Ο θρίαμβος των νοικοκυραίων

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Έχω μπροστά μου τηv τελική βαθμολογία της Euroleague της περιόδου 2017-18. Η Εφές τερμάτισε πρώτη, αλλά μόνο για όσους διάβαζαν τη σελίδα από κάτω προς τα πάνω. Ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από την ουραγό Εφές βρισκόταν η Αρμάνι Μιλάνο.

Εάν η λίγκα ήταν ανοιχτή, θα υποβιβάζονταν και οι δύο. Και θα σωζόταν μετά βίας η Μπαρτσελόνα, η οποία βρέθηκε στη 13^η θέση! Καλύτερα να μη σας πω ποιοι τερμάτισαν στην πρώτη τετράδα, γιατί θα χαλαστούμε, νυχτιάτικα.

Αυτά έγιναν, επαναλαμβάνω, το 2018. Όχι την προηγούμενη δεκαετία ούτε τον περασμένο αιώνα. Πριν από τρία χρονάκια. Μία τριετία, στην οποία η ουραγός του 2018 μπορούσε να κατακτήσει όχι ένα, αλλά τρία τρόπαια.

Το 2019 στη Βιτόρια, έχασε τον τίτλο στα σημεία, απέναντι στην πιο έμπειρη και πιο κωλοπετσωμένη ΤΣΣΚΑ. Πέρυσι, της τον στέρησε ο αόρατος εχθρός που ήρθε από το κάγκελο και βύθισε την ανθρωπότητα στο πένθος.

Φέτος, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Γλίτωσε από τον Γιουλ, γλίτωσε από τον Κλάιμπερν, γλίτωσε από τον Σάρας και έκοψε το νήμα υπενθυμίζοντας ότι δίπλα στην ικανότητα χρειάζεται και λίγη τύχη.

«Μας χρωστάει το τρόπαιο η Ιστορία», έλεγε σε ανύποπτο χρόνο ο Εργκίν Αταμάν. «Θα ζητήσω από τον Τζόρντι να μου απονείμει δύο Κύπελλα, ένα για πέρυσι και ένα για φέτος», επανέλαβε ο ίδιος απόψε, μόλις έπαψε να πανηγυρίζει στα τουρκικά. Λίγο ακόμη και θα ζητούσε και την κούπα του 2022…

Όση και αν είναι η απέχθεια που τρέφω προς τις απανταχού «super teams», οφείλω να υπενθυμίσω ότι η Εφές ξόδεψε πακτωλό χρημάτων μέχρι να βρει τον δρόμο προς τη γη της επαγγελίας.

Σπατάλησε πολλά λεφτά για να φέρει πρωτοκλασάτους παίκτες στην ευρωπαϊκή όχθη της Κωνσταντινούπολης, κάποια στιγμή έσπασε άλλο κουμπαρά για να εισάγει και φαιά ουσία (βλέπε Ίβκοβιτς), ώσπου έριξε μια ματιά στην απέναντι όχθη του Βοσπόρου και κατάλαβε ότι το μυστικό κρύβεται στη νοικοκυροσύνη.

Ιδίως για ένα σωματείο που δεν έχει την πολυτέλεια των δανεικών από το ποδόσφαιρο οπαδών.

Τα κλειδιά της ομάδας τα παρέδωσε στον Εργκίν Αταμάν, που χαίρει εκτίμησης σε όλη την μπασκετική κοινότητα της Ευρώπης με εξαίρεση την πατρίδα του. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα, που λένε.

Τα χρήματα επενδύθηκαν -τσουβαληδόν- όχι σε τυχοδιώκτες της μιας χρονιάς, αλλά σε μεταγραφές μακράς πνοής, με συμβόλαια 2 και 3 ετών. Παίκτες ομάδας, πάνω απ’ όλα.

Εάν ο Σέιν Λάρκιν ήταν κάποιου είδους λαχείο, ο Μίτσιτς, ο Ντάνστον, ο Μπομπουά, ο Σίμον, ο Μοερμάν, ο Άντερσον, ο Πλάις, ακόμα και ο Σίνγκλετον έγιναν κομμάτια του παζλ, χωρίς να περιμένουν από το παζλ να στηθεί γύρω τους.

Τα δύο καλοκαίρια που ακολούθησαν το χτίσιμο αυτής της ομάδας (2019, 2020) έγιναν μόνο υποτυπώδεις διορθωτικές κινήσεις ήσσονος σημασίας.

Το μοναδικό όνομα που βλέπω στην ομάδα του 2018-19 αλλά απουσιάζει από τη φετινή ήταν αυτό του Μπροκ Μότουμ, ο οποίος αντικαταστάθηκε μετά από τον Κρις Σίνγκλετον.

Ακόμα και ο νυν βασικός σέντερ Σανλί εκεί ήταν, παρών στην αφετηρία της τριετίας. Τότε έπαιζε ελάχιστα, πλέον είναι από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη.

Και εύκολη απάντηση -μαζί με τον ενίοτε χρήσιμο Μπαλμπάι- σε όποιον σπεύσει να πει ότι η τουρκική ομάδα δεν έχει Τούρκους παίκτες.

Η Εφές άφησε το παλαιικό «Αμπντί Ιπεκτσί», μετακόμισε στο ευρύχωρο και θεωρητικά αφιλόξενο «Σινάν Ερντέμ» και έφτιαξε λαϊκή βάση σχεδόν από το μηδέν, με διάφορα τρικ που αποδεικνύουν ότι το μάρκετινγκ λειτουργεί όταν το κάνεις σωστά, ακόμα και εδώ στα Μπαλκάνια.

Πλέον η έδρα της δεν είναι το παγερό μαυσωλείο των προηγούμενων δεκαετιών. Ούτε όμως γεμίζει μα άπλυτους ξεβράκωτους που φωνάζουν «γκολ», όπως τα υπόλοιπα μπαλκανικά.

Εάν κάτι με έκανε να υποστηρίζω την Εφές (και την Αρμάνι) σε αυτό το φάιναλ-φορ, είναι ότι πρόκειται για σωματείο του μπάσκετ. Όχι παραμάγαζο της ασπρόμαυρης μπάλας, όπως η Μπάρτσα ή οι δικές μας ομάδες.

Ναι, ξέρω. Εάν το φάιναλ-φορ της Κολωνίας γινόταν με κόσμο, θα γινόταν χωρίς κόσμο. Πόσους φιλάθλους πια να κουβαλήσουν μαζί τους η Εφές, η Μπαρτσελόνα, η ΤΣΣΚΑ και η Αρμάνι; Δύο χιλιάδες όλοι μαζί, βαριά βαριά.

Ίσως όμως να είναι και καλύτερα έτσι, να πηγαίνουν δηλαδή τα εισιτήρια σε ντόπιους που θα εκτιμήσουν το θέαμα ένεκα αθλητικής κουλτούρας (όπως οι Γερμανοί).

Και, εν πάση περιπτώσει, αν κρίνω από τους εκδρομείς φίλους της Εφές Πίλσεν που έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο με την αφεντιά μου στο φάιναλ-φορ του 2000 στη Θεσσαλονίκη, όλοι τους κανονικοί άνθρωποι που ταξίδεψαν για να ευχαριστηθούν μία αθλητική εκδρομή χωρίς καμία διάθεση να ασχημονήσουν, ο τρίτος δρόμος μπορεί να είναι ο προτιμότερος για το μπάσκετ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

* Μίτσιτς και "Ελσίνκι" έκαναν καντάδα στο Κύπελλο

* MVP και στο φάιναλ-φορ ο Μίτσιτς

* Τέταρτο ευρωπαϊκό τρόπαιο για τον Αταμάν

* Και στο τέλος χάνουν οι Ρώσοι