδουλάκης το καλοκαίρι του 2016. Και, αν και τον ήθελαν οι «πράσινοι» (σ.σ. πολύ πριν βγουν στην επιφάνεια τα ονόματα των Μπράουν, Λαπροβίτολα), ήταν αδύνατον να τον αποκτήσουν λόγω του απαγορευτικού κασέ του.

ΥΓ6: Φάνηκε σε αυτό το ματς ότι εκείνοι που προσπάθησαν λίγο περισσότερο να βγάλουν εγωισμό ήταν οι Έλληνες. Και πρέπει να είναι για τα καλά στην εξίσωση του Παναθηναϊκού. Και αν οι Παπαπέτρου και Παπαγιάννης βρίσκονται από το ξεκίνημα της σεζόν, ο Μήτογλου φάνηκε ανεβασμένος (στην 4η περίοδο), ο Κασελάκης ήταν τίμιος στα λεπτά που αγωνίστηκε, ενώ όπως αποδείχθηκε ο Μποχωρίδης άργησε πολύ να μπει στο ματς.

ΥΓ7: Δεν λέω. Ματς 20-30 πόντων ήταν. Όμως υπήρξαν 4-5 φάσεις (και πριν αυξηθεί τόσο η διαφορά) όπου τα σφυρίγματα (ή τα μη σφυρίγματα) ήταν «αλλού για αλλού».

ΥΓ8: Οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης μια ζωή μπάσκετ έπαιζαν. Ήταν παικταράδες. Οπότε θα τους πάρει χρόνο να μπουν στο «πετσί» του νέου ρόλου τους. Θα κάνουν λάθη. Και είναι λογικό. Και πρέπει να υπάρχει υπομονή. Ειδικά γι' αυτούς.