Εθνική Ελλάδας: Δύο «ταχύτητες» κάτω από το προολυμπιακό, την «ξύπνησε» ο Σπανούλης στο τάιμ άουτ!

Να σας πω την αλήθεια, στην διάρκεια της προθέρμανσης και του pregame της τηλεοπτικής μετάδοσης, αναρωτιόμουν για την χρησιμότητα ενός φιλικού αγώνα χωρίς τους δύο πιο επιδραστικούς παίκτες της Εθνικής, έντεκα μέρες πριν την πρεμιέρα του ολυμπιακού τουρνουά.

Σκεφτόμουν τι θα μας προσέφερε η κόντρα με έναν αντίπαλο, που υπό κανονικές συνθήκες, θα ήταν του χεριού μας και θα τον κερδίζαμε με 15-20 πόντους αλλά και γιατί να μπούμε στο γήπεδο και να διακινδυνεύσουμε έναν ενδεχόμενο τραυματισμό (είδατε τι έπαθε ο Τολιόπουλος), από την στιγμή που – λόγω των συνθηκών (πλην του Γιάννη και του Καλάθη, έλλειπε και ο Λαρεντζάκης) – οι προπονητές δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σχήματα που έχουν στο μυαλό τους και να παίξουν με τον τρόπο που θέλουν...

Κακά τα ψέματα, άλλη ομάδα είμαστε με τον πιο γρήγορο κοντό και ψηλό μας στο παρκέ και τελείως διαφορετικό προφίλ είμαστε αναγκασμένοι να παρουσιάσουμε (αλλά και άλλη στόχευση), χωρίς τους δύο παίκτες που καθορίζουν εν πολλοίς το παιχνίδι μας και την ταυτότητά μας.

Ωστόσο, καθώς άρχισε το ματς και το Πουέρτο Ρίκο μας έβαλε δύσκολα με τον άναρχοελεύθερο τρόπο που έπαιζε στην επίθεση, τις εναλλαγές που χρησιμοποιούσε στην άμυνα και τα αθλητικά προσόντα των παικτών του, άλλαξα άποψη πολύ απλά γιατί η συγκεκριμένη αναμέτρηση αποτέλεσε μία ειδική κατάσταση διαρκείας, που βοήθησε τόσο τον Βασίλη Σπανούλη όσο και τους παίκτες.

Τον πρώτο ώστε να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα για την λειτουργία της «γαλανόλευκης» σε στιγμές που θα χάσουμε τους παίκτες-κλειδιά μας, θα βρεθούμε πίσω στο σκορ (πρώτη φορά μας συνέβη αυτό) και θα πρέπει να επιδείξουμε προσαρμοστικότητα και εξοικείωση όταν ο αντίπαλος μας βάζει δύσκολα.

Και τους διεθνείς γιατί θα πρέπει να μάθουν παίζουν και χωρίς τους παίκτες που συνήθως «βγάζουν τα κάστανα από την φωτιά», να σηκώσουν περισσότερες ευθύνες και να μάθουν ότι οι αγώνες δεν κερδίζονται μόνο όταν παίρνουμε μεγάλες διαφορές. Μπορούμε και να τις ανατρέπουμε όπως τα καταφέραμε χθες (16/07) στην κατάμεστη Πυλαία, όπου και επιστρέψαμε από το -12 του 15ου λεπτού (20-32) και το -10 στη λήξη της 3ης περιόδου (48-58).

Συμπερασματικά, αν και η ελληνική ομάδα (Μήτογλου 18π. & 8ρ. με 9/15 σουτ σε 27’) παρουσιάστηκε δύο ταχύτητες πιο αργή και λιγότερο αποτελεσματική στις συνεργασίες (18 λάθη) και την κυκλοφορία της μπάλας (κάτι που αναμενόταν μετά την τριήμερη διακοπή των προπονήσεων και τις μίνι διακοπές των παικτών) σε αντίθεση με τον αντίπαλό μας που δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου μετά την πρόκριση στο προολυμπιακό τουρνουά του Σαν Χουάν (απέκλεισε την Λιθουανία και την Ιταλία), είχε σταθερό σημείο αναφοράς την άμυνα!

Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα 15 λεπτά, στα οποία δέχτηκε 32 πόντους και το 2ο μισό της 3ης περιόδου που είχε παθητικό 14 πόντων, στο διάστημα 15’-25’ (οι φιλοξενούμενοι σκόραραν 12π. με 5/18 σουτ και 2 λάθη) αλλά και σε όλο το 4ο δεκάλεπτο (7π. με 3/12 σουτ και 7 λάθη, δηλαδή υπερδιπλάσια απ’ όσα στα πρώτα 30’) πήρε άριστα στα ανασταλτικά της καθήκοντα! Και από την προσπάθειά της στα μετόπισθεν έφτασε στη νίκη με 67-65.

Η μορφή του αγώνα, έδωσε την ευκαιρία σε κάποια παιδιά να αποκτήσουν σημαντικότερο ρόλο απ’ αυτόν που θα έχουν στα επίσημα (αμά τη επιστροφή των απόντων) και ειδικότερα ο Χαραλαμπόπουλος (8π., 1ρ., 1ασ. & 4κλ. με 2/3 τριπ. σε 23’) και ο Καλαϊτζάκης (7π., 9ρ., 2ασ. & 1κλ. με 3/4 σουτ σε 20’) την άρπαξαν από τα μαλλιά!

Για τον πρώτο πιστεύω ότι το εξωτερικό και η απομάκρυνσή του από το περιβάλλον του ελληνικού μπάσκετ που τον αντιμετώπιζε από 15-16 χρονών ως μελλοντικό «μεσσία», τον βοήθησε να ασχοληθεί αποκλειστικά στην καριέρα του και η 3ετής ανοδική του πορεία στο ιταλικό πρωτάθλημα, του προσέδωσε αυτοπεποίθηση για να δείξει την ποιότητα που διαθέτει και τον ανέβασε σε μισθολογικό επίπεδο.

Ο δεύτερος καλείται να έχει στην Εθνική έναν ρόλο που μοιάζει με αυτόν που έχει στον Παναθηναϊκό και ο οποίος ταιριάζει απόλυτα στα αθλητικά του χαρακτηριστικά και την προσωπικότητά του. Συνδυάζει το μέγεθος και την αθλητικότητα με το πάθος και αυτός ο συνδυασμός στο σύγχρονο μπάσκετ «σκοτώνει»!

Θετικός ήταν σε γενικές γραμμές και ο Λούντζης (4π., 2ρ., 2ασ. & 3λ. σε 13’) παρ’ ότι οι τρεις χαμένες μπάλες για τον χρόνο που έπαιξε είναι πολλές, ωστόσο, θεωρώ ότι είναι ένας guard με στοιχεία που ταιριάζουν στον τρόπο που παίζει ο “Kill Bill” και δεν αποκλείεται να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για την 12η θέση του ρόστερ.

Από ‘κει και πέρα, η εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο άκρως μπασκετικός φίλαθλος κόσμος της Θεσσαλονίκης (και στενοχωρήθηκε από την απουσία του Αντετοκούνμπο, τον οποίο περίμενε πως και πως να αποθεώσει), καθώς επίσης και το τσαγανό και η άρνηση της ήττας που εκπέμπει το ταμπεραμέντο του 41χρονου ομοσπονδιακού προπονητή (η ατάκα «θα έπρεπε να ντρέπεστε που φοράτε την φανέλα της Εθνικής και σας περνάνε σαν… σταματημένους!», ήταν όλα τα λεφτά και «πυροδότησε» το come back της 4ης περιόδου), έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο «ξύπνημα» των διεθνών που έπαιξαν καταπληκτικές άμυνες και πέτυχαν τους πρώτους πόντους στον αιφνιδιασμό στα τελευταία κρίσιμα λεπτά.

Το ότι διαχειριστήκαμε σωστά ένα ματς που πήγαινε προς ήττα και τελικά κρίθηκε στην τελευταία κατοχή με δικό μας νικητήριο καλάθι (Παπανικολάου 10π. 5ρ. & 5ασ. με 4/6 σουτ σε 28’), ήταν ένα ακόμη κέρδος της εφετινής προσπάθειας, που έως τώρα είναι εντελώς αψεγάδιαστη και – δυστυχώς, από την άποψη ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων είναι οπαδοί της νίκης – έχει ανεβάσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών για το ολυμπιακό τουρνουά.

Ακόμη δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από το ευχάριστο «σοκ» των εξαιρετικών εμφανίσεων στο προολυμπιακό, της πρόκρισης και του αήττητου της «επίσημης αγαπημένης» στο 2024 και επί “V-Span” (μετράει 10/10 στον πάγκο της «γαλανόλευκης»), δεν ονειρευόμαστε απλά, αλλά έχουμε αρχίσει να ξεστομίζουμε την λέξη μετάλλιο!

Γι’ αυτό πιστεύω ότι χρειαζόμαστε όσο τίποτε άλλο το φιλικό με τους Σέρβους στο Βελιγράδι (21/07). Όχι απαραίτητα για να χάσουμε ένα ματς πριν πετάξουμε για την Λιλ (23/07), αλλά για να πάρουμε μία γεύση από το τι σημαίνει να παίζεις με αντιπάλους με 4 και πλέον NBAers, που έχουν ήδη κλειδωμένη την πρόκριση τους στα προημιτελικά και απλά σκέφτονται την κλήρωση των ζευγαριών στους “8”!

Σε αντίθεση με μας, που ούτε καν στην θεωρία δεν έχουμε «εξασφαλισμένη» μία νίκη στην 1η φάση της διοργάνωσης. Ρίξτε μία ματιά στα highlights της φιλικής επικράτησης (84-73) της Αυστραλίας με την Σερβία, χθες στο Άμπου Ντάμπι και θα με θυμηθείτε…

Υγ.: Ο τραυματισμός του Τολιόπουλου στην ωμοπλάτη δεν είναι σοβαρός, ωστόσο, επειδή απομένει λίγος χρόνος μέχρι την δήλωση της τελικής 12άδας, η ανησυχία δεν είναι τόσο αν θα προλάβει, αλλά κατά πόσο η αγωνιστική απραξία κάποιων ημερών, που αναγκαστικά θα προστεθεί στην διακοπή που το 3ήμερο ρεπό προκάλεσε στον ρυθμό του, θα επηρεάσει την κατάστασή του και την εξαιρετική φόρμα στην οποία βρισκόταν.