Αυτό το ένα, το τελευταίο σουτ

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Θέλει σχέδιο; Θέλει καρδιά; Θέλει ταλέντο; Θέλει cojones; Μήπως θέλει να είσαι «άνιωθος» , να μην καταλαβαίνεις καν που βρίσκεσαι και πόσος χρόνος υπολείπεται;

Έχουμε δει τόσα και τόσα παρακολουθώντας μπάσκετ, μεγάλες, παράλογες ανατροπές, σοκαριστικά τελευταία δευτερόλεπτα, παράλογες επιλογές που βγήκαν, απολύτως σχεδιασμένα plays που πήγαν όλα κατά γράμμα και πινακάκι, όμως απέτυχαν στο σκορ.

Στο Final 4 της Κολωνίας είδαμε δυο δραματικούς ημιτελικούς, κλασικά παιχνίδια τακτικής, αντιπροσωπευτικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε σχεδόν πλήρη αντίθεση με τις ορμητικές σειρές του ΝΒΑ. Οι αποφάσεις των τελευταίων δευτερολέπτων έκριναν την πρόκριση στον Τελικό για Έφες και Μπαρτσελόνα αλλά πόσο εύκολο ήταν να βρίσκονται αυτές σήμερα το πρωί στο καναβάτσο;

Νομίζω το χειρότερο σενάριο σε έναν τέτοιο ψυχοφθόρο ημιτελικό είναι να μην προλάβεις να εκτελέσεις αυτό το ένα, το τελευταίο σουτ. Θυμάμαι ακόμα τον τυφώνα Θανάση Γιαννακόπουλο να ανεβοκατεβαίνει φουρκισμένος την κερκίδα, χτυπώντας με τα χέρια τα μπατζάκια του και να παραμιλάει, «σούταρε ρε Δημήτρη, σούταρε κι ό,τι γίνει». Δευτερόλεπτα πριν η μπάλα είχε κολλήσει στα χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη κι είχε μπλεχτεί ανάμεσα σε πόδια όταν ο 3D είχε προσπαθήσει να βρει τον Μπατίστ με μια μάλλον δύσκολη υπόγεια πάσα. Ο ημιτελικός του ’12 βέβαια ποτέ δεν έπρεπε να φτάσει εκεί αλλά οι διαιτητές βλέπετε ανακάλυπταν άλλους κανονισμούς στην Κωνσταντινούπολη.

Ο ίδιος παίκτης, σε άλλο αρκετά προγενέστερο ματς με την Εθνική, είχε ευστοχήσει στο θρυλικό «βαλ’ το αγόρι μου» σε μια βραδιά βέβαια που είχαν συμβεί τέρατα στα τελευταία λεπτά. Περνώντας τα χρόνια και βλέποντας πολλές clutch καταστάσεις είχα πάντα την απορία, πάει κανείς για το μεγάλο τρίποντο της νίκης ή για το δίποντο της ισοφάρισης/παράτασης ή νίκης όταν δυο πόντοι αρκούν ;

Κατ’ αρχάς αν μιλάμε για το τελευταίο τρίποντο, πρέπει να προσμετρήσουμε και τη συνθήκη. Ανοικτό ελεύθερο σουτ ή υπό πίεση και συνθήκες εγκλωβισμού; Στη δεύτερη περίπτωση, ένα όνομα έχω για σας. Βασιλάρας Σπανούλης. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν ο ίδιος σκηνοθετούσε ένα τέτοιο τελευταίο σουτ, θα πρόσθετε μόνος του πίεση στην προσπάθεια γιατί… έτσι! Σε ένα ανοικτό τρίποντο σαν αυτό του Πάντερ χτες θα φώναζα τον Ντρου Νίκολας και την άψογη μηχανική του, ενώ αν έπρεπε να αντικαταστήσω στην μακρινή προσπάθεια τον Κλάιμπερν θα διάλεγα τον άνιωθο και «μακρινό» Αντώνη Φώτση. Εννοείται πως πιθανώς υπάρχουν πολλοί και πολύ καλύτεροι σαν επιλογές, επιτρέψτε μου όμως να μένω κολλημένος στο ένδοξο παρελθόν.

Χτες διάβασα αρκετά πως ο Κλάιμπερν «έπρεπε» να πάρει το τελευταίο σουτ, «είχε δικαίωμα» να επιλέξει τον τρόπο, τον εγκωμίασε κι ο Μάικ Τζέιμς για όσα είχαν προηγηθεί. Επιτρέψτε μου πάλι να είμαι ο σχετικά αιρετικός. Η ανατροπή ήταν προϊόν του τεράστιου μπασκετικού μυαλού του Δημήτρη Ιτούδη που νίκησε κατά κράτος τον Αταμάν και ο Ιτούδης αμφιβάλλω αν καταλαβαίνει από «δικαιώματα Κλάιμπερν» και σουτ της ψιλοσυμφοράς. Ποτέ βέβαια δεν γνώρισε ήττα που να μην ανέλαβε την ευθύνη ο ίδιος, που δεν κάλυψε τους παίκτες του. Στη δε περίπτωση της παράτασης δεν βλέπω πως η Έφες χωρίς Μίσιτς και με αυτόν τον Λάρκιν θα είχε ελπίδα. Αρχίζω όμως και γίνομαι ακραία υποθετικός, οπότε σταματώ εδώ.

Ο δύσμοιρος Μεσίνα από την άλλη είδε τον δικό του «ήρωα» Κέβιν Πάντερ να παίρνει το λογικό, το προφανές, το «νικητήριο» σουτ. Ήταν ήδη ευνοημένος από την ατυχία του Νικ Καλάθη, το σίδερο του πήρε την τύχη πίσω. Ο Χίγκινς έπειτα έκανε αυτό που λατρεύω. Το δίποντο της νίκης! Αναζήτησε τη γωνία και την ισορροπία αντί της ελεύθερης απόστασης ή του drive που μοιάζει πολλές φορές με γιουρούσι. Αγαπώ τις ομάδες, τους προπονητές και τους παίκτες που δίνουν την αξία που πρέπει στο σουτ μέσης απόστασης και που χρησιμοποιούν το τρίποντο ως δεύτερο κι όχι ως πρώτο πλάνο.

Αυτό το ένα, το τελευταίο σουτ, αν είναι εκτελεσμένο από μέση απόσταση, πιστεύω ακράδαντα ότι δημιουργεί μεγαλύτερη ανισορροπία στις άμυνες, που συνήθως είναι έτοιμες να πιέσουν μακριά ή να προστατέψουν το καλάθι τους ψηλά και κοντά στο ταμπλό. Ξέρω δεν ακούγεται τόσο κινηματογραφικό όσο το «Κόρι Χίγκινς για τρεις» αλλά ο βαφτισιμιός του Air Jordan πέτυχε το δικό του “The Shot” χτες βράδι. Το μεγαλύτερο μέχρι το επόμενο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ποιος να φοβηθεί ποιον;

Και στο τέλος χάνουν οι Ρώσοι

Χίγκινς: Με... άρωμα Τζόρνταν η φάση που έστειλε την Μπαρτσελόνα στον τελικό!