Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ «κυνηγάει» τον Γιασικεβίτσιους και το ρεκόρ του

Στη σύγχρονη ιστορία της Euroleague, μόνο ένας κατάφερε να πατήσει στην κορυφή της Ευρώπης με τρεις διαφορετικές ομάδες και μάλιστα είναι αυτός που θα βρει απέναντί του ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ στον πρώτο ημιτελικό του Final Four. Είναι ο ίδιος που θα καταστρώσει το σχέδιο εξουδετέρωσης του διότι γνωρίζει το επίπεδο επιρροής που μπορεί να ασκήσει στο παιχνίδι. Ο λόγος για τον προπονητή της Μπαρτσελόνα, Σάρας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος κατέκτησε την Euroleague με τις Μπαρτσελόνα (2003), Μακάμπι Τελ Αβίβ (2004, 2005) και Παναθηναϊκό (2009).

Στα 35 του χρόνια (σ. σ. τα κλείνει σε λιγότερο από έναν μήνα), δεν έχει την αφέλεια ή τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού, έχει την πνευματική ικανότητα και τη σύνεση να διαχειριστεί την κατάσταση, γνωρίζει ότι σ’ αυτό το ζευγάρι (Μπαρτσελόνα-Αρμάνι) η ομάδα του ξεκάθαρα έχει τον τίτλο του αουτσάιντερ. Κι ας διαθέτει μπόλικους γερόλυκους της Euroleague. Εξάλλου, το ρεκόρ που κυνηγά ο ίδιος είναι στο στόχαστρο και του συμπαίκτη του Κάιλ Χάινς. Ο Αμερικανός μετρά τέσσερις τίτλους με δύο ομάδες (Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ Μόσχας). Ο Ροντρίγκεθ πάτησε στην κορυφή της Ευρώπης το 2019 με την ΤΣΣΚΑ, αλλά η πρώτη του φορά ήταν με τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν το 2015 και με καθυστέρηση τεσσάρων χρόνων.

Κάποτε είχε πει ότι… «το καλό αλλά και το κακό με την Euroleague είναι το Final Four» και επιχειρηματολόγησε αναφερόμενος στα συναισθήματα που καλλιεργεί η τελική φάση, στη δύναμη της να διαμορφώνει την ψυχοσύνθεση του αθλητή. Για παράδειγμα, η πρώτη εμπειρία του σε Final Four ήταν οδυνηρή αφού η Ρεάλ Μαδρίτης εξελίχθηκε σε… καρπαζοεισπράκτορας. Ηττήθηκε με -19 από τη Μακάμπι στον ημιτελικό και με -18 από τη Σιένα στον τελικό της παρηγοριάς. Αυτό έγινε το 2011 και εξ’ όψεως ο Ροντρίγκεθ δεν είχε καμία σχέση με τον σημερινό γενειοφόρο αθλητή. Κοντοκουρεμένος, φρεσκοξυρισμένος, ο ίδιος ετοιμάστηκε για γιορτή αλλά (βάσει του χρόνου συμμετοχής του) μάλλον έμοιαζε με απρόσκλητο επισκέπτη αφού δεν μέτρησε περισσότερα από 26 αγωνιστικά λεπτά και η αλήθεια είναι ότι δεν άξιζε περισσότερα. Δεν έβαλε ούτε ένα σουτ, καλά-καλά δεν παρουσίασε ούτε το στοιχείο που τον χαρακτηρίζει διότι περιορίστηκε στις τρεις τελικές πάσες. Για τον ίδιο ήταν το πρώτο «χαμένο» Final Four, σε αντίθεση με τον τότε και νυν προπονητή του Έτορε Μεσίνα ο οποίος είχε γευτεί και στο παρελθόν αυτό το πικρό ποτήρι.

Τουλάχιστον, φέτος, δεν θα έχει να σκέφτεται τον Βασίλη Σπανούλη. Αυτός κι αν ήταν εφιάλτης στον τελικό του 2013 όταν ο Έλληνας γκαρντ από το απόλυτο μηδέν του πρώτου ημιχρόνου έβαλε 22 πόντους στο δεύτερο μέρος και του στέρησε την κορυφή της Ευρώπης, στο repeat του Ολυμπιακού. Στα αποδυτήρια της O2 Arena του Λονδίνου παράτησε για λίγο το όνειρό του κι έτσι πήγε στράφι η εξαιρετική παρουσία του σ’ εκείνο το Final Four (29 πόντοι, 17 ασίστ). Έναν χρόνο μετά, έγινε στο ίδιο έργο θεατής. Από το συναίσθημα της απόλυτης ηδονής και το +38 επί της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό της διοργάνωσης, τα έβαλε με τις… μπούκλες του, όταν ένας «κοντοπίθαρος» του άρπαξε το βαρύτιμο τρόπαιο μέσα από τα χέρια. Ο Ταϊρίς Ράις της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ακόμη ένας χαμένος τελικός, τζάμπα οι 42 πόντοι και οι 13 ασίστ που είχε στο Final Four.

Ο αγώνας πάντα δικαιώνεται και για τον Ροντρίγκεθ, αυτό συνέβη έναν χρόνο μετά (2015) όταν ξεπέρασε κι έναν από τους εφιάλτες του. Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν και πάλι απέναντί του, τούτη τη φορά όμως δεν θα μπορούσε να καταστρέψει το όνειρο. Ήταν η εποχή όπου ο Ισπανός ανυπομονούσε να γίνει πατέρας, νομοτελειακά είχε έρθει η στιγμή να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Ο ίδιος δεν έκανε σπουδαία παιχνίδια, οι αριθμοί του (24π., 11ασίστ) ήταν περιορισμένοι σε σχέση με τους αντίστοιχους στα προηγούμενα Final Four που προηγήθηκε, αλλά ήταν από τους πυλώνες της Ρεάλ στην κατάκτηση της Euroleague.

Τέσσερα χρόνια αργότερα συνάντησε το παρελθόν του αλλά… του έδωσε και κατάλαβε καθώς εξελίχθηκε σε παίκτης-κλειδί της ΤΣΣΚΑ στην πρόκριση επί της Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό. Η στατιστική του Ισπανού έγραψε 23 πόντοι με 8/14 σουτ και μια… καλλιτεχνία στον τρόπο οργάνωσης των επιθέσεων της ομάδας του, ίσως στο καλύτερό του παιχνίδι σε Final Four. Στον τελικό με την Αναντολού Εφές δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά, επί τούτου ανέλαβαν οι συμπαίκτες του κι έτσι για δεύτερη φορά κατέκτησε την Euroleague σε έξι παρουσίες στην τελική φάση καθώς είχε προηγηθεί κι αυτή του 2018.

Το φετινό Final Four είναι το 7^ο στην καριέρα του σε βάθος δεκαετίας, στοιχείο το οποίο αποδεικνύει ότι πρόκειται για αθλητή top επιπέδου. Προφανώς δεν είναι το φαβορί για την κατάκτηση μιας ακόμη Euroleague, αλλά σ’ αυτές τις διοργανώσεις υπάρχει και ο νόμος του αουτσάιντερ. Κακά τα ψέματα, σ’ αυτόν έχει επενδύσει καθώς η Αρμάνι είναι η ομάδα με το λιγότερο δυνατό άγχος αλλά και με αρκετούς παίκτες που έχουν το Know how. Σαν τον Κάιλ Χάινς, τον Λουίτζι Ντατόμε και κυρίως τον… λεγεωνάριο, Έτορε Μεσίνα.