Παναθηναϊκός: Μήπως τελικά να ξεκινάει τα ματς από το... 0-15;

• 34,3-44,2 τα πρώτα ημίχρονα στις «πράσινες» ήττες
• Τα κέρδη και οι ζημιές

Το είδαμε μία, το είδαμε δύο, το είδαμε τρεις, το είδαμε να συμβαίνει πολλές φορές.

Στα περισσότερα ματς της φετινής σεζόν και δη σ' αυτά που είναι υψηλής επικινδυνότητας για να ξεκινήσει ο... κατήφορος, ο Παναθηναϊκός ξεχνάει να βγει στο παρκέ. Το μεν σώμα μπορεί να βρίσκεται στο παρκέ και να είναι πρόθυμο, το δε μυαλό ίσως να παραμένει στα αποδυτήρια ή οπουδήποτε αλλού εκτός από το ματς.

Ε, δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που συμβαίνει στον φετινό Παναθηναϊκό. Αφήνει τα πρώτα ημίχρονο να φεύγουν έτσι. Και έχει γίνει επανειλημμένα. Και θα σας το πω με αποδείξεις! Από τις 14 ήττες των «πρασίνων» στην φετινή EuroLeague, ΜΟΝΟ σ' ένα ματς είχε προηγηθεί στο ημίχρονο. Και ήταν το ματς με την Εφές στο ΟΑΚΑ, όταν και είχε το πάνω χέρι στο πρώτο μιστό του αγώνα (40-36) αλλά στη συνέχεια δεν μπόρεσε να φτάσει στην τελική επικράτηση λόγω και του φοβερού -τότε- Μίτσιτς.

34,3-44,2 τα πρώτα ημίχρονα στις «πράσινες» ήττες

Σε ΟΛΑ τα υπόλοιπα ματς έφταναν στο σημείο να... κυνηγούν στο σκορ! Σε κάποια έκαναν μια τίμια προσπάθεια για να φέρουν τούμπα την εις βάρος τους κατάσταση, ενώ σε κάποια άλλα απλά... αποδέχονταν τη μοίρα του. Και προσέξτε: Σε αυτά τα 13 υπόλοιπα παιχνίδια το σκορ είναι 575-447! Δηλαδή δέχεται 44,2 πόντους ανά ημίχρονο ήττας και σημειώνει 34,3! Όπερ και σημαίνει ότι «κυνηγάει» το σκορ στο δεύτερο ημίχρονο έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ με -9,9 πόντους κατά μέσο όρο.

Στη Μαδρίτη έγινε... ρεκόρ με το -22 του πρώτου μέρους. Και αναρωτιέμαι εγώ: Για ποιον λόγο πρέπει να γίνεται συνέχεια αυτό το πράγμα; Έχει να κάνει με την ψυχολογική προετοιμασία από το προπονητικό τιμ; Έχει να κάνει με την όρεξη και την διάθεση των ίδιων των παικτών; Έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν κυνηγάει τίποτα ο Παναθηναϊκός στην φετινή EuroLeague οπότε επικρατεί η άποψη «και που χάνουμε, τι έγινε;» Έχει να κάνει με το γεγονός ότι ψάχνουν εντός των τειχών, ενδεχομένως και χωρίς να το επεξεργάζονται στο μυαλό τους, μικρά κίνητρα ώστε να βγάλουν μια, κάποια, αντίδραση και έναν (πληγωμένο) εγωισμό; Έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Το σίγουρο είναι ότι τις περισσότερες φορές που έχει βρεθεί ο Παναθηναϊκός να «κυνηγάει» το σκορ και μάλιστα έναν αντίπαλο ο οποίος είναι πολύ πιο ποιοτικός και σε καμία περίπτωση στα μέτρα του, βλέπουμε να υπάρχει... ζωή στον «πράσινο» πλανήτη. Βλέπουμε να «ξυπνούν» μπασκετικά ένστικτα. Όμως γιατί πρέπει να φτάνει η κατάσταση ΠΑΝΤΑ σε ενα τέτοιο σημείο; Γιατί πρέπει ο Παναθηναϊκός να έρχεται... καταϊδρωμένος για την μεγάλη ανατροπή;

Πλάκα πλάκα μήπως να ξεκινούν τα παιχνίδια από το -20 μπας και παρουσιάσει ένα καλύτερο πρόσωπο από την αρχή μέχρι το τέλος; Γιατί κακά τα ψέματα. Όταν το έκανε με συνέπεια από το πρώτο ημίχρονο, νικούσε. Και τη Χίμκι (δύο φορές) και τη Φενέρμπαχτσε και τη Μπάγερν και την Άλμπα και την Αρμάνι και την Βιλερμπάν στο ΟΑΚΑ. Αν υπήρχε συνέπεια (γιατί κατά τη προσωπική μου άποψη, ναι μεν ο Παναθηναϊκός στερείται ποιότητας, αλλά πολύ περισσότερο στερείται συνέπειας) τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά και να είχε καλύτερο ρεκόρ σήμερα. Δεν λέω ρεκόρ που θα τον έστελνε στην 8άδα, ωστόσο 2-3 νίκες περισσότερες θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκεται στη φετινή του συγκομιδή. Και αυτό το λέω επειδή έδειξε ότι μπορούσε να «κοιτάξει» στα μάτια πολύ καλύτερες ομάδες. Ας όψεται όμως αυτή η έλλειψη συγκέντρωσης, η βιασύνη και ο άνευ λόγου και αιτίας... πανικός που πιάνει την ομάδα στην αφετηρία των αγώνων της EuroLeague. Σαν να προσπαθούν στον Παναθηναϊκό να πάρουν προβάδισμα και διαφορά στο σκορ (προσπαθώντας να αιφνιδιάσουν και να πιάσουν στον ύπνο τις πιο ποιοτικές ομάδες), αλλά το κάνουν με άτσαλο, βιαστικό και πολλές φορές, επιπόλαιο τρόπο.

Υπήρχαν ματς όπου αδίκησαν τους εαυτούς τους. Και αυτό φαίνεται αν ρίξει κάποιος μια ματια στην κατάταξη. Και δεν αναφέρομαι στο ματς με τη Ρεάλ. Όμως για την συγκεκριμένη αναμέτρηση θα βάλω στο τραπέζι τις απουσίες των Παπαγιάννη και Παπαπέτρου. Θα μου πείτε «ναι αλλά και από τη Ρεάλ απουσίαζαν οι Λαπροβίτολα και Ράντολφ». Το ίδιο είναι; Ίδιο βάθος η μία ομάδα, ίδιο βάθος η άλλη ομάδα; Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός θα ήταν πιο ανταγωνιστικός στο ξεκίνημα του ματς με τους δύο Έλληνες στο ρόστερ του (άλλωστε με τα εάν και τα εφόσον δεν γράφεται καμία ιστορία) αλλά σίγουρα, και όσον αφορά τον Ταβάρες, δεν θα «χαστούκιζε» με ευκολία τη μπάλα ανανεώνοντας επιθέσεις της Ρεάλ στο πρώτο μισό του αγώνα με αποτέλεσμα να πάρει πόντους και να «χτίσει» διαφορά.

Τα κέρδη και οι ζημιές

Και πάλι καλά που μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να γυρίσει ένα τέτοιο ματς με -22 πόντους στο ημίχρονο. Η εικόνα των δύο ομάδων στα δύο πρώτα δεκάλεπτα προμήνυαν και... νέο «εφιαλτικό» 20λεπτο για τους «πράσινους» οι οποίοι ωστόσο το πάλεψαν, μείωσαν στους 5 πόντους (66-61 στο 35') και για κάποιες βιαστικές και (ω, τι περίεργο) επιπόλαιες ενέργειες δεν μπόρεσαν να γίνουν ακόμα πιο ανταγωνιστικοί. Και να σας πω κάτι; Τον καταλαβαίνω τον Φόστερ για το χαμένο layup σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο του ματς. Και τον καταλαβαίνω απόλυτα.

Εκεί που ήταν με το ένα (μην πω ενάμιση) πόδι στην έξοδο, είδε τον Κάτας να του δίνει χρόνο συμμετοχής. Να τον εμπιστέυεται για 26 λεπτά! Και μάλιστα να παίζει καλά στο δεύτερο ημίχρονο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Να έχουν προηγηθεί σημαντικά καλάθια του, εκ των οποίων και το τρίποντο με το οποίο «ψαλίδισε» την διαφορά στους 5 πόντους.

Ξαφνικά είχε τη μπάλα στα χέρια και έτρεχε στο ανοικτό γήπεδο για το -3. Είχε μπροστά του παίκτη. Στην απέναντι πλευρά περίμενε οπλισμένος ο Νέντοβιτς. Προτίμησε να πάρει εκείνος την προσπάθεια. Ένιωθε καλά. Και το ήθελε. Αστόχησε υπό πίεση. ΟΚ, συμβαίνουν αυτά. Αν θα μπορούσε να ενεργήσει με πιο «καθαρό» μυαλό και να είχε πασάρει στον Σέρβο; Φυσικά και θα μπορούσε, αλλά εκείνη τη στιγμή το ένστικτό του, του έλεγε να σκοράρει. Θεωρώ ότι οποιοσδήποτε παίκτης στη θέση του, και γνωρίζοντας ότι είναι υπό... παραχώρηση, θα ήθελε να αποδείξει πράγματα. Οπότε καλό είναι να μπούμε και στην ψυχολογία του ίδιου του παίκτη, ο οποίος είχε (και έχει) τεράστια πίεση μέσα του.

Πάντως το βέβαιο είναι ότι σε γενικές γραμμές η εμφάνισή του ήταν καλή. Και δεν ξέρω αν θα βάλει τον Κάτας σε δεύτερες σκέψεις όσον αφορά το μέλλον του. Μέχρι και στον «άσο» τον είδαμε τον Φόστερ λόγω και της απουσίας του Σαντ-Ρος ο οποίος δεν μπόρεσε να αγωνιστεί στο δεύτερο ημίχρονο λόγω προβλήματος στην μέση. Αν μη τι άλλο πήρε πράγματα από έναν παίκτη, από τον οποίο δεν είχε να περιμένει και πολλά.

Το δεύτερο κέρδος ήταν φυσικά ο Ζακ Όγκουστ, ο οποίος έπρεπε να παίξει και για τον Γιώργο Παπαγιάννη. Και εδώ φάνηκε κάτι πολύ απλό. Ότι για να μπορέσει να αποδώσει ένας παίκτης ο οποίος έχει μάθει (γενικά στην καριέρα του) να παίζει 20-25 λεπτά κατά μέσο όρο (όπως και έκανε τα τελευταία χρόνια στην Γαλατασαράι) χρειάζεται χρόνο και ρυθμό. Και ο Ελληνοαμερικανός σέντερ φρόντισε να αρπάξει την ευκαιρία που του δόθηκε. Ναι, με τα λάθη του. Και τα αχρείαστα φάουλ του. Όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν ιδιαίτερα μαχητικός σε άμυνα και επίθεση. Με τα... γνωστά του προβλήματα στην άμυνα όσον αφορά την αφηρημάδα του σε κάποια σημεία του αγώνα. Αν μέτρησα καλα η Ρεάλ πρέπει να πήρε τουλάχιστον 10 πόντους από «baseline κοψίματα» των Τέιλορ και Ντεκ.

Έκανε και κάποια καλά πράγματα στην άμυνα. Φυσικά στο δεύτερο ημίχρονο. Πολύ καλό αμυντικό βαθμό στον Μποχωρίδη, αλλά μαζί με τον Φόστερ και τον Μακ θα πρέπει να ξημεροβραδιάσουν στο ΟΑΚΑ κάνοντας layups! Δεν συγκράτησα τον αριθμό αλλά έχασαν αρκετά. Και σ' αυτό το επίπεδο, κάθε χαμένος εύκολος πόντος, 9 φορές στις 10 θα τιμωρείται. Και η Ρεάλ τιμώρησε τον Παναθηναϊκό μετά το άστοχο layup του Φόστερ και το άστοχο floater του Μακ με δύο τρίποντα. Και κάπως έτσι έριξαν τους τίτλους τέλους του ματς.

Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία ελπίδα μέχρι το τέλος της EuroLeague. Όμως ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι αξιοπρεπής. Και το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα στο «WiZink Center» ήταν άκρως ελπιδοφόρο προς αυτήν την κατεύθυνση!

ΥΓ: Ο φοβερός Γκριγκόνις στέλνει την Βαλένθια στην Αθήνα με ένα τεράστιο ΠΡΕΠΕΙ στις πλάτες της... Ένα ματς όπου ο Παναθηναϊκός καλείται να δώσει γερές εξετάσεις!

ΥΓ2: Μέχρι την Αθήνα ακούστηκε το «πλατς» από το χτύπημα του Ταβάρες στο χέρι του Νέντοβιτς με το σκορ στο -8 για τον Παναθηναϊκό και ενώ απέμεναν 1:03 για το τέλος. Δεν λεω ότι θα κέρδιζαν οι «πράσινοι» ακόμα και αν ευστοχούσε στις δύο βολές ο Σέρβος και πήγαινε η διαφορά στους 6 πόντους. Απλά ήταν το επιστέγασμα της συνολικής αντιμετώπισης που είχε ο Παναθηναϊκός σ' αυτό το ματς. Αντί για φάουλ ακολούθησαν τεχνικές ποινές...

ΥΓ3: Αρνητικό το πρόσημο του Μακ. Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός έπαιξε στη Μαδρίτη χωρίς πλέι μέικερ από τη στιγμή που είχε τεθεί νοκ άουτ και ο Σαντ-Ρος.

ΥΓ4: Εκτιμώ πολύ τον Λάσο. Όμως θεωρώ άστοχη την τοποθέτησή του για τον Μποχωρίδη, Σαφέστατα και δεν είχε καμία πρόθεση ο Έλληνας γκαρντ να βάλει σκόπιμα εκεί το πόδι του για να χτυπήσει ο Κάρολ.