Άλλη μια μέρα δίχως σκοπό...

To πιάτο έχει ζεσταθεί τόσες φορές, που είναι δύσκολο πια να καταπιεί κανείς το φαγητό, πόσο μάλλον να ξεδιαλέξει τις νόστιμες μπουκιές από το ξύγκι και από το κόκαλο.

Ο Ολυμπιακός μπαίνει στο γήπεδο κοιμισμένος επειδή έχει να παίξει μπάσκετ μια βδομάδα, βρίσκει ρυθμό κάπου μεταξύ πληγωμένες υπερηφάνειας και προπονητικής ταχυδακτυλουργικής όταν το κοντέρ γράφει -15 και τελικά πέφτει ηρωικός μαχόμενος, με το κεφάλι όχι χαμηλά, ως όφειλε, αλλά ψηλά. Επειδή δεν δίνει δεκάρα.

Όπως έλεγε το παλιό τραγουδάκι, ο οργανισμός του Ολυμπιακού έζησε «άλλη μια μέρα δίχως σκοπό…». Και έχει μπροστά του άλλες τρεις τέτοιες, μέχρι να ολοκληρωθεί το βάσανο.

Τις τελευταίες εβδομάδες, αρκείται να σώζει τα προσχήματα με αυτές τις επικές αντεπιθέσεις, λες και μιλάμε για ποδόσφαιρο όπου οι ομάδες μας πανηγυρίζουν τους ένδοξους ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς.

Μια στο τόσο, βρίσκει κάποιον αντίπαλο μπόσικο (βλέπε Ζενίτ) και ξαναβγάζει στο τραπέζι εκείνο το refuse to lose. Αλλά ουδείς δίνει σημασία σε συνθηματολογία άλλων εποχών.

Ο εθισμός στην ήττα είναι ένα σαράκι που δεν φεύγει εύκολα από τον οργανισμό. Η τραυματική σεζόν 2020-21 απειλεί να το μπάσει για τα καλά στο κορμί των άλλοτε κραταιών «αιωνίων».

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπάθησε για πολλοστή φορά να πάρει κάτι από τους «τελειωμένους» του (Χάρισον, Τζένκινς κ.ο.κ.) και έκανε τον Ολυμπιακό να μοιάζει με ψόφιο άλογο, που δεν λέει να ζωντανέψει όσο και αν το κλωτσάς.

Το ζωντανό έδωσε σημεία ζωής και αποδείχθηκε τέτοιο (ζωντανό) όταν επιστρατεύτηκε η σεσημασμένη για την αμυντική της επίδοση και για τα πλούσια αποθέματα ενέργειας τριάδα των ΜακΚίσικ, Βεζένκοφ, Ζαν-Σαρλ δίπλα στον Κώστα Σλούκα.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε άμυνα με αλλαγές, έκλεψε μπάλες, έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο, έβαλε τετάρτη ταχύτητα και μάζεψε τη διαφορά από τους 16 πόντους στους 6 μέσα σε ένα τρίλεπτο.

Μπορεί και να είχε κερδίσει, αν έπαιρνε περισσότερα από το «βαρόμετρο Σακ» (που σήμερα έπιασε ιστορικό χαμηλό) ή αν έβρισκε 2-3 Λαρεντζάκηδες για να προσφέρουν χείρα βοηθείας.

Ο γκαρντ από την Κύθνο ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού, αλλά αυτό λέει περισσότερα για τον Ολυμπιακό, παρά για τον ίδιο τον Λαρεντζάκη.

Ο ξεζουμισμένος Σλούκας έπαιξε απνευστί ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, αλλά η ομάδα βελτιώθηκε όταν πέρασε στο παρκέ ο Σπανούλης (με ή χωρίς Σλούκα), πράγμα που επίσης τείνει να γίνει κανόνας. Και αυτό λέει περισσότερα για τον Ολυμπιακό και για τον Σλούκα, παρά για τον ίδιο τον Σπανούλη.

Θέλω να πιστεύω ότι η επόμενη μέρα του Ολυμπιακού θα περιλαμβάνει γενναίες δόσεις αυτοκριτικής, ξεκινώντας από την καταστροφική επιμονή στις «μέχρι τέλους» ασυναρτησίες.

Τώρα που ο Βασιλακόπουλος εκών άκων αποχωρεί, είναι καιρός να ανακηρύξει ο Ολυμπιακός εαυτόν νικητή (άσχετα αν είναι ή όχι) και να διορθώσει την ανορθογραφία που τόσα προβλήματα του προκαλεί.

Τα «φιλικά Covid» δεν έχουν τη δύναμη να κρατήσουν την ομάδα σε εγρήγορση ούτε να συντηρήσουν επί μήνες έναν οργανισμό που κινείται με αυτόματο πιλότο.

Την έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού και σκληραγώγησης την ομολόγησε και ο ίδιος ο Μπαρτζώκας, όχι μία, αλλά δύο φορές, άσχετα αν οι αιχμηρές δηλώσεις του πέρασαν στα ψιλά της οπαδογραφίας.

Κάποιοι θα πουν ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού αναζητεί άλλοθι για την -πράγματι, ανεπίτρεπτη- εικόνα των τελευταίων εβδομάδων, αλλά η δικαιολογία είναι πραγματική. Σε αυτή την αλυσίδα των λαθών, το πιο χτυπητό το έχει κάνει η διοίκηση.

Ο Ολυμπιακός του 2020-21 πνίγηκε σε δυό κουταλιές νερό, ενώ είχε τις δυνατότητες να κυνηγήσει με αξιώσεις τα πλέι-οφ, και φεύγει για διακοπές με ολόαδεια χέρια, την ίδια ώρα που άλλες ομάδες (ακόμα και ο άσπονδος Παναθηναϊκός) ανάβουν τις μηχανές για την τελική ευθεία της αγωνιστικής περιόδου.

Ο αυτόματος πιλότος δεν προβλέπει ούτε θεαματικές απογειώσεις ούτε εναέριες πιρουέτες. Στην καλύτερη περίπτωση, θα κρατήσει το σκάφος μακριά από αναταράξεις. Δηλαδή, καθηλωμένο στο έδαφος.