Η Αρμάνι ξόδεψε πολλά, συνεργάστηκε με ντουζίνες παικτών αλλά πέτυχε όταν πήρε πρόσωπα που έχουν το Know how

• 9 ΤΙΤΛΟΙ ΑΞΙΑΣ 100+ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ
• 60 ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
• … ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
• PLAYOFFS ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ
• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά επί των εκατομμυρίων ευρώ που επενδύθηκαν στην Αρμάνι Μιλάνο (τουλάχιστον) στην τελευταία οκταετία καθώς η ιταλική ομάδα δε συνηθίζει να κοινοποιεί το ύψος των προϋπολογισμών της. Είναι σαφές όμως ότι στο πλαίσιο της απελπισμένης προσπάθειας επιστροφής της στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν… έπεσε απλά χρήμα αλλά εκτιμάται ότι το ετήσιο μπάτζετ της κυμάνθηκε από τα 17-18 εκατομμύρια ευρώ έως και τα 25. Με την απλή μαθηματική πράξη του πολλαπλασιασμού, το νούμερο είναι εξαψήφιο και καταδεικνύει την «κάψα» του ιδιοκτήτη της ομάδας του ιταλικού Βορρά.

Στην πραγματικότητα πρόκειται περισσότερο για έμμονη ιδέα. Δεν είναι προσωπική διαπίστωση αλλά αντλείται από μία παραδοχή του ιδίου του Τζόρτζιο Αρμάνι ο οποίος απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της αγαπημένης του ομάδας το 2008. Εκεί διακόπηκε μια απλή χορηγική συνεργασία και ταυτοχρόνως αυξήθηκε το ετήσιο ποσό επένδυσης. Δηλαδή, από τα περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ που έβαζε τον χρόνο ως βασικός χορηγός της ομάδας, σε ετήσια βάση έφευγαν από τον λογαριασμό του (τουλάχιστον) δέκα εκατομμύρια ευρώ, ίσως και περισσότερα.

Δεν είναι κακό να παραδέχεσαι δημοσίως αυτό που (σου) επιβάλλει η ψυχή σου και ο διάσημος μόδιστρος το έκανε με όλη την καρδιά του καθώς παραδέχθηκε ότι… «το πάθος μου μετατράπηκε σε αφοσίωση το 2008 όταν αποφάσισα να αναλάβω εξ’ ολοκλήρου το κλαμπ με την υπόσχεση να ξαναφέρω την ομάδα στην κορυφή του ιταλικού μπάσκετ». Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο στόχος ήταν εύκολος να υλοποιηθεί αν και στον αθλητισμό αυτός ο όρος μοιάζει αδόκιμος καθώς η απόσταση που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία δεν είναι δα και τόσο μεγάλη. Ακόμη και κλάσματα δευτερολέπτου είναι αρκετά για να σε καταστρέψουν, όπως δηλαδή διαπίστωσε η Αρμάνι το 2014, όταν βρέθηκε για τελευταία φορά στα Playoffs της Euroleague απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

9 ΤΙΤΛΟΙ ΑΞΙΑΣ 100+ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ

Στον συσχετισμό που υποχρεωτικά δημιουργείται μεταξύ επένδυσης και αποτελεσματικότητας, το πρόσημο για την Αρμάνι είναι αρνητικό διότι με τα ποσά που επενδύθηκαν οι εννιά εγχώριοι τίτλοι δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο κατόρθωμα. Τρεις φορές βρέθηκε στην κορυφή του ιταλικού Πρωταθλήματος, άλλες τόσες πήρε το Κύπελλο αλλά και το supercopa. Αυτά σε 12 χρόνια και με την επένδυση αστρονομικών ποσών καθώς (ειδικά) στην τελευταία πενταετία η ιταλική ομάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ στην Euroleague. Με το χέρι στην καρδιά, κάθε καλοκαίρι, εκτιμάται ότι «φέτος θα είναι η χρονιά της», αλλά κάπου στα τελειώματα του χειμώνα αποδεικνύεται ότι αυτή η αίσθηση δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αστήριχτη προσδοκία. Ειδικά στη διετία 2016-18 οι εκτιμητές… έσκισαν τα πτυχία τους γιατί αυτό τους ανάγκασε να πράξουν οι πορείες της Αρμάνι. Γιατί τη σεζόν 2016-17 κατετάγη τελευταία και καταϊδρωμένη σε σύνολο 16 ομάδων με μόλις 8 νίκες σε 30 αγώνες. Ανεβάζοντας τον πήχη της επένδυσης και με παίκτες επιπέδου όπως οι Άντριου Γκάουντλοκ, Κέρτις Τζέρελς, Μάντας Καλνιέτις, Τζόρνταν Θίοντορ την αμέσως επόμενη χρονιά το κοντέρ έγραψε 10 νίκες σε 30 αγώνες και συμβιβάστηκε με την 14^η θέση. Είναι βαρύς κι ασήκωτος ο συμβιβασμός με τόσο ισχυρή αποτυχία. Δηλαδή, να θεωρείσαι εκ των φαβορί για πρόκριση στο Final Four αλλά να εξελίσσεσαι σε σάκο του μποξ της Euroleague.

60 ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ

Με όποιον κίνδυνο διατρέχουμε να χάσαμε κάποιον στο μέτρημα, στην τελευταία 6ετία φόρεσαν τη φανέλα της Αρμάνι 60 διαφορετικοί παίκτες. Κάποιοι εξ’ αυτών μετακόμισαν στο Μιλάνο μες το κατακαλόκαιρο, άλλοι το έκαναν στη διάρκεια της χρονιάς για να καλύψουν τρύπες και με συνεργασία περιορισμένης χρονικής διάρκειας, σίγουρα όμως ο αριθμός είναι υπερβολικά μεγάλος για κάθε ομάδα που θέλει να δημιουργήσει κάτι σταθερό και ομοιογενές. Αυτός ο αριθμός σημαίνει ότι κάθε καλοκαίρι η Αρμάνι γκρέμιζε αυτό που είχε χτίσει πριν από 365 ημέρες και ο όρος «φτου κι απ’ την αρχή» ήταν το μοτό του συλλόγου.

Αντιθέτως, ο αριθμός των τριών προπονητών δεν είναι δα τόσο μεγάλος για μια ομάδα που αποδείχθηκε τόσο επιρρεπής στις αλλαγές και η οποία αποτύγχανε (σχεδόν) κάθε χρόνο. Ο Γιάσμιν Ρέπεσα αντικατέστησε τον Λούκα Μπάνκι μετά την απώλεια του Πρωταθλήματος το 2015, ο Κροάτης τεχνικός παρέδωσε τη σκυτάλη στον Σιμόνε Πιανιτζιάνι το 2017 και μετά το αποτυχημένο πέρασμα του Ιταλού τεχνικού αποφασίστηκαν συντριπτικές αλλαγές σε επίπεδο προσώπων και φιλοσοφίας. Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά αν στα τελειώματα της κανονικής διάρκειας, της σεζόν 2018-19, η Αρμάνι απέφυγε την αυτοκτονία. Έξι αγωνιστικές πριν το φινάλε έμοιαζε εξασφαλισμένη για τα Playoffs, στην πραγματικότητα χρειαζόταν δύο νίκες, αλλά με το ζόρι πέτυχε μόλις μία! Η ουσία είναι ότι τότε ο Τζόρτζιο Αρμάνι αποφάσισε να αλλάξει ρότα κι έτσι προέκυψε η…

… ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αυτή άγγιξε συνολικά το ευρωπαϊκό μπάσκετ γιατί πριν την 11^η Ιουλίου του 2019, ο Έτορε Μεσίνα δεν είχε παρτίδες με την Αρμάνι Μιλάνο στον πρότερο αγωνιστικό βίο του. Στη Βίρτους Μπολόνια γαλουχήθηκε φτάνοντας στο σημείο δημιουργίας μίας εκ των καλυτέρων ομάδων στην ιστορία του ιταλικού μπάσκετ, στην Μπενετόν Τρεβίζο σφυρηλατήθηκε πλησιάζοντας το μέγιστο της απόδοσης που μπορεί να έχει μια ευρωπαϊκή ομάδα και η Αρμάνι πάντα ήταν μία εκ των αντιπάλων του. Τελικώς, στα μέσα του Ιούλη του 2019 αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόσκληση η οποία έμοιαζε περισσότερο με πρόκληση. Δεν είναι τόσο απλό να αναλάβεις μια ομάδα της οποίας το dna είχε μεταλλαχθεί από ένα γκρουπ νικητών σε σύνολο loser. Ο 61χρονος προπονητής δεν πήρε λευκή επιταγή αλλά τη δέσμευση υποστήριξης του αγωνιστικού σχεδίου του. Ο Μεσίνα και ο οργανισμός είχε την ανάγκη συνεργασίας με πρόσωπα που έχουν το know how και γνωρίζουν τα μονοπάτια που οδηγούν στην επιτυχία και στο πλαίσιο αυτό προσλήφθηκε ο Χρήστος Σταυρόπουλος για τη θέση του τζένεραλ μάνατζερ. Η άλλη μεγάλη αλλαγή έγινε δύο χρόνια νωρίτερα καθώς ο Λέο Ντελ’ Όρκο είχε αναλάβει την προεδρία της Αρμάνι αντί του Λίβιο Πρόλι.

PLAYOFFS ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ

Σε κάθε αγωνιστικό πλάνο, η πρώτη χρονιά έχει μεταβατικό χαρακτήρα και η Αρμάνι δεν ξέφυγε από αυτόν τον άγραφο κανόνα καθώς η πρώτη σεζόν του Μεσίνα ήταν προβληματική. Πριν τη διακοπή της περσινής Euroleague η Αρμάνι ήταν στη 12^η θέση με ρεκόρ 12-16 αλλά και πιθανότητες πρόκρισής της στα Playoffs καθώς είχε να διαχειριστεί εύκολο πρόγραμμα αγώνων. Τελικώς, αυτό που δεν κατάφερε πέρυσι, το πέτυχε φέτος καθώς ήδη βρίσκεται στα Playoffs και μένει να φανεί αν θα πετύχει και τον στόχο της συμμετοχής στο Final Four όπου… «εκεί όλα μπορούν να συμβούν», όπως είπε κάποτε ο Χρήστος Σταυρόπουλος καθώς το έζησε δύο φορές με τον Ολυμπιακό.

Αναζητώντας τους λόγους που οδήγησαν την Αρμάνι στην πρόκριση στα Playoffs έπειτα από οκτώ χρόνια, θα καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι δεν άλλαξε η συνταγή των αλλαγών με τη διαφορά όμως ότι τα κομμάτια που προστέθηκαν ταιριάζουν περισσότερο στη λογική του προπονητή. Επίσης, παρά την απώλεια εσόδων λόγω της πανδημίας αποφάσισε να διατηρήσει το μπάτζετ της σε υψηλό επίπεδο. Ενδεχομένως η λάμψη της φετινής ομάδας να μην είναι τόσο ισχυρή (σε επίπεδο ονομάτων) σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, είναι όμως παίκτες που κάνουν τη δουλειά των προπονητών και βάζοντας σ’ ένα καζάνι όλα τα χαρακτηριστικά τους, η Αρμάνι έχει μπόλικα από αυτά που χρειάζεται μια ομάδα για να φτάσει στο τέλος του δρόμου, δηλαδή στο Final Four. Έχει τους εργάτες (σ. σ. Χάινς, Λε Ντέι, Μπρουκς, Ταρτσέφσκι), τους μπαρουτοκαπνισμένους (σ. σ. Ντατότε, Μίτσοφ, Ρολ), αυτούς που «μιλούν» στα κρίσιμα σημεία όπως οι Ροντρίγκεθ, Ντιλέινι αλλά και τους «εκτελεστές» της σαν τους Πάντερ, Σιλντς.

Σαν τους καλούς λογαριασμούς που κάνουν τους καλούς φίλους, η Αρμάνι έχει πολύ ξεκάθαρους αγωνιστικούς ρόλους, γι’ αυτό κατάφερε να «απορροφήσει» τους κραδασμούς που επέφεραν τραυματισμοί σημαντικών παικτών όπως είναι αυτός του Μάλκολμ Ντιλεινι. Γι’ αυτό πορεύτηκε με αγωνιστική σταθερότητα. Κυρίως όμως είχε αντίδραση. Είναι η πρώτη χρονιά της Αρμάνι που δεν γνώρισε περισσότερες από δύο συνεχόμενες ήττες στο βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα της Euroleague, πράγμα που σημαίνει ότι απέκτησε τον χαρακτήρα διαχείρισης ενός αρνητικού αποτελέσματος, δεν την παίρνει η κάτω βόλτα κι αυτό δεν είναι κατόρθωμα (μόνο) των παικτών, αλλά πηγάζει και από τη νοοτροπία του προπονητή και συνολικά του οργανισμού. Γι’ αυτό φέτος θεωρείται πιο έτοιμη από ποτέ για να φτάσει στο Final Four της Euroleague. Για να συναντήσει κανείς την τελευταία φορά που το κατάφερε θα πρέπει να κάνει ένα μακρύ ταξίδι στον χρόνο. Ήταν το 1992, στην Κωνσταντινούπολη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Βεζένκοβ: Εξωπραγματικός στα 5 τελευταία ματς με 19 πόντους και 52.9% τρίποντο (vids)

EuroLeague: Η «διαβολοβδομάδα» κλείνει τις εκκρεμότητες (vids)