Κάτας: Όλη του η ζωή ένα διαρκές deja vu!

• Ο master του picn'n'roll
• Ο Κάτας με την «πράσινη» φανέλα
• Το ραντεβού με την ατυχία
• Η καριέρα του στους πάγκους
• Η ενασχόληση με τις μικρές Εθνικές ομάδες
• Η «ιστορία» πάντα δίνει και παίρνει...
• Δύσκολο να προβλέψει κανείς τον «προπονητή» που θα δούμε...

Από μικρό παιδί, πέραν του αστείρευτου ταλέντου, με το οποίο ήταν προικισμένος, είχε συνεχώς ραντεβού με την ιστορία. Άλλοτε για τους σωστούς κι ευπρόσδεκτους λόγους κι άλλοτε για τους λάθος. Αυτούς που συνήθως τους εξισώνουμε με την γκαντεμιά! Γενικά, όλες οι μεγάλες στιγμές στην μπασκετική διαδρομή του, κατά ένα «διαβολικό» τρόπο, θα 'λεγε κανείς ότι έκρυβαν πάντα ένα συμβολισμό!

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Από το πρώτο όνειρο που έγινε πραγματικότητα (η μετεγγραφή του στην Μακάμπι σε ηλικία 21 ετών) μέχρι τα ξημερώματα, όταν οδήγησε για τον "Μπεν Χουριόν" του Τελ Αβίβ με προορισμό το «Ελευθέριος Βενιζέλος» αρχικά και το κλειστό του ΟΑΚΑ στην συνέχεια, όλη η πορεία του ήταν γεμάτη σκαμπανεβάσματα.

Όντεντ Κάτας, λοιπόν, φίλες και φίλοι! Ή αλλιώς ο «πρίγκηπας του ισραηλινού μπάσκετ», όπως αποκαλείται εδώ και 25 χρόνια από τους απανταχού μπασκετικούς της πατρίδας του! Και από σήμερα ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού.

Ένα ψιλόλιγνο και ξερακιανό παιδαρέλι, που μεγάλωσε στην γειτονιά Γκιβατάιμ, λίγα τετράγωνα μακριά από το θρυλικό "Γιαντ Ελιάου" και ανδρώθηκε με την φιλοδοξία να μεγαλουργήσει με την «πορτοκαλί μπάλα», όπως τα παιδικά του είδωλα, ο Ντόρον Τζάμσι και ο Μίκι Μπέρκοβιτς!

Ο master του picn'n'roll

Η επιθυμία του έγινε πολύ σύντομα πραγματικότητα και σε ηλικία μόλις 20 ετών, πήρε μετεγγραφή στην Μακάμπι! Η επίδρασή του στο παιχνίδι ήταν τόσο καταλυτική, που από την πρώτη του χρονιά, έγινε πρωταγωνιστής και συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση 4 διαδοχικών πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλλων στο Ισραήλ.

Η ικανότητα να συνδυάζει το σκοράρισμα και την δημιουργία, μέσω του ελάχιστα διαδεδομένου τότε, pick'n'roll, ήταν ο λόγος που αποτέλεσε μία από τις πρώτες μετεγγραφικές επιλογές του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, το καλοκαίρι του 1999.

Είχε προηγηθεί μία συγκλονιστική εμφάνιση του 22χρονου Κάτας στα γήπεδα της Ισπανίας, όταν και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του Eurobasket 1997 (μ.ο. 22,0π.), εντυπωσιάζοντας τον "Ζοτς", που τότε είχε μόλις συμφωνήσει με την Μπενετόν Τρεβίζο και ήταν προπονητής της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας.

Κάπως έτσι, ωρίμασε η σκέψη να συνεργαστεί μαζί του και μόλις ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, ζήτησε από τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο να τον φέρουν στην Αθήνα.

Ο Κάτας με την «πράσινη» φανέλα

Η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό, οι σχέσεις ζωής που δημιούργησε (με τον τότε συμπαίκτη του, Γιώργο Καλαϊτζή συνδέθηκαν με κουμπαριά) και το δέσιμο με την κουλτούρα του «τριφυλλιού», δεν θα είχαν γίνει ποτέ πραγματικότητα, βέβαια, αν ο Όντεντ δεν ήταν τυχερός μέσα στην ατυχία του!

Και αυτό γιατί η «κλεισμένη» συμφωνία του με τους Νικς, το καλοκαίρι του 1998, θα τον είχε - πιθανότατα - καθιερώσει στο ΝΒΑ και θα είχε εκτοξεύσει το κασέ του σε δυσθεώρητα ύψη. Το lockout εκείνης της χρονιάς, όμως, τον κράτησε στο Τελ Αβίβ και η συμφωνία των «πρασίνων» με τον Σέρβο τεχνικό και η κοντινή απόσταση Αθήνας-Τελ Αβίβ, έκανε ευκολότερη την απόφασή του να παίξει στην Ελλάδα.

Ως βασικός point-guard των πρωταθλητών Ελλάδας, προσαρμόστηκε εντυπωσιακά γρήγορα θα '΄λεγε κανείς, παραμερίζοντας αρκετά το αγαπημένο του σκοράρισμα. Ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά με το νο14 και τελευταία του (τραγική ειρωνεία) στο μπάσκετ με μ.ο. 10,2 πόντους και 3,0 ασίστ ανά παιχνίδι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Η μία και μοναδική του συμμετοχή σε Final 4, έμελλε να συνδυαστεί με την εξαιρετική του εμφάνιση (17π. & 2ασ.) στον τελικό της Θεσσαλονίκης κόντρα στην πρώτη και μεγάλη του αγάπη (Μακάμπι), εναντίον της οποίας στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Οι στιγμές αποθέωσης αλλά και συγκινησιακής φόρτισης στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», από τους συμπατριώτες του, θα μείνουν πάντα ανεξίτηλες στη μνήμη όσων τις έζησαν από κοντά.

Το ραντεβού με την ατυχία

Έχουν συμπληρωθεί πάνω από 20 χρόνια και ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ο Κάτας δεν ξανάπαιξε ποτέ σε επίσημο αγώνα, μετά το καλοκαίρι του 2000. Η ζημιά που υπέστη στον χόνδρο των αρθρώσεων της επιγονατίδας, αποδείχτηκε ανεπανόρθωτη, έστω κι αν ο ίδιος εξάντλησε κάθε πιθανότητα και κάθε σπεσιαλίστα χειρουργό, περνώντας πέντε φορές την πόρτα του χειρουργείου.

Τελικά τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2004, πήρε την δύσκολη απόφαση να αποχαιρετήσει την μάταιη προσπάθεια επιστροφής και η αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου, δεν ήταν δύσκολη μόνο γι' αυτόν (τραύλιζε από το κλάμα πάνω στο μικρόφωνο), αλλά για όλους τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα, που δύσκολα μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους!

Η καριέρα του στους πάγκους

Το ξεκίνημα της προπονητικής θητείας του έγινε στην Γαλιλαία, όπου ο 30χρονος τότε βετεράνος μπασκετμπολίστας, αναγορεύτηκε πολύ γρήγορα ως ο πλέον ανερχόμενος Ισραηλινός προπονητής. Παρ' ότι ακόμη δεν είχε πετύχει κάτι, ούτε η ομάδα του (Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν) έδειξε κάτι το ιδιαίτερο.

Ήταν σαφές, όμως, ότι η ιστορία του χρώσταγε πολλά και βιαζόταν να του τα ξεπληρώσει. Κάπως έτσι και πριν καλά-καλά καθιερωθεί προπονητικά, πήρε το χρίσμα του head-coach στην Μακάμπι και στην Euroleague (2007). Ήταν σαφές ότι ο Όντεντ δεν ήταν έτοιμος και παρ' ότι υπέγραψε τριετές συμβόλαιο, η θητεία στον πάγκο της «ομάδας του λαού» δεν κράτησε περισσότερους από έξι μήνες!

Ο ίδιος παραδέχτηκε, λίγους μήνες αργότερα, ότι το timing δεν ήταν το σωστό και μίλησε για λανθασμένη απόφαση που πήρε επειδή δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση.

Αν η πρώτη 5ετία του στο coaching αποτέλεσε αίνιγμα για δύσκολους λύτες, η συνέχεια ήταν πολύ καλύτερη. Η εκπληκτική σεζόν 2009-2010 στην τεχνική ηγεσία της Χάποελ Γκιλμπόα Γκαλίλ και η αλλαγή στην τελική φάση των playoffs (με Final 4 και όχι με σειρά τελικών), τον επιβράβευσαν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισραήλ κόντρα στην Μακάμπι!

Θέλετε και την συμβολική διάσταση του επιτεύγματος, που το έκανε ακόμη πιο εντυπωσιακό; Ο θρίαμβος του αουτσάιντερ απέναντι στο φαβορί, συντελέστηκε την μέρα που τελείωνε το τριετές συμβόλαιό του με την μεγάλη του αγάπη! Δηλαδή 2,5 χρόνια μετά την απόλυσή του...

Η ενασχόληση με τις μικρές Εθνικές ομάδες

Ακολούθησαν οι αδιάφορες συνεργασίες με την Χάποελ Ιερουσαλήμ και την Χάποελ Εϊλατ, αλλά η ουσιαστική αναβάθμιση και αναγνώρισή του ως προπονητής, ήρθε το 2017 με την ανάδειξη της Εθνικής Νέων σε δευτεραθλήτρια Ευρώπης, στο Eurobasket του 2017 στο Ηράκλειο.

Αν εξαιρέσουμε τον Γιοβέλ Ζούσμαν που αγωνίζεται στην Μακάμπι και τον Ταμίρ Μπλατ, που είχε κάνει τρομερό τουρνουά, κανένας άλλος παίκτης δεν είχε σπουδαία προοπτική και το ρόστερ του Ισραήλ δεν ήταν σε καμία περίπτωση για μετάλλιο (αργυρό). Ο Κάτας όμως, τα κατάφερε και η ανταμοιβή του ήταν η προαγωγή του στην Εθνική ανδρών, της οποίας είναι ακόμη προπονητής.

Έναν χρόνο αργότερα (2018) ήρθε η επανασύνδεση με την Χάποελ Ιερουσαλήμ με την οποία κατέκτησε τρεις τίτλους (2 Κύπελλα και ένα Λιγκ-Καπ), ενώ πέρυσι που φαινόταν η χρονιά του, η πανδημία αφαίρεσε από το Ισραήλ το Final 8 του BCL και του στέρησε την ευκαιρία να διεκδικήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο μέσα στην πατρίδα του!

Η «ιστορία» πάντα δίνει και παίρνει...

Με αυτά και με εκείνα, φτάσαμε στα μέσα της χρονιάς και στη συγκυρία του Παναθηναϊκού, που προέκυψε από καραμπόλα. Ο ίδιος είχε φανταστεί και ονειρευτεί αυτή τη στιγμή, αλλά όχι με αυτόν τρόπο και όχι με τις υπάρχουσες συνθήκες. Όσοι τον γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι βαθιά μέσα του αναγνωρίζει τις δυσκολίες του εγχειρήματος και ενδεχομένως το λάθος momentum.

Από μία άλλη οπτική, όμως, όλη του η ζωή είναι ένας διαρκές deja vu! Κατά έναν σατανικό τρόπο, όμως, όλες οι στιγμές που ονειρεύτηκε ή έζησε στο υποσυνείδητό του, βγαίνουν μπροστά του σε λάθος στιγμή. Και επειδή αυτά «ραντεβού» κλείνονται μία φορά και δεν ακυρώνονται, ίσως γι' αυτό πρέπει να τα τιμήσει.

Αν δεν ερχόταν τώρα, άλλωστε, το καλοκαίρι ίσως να μην ήταν καν υποψήφιος... Ξέρετε κανέναν που αφήνει ανεκμετάλλευτη την δεύτερη ευκαιρία να κοουτσάρει στην Euroleague, 13 χρόνια μετά την πρώτη;

Δύσκολο να προβλέψει κανείς τον «προπονητή» που θα δούμε...

Δεν υπάρχει καμία συζήτηση για το ότι ο Κάτας είναι ένας coach με ξεκάθαρα επιθετικό προσανατολισμό. Θιασώτης της γρήγορης κυκλοφορίας και κίνησης, του pick'n'roll και του catch'n'shoot, επέλεγε πάντα παίκτες που μπορούν να υπηρετήσουν άψογα το παραπάνω μοντέλο και γι' αυτό η σχέση του μαζί τους ήταν πάντα άψογη. Τα προβλήματα προπονητή-παίκτη, άλλωστε, σχετίζονται πάντα γύρω από την άμυνα και την διάθεση για θυσία.

Η αλήθεια είναι ότι η τεράστια οικονομική στενότητα των «πρασίνων» δεν του επιτρέπει όνειρα για προσθαφαιρέσεις, οπότε η δουλειά του θα κριθεί με βάση ένα ρόστερ που δεν είναι δικής του επιλογής. Επομένως μην περιμένετε θαύματα.

Ερωτηματικό αποτελεί πως συνεχιστεί η αξιοποίηση του Παπαγιάννη, που έχει κάνει μεγάλη πρόοδο και αυτό γιατί ο νέος τεχνικός του Παναθηναϊκού δεν συνηθίζει να ακουμπάει πολύ την μπάλα στους ψηλούς.

Όλα του γάμου δύσκολα, λοιπόν, γι΄ αυτό ίσως εκπέμπουν και τόση γοητεία. Και σκεφτείτε ότι η πρεμιέρα του στην Πόλη μπορεί να γίνει και χωρίς δύο starters (Παπαπέτρου και Σαντ-Ρος). Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν στον πάγκο της Φενέρ καθόταν ακόμη ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς...

Υγ.: Περιμένω με ανυπομονησία να χαιρετήσω εγκάρδια τον Όντεντ, το μελαγχολικό και καλόκαρδο αυτό παιδί, με τα καντάρια μπάσκετ και την τεράστια καλοσύνη μέσα του. Πάει πολύ καιρός από το οικογενειακό δείπνο (με άφθονη μπασκετοκουβέντα) που μας παρέθεσε στο πατρικό του στα προάστια του Τελ Αβίβ, έτσι Αλεξάκο;