Κλεφτές ματιές στην άβυσσο

Στο ξεκίνημα της τηλεοπτικής μετάδοσης, ο σπίκερ της Euroleague TV τόνιζε ότι «καμία νίκη δεν θα πρέπει να θεωρείται σίγουρη» και ότι «ομάδες που βρίσκονται κοντά στον βυθό της βαθμολογίας μπορούν να κάνουν τη ζωή δύσκολη στον απερίσκεπτο αντίπαλο».

Τι ειρωνεία, ε; Κάποτε, όχι πολύ παλιά, οι ομάδες μας βρίσκονταν στη σωστή πλευρά της εξίσωσης και άκουγαν τέτοιου είδους συμβουλές ανασηκώνοντας τους ώμους, αφού γνώριζαν ότι εύκολα ή δύσκολα θα έβρισκαν την άκρη.

Τώρα, την άκρη τη βρίσκουν οι αντίπαλοι και μάλιστα εύκολα. Εκστρατεύουν ξένοιαστοι στην Ελλάδα, ή υποδέχονται τους Έλληνες δίχως άγχος, αφού ξέρουν ότι με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον θα μας νικήσουν.

Οι ήττες συσσωρεύονται, το τόπι έχει χαθεί, το ένδοξο παρελθόν απομακρύνεται στο καθρεφτάκι και το δυσοίωνο μέλλον που επί χρόνια ξορκίζαμε καταφτάνε πλησίστιο.

Ο άλλοτε κραταιός Παναθηναϊκός μετράει συντριβές, αποστρέφει το βλέμμα από τη βαθμολογία, κοιτάζει στη φανέλα του τα έξι αστέρια και διηγώντας τα κλαίει. Κλαίει όμως ή αντιμετωπίζει τα χαστούκια ως ρουτίνα;

Όπως έγραφα και σε προηγούμενα σημειώματα, η κουλτούρα του «δε βαριέσαι» είναι θανάσιμος εχθρός, αν σου κατσικωθεί στα αποδυτήρια.

Για πρώτη ίσως φορά μέσα στη φετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς αμαχητί, χωρίς να χύσει ούτε σταγόνα ιδρώτα.

Στα προηγούμενα παιχνίδια του, φρόντιζε να σκαρώσει μία (ή περισσότερες) αντεπιθέσεις, για την τιμή των όπλων βρε αδερφέ, να καταλάβουν οι άλλοι ότι υπάρχει στο γήπεδο αντίπαλος.

Απόψε, η Βασκόνια πέρασε από το ΟΑΚΑ σαν να ήταν ακατοίκητος και ο αγωνιστικός χώρος, εκτός από τις εξέδρες. Το μεγαλύτερο σερί που πέτυχαν οι «πράσινοι» μετά το εναρκτήριο πεντάλεπτο ήταν 5-0, δύο αναπάντητα καλάθια.

Η άμυνα θύμισε τις χειρότερες μέρες του Νοέμβρη, ενώ στην άλλη άκρη του γηπέδου εξανεμίστηκαν δίχως ίχνη οι αυτοματισμοί που αξιοποιούσαν τα προσόντα το ανάστημα του Παπαγιάννη ή το σουτ του Παπαπέτρου ή και τις μπούκες του Μακ.

Απέναντι σε μία Βασκόνια που έπαιξε μπάσκετ να το πιεις στο ποτήρι και του παιδιού να μη δίνεις, ο Παναθηναϊκός μύριζε μούχλα και έμοιαζε με ακυβέρνητο βαπόρι.

Το ξεκίνημα του Όντεντ Κάτας ήταν απρόσμενα ενθαρρυντικό (περισσότερο ως εικόνα παρά σε αποτελέσματα), αλλά η συνέχεια πάει να δικαιώσει όσους αντιμετώπισαν την πρόσληψή του με επιφυλάξεις ή και με επιφωνήματα καγχασμού.

Τι ακριβώς είναι αυτό που παίζει ο Παναθηναϊκός του Μαρτίου, ποια είναι η ταυτότητά του στο γήπεδο και σε τι διακρίνεται;

Ακόμα και οι εξαιρετικές επιδόσεις του στα ριμπάουντ σιγά σιγά ξεθωριάζουν, μαζί με τον πρώιμο οίστρο του Γιώργου Παπαγιάννη και τις αλκυονίδες μέρες του Άαρον Ουάιτ.

Απόψε η μάχη των αιθέρων τελείωσε με ισοπαλία (29-29 ριμπάουντ, 1-2 τάπες), παρ’ όλο που οι Βάσκοι έπαιξαν 32 λεπτά με χαμηλό σχήμα χωρίς σέντερ. Αυτό το τέχνασμα τους επέτρεψε να ξεχαρβαλώσουν την ελληνική άμυνα με αιχμή τον πολυσύνθετο Πολονάρα, αλλά ο Παναθηναϊκός αντέδρασε με ροχαλητό.

Για τις επιστροφές των παικτών του στην άμυνα ας μη μιλήσουμε καλύτερα, αφού το ελληνικό καλάθι στέναξε από τα καρφώματα των Ισπανών στον αιφνιδιασμό.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να καλωσορίσουμε στον πλανήτη μπάσκετ όσους νόμιζαν ότι ο Μάριο Χέζονια είναι κάποιος ημίθεος που από λάθος ξεβράστηκε στα μέρη μας.

Ο Κροάτης θα πετύχει σε κάθε ματς 4-5 δύσκολα καλάθια με ωραίες ατομικές προσπάθειες ένας εναντίον πολλών, αλλά δεν προσφέρει το παραμικρό ούτε στα ριμπάουντ ούτε στη δημιουργία όπου η ομάδα υστερεί απελπιστικά ούτε στην ομαδική άμυνα, όπου συχνά χάνεται ούτε στο χαμαλίκι.

Όσο ταλαντούχος και αν είναι ο Χέζονια, είναι δύσκολο να ενσωματωθεί αρμονικά τέτοιος παίκτης πολυτελείας, στα μισά της σεζόν, σε μία ομάδα που πάνω απ’ όλα χρειάζεται σηκωμένα μανίκια, αυταπάρνηση και αλτρουισμό.

Κανένας προπονητής δεν πρόκειται να ξεγελαστεί από δύο καρφώματα, αν και το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τους γαλουχημένους με καλό μπάσκετ φιλάθλους.

Ο Κάτας αποσύρει τον Κροάτη μετά από 3-4 λεπτά σε κάθε ημίχρονο σε αναζήτηση του χαμένου πάθους, ενώ καλείται πλέον να προσθέσει στην εξίσωση και τον Νέντοβιτς, ο οποίος παίζει παρόμοιο μπάσκετ με τον Χέζονια, αλλά καλύτερα.

Και η ...μίνι προετοιμασία συνεχίζεται. Η άνοιξη είναι εδώ, αλλά ο Παναθηναϊκός θυμίζει ακόμη ομάδα του Σεπτέμβρη ή του Οκτώβρη, όπου κανένας δεν θυμάται με σιγουριά το όνομα του διπλανού του.

Για καλή του τύχη, ο πήχης των επόμενων στόχων είναι χαμηλός, τώρα που φεύγει από τη μέση η Euroleague. Φοβάμαι όμως ότι η άβυσσος αυτής της τραυματικής ευρωπαϊκής χρονιάς δεν θα ξεχαστεί εύκολα.