Στο μέτωπο με σαγιονάρες

Η εύκολη ανάγνωση λέει ότι οι Μιλγουόκι Μπακς έχασαν χθες μία μεγάλη ευκαιρία για να κλείσουν τη σειρά με τους Σέλτικς σε οικείο περιβάλλον και να ετοιμάσουν τα γυαλιά ηλίου και τις σαγιονάρες για τη Φλόριντα, αντί για παντούφλες αποστρατείας. Είναι όμως έτσι; Θα πρέπει να μιλήσουμε για αποτυχία εάν τους δούμε αποκλεισμένους αργά απόψε στη Βοστώνη;

Νομίζω ότι αυτό το αφήγημα τους αδικεί. Εάν ανατρέξετε στα προηγούμενα κείμενά μου, θα δείτε ότι τους θεωρούσα εξαρχής αουτσάιντερ, απέναντι στην ομάδα που κατά τη γνώμη μου έχει και σήμερα τις περισσότερες πιθανότητες για να κατακτήσει τον τίτλο.

Στην πραγματικότητα, δεν περίμενα ότι θα κέρδιζαν πάνω από 1 παιχνίδι, ακόμα και αν έπαιζαν πλήρεις, με τον Κρις Μίντλετον υγιή στις επάλξεις. Η σύγκριση με τους Σέλτικς γραμμάριο προς γραμμάριο, pound for pound όπως λένε στην παλιά και στη νέα Αγγλία, δείχνει τριφύλλι.

Στη θεωρία, οι Σέλτικς έχουν καλύτερο προπονητή, καλύτερους παίκτες, καλύτερο πάγκο, καλύτερο πλάνο, καλύτερο μομέντουμ, καθώς και το πλεονέκτημα έδρας που τους χάρισαν αβασάνιστα οι Μπακς στο τέλος της κανονικής περιόδου.

Επιπρόσθετα, μοιάζουν (όπως και το Μαϊάμι και το Τορόντο κ.α.) σαν να έχουν φτιαχτεί ακριβώς για να εκθρονίσουν τους Μπακς, με μία πλειάδα σπουδαίων αμυντικών ικανών να ζορίσουν τον Γιάννη και να χτίσουν ένα ρωμαλέο κρεάτινο τείχος μπροστά του: Αλ Χόρφορντ, Γκραντ Ουίλιαμς, Κιθ Σμαρτ, Ρόμπερτ Ουίλιαμς.

Οι επτά βασικοί του Ίμε Ουντόκα (αυτούς που προαναφέρθηκαν συν τους Τζέισον Τέιτουμ, Τζέιλεν Μπράουν, Ντέρικ Ουάιτ) είναι μηδενός εξαιρουμένου ικανότατοι στα ανασταλτικά καθήκοντα, αλλά και παιχταράδες. Απέναντι σε αυτήν την αγέλη λυσσασμένων σκυλιών, οι Μπακς παρέταξαν μία σειρά από παίκτες ετερόφωτους, που κατέβηκαν από το ράφι με τα αζήτητα.

Οι Πατ Κόνατον, Μπόμπι Πόρτις, Γκρέισον Άλεν, Ουές Μάθιους, Τζορτζ Χιλ και όλοι οι συμπληρωματικοί συμμετέχουν στην κούρσα σκαρφαλωμένοι στις πλάτες του Γιάννη και του Τζρου Χόλιντεϊ, ενώ και ο Μπρουκ Λόπεζ παίζει σαν να φοράει στενά παπούτσια, μετά από το εξάμηνο της απραξίας.

Με τι θράσος ζητάμε από αυτά τα ανεμομαζώματα να νικήσουν τέσσερις φορές τη νεανική αλλά καλολαδωμένη μηχανή των Σέλτικς; Οι τρεις νίκες των Μπακς είναι ήδη δύο ή τρεις παραπάνω από το gentleman’s sweep ή ξερό «σκούπισμα» που περίμεναν οι ρεαλιστές.

Ουσιαστικά, οι έξι αγώνες που είδαμε μέχρι τώρα είναι μία διαρκής ραψωδία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος παλεύει συχνά αβοήθητος με το πολυπλόκαμο τέρας των Σέλτικς. Πώς αντέχει τόση καταπόνηση και τέτοιες συγκρούσεις; Πώς μένουν τα νεύρα του άθικτα, απέναντι στην τακτική του ανελέητου ξυλοφορτώματος στα όρια και πέρα από τα όρια του φάουλ; Πώς βρίσκει τρόπους να βάζει 35άρες και 40άρες ενώ είναι παράλληλα επιφορτισμένος με τη συλλογή των σκουπιδιών, το μοίρασμα των δώρων και τη θωράκιση του κάστρου;

Εάν μου επιτρέπεται μία άποψη, θεωρώ κωμική οποιαδήποτε σύγκριση του Γιάννη με τους παίκτες που σφετερίζονται τον θρόνο και τις προσωπικές διακρίσεις του. Και υποψιάζομαι ότι μπορεί να βάλει πάνω από 60 πόντους, εάν βρει περισσότερους διαδρόμους ή αντιμετωπιστεί ως MVP και όχι ως παρίας από τη γκρίζα θέληση.

Περισσότερο, όμως, εκνευρίζομαι με την ανημπόρια των συμπαικτών και ιδίως των προπονητών του. Ποιο ακριβώς είναι το επιθετικό πλάνο των Μπακς, πέρα από μία δονκιχωτική στρατηγική τύπου «ζήτα τη μπάλα, πάρε φόρα και κάνε ό,τι κατεβάσει η κούτρα σου»;

Πόσες φορές έχει ανοίξει διάδρομο κάποιος συμπαίκτης βάσει σχεδίου για να βρει εύκολο πρώτο βήμα ο Γιάννης; Πώς θα μπουν τα 15 τρίποντα που βάσει υπολογισμών απαιτούνται εάν οι σουτέρ της δεύτερης γραμμής γεμίζουν το γήπεδο με τούβλα; Τι ακριβώς προσφέρουν οι χαμάληδες της ομάδας αν όχι χαμαλίκι;

Είναι προφανώς ουτοπικό να περιμένουμε από τον Γκρέισον Άλεν βραδιές επιπέδου Κλέι Τόμπσον, αλλά η έλλειψη καθοδήγησης από τον πάγκο κάνει τους διάφορους Άλεν να μοιάζουν ακόμα περισσότερο με τον μέτριο εαυτό τους. Ο λεγάμενος έγραψε 3 πόντους με 1/7 σουτ και συντελεστή -29 σε 22 λεπτά χθες.

Η μόνη ορατή τροποποίηση του Μάικ Μπουντενχόλζερ στο rotation της ομάδας ήταν η ανεξήγηση απόσυρση του παθιασμένου ταιριαστού με τη μορφή της σειράς ρολίστα Τζεβόν Κάρτερ για το χατίρι του απροπόνητου και τελικά αρνητικού Τζορτζ Χιλ. Αλήθεια, ο Σερζ Ιμπάκα για ποιον λόγο αποκτήθηκε;

Ο «Μπαντ» διασώθηκε πέρυσι από το άκοπο νύχι του Κέβιν Ντουράντ και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα χωρίς να αφήνει ορατό στίγμα στο παιχνίδι των Μπακς. Επιτρέψτε μου να αναδιατυπώσω: το σχέδιο του προπονητή με τους τέσσερις ικανούς σουτέρ είναι καλά μελετημένο ώστε να αξιοποιεί το playmaking του Γιάννη και τις κλειστές άμυνες που τα «Ελάφια» αντιμετωπίζουν στα πλέι-οφ, αλλά τα τέσσερα τετραγωνάκια στα 7,5 μέτρα δεν αρκούν για να λύσουν όλα τα προβλήματα.

Η έλλειψη παρέμβασης από τον πάγκο είναι συχνά εξοργιστική, όπως και η κακή πνευματική προετοιμασία σε αγώνες επιβίωσης όπως ο χθεσινός. Οι Σέλτικς ταξίδεψαν στο Μιλγουόκι με τον ώμο ακουμπισμένο στο καναβάτσο, αλλά για καλή τους τύχη συνάντησαν έναν αντίπαλο ανέμελο και αδιάβαστο.

Οι Μπακς μπήκαν στο γήπεδο δογματικά προσκολημμένοι στο συνηθισμένο αμυντικό πλάνο τους (με τη γνώριμη σε φίλους και εχθρούς «drop» άμυνα του Μπρουκ Λόπεζ και την οχύρωση της ρακέτας), επιτρέποντας στους καλούς σουτέρ των Σέλτικς να ζεσταθούν ανενόχλητοι, με εύκολα σουτ από τις γωνίες ή από την κορυφή μετά από ένα στοιχειώδες σκριν.

Στις αρχές της β’ περιόδου,, ο Τέιτουμ μετρούσε ήδη 4 τρίποντα, ο Σμαρτ, ναι, ο Σμαρτ, άλλα 4, ο Τζέιλεν Μπράουν άλλα 2 και όλοι μαζί οι Σέλτικς 10 στα 17 σαν σε προπόνηση. Αυτό που έκαναν οι Μπακς δεν ήταν απλό παιχνίδι με τη φωτιά, ήταν εθελούσιο τσουρούφλισμα.

Οι πρωταθλητές ξαναμπήκαν στο παιχνίδι όταν εγκατέλειψαν το αστείο με τον Λόπεζ (που έπαιξε μόλις 19 λεπτά, αλλά έπρεπε λιγότερα) και προσηλώθηκαν στην άμυνα με αλλαγές. Ωστόσο, ο αντίπαλος είχε ήδη ξαναβρεί το θάρρος του και οι νεωτεριστικές προσαρμογές του Ουντόκα -π.χ. το σχήμα με 4 κοντούς, όπου φρουρός του Γιάννη ανέλαβε ο παμπόνηρος και ικανότατος Σμαρτ- έμεναν αναπάντητες.

Το κρεσέντο του Τέιτουμ στην δ’ περίοδο δεν ήταν ουρανοκατέβατο λαχείο, αλλά απότοκο της τακτικής των Μπακς, που επέτρεψαν στον παιχταρά από το Ντιουκ να φτάσει στην τελική ευθεία με καθαρό μυαλό και ξεκούραστο κορμί, χωρίς καθόλου μώλωπες.

Οι Μπακς έμειναν στο παιχνίδι χάρη στην ασυνήθιστη ευστοχία του Γιάννη σε βολές και τρίποντα, καθώς και στο θάρρος του Κόνατον. Με 7/29 τρίποντα βέβαια, με 108 πόντους παθητικό, με 7 ασίστ λιγότερες και με τον Χόλιντεϊ τόσο μακριά από το (σχεδόν) τριπλ-νταμπλ του πέμπτου αγώνα δεν έχουν καμία ελπίδα στη Βοστώνη.

Πολύ φοβάμαι, ότι στη μοιρασιά των μαθητών του Γκρεγκ Πόποβιτς οι Σέλτικς πήραν το καλό χαρτί και οι Μπακς το τσαλακωμένο. Ελπίζω ότι απόψε οι πλάτες του Γιάννη θα αποδειχθούν ισχυρότερες από κάθε προηγούμενη φορά. Ή ότι, όπως είπε ο Μάρκους Σμαρτ μετά το Game 5, οι Σέλτικς θα χάσουν ξανά από τον εαυτό τους.