Ο Ρέινολντς περίμενε χρόνια για να γίνει πρωταγωνιστής

Ο Τζέιλεν Ρέινολντς γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν θα ήταν εύκολο να μπει στα παπούτσια του Γκρεγκ Μονρό. Ως παιδί του Ντιτρόιτ, γνώριζε καλά τον προκάτοχό του στην Μπάγερν Μονάχου καθώς συνήθιζε να τον παρακολουθεί την εποχή που ο Μονρό αγωνίζονταν στους Πίστονς. Συν τοις άλλοις, δεν είναι απλό να ανταποκριθείς σε βασικό ρόλο στην Euroleague, ειδικά όταν τέτοιου είδους αποστολές δεν αναγράφονται στο βιογραφικό σου. Το στοίχημα είναι βαρύ και ριψοκίνδυνο, πολλώ δε μάλλον όταν έχεις συνηθίσει – όχι όμως και αποδεχθεί – τον τίτλο του ρολίστα. Αυτόν επιτέλεσε ο Αμερικανός σε ομάδες με μπόλικη λάμψη όπως οι Μπαρτσελόνα, Μακάμπι Τελ Αβίβ, ασχέτως της εξαιρετικής παρουσίας που είχε στο Eurocup με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης. Άλλο ν’ ανεβαίνεις τον Όλυμπο κι άλλο τα Ιμαλάια.

Η φετινή χρονιά του Ρέινολντς χαρακτηρίζεται «αποκαλυπτική» διότι παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που (μας) είχε συνηθίσει. Δεν είναι πλέον μόνο ένας ψηλός που θα δώσει ξύλο, θα μαζέψει 3-4 ριμπάουντ και γενικώς θα διοχετεύσει με ενέργεια τα κύτταρα της ομάδας του. Αυτό έκανε στη Μακάμπι Τελ Αβίβ όχι γιατί αδικήθηκε από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο αλλά γιατί οι ψηλοί που ήταν πριν από αυτόν στο rotation της ομάδας ήταν υψηλότερης ποιότητας.

Στην Μπάγερν Μονάχου απέδειξε την ανθεκτικότητά του, την ηγετική φυσιογνωμία του, τούτο αποδεικνύεται από τον (σχεδόν) τριπλασιασμό του μέσου όρου πόντων του. Από τους 5.7 που είχε με την «ομάδα του λαού», φέτος σκοράρει 14.5 πόντους. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, επαναλαμβάνουμε ότι, άλλος ο ρόλος του στη Μακάμπι κι άλλος στη γερμανική ομάδα. Στην πρώτη δεν έπαιρνε περισσότερα από τέσσερα σουτ ανά αγώνα, στην ομάδα του Μονάχου έχει καταλυτικό ρόλο στην επιθετική λειτουργία.

Δικαίωση του ιδίου, αλλά και του ανθρώπου που τον εμπιστεύτηκε. Ο Αντρέα Τρινκιέρι συνηθίζει τα αγωνιστικά ρίσκο, διακρίνεται για την ικανότητά του στη βελτίωση παικτών και το όνομα του Ρέινολντς θα μπει στη συγκεκριμένη πλούσια λίστα. Δεν τον «ανακάλυψε» ο Ιταλός τεχνικός αλλά ένας συμπατριώτης του, ο Τζιανκάρλο Σάκο, πριν από πέντε χρόνια, στην πρώτη ευρωπαϊκή δουλειά του παίκτη στη Ρεκανάτι (ομάδα β’ κατηγορίας στην Ιταλία). Στην ίδια χρονιά (2016-17), τον «άρπαξε» ο Μασιμιλιάνο Μενέτι στη Ρέτζιο Εμίλια κι εκεί το νερό μπήκε στο αυλάκι.

Ο Ρέινολντς έφαγε πολλά ψωμιά έως ότου αποκτήσει τη στόφα του πρωταγωνιστή. Ακόμη και στο πανεπιστήμιο (σ.σ. Xavier) έκανε πολύ χαμαλίκι. Συν τοις άλλοις, δεν ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο γι’ αυτόν τον λόγο λειτούργησε ευεργετικά στον τρόπο σκέψης του εκείνο το (σχεδόν) δίμηνο στις εγκαταστάσεις του training camp του άλλοτε σπουδαίο παίκτη του ΝΒΑ, Τζον Λούκας, στο Χιούστον. Το John Lucas Basketball Resources δεν ασχολείται μόνο στα κομμάτια του παιχνιδιού στα οποία οφείλει να δουλέψει ένας αθλητής, επικεντρώνει και στην αφοσίωση που θα πρέπει να έχει, στη ζωή που οφείλει να κάνει. Ο Ρέινολντς είχε σχετικά «προβληματάκια». Τα έξοδα καλύφθηκαν από τον αθλητικό οργανισμό του Xavier και ο ίδιος χαρακτήρισε ευεργετικές αυτές τις επτά εβδομάδες στο Χιούστον. Ακτινογράφησε τον εαυτό του, είδε διαφορετικά την όλη ιστορία, έγινε καλύτερος αθλητής και άνθρωπος.

Αυτά τα βιώματα αποτυπώνονται και στο κορμί του. Ζωγραφισμένο απ’ άκρη σε άκρη. Από τους αστραγάλους μέχρι το μέτωπο. «Είναι ο δικό μου ναός», συνηθίζει να λέει. Από τα 14^α άρχισαν οι παρεμβάσεις στο σώμα του και περιγράφουν την πορεία της ζωής του. Από τα πρόσωπα που τον επηρέασαν μπασκετικά όπως οι ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουάιτ Χάουαρντ, αυτά που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του, έως και την κόρη του. Παρεμπιπτόντως, ονομάστηκε Τζέιλεν στο πλαίσιο «επιρροής» που άσκησε ο Τζέιλεν Ρόουζ στην οικογένεια καθώς η τελευταία ήταν φαν του άλλοτε γκαρντ Πέισερς, Νάγκετς, Μπουλς κ.α., αλλά το αίτημα κατ’ ιδίαν συνάντησης δεν ικανοποιήθηκε ποτέ. Τώρα, μπορεί και να ανταμώσουν. «Προπονούμασταν στις ίδιες εγκαταστάσεις γιατί είμαστε και οι δύο από το Ντιτρόιτ, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του», είχε πει.

Αυτά τα βιώματα σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα του Ρέινολντς, μάλλον τον ετοίμασαν για να διαχειριστεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο που… ήταν στον δρόμο. Σα να ετοίμαζε τον εαυτό του από καιρό. «Το να είσαι βασικός για πρώτη φορά στην καριέρα σου, σου καλλιεργεί όμορφο συναίσθημα. Ο Γκρεγκ Μονρό είναι πολύ καλός παίκτης, αλλά πρέπει να συγκεντρωθώ σ’ αυτά που εγώ μπορώ να δώσω στην ομάδα», είχε πει λίγο μετά τη μετακόμισή του στο Μόναχο.

Ενδεχομένως να υπήρχαν αμφιβολίες, αυτές ξεπεράστηκαν στη διάρκεια της σεζόν. Με 14.5 πόντους και 60.3% στα σουτ εντός παιδιάς, ο αντικειμενικός κριτής εγκαταλείπει τις δεύτερες σκέψεις. Κυρίως όταν η παραγωγική διαδικασία στην επίθεση συνδυάζεται με τρομερές αμυντικές προσπάθειες που είναι και το πλέον αντιπροσωπευτικό στοιχείο του. Δεν είναι πλέον ένας παίκτης που έρχεται από τον πάγκο για να δώσει ενέργεια, αλλά κάτι παραπάνω. «Στο γήπεδο δείχνει εκνευρισμένος, αλλά πιστέψτε με, είμαι πολύ καλό παιδί», είχε πει σε συνέντευξή του στο επίσημο τηλεοπτικό δίκτυο της Μπάγερν Μονάχου.

Γι’ αυτό είχαν γράψει και οι Αμερικάνοι καθώς προέκυψαν δύο περιστατικά τα οποία απασχόλησαν τον Τύπο. Το πρώτο αντλείται από την εποχή που ήταν στο πανεπιστήμιο, στη συνάντηση των κορυφαίων ομάδων της Big East στη Νέα Υόρκη. Όλη η ομάδα γευμάτισε σε εστιατόριο στο κέντρο της αμερικανικής μεγαλούπολης και λίγο πριν την αποχώρησή της, ο Ρέινολντς μάζεψε όλα τα φαγητά που είχαν περισσέψει και τα πρόσφερε σε άστεγους που κάθονταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Το ίδιο έκανε κι έναν χρόνο μετά. Επίσης, το 2014, σε μια περιοδεία του Xavier στη Βραζιλία είχε πάει οικειοθελώς σε μισογκρεμισμένες φαβέλες, σε μια σκληρή γνωριμία με την απόλυτη φτώχεια. Αυτές οι εικόνες έμειναν στο μυαλό του. Αυτές τον κατευθύνουν σ’ αυτό που ζει πλέον στην Μπάγερν Μονάχου, ως μέλος της ομάδας έκπληξης της φετινής Euroleague.