Δεν θα κάναμε ούτε σεφτέ...

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Το πρώτο ψύχραιμο πόρισμα από το συναρπαστικό εννιάμερο των προημιτελικών της Euroleague είναι ότι οι ομάδες μας, έτσι όπως εμφανίστηκαν φέτος, δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης στα πλέι-οφ.

Με το μπάσκετ που παίζεται αυτές τις μέρες στα οχτώ γήπεδα, θα βυθιζόμασταν αύτανδροι, κόκκινοι και πράσινοι. Μπορεί να κλέβαμε μία νίκη εδώ ή εκεί, αλλά και αυτό ακόμη θα ήταν έκπληξη.

Η Φενέρ αποχώρησε πρώτη από το παλκοσένικο, αλλά το μπάσκετ που έπαιξε στη Μόσχα, μολονότι διαλυμένη από τον Covid-19, ήταν εξαιρετικό και πάντως άξιζε κάτι καλύτερο από το ξερό 0-3.

Αστεία αστεία, η χειρότερη από τις οχτώ ομάδες είναι μία που προηγείται (Αρμάνι) και η πιο απογοητευτική, τηρουμένων των αναλογιών, μία που μπορεί ακόμα και να σηκώσει το τρόπαιο (Μπαρτσελόνα).

Τη Ρεάλ θα την εξαιρέσω από την κριτική, όχι μόνο επειδή έδειξε την αναγκαία για πλέι-οφ refuse to lose νοοτροπία, αλλά και ως αναγνώριση των ελαφρυντικών της.

Ξεκίνησε τη σεζόν με Καμπάτσο, Ντεκ, Ράντολφ και Ταβάρες στο βασικό της σχήμα και την τελειώνει με τον γιο του Βούκτσεβιτς και με τον «μπέιμπι μπέιμπι-Σακ» Ουσμάν Γκαρούμπα.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι αυτό -το αδιαπραγμάτευτο- που οι περπατημένοι γνωρίζαμε, αλλά οι αδαείς και όσοι που παρασύρονται από το «yolo» μπάσκετ του νέου αιώνα λησμονούν.

Για να κυριαρχήσεις σε μία σειρά πλέι-οφ δεν χρειάζεται να παρατάξεις γαλαξία αστέρων, αλλά να είσαι ομάδα του προπονητή, με συμπαγές παιχνίδι και καθαρό μυαλό, με ήρεμο βλέμμα, άψογη προετοιμασία και εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα.

Το είδαμε στη Ζενίτ, το είδαμε στη Μπάγερν, το είδαμε φυσικά στην ΤΣΣΚΑ, που δεν έχει δα το υλικό των τίτλων, μετά την εκδίωξη του Τζέιμς και τον τραυματισμό του Μιλουτίνοβ.

Το είδαμε ακόμη και στη Φενέρ, που παρουσιάστηκε αξιόμαχη μολονότι αποδεκατισμένη και ακέφαλη, το βλέπουμε καθημερινά στην Εφές από τότε που εγκατέλειψε τις τουφεκιές στα τυφλά και εμπιστεύτηκε τον Αταμάν, το είδαμε στα προχθεσινά κουράγια της Ρεάλ.

Η Αρμάνι και η Μπαρτσελόνα μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες στον δεύτερο ημιτελικό της 28^ης Μαΐου στην Κολωνία, αλλά έχουν προσγειωθεί πάνω σε πορτοφόλι πέφτοντας από το Ντουόμο και τη Σαγράδα Φαμίλια.

Εάν υπήρχε θεός στην πορτοκαλί μπάλα, που δεν υπάρχει άλλος εκτός από την ίδια, ο Τρινκιέρι θα έφευγε νικητής από την πατρίδα του με τουλάχιστον έναν ρούμπο (αντί για 0-2), ενώ ο Πασκουάλ θα επέστρεφε στη Ρωσία από το δικό του σπίτι με το ιστορικά ακατάβλητο 2-0 στο τσεπάκι.

Βεβαίως, δεν συνέβη ούτε κλοπή ούτε κακοδικία ούτε στρέβλωση. Μόνο με τον εαυτό τους μπορούν να τα βάλουν, οι αποκαρδιωμένοι.

Η Αρμάνι κέρδισε το πρώτο ματς στο Μιλάνο επειδή ο Τρινκιέρι και οι παίκτες του αντιμετώπισαν με ροχαλητά το κλασσικό «πλέι» του Μεσίνα που προσέφερε στον ΛεΝτέι το νικητήριο καλάθι.

Η Ζενίτ έχασε το δεύτερο παιχνίδι στη Βαρκελώνη επειδή ο εξουθενωμένος Πάνγκος (που θυμίζει Σλούκα, έτσι όπως πασχίζει αβοήθητος να οργανώσει και να εκτελέσει με σλάλομ ανάμεσα σε συμπληγάδες) αστόχησε χωρίς ιδιαίτερη πίεση στο σουτ της παρ’ ολίγον νίκης.

Η ιστορία των πλέι-οφ είναι γεμάτη με τέτοια «αχ» και με τρόπαια που κρίνονται στα εκατοστά του δευτερολέπτου ή του μέτρου. Και όχι πάντα σε τελικούς ή σε φάιναλ-φορ.

Θυμηθείτε τη γραμμή του Πάσπαλι στη Λιμόζ, το σουτ-θαύμα του Σαρπ στον άτυπο προημιτελικό Μακάμπι-Ζαλγκίρις το 2003, ας μη πάμε και στους τελικούς που κέρδιζε το Μιλάνο των Μάκαντου, Μενεγκίν, Ντ’Αντόνι πριν από τρεισήμισυ δεκαετίες.

Δυστυχώς για το μπάσκετ, ο Πάνγκος θα μείνει μάλλον με άδεια χέρια και ο Πασκουάλ δεν θα κερδίσει τίποτε, πέρα από επαίνους για τον προπονητικό θρίαμβό του απέναντι στον Σάρας.

Ο Τρινκιέρι, πάντως, προλαβαίνει θαυμάσια να τουμπάρει το 0-2 απέναντι στην Αρμάνι. Η Μπάγερν του παίζει πλήρης, είναι θαρραλέα, έχει σωστή καθοδήγηση, βλέπει στο ρινγκ έναν αντίπαλο με τον οποίο τερμάτισε ισόβαθμος στην κανονική περίοδο και ξεπέρασε με στεγνά πόδια τον σκόπελο του τρίτου αγώνα.

Έχω δει αμέτρητες φορές το «Φόρουμ» να γίνεται κατηφόρα, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο σε πέμπτο παιχνίδι Αρμάνι-Μπάγερν, εφ’ όσον οι δυό τους φτάσουν έως εκεί.

Εάν προκριθούν οι Βαυαροί, και παίξουν το παρθενικό τους φάιναλ-φορ εντός των γερμανικών τειχών, θα είναι ένα επικίνδυνο μαύρο άλογο. Έστω και μπροστά σε αδειανά καθίσματα.

Επειδή πάντως το τελευταίο πεντάλεπτο της Μαδρίτης ήταν μία αλλόκοτη ανορθογραφία και τίποτε άλλο, θα μου επιτρέψετε να χαρακτηρίσω την Εφές γκραν φαβορί για τον τίτλο.

Οι Τούρκοι είναι πολύ μπροστά από τον ανταγωνισμό αυτή τη στιγμή και παίζουν μπάσκετ που συναρπάζει και εξοντώνει τον αντίπαλο.

Η Ρεάλ κέρδισε χάρη στην πληγωμένη υπερηφάνεια του δικού της Σπανούλη (Γιουλ), αλλά πιθανή ισοφάριση θα θεωρηθεί εξωφρενικό κατόρθωμα, ακόμα και για τα δεδομένα αυτής της γερασμένης υπερομάδας, που πνέει πια τα λοίσθια.

Για την Εφές, το πρόβλημα στην Κολωνία δεν θα είναι οι αντίπαλοι, αλλά το σύστημα διεξαγωγής. Σε διοργάνωση μίας ζαριάς, δύο τέλος πάντων, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ιδίως στην εποχή του κορονοϊού.

Στοιχηματίζω ότι ο Ιτούδης δεν είναι πια «φαν» του αμερικάνικου best-of-5, τουλάχιστον όχι φέτος. Στα πέντε η Εφές δεν χάνει από κανέναν, αλλά στο ένα και στα δύο το ζενίθ μπορεί να γίνει ναδίρ και το ναδίρ Ζενίτ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

* Αρχηγάρα από τα παλιά

* Μια τρύπα στη γεωγραφία

* Πώς του παν' καλέ τα μπλε

* Το φυλαχτό της πρόκρισης