Τα φάλτσα της ορχήστρας

Προτιμάτε κι εσείς τα πλέι-οφ της Euroleague από τα αντίστοιχα του ΝΒΑ όπως τα προτιμώ εγώ -έστω με τον Κέβιν Ντουράντ σε ρόλο θεατή- ή μήπως είστε τίποτε φυσιολογικοί;

Μη βαράτε, υπερβάλλω χάριν υπερβολής, όπως συνηθίζω. Θεαματικά και συναρπαστικά όσο τίποτε άλλο στον κόσμο του αθλητισμού, τα πλέι-οφ του ΝΒΑ είναι μία υπέροχη Μικρή Νυχτερινή Μουσική, για τους μπασκετόφιλους και για τους φιλάθλους γενικότερα. Δεν παύει, όμως, να έχει φάλτσα αυτή τη μουσική. Φάλτσα πολλά και μάλιστα πάνω στο κρεσέντο της ορχήστρας. Σε αρκετές περιπτώσεις ευθύνεται για τις παραφωνίες ο μαέστρος, στις περισσότερες οι οργανοπαίκτες.

Eίμαι βέβαιος, ότι ο πολύς μίστερ Ντουράντ έπαθε κάποιου είδους πολιτισμικό σοκ χθες στο Μόντε Κάρλο και κοίταζε τους παίκτες του Ολυμπιακού και τους Μονακό όπως κοίταζε τους τσολιάδες μια φορά κι έναν καιρό στην Πλατεία Συντάγματος (φωτ.). Με το καλό να τον υποδεχθούμε ξανά στην Ελλάδα.

Μπορεί το θέαμα να κυμαινόταν σε χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με το ΝΒΑ, και ο καλύτερος παίκτης του αγώνα να ήταν ένας «Ντουράντ των φτωχών» (Μπέικον), αλλά οι δείκτες της τακτικής, της έντασης, της ετοιμότητας και του διαβάσματος τρυπούσαν την οροφή του χαμηλοτάβανου «Γκαστόν Μεντσέν».

Ο Κέβιν Ντουράντ είναι ένας ημίθεος του μπάσκετ, για πολλούς ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του γνωστού σύμπαντος, αλλά η Ευρώπη είναι ένα άγνωστο σύμπαν, γοητευτικό με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Οι ημίθεοι, εδώ, είναι οι προπονητές, καθώς και οι ντυμένοι με φανέλα και σορτσάκι «προπονητές του παρκέ».

Πώς τολμάμε να ψέγουμε τον Κώστα Σλούκα για τη συζητήσιμη επιλογή της προτελευταίας επίθεσης του Ολυμπιακού (την απρόσεκτη πάσα στον Φαλ), όταν τις ίδιες νύχτες αποθεώνουμε το ατελείωτο εξοργιστικό μπαράζ των κακών επιθέσεων και των απαράδεκτων επιλογών;

Ο Ντουράντ θα νόμιζε ότι είχε μπροστά του έναν μικρό στρατό από κομπιούτερ με σάρκα και οστά. Χαμηλών δυνατοτήτων κομπιούτερ, αλλά κομπιούτερ. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι ακυβέρνητοι Μπρούκλιν Νετς του Ντουράντ και του ψεκασμένου Κάιρι θα έβγαιναν ζωντανοί από μία σύγκρουση μίας νύχτας απέναντι στη μικτή Μονακό-Ολυμπιακού ή, ξέρω γω, Μπαρτσελόνα-Μπάγερν, με κανονισμούς και διαιτησία FIBA.

Από κάποιου είδους επαγγελματική διαστροφή, και με την αιρετική διάθεση που με χαρακτηρίζει ακόμη και όταν καταλαβαίνω ότι έχω άδικο (δηλαδή, διόλου σπάνια), κάθομαι τα πρωινά και ξεψειρίζω τις καθοριστικές φάσεις αγώνων του ΝΒΑ, για πλέι-οφ μιλάμε και όχι για το καλαμπούρι της κανονικής περιόδου, για να εντοπίσω και να αποδελτιώσω τα φάλτσα.

Όπως αντιλαμβάνεστε, το βλέμμα μου πέφτει όχι στους παινεμένους σκόρερς που βάζουν τα νικητήρια καλάθια, αλλά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Που ορισμένες φορές μοιάζουν με κόκκινο χαλί υποδοχής ή με επινίκιες σάλπιγγες. Τα φάλτσα που λέγαμε.

Μη φωνάζετε, γνωρίζω πολύ καλά ότι μιλάμε για τους κορυφαίους σκόρερς του πλανήτη. Αλλά αυτή μόνο είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή απαιτεί αμυντική στόχευση, υψηλό δείκτη αυτοσυγκέντρωσης, προετοιμασία στο θρανίο της τακτικής, ανάγνωση του αντιπάλου.

Θυμάστε να παίχτηκαν τέτοιου είδους άμυνες στα κρίσιμα λεπτά των αγώνων Ολυμπιακού-Μονακό; Αν απαντήσατε θετικά, τότε θυμάστε λάθος. Μελετήστε ξανά την -ουσιαστικά- νικητήρια άμυνα των «ερυθρόλευκων» στο τρίτο ματς (Φαλ στον Βεστερμάν) ή την αντίστοιχη των Γάλλων στο χθεσινό (Μπέικον στον Σλούκα, Τζέιμς στον Φαλ) ή και το καλάθι της Μονακό που έγραψε το τελικό 78-77 (Μπέικον απέναντι στον Παπανικολάου).

Όσο και αν το ξεψαχνίσετε, δεν θα βρείτε παίκτη χαμένο στο διάστημα. Ούτε του Ομπράντοβιτς ούτε του Μπαρτζώκα. Και μιλάμε για στιγμές, όπου το γαλακτικό οξύ ξεχείλιζε από τα αυτιά και οι σφυγμοί άγγιζαν το 200. Εάν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ ξεχωρίζει σε τέτοιο βαθμό μέχρι τώρα και αποτελεί παραφωνία, δεν είναι επειδή αστοχεί σε ελεύθερα σουτ, αλλά επειδή μοιάζει να ακούει μόνο το δικό του ντέφι. Ενώ ο Μάικ Τζέιμς , για να είμαστε τίμιοι, μοιάζει παίκτης ομάδας όσο ποτέ άλλοτε.

Για το ΝΒΑ, όμως, μιλούσαμε. Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Σωστά, από τον Ντουράντ. Ελπίζω να θυμάμαι σωστά όλες τις λεπτομέρειες.

Στο τέταρτο ματς των Νετς με τους Σέλτικς, ο κορυφαίος αμυντικός του ΝΒΑ (Μάρκους Σμαρτ) έδωσε λάθος βοήθεια και άφησε εντελώς ελεύθερο τον Κάιρι στο τρίποντο, όταν η ομάδα του χρειαζόταν μία προσηλωμένη άμυνα για να βγάλει τη σκούπα από το ντουλάπι. Αμέσως μετά, ο ίδιος Σμαρτ έδωσε 2 βολές στον Ντουράντ με ακατανόητο πλονζόν 20 μέτρα μακριά από το καλάθι. Για καλή του τύχη, οι Σέλτικς κράτησαν τη νίκη και τη σφράγισαν με το καλάθι του Αλ Χόρφορντ στον αιφνιδιασμό, αφού …και οι πέντε Νετς λησμόνησαν να επιστρέψουν στην άμυνα μετά από την άστοχη βολή του Ντουράντ! Πόσες φορές βλέπει κανείς αιφνιδιασμό μετά από χαμένη βολή σε ευρωπαϊκό γήπεδο; Πολλές. Αλλά μόνο στο παιδικό.

Στο πρώτο ματς της ίδιας σειράς, εκεί που διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες του ζευγαριού με το buzzer beater του Τζέισον Τέιτουμ, σύσσωμη η πεντάδα των Νετς δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι συμβαίνει γύρω της. Ο Σμαρτ ξεφεύγει με ένα απλό τρικ από δύο αντιπάλους που του κλείνουν τον δρόμο και βλέπει έκπληκτος να ξεδιπλώνεται μπροστά του αφύλακτη διάβαση (με μοναδικά εμπόδια τους «νάνους» Ίρβινγκ, Ντράγκιτς), δέκατα του δευτερολέπτου πριν ακουστεί η κόρνα. Στο τάιμ-άουτ που προηγήθηκε, ο Στηβ Νας έριξε στο παρκέ φουλ επιθετικό σχήμα, αν και χρειαζόταν μία άμυνα (σε δύο κατοχές των Σέλτικς) για να κλειδώσει το παιχνίδι. Ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί, εάν οι Νετς ξεκινούσαν με 1-0 και μάλιστα με «μπρέικ»;

Στο πολυσυζητημένο 4ο παιχνίδι των Νάγκετς με τους Ουόριορς στο Ντένβερ, η ομάδα που έχει στη σύνθεσή της δύο από τους κορυφαίους σκόρερς της Ιστορίας (Κάρι, Τόμπσον), χώρια οι υπόλοιποι, αποφασίζει να παίξει την τελευταία επίθεσή της με μία γελοία λόμπα του Λούνεϊ προς τον Ουίγκινς, ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή πίεση χρόνου. Οι Νάγκετς κλέβουν εύκολα τη μπάλα, αλλά ο μοναδικός που διαβάζει τη φάση είναι ο Νίκολα Γιόκιτς, ο οποίος ωστόσο κοιτάζει άπραγος από τον πάγκο, αφού κρίνεται ανίκανος να αμυνθεί και αντικαθίσταται. Ναι, ο παίκτης που πιθανότατα θα αναδεχθεί MVP για δεύτερη σερί σεζόν δεν σκαμπάζει γρυ από άμυνα, όπως αποδεικνύεται και από την κωμική πελαγοδρόμησή του στο κρίσιμο τρίποντο του Πέιτον τρία βράδια αργότερα, στο 5ο ματς. Στο μεταξύ, στο 4ο, ο Γιόκιτς επιστρέφει στο παιχνίδι για να δώσει την ασίστ στο νικητήριο καλάθι του Μπάρτον, με ένα απλό πικ εντ ρολ που κάνει τρεις Ουόριορς να τρακάρουν μεταξύ τους. Ο Ντρέιμοντ Γκριν ήταν έξω με 6 φάουλ και το Γκόλντεν Στέιτ έμοιαζε μεθυσμένη πολιτεία.

Στο ματς που έκανε τους Σίξερς αφεντικά απέναντι στο Τορόντο (3-0), οι Ράπτορς δεν είχαν παρά να βγάλουν μία άμυνα 2.6 δευτερολέπτων και μάλιστα μετά από τάιμ-άουτ, με επαναφορά από το πλάι και το σκορ ισόπαλο (101-101). Με άλλα λόγια, κλήθηκαν να μαρκάρουν μία βιαστική πάσα και ένα σουτ απελπισίας. Μολαταύτα, βρήκαν τρόπο να αφήσουν ελεύθερο τον σούπερ σταρ των αντιπάλων και να φάνε ασάλιωτο τριποντάκι με καθαρό ορίζοντα. Και να πεις ότι πήρε κανένα θηριώδες σκριν ο Τζόελ Εμπίιντ από τους συμπαίκτες του; Όχι. Απλώς, οι άλλοι έχασαν τα αυγά, τα πασχάλια και τελικά τα καλάθια.

Στο νικητήριο καλάθι του Τζα Μοράντ στο πέμπτο ματς με τη Μινεσότα, δεν μιλάμε για το θρυλικό πλέον κάρφωμά του αλλά για το λέι-απ που έβγαλε νικητές τους Γκρίζλις με 111-109 και τους έδωσε καθοριστικό προβάδισμα (3-2), το χρονόμετρο γράφει 3.7 δευτερόλεπτα, το Μέμφις επαναφέρει από το πλάι μετά από τάιμ-άουτ και μετά …μαντέψτε. Ο παίκτης που όλοι γνώριζαν ότι θα γινόταν αποδέκτης της πάσας παραλαμβάνει τη μπάλα ανενόχλητος επειδή ο Άντονι Έντουαρντς ρισκάρει κλέψιμο χωρίς καμία λογική, και κάνει παρέλαση προς το καλάθι, αφού οι υπόλοιποι αμυντικοί είναι σκορπισμένοι δεξιά αριστερά. Μάτωσαν τα ματάκια μου, όταν το είδα.

Στην τελευταία φάση της σειράς Μάβερικς-Τζαζ 4-2, η Γιούτα είχε τη μπάλα δική της από το πλέι για ένα play 4.3 δευτερολέπτων, με το σκορ στο 106-108. Όταν οι ομάδες επέστρεψαν από το τάιμ-άουτ, το Ντάλας έπαιξε άμυνα με τέσσερις παίκτες και δεν υπερβάλλω καθόλου, πρέπει να το δει κανείς για να το πιστέψει Ο φοβερός Τζέισον Κιντ διέταξε τον Λούκα Ντόντσιτς να σταθεί με την πλάτη στον παίκτη που επανέφερε τη μπάλα, χωρίς να ασκήσει την παραμικρή πίεση στην πάσα και χωρίς να παίζει ορατό ρόλο στη φάση πέρα από αυτόν του ταξιθέτη. Ο Ρόις Ο’Νιλ είχε άψογη ορατότητα και έδωσε τέλεια πάσα στον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς (που ελευθερώθηκε μετά από ένα κινητό σκριν καρμανιόλα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση), αλλά ο Κροάτης αστόχησε εντελώς αμαρκάριστος. Έγκλημα χωρίς τιμωρία, με άλλα λόγια. Σε αυτό το σημείο, υπενθυμίζω ότι ο Κιντ είχε στα χέρια του τον Γιάννη Αντετοκούνμπο για μία τετραετία, πριν εκπαραθυρωθεί.

Μιλώντας για τους Μπακς, προσέξτε επίσης πώς ο Μάικ Μπουντενχόλζερ θαλάσσωσε τις «αλλαγές χάντμπολ» στα τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου αγώνα με τους Σικάγο Μπουλς, όταν έβγαζε τον Γιάννη από την πεντάδα στην επίθεση (ακόμα και όταν χρειαζόταν ένα καλάθι για να κλειδώσει τη νίκη) και τον ξανάριχνε στο παρκέ για σκόρπιες άμυνες (ρισκάροντας άνευ λόγου το 6ο φάουλ). Ο Γιάννης απορούσε με τις ασυναρτησίες και η αμηχανία του ήταν ορατή διά γυμνού οφθαλμού, αλλά για καλή τύχη όλων οι Μπακς κράτησαν την πολύτιμη νίκη. Οι «Ταύροι» ισοφάρισαν σε 1-1, αλλά τα χωρατά τελείωσαν κάπου εκεί.

Το πρόβλημα για τους πρωταθλητές, είναι ότι οι Σέλτικς απέχουν παρασάγγας από τους λαθρεπιβάτες των πλέι-οφ Μπουλς, ενώ η απουσία του Κρις Μίντλετον μοιάζει καθοριστική. Θα εκπλαγώ ιδιαίτερα αν οι Μπακς κερδίσουν πάνω από ένα ματς, από τη στιγμή μάλιστα που έκαναν δώρο στους Σέλτικς το πλεονέκτημα έδρας στο τέλος της κανονικής περιόδου ώστε να αποφύγουν τους Νετς. Αλλά αυτά θα τα δούμε από αύριο.