Και όμως, η άμυνα νικάει την επίθεση

Το εκσυγχρονιστικό σόφισμα των ημερών επιμένει ότι «η τέλεια επίθεση νικάει την καλύτερη άμυνα». Δεν το καταλαβαίνω και δεν το κατάλαβα ποτέ. Ειδικά στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, όπου παίζεται το μπάσκετ που μας γαλούχησε και μας αρέσει, με λιγότερο ταλέντο αλλά υψηλότατους δείκτες τακτικής και μελέτης, τη διαφορά δεν την κάνουν τα τρίποντα και οι 100άρες, αλλά η αμυντική επίδοση, αυτή που μπορεί να αρπάξει έναν προικισμένο αντίπαλο από τον λαιμό και να τον στραγγαλίσει.

Ο Παναθηναϊκός στην καλή του μέρα μπορεί να ξεπεράσει «σβηστός» τους 85 πόντους, αλλά όταν του λείπει ο ρυθμός και η ρέντα και η ενέργεια καταδικάζεται να τσαλαβουτάει εκεί που τσαλαβουτάνε όλες οι ομάδες των 17 λαθών και των 14 ασίστ: σε νερά ρηχά και θολά.

Ο Ολυμπιακός, ομάδα αναμφισβήτητα ανώτερη όταν παίζεται περισσότερο σκάκι παρά μπάσκετ, ασφαλώς πιο «γεμάτος» με λύσεις και με καύσιμα τώρα που μπάλωσε τα κενά του με προσθήκες κλειδιά, κατάκτησε το τρόπαιο εκτελώντας μόλις 5/28 από τη γραμμή του τριπόντου, 1/14 στο πρώτο μισό του αγώνα.

Στα πρώτα 7,5 λεπτά της δ’ περιόδου, με αφετηρία το ακόμη εύθραυστο 45-39, ο θριαμβευτής του τελικού Γιώργος Μπαρτζώκας έριξε στο παρκέ την «εφεδρική» πεντάδα του (Μήτρου-Λονγκ, Λαρεντζάκη, Παπανικολάου, Πετρούσεφ, Ράιτ) και στρογγυλοκάθισε για να σπάσει πλάκα, με την απόλυτη κυριαρχία του second unit του απέναντι στους εξοντωμένους από την καταπόνηση 6-7 γενναίους του Εργκίν Αταμάν.

Ο Τούρκος κατηγορείται από όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν παρενέβη καθόλου στο παιχνίδι, αλλά ας μη παριστάνουμε ότι φτάσαμε τώρα στον πλανήτη Κωνσταντινούπολη. Το μπάσκετ του Αταμάν αυτό είναι, περισσότερο ατομική πρωτοβουλία και εμφύχωση, παρά συστήματα και μπλοκάκια.

Και, για να είμαστε τίμιοι, όταν χρυσοπληρωμένα στελέχη με κομβικό ρόλο όπως ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ φέρνουν τη λέξη «φιάσκο» στα χείλη συχνότερα απ’ ότι φέρνουν χαμόγελο, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί ο προπονητής να κάνει.

Ο Μπαρτζώκας εντόπισε -σωστά- την αχίλλειο πτέρνα του Παναθηναϊκού στη θέση του «5» και χτύπησε στο ψαχνό. Το τάισμα του Μουσταφά Φαλ ξεκίνησε από τα πρώτα λεπτά και συνεχίστηκε ανελέητα όταν ο Λεσόρ χρεώθηκε με το δεύτερο φάουλ του.

Ο θεόρατος σέντερ του Ολυμπιακού υποδεχόταν τη μπάλα σε απόσταση επαφής από το καλάθι και χρειάστηκε μόλις 8 επαφές (από ισάριθμες ασίστ) για να βάλει τους 13 πόντους του, σχεδόν πάντα με καρφώματα. Ο Φαλ σκούπισε τα πάντα στην άμυνα, γέμισε τη στατιστική του με κλεψίματα, τάπες και …ντιφλέξια και αποχώρησε για την ανάπαυση του πολεμιστή στο 30ό λεπτό αφήνοντας το πόστο του στον ξεκούραστο Ράιτ.

Ο Αμερικανός «Μωυσής» δεν ήταν καλός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά οι γεμάτες μπαταρίες του (όπως και του Φίλιπ Πετρούσεφ) έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στον Παναθηναϊκό, με 11 πόντους στην δ’ περίοδο, όταν οι αντίπαλοί του κατέρρεαν από την κούραση. Το τελικό 69-58 μάλλον τον ηττημένο κολακεύει, έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς στην τελική ευθεία του.

Η φάση που «έδειξε» τον νικητή έγινε αρκετά νωρίτερα, στις αρχές της γ’ περιόδου, όταν σύσσωμος ο Ολυμπιακός έψαχνε το αντίδοτο στη λιθοβολία. Ο Αϊζέια Κάνααν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε ζωή χωρίς τρίποντο, για τον ίδιο τουλάχιστον, είδε και τον Παναθηναϊκό να προσπερνάει (31-32) οπότε πήρε μία απόφαση από εκείνες που όταν δικαιώνονται ξετρελαίνουν τους φιλάθλους και όταν αστοχούν τρελαίνουν τους προπονητές.

Ο Ολυμπιακός έφυγε στον αιφνιδιασμό με δύο παίκτες ενάντια σε έναν ανυπεράσπιστο, αλλά εκεί ο Αμερικανός αποφάσισε να θυσιάσει το εύκολο λέι-απ και να σηκωθεί να σουτάρει τρίποντο στο ορθάνοιχτο γήπεδο. Η μπάλα έσκασε με πάταγο στο καλάθι των «πρασίνων», το αρνητικό σερί σταμάτησε, ο Ολυμπιακός ξανασήκωσε κεφάλι και ο Κάνααν έπιασε θέση στις επάλξεις για να γίνει μπροστάρης.

Στην αμέσως επόμενη φάση, ο ίδιος μπουμπούνισε άλλο ένα τρίποντο και έγραψε το 37-32, σε ματς όπου τα καλάθια έμπαιναν με σταγονόμετρο. Ο Κάνααν δεν σκόραρε ξανά στο παιχνίδι, αλλά οι συμπαίκτες του πάτησαν το γκάζι και εξαφανίστηκαν. Δευτερόλεπτα νωρίτερα, ο Κέντρικ Ναν προσπάθησε να κάνει το ίδιο, αλλά το δικό του «αψυχολόγητο» σουτ έγινε πάνω σε άμυνα και ήταν άστοχο.

Είναι όμως συγκρίσιμα τα δύο περιστατικά; Ο Κάνααν είχε ως τότε νικηθεί από τη δική του γκίνια (και από τη ζαλάδα που του προκάλεσε ένα τράκο στο 2ο λεπτό), ενώ ο Ναν ζούσε από το πρώτο λεπτό μέσα στο τσεπάκι του Τόμας Γουόκαπ, που τελείωσε το ματς με 5 κλεψίματα. Πώς να το κάνουμε τώρα; Η τέλεια άμυνα νικάει την τέλεια επίθεση.

Υπήρξαν κι άλλες θαυμαστές σελίδες στο αποψινό σεμινάριο του Ολυμπιακού, πετράδια στο στέμμα που μοιράστηκαν ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του. Ο αιφνιδιασμός (Λαρεντζάκης στον Παπανικολάου) μετά από άστοχη βολή του Λεσόρ στα τελευταία 7’’ της γ’ περιόδου. Οι 12 ασίστ των δύο που προαναφέρθηκαν και του θαυμάσιου Ναζ Μήτρου-Λονγκ σε 22+20+12 λεπτά συμμετοχής.

Ο πλήρης έλεγχος του ρυθμού και το τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο. Τα 10 κλεψίματα και οι 4 τάπες. Το ναρκοπέδιο της ρακέτας, απ’ όπου ο Παναθηναϊκός δεν πήρε σχεδόν τίποτε. Η μοιρασιά των ρόλων, όπου ουδείς έφτασε τα 30 λεπτά συμμετοχής σε συνθήκες back-to-back. Συνολικά, ο Ολυμπιακός κατέκτησε άλλον έναν τίτλο χωρίς να αφήσει στο διάβα του το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης.

Και ναι, είναι η ίδια ομάδα που πριν από 1,5 μήνα αγκομαχούσε και έδειχνε έτοιμη να καταρρεύσει στα γήπεδα της Ευρώπης, η ίδια που τις προάλλες κινδύνευσε να χάσει από το Μαρούσι. Οι προσθήκες των Πετρούσεφ, Ράιτ και Μήτρου-Λονγκ μέσα σε μία δίμηνη επίδειξη οξυδέρκειας έδωσαν πνοή στους «ερυθρολεύκους» και δρομολόγησαν την απαραίτητη επανεκκίνηση.