Ο Ούγκο μέσα στον Γιάννη

Υπό καθαρά αγωνιστικά κριτήρια, το blog που διαβάζετε θα ασχολούνταν κατά κύριο λόγο με το νέο «βατερλώ» των ελαφιών στο Κλίβελαντ και την “40άρα” (135-95) που τους «έριξαν στο κεφάλι» τα ξημερώματα οι Καβαλίερς (εδώ και καιρό αγωνίζονται χωρίς τους «πενταδάτους» Γκάρλαντ και Μόμπλεϊ) ή με το σοκ που προκάλεσε στην κοινωνία του ΝΒΑ (αλλά και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ) ο αιφνίδιος θάνατος του γνωστού βετεράνου Σέρβου power forward, Ντέγιαν Μιλόγιεβιτς.

Από την μία, ο άτυχος “Ντέκι” που υπέστη καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια του δείπνου των Γουόριορς (εξέπνευσε κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο), την παραμονή του αγώνα του με τους Τζαζ στο Σολτ Λέικ Σίτι, βρισκόταν τα τελευταία 2,5 χρόνια στο επιτελείο των «πολεμιστών» και ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2022.

Στα 46 του χρόνια, θεωρούνταν ως ένα από τα λαμπρά προπονητικά μυαλά, ήταν εξαιρετικά αγαπητός στην οικογένεια των τέσσερις φορές τα τελευταία οκτώ χρόνια πρωταθλητών του ΝΒΑ και φυσικά έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην εκτόξευση του Νίκολα Γιόκιτς στον παίκτη που είναι σήμερα (τον είχε για 3 χρόνια στην Μέγκα Μπάσκετ, πριν μετακομίσει στο Ντένβερ).

Και από την άλλη, το Μιλγουόκι, που παρά τις τρεις πρόσφατες διαδοχικές νίκες επί ισχυρών αντιπάλων (Σέλτικς, Γουόριορς και Κινγκς) παρουσίασε μία άθλια αγωνιστική εικόνα στο Κλίβελαντ, χωρίς η απουσία του Αντετοκούνμπο να αποτελεί ελαφρυντικό.

Εντάξει οι Μπακς βρίσκονται στην 2η θέση της κατάταξης στην Ανατολή και στην 3η σε όλο το ΝΒΑ (με ρεκόρ 28-13), ενώ πέρυσι που τερμάτισαν πρώτοι στην ανατολική περιφέρεια, μετά από 41 παιχνίδια, είχαν μία νίκη λιγότερη (27-14). Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την τεράστια αμυντική τους αδυναμία (6η χειρότερη άμυνα στο πρωτάθλημα) και το γεγονός ότι μέσα στο 2024, δέχονται κατά μέσο όρο 125,1 πόντους και έχουν περισσότερες ήττες (5) από νίκες (4), λέει πάρα πολλά!

Παρ' όλα αυτά, παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή το ντοκιμαντέρ με την ονομασία “Ugo”, το οποίο βγήκε στον αέρα εδώ και λίγες ώρες και έχει ως θέμα την πρώτη επίσκεψη του “Greek Freak” στην Νιγηρία, δεν μπορώ να μην καταθέσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν, στη διάρκεια των σχεδόν 32 λεπτών του φιλμ.

Δεν μπορώ να μην σταθώ στα μηνύματα που περνάει μέσα από αυτό το οδοιπορικό στο Λάγκος (αλλά και ), ο σημερινός κορυφαίος πρεσβευτής του ελληνικού αθλητισμού αλλά και της ελληνικής κουλτούρας στο εξωτερικό.

Από την άποψη ότι ο Γιάννης μπορεί να μην ξεχνά το παρελθόν του, την χώρα στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και διαμόρφωσε το μεγαλύτερο κομμάτι της προσωπικότητάς του (Ελλάδα), αλλά έστω και με μία αναπόφευκτη καθυστέρηση (λόγω των συνθηκών της επαγγελματικής του διαδρομής και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτή) τιμά τις ρίζες του με μία ταινία που αποτελεί ωδή στον σεβασμό και την αποδοχή στην ανεκτίμητη μεν, αλλά τόσο εγκαταλελειμμένη αξία της οικογένειας στις μέρες μας.

Η παραδοχή του ότι το ταξίδι δεν θα είχε την ίδια επιρροή για εκείνον αν δεν ήταν στο πλευρό του η μητέρα του (για να εισπράττει τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις της στην θέα της επιστροφής του διάσημου κανακάρη της στα πρώην «λημέρια» της), στα μάτια μου δείχνει συγκλονιστική!

Το πιο σημαντικό, απ' όλα, όμως, είναι ότι αποτυπώνει πλήρως την έντονη επίδραση που είχε αγάπη που εισέπραξε από το οικογενειακό του περιβάλλον και τις αξίες που διδάχτηκε, έστω και αν τα παιδικά του χρόνια ήταν γεμάτα από δύσκολη καθημερινότητα, έλλειψη βασικών αγαθών ακόμη και κοινωνική αποδοκιμασία.

Ο Αντετοκούνμπο, που σήμερα είναι παγκοσμίως γνωστός ως Giannis και τιμάει με περηφάνια ένα από τα πιο δημοφιλή ελληνικά ονόματα, θα μπορούσε κάλλιστα – αν οι συνθήκες στην ζωή των γονιών του είχαν εξελιχθεί διαφορετικά στην πατρίδα τους – να είναι σήμερα γνωστός ως Ugo.

Πολύ απλά γιατί δίπλα σε όλα τα στοιχεία που καθόρισαν τον χαρακτήρα που διαμόρφωσε ο Γιάννης στα Σεπόλια και στου Ζωγράφου, στα ανοιχτά γήπεδα, τα πεζοδρόμια αλλά και φανάρια στο κέντρο της Αθήνας, στο φιλμ βλέπουμε και τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν τον Ugo, ο οποίος ήταν ο δεύτερος εαυτός του. Εκείνος που έβγαινε στην επιφάνεια όταν έκλεινε η πόρτα του φτωχικού της οικογένειας Αντετοκούνμπο.

Εκείνος που έκανε κτήμα του την έννοια της λέξης “hustle” (της αστείρευτης διάθεσης για σκληρή δουλειά με φόντο την επιτυχία), η οποία χαρακτηρίζει τον μέσο Νιγηριανό. Εκείνος που δίνει τόσο μεγάλη αξία στην λέξη σεβασμός (τρομερή η σκηνή με τον πωλητή που του πούλησε την φανέλα του, χωρίς να ξέρει ποιος είναι!)...

Εκείνος που μεγάλωσε, θεωρώντας από τα μικράτα του, του γονείς του ως «ήρωες» και ταξιδεύοντας για πρώτη φορά στον τόπο που απαρνήθηκαν για χάρη των παιδιών τους, μένει με ανοιχτό το στόμα συνειδητοποιώντας το μέγεθος της θυσίας τους.

Και φυσικά νιώθει ως ελάχιστο χρέος του προς την πατρίδα που δεν γνώρισε ποτέ όπως θα ήθελε, την μετάδοση της κουλτούρας της! Την έμπνευση και την καθοδήγηση των παιδιών της. Την ενίσχυση του πιστεύω στην μάχη για το όνειρο...

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι δίχως αμφιβολία το θαυματουργό παιδί με τα σπάνια αθλητικά και σωματικά προσόντα, που τρύπησε το ταβάνι του στην βιομηχανία του μπάσκετ κι έγινε γνωστός σε όλον τον κόσμο, γνωρίζοντας ετεροχρονισμένα την αναγνώριση από την χώρα του !

Ο Ugo Adentokubo, όμως, είναι το ίδιο πρόσωπο πίσω από τους προβολείς των γηπέδων και της show business και ο χαρακτήρας που σφυρηλατήθηκε μέσα από την ανθρωπιά των Νιγηριανών γονιών του στους τέσσερις τείχους του σπιτικού τους, στις φτωχογειτονιές της ελληνικής πρωτεύουσας.

Ένας χαρακτήρας που περνάει μηνύματα που τόσο πολύ λείπουν από την σημερινή κοινωνία. Από αυτή και μόνο την άποψη αξίζει να ξοδέψετε μισή ώρα από την ζωή σας.