Η μετενσάρκωση της «Λερναίας Ύδρας» στο μπάσκετ!

Αν υπάρχει κάτι που δεν θα μου λείψει, μετά την ολοκλήρωση των εφετινών τελικών του ΝΒΑ, αυτό είναι τα ξενύχτια. Γιατί κατά τα άλλα, η ένταση, η τακτική, οι προσαρμογές, το επίπεδο της αντιπαλότητας μέσα στις τέσσερις γραμμές και η ποιότητα των πρωταγωνιστών, μαζί με το θέαμα που μας πρόσφεραν το Ντένβερ και το Μαϊάμι, ήταν πέραν των προσδοκιών.

Στο παραπάνω πλαίσιο και με τον πολυτιμότερο παίκτη των τελικών να επιλέγει διακριτικά την απόσταση από τα φώτα, στην διάρκεια της απονομής (ο “Joker” πήρε αγκαλιά την κόρη του, στάθηκε στο πίσω μέρος του podium και εμφανίστηκε στο προσκήνιο μόνο όταν έπρεπε να παραλάβει το αγαλματίδιο του MVP των τελικών και αναγκαστικά να πει δύο λόγια στο μικρόφωνο), η εφετινή postseason έφτασε στο τέλος με μία κοινή παραδοχή:

Ο πρώτος και ιστορικός τίτλος των Νάγκετς (47 χρόνια μετά την ίδρυση του οργανισμού), ήταν ίσως το πιο δίκαιο και «παντελονάτο» πρωτάθλημα της σύγχρονης ιστορίας της λίγκας, το οποίο δεν κρίθηκε με «σκούπισμα» (4-0 στις νίκες) στους τελικούς.

Η παραπάνω εκτίμηση, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, δεν εδράζεται μόνο στον ορισμό της «τέλειας ομάδας» που σχεδίασε και παρουσίασε ο Μάικ Μαλόουν, αλλά και στην αξία του ηττημένου. Η οποία πάντα δίνει περισσότερη δόξα στον νικητή. Τα λόγια του Έρικ Σπόλστρα, που είναι θεωρείται ένας από τους κορυφαίους και πιο ανταγωνιστικούς προπονητές του «μαγικού κόσμου», αποτελούν ένα ακόμη παράσημο για την επιτυχία των «σβώλων» (16-4 στα playoffs).

«Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να μετανιώνουμε. Υπάρχουν κάποιες φορές, που ακόμη κι αν η ομάδα σου έχει βγάλει τον πιο σκληρό, ενεργητικό κι ανταγωνιστικό αμυντικό της εαυτό, αυτό δεν είναι αρκετό. Κι αυτό συνέβη γιατί οι Νάγκετς ήταν η καλύτερη ομάδα, το άξιζαν περισσότερο από μας και οφείλουμε να τους βγάλουμε το καπέλο!», σχολίασε ο 52χρονος δις πρωταθλητής και δις φιναλίστ των τελικών, που είδε την ομάδα του να αποκλείει κατά σειρά τους Μπακς, τους Νικς και τους Σέλτικς με μειονέκτημα έδρας και να «φλερτάρει» με κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στα χρονικά της 73χρονης ιστορίας των τελικών: την κατάκτηση του τίτλου από την 8η ομάδα της κατάταξης σε Δύση ή Ανατολή!

Αν ο “Spo” έχει κάπου χίλια δίκια, αυτό είναι στο σχόλιο του για την άμυνα της ομάδας του! Μία άμυνα όσο δυσκόλεψε τους γηπεδούχους στο Game 5 και τους υποχρέωσε στην χαμηλότερη παραγωγικότητα των εφετινών playoffs (94π.), άλλο τόσο και περισσότερο έβγαλε στην επιφάνεια την ικανότητα των πρωταθλητών να αποδείξουν πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν στα μετόπισθεν.

Αναζητώντας τον τρόπο του απεγκλωβισμού τους από μία ιδιότυπη άμυνα ζώνης 3-2, που γυρνούσε σε double team στον Γιόκιτς και τον Μάρεϊ (όταν πλέον αποφάσιζαν να κοιτάξουν το καλάθι), ο 51χρονος Νεοϋορκέζος τεχνικός βρήκε την έξοδο από την «μαύρη τρύπα» του 1ου μέρους (3/8 βολές και 1/15 τρίποντα), που βρήκε τους φιλοξενούμενους στο +7 (44-51).

Η αντίδραση των Νάγκετς σε ένα επιθετικά off game για τα δεδομένα τους (τελείωσαν το ματς με 56,5% βολ., 45,2% εντός πεδιάς και 16,1% τριπ.), απέδειξε ότι αποτελούν τον ορισμό του «θηρίου», που όσα κεφάλια και να του κόψεις, άλλα τόσα και περισσότερα θα φυτρώσει για να σε «εξοντώσει»!

Τα συνολικά 4 κλεψίματα και κοψίματα του 2ου ημιχρόνου, το step up του Πόρτερ τζούνιορ (16π., 13ρ. & 3ασ.) και φυσικά η συνεργασία του Μάρεϊ με τον Γιόκιτς (ο Σέρβος γινόταν αποδέκτης της μπάλας στην κορυφή της ρακέτας και είτε με πρόσωπο, είτε με πλάτη προς το καλάθι, «έσπαγε» το αμυντικό τείχος που υψωνόταν μπροστά του), ήταν οι άξονες της ολικής επαναφοράς τους (94-89) και της δίκαιης κατάκτησης του εφετινού τίτλου.

Το πιο εντυπωσιακό με τον οργανισμό του Κολοράντο, όμως, είναι ότι συνδυάζει όλα τα εχέγγυα για να παίξει για πολλά χρόνια πρωταγωνιστικό ρόλο και να διεκδικεί το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς (η οικογένεια Κρόνκε που έχει αγοράσει και την Άρσεναλ, είναι μία από τις πλουσιότερες του πλανήτη) έχει την όρεξη και διαθέτει τους πόρους για την δημιουργία δυναστείας και στο ΝΒΑ, μετά τους τίτλους στο NHL, το MLS και το ΝFL (της ανήκουν και οι δύο αντίστοιχες ομάδες της πόλης).

Ο προπονητής, που βρίσκεται ήδη 7 χρόνια στην ομάδα και έχει βάλει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του το δήλωσε χωρίς περιστροφές στην τελετή της απονομής. Ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν τον χαρακτήρα των παικτών που είχε στην διάθεσή του και ποντάρει και στον ηλικιακό παράγοντα που στον αθλητισμό παίζει κομβικό ρόλο.

Πλην του 30αρη Κάλντγουελ-Πόουπ, κανένα έτερο μέλος του ασυναγώνιστο supporting cast των δύο superstars των Νάγκετς (Γκόρντον, Πόρτερ τζούνιορ, Μπρ.Μπράουν και Κρ. Μπράουν), δεν είναι μεγαλύτερο από 27 ετών!

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσετε την μπασκετική υπεραξία που προσφέρει το δίδυμο Γιόκιτς-Μάρεϊ στην πλέον παραγωγική ηλικία, τότε έχετε μπροστά σας την ομάδα με το πιο πολλά υποσχόμενο rotation για τουλάχιστον 3-4 χρόνια ακόμη!

Ο 28χρονος Σέρβος σέντερ από το Σόμπορ θα μείνει στην ιστορία ως πιο επιδραστικός ψηλός στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ, ολοκληρώνοντας τους τελικούς με μ.ο. 30,2 πόντους, 14,0 ριμπάουντ, 7,2 ασίστ και 1,4 κοψίματα (με 58,2% σουτ, 42,1% τριπ. & 83,8% βολ.)!

Οι φωνές και οι χειρονομίες του σε ένα τάιμ-άουτ της 4ης περιόδου, οι δηλώσεις του μετά την κατάκτηση του τίτλου («κάναμε την δουλειά μας και νιώσαμε όμορφα, πλέον έφτασε η ώρα να πάμε σπίτι») και η ανυπομονησία να αφιερωθεί στα αγαπημένα του άλογα για το υπόλοιπο του καλοκαιριού (μέχρι να αποφασίσει αν θα ενισχύσει την Εθνική Σερβίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο), θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη.

Όπως και το συγκινητικό τρέμουλο μετά δακρύων του κατά δύο χρόνια νεότερού του Καναδού «στρατηγό» της ομάδας, Τζαμάλ Μάρεϊ (μ.ο. 21,4π., 6,2ρ. & 10,0ασ. στους τελικούς), που δύο χρόνια νωρίτερα υπέστη ολική ρήξη χιαστού και όπως ο ίδιος παραδέχτηκε στην διάρκεια της τελετής, η αποθεραπεία του είχε πολλές σκοτεινές μέρες στις οποίες βρέθηκε κοντά στο να τα παρατήσει...

Υγ.1: Πως να αισθάνεται άραγε ο «παππούς» των Νάγκετς, Τζεφ Γκριν, που 11 χρόνια μετά την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στην οποία υπεβλήθη στα 25 του χρόνια (το 2012 κανείς δεν ήξερε αν θα ξαναπαίξει μπάσκετ), στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου;

Υγ.2: Ο μοιραίος και κάκιστος για σχεδόν 43 λεπτά, Τζίμι Μπάτλερ (21π., 5ρ. & 3ασ. με 5/18 σουτ), λίγο έλλειψε να γυρίσει μόνος του το ματς στα τελευταία 4'43”, διάστημα στο οποίο πέτυχε τους 13 τελευταίους πόντους της ομάδας του.