Ολυμπιακοί Αγώνες, Εθνική ομάδα: Ο Σπανούλης ως νέος... Γιαννάκης αποτύπωσε την πραγματικότητα

• Θα την αγοράζαμε και θα δίναμε και ρέστα για τη νίκη
• Η Εθνική δεν είναι σύλλογος
• Ο Σπανούλης είναι ο κατάλληλος για την κατάλληλη θέση

«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σα ροκ συγκρότημα, κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα» λένε οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού της Άλκηστις Πρωτοψάλτη και αποτυπώνει στο έπακρο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Εθνική μας ομάδα μετά και το τέλος της α' φάσης των ομίλων των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ναι, λοιπόν. Η Εθνική Ελλάδας είναι «ακόμα ζωντανή» στο «κυνήγι» της πρόκρισης στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Έστω και αν τίποτε, πια, δεν εξαρτάται από τα δικά της χέρια. Θα μπορούσε ωστόσο να ορίσει από μόνη την τύχη της. Έφτασε πολύ κοντά, έδειχνε ότι μπορούσε να τα καταφέρει αλλά η ολιγωρία, τα λάθη και η αστοχία στοίχισαν από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα το απευθείας εισιτήριο για τον «οκτάδα».

Ας είναι. Φαντάζομαι ότι αν έλεγε κάποιος πριν από το τελευταίο παιχνίδι των ομίλων ότι η Ελλάδα θα κέρδιζε την Αυστραλία με έξι πόντους διαφορά, είμαι 100% ότι θα το αγόραζε και θα έδινε και τα ρέστα. Μιλάμε για μια ομάδα η οποία είχε κερδίσει τις εντυπώσεις στα παιχνίδια της προετοιμασίας δυσκολεύοντας πολύ και την Team USA, είχε νικήσει την Ισπανία στην πρεμιέρα των Ολυμπιακών Αγώνων ενώ είχε γνωρίσει την ήττα από τον Καναδά έχοντας υποστεί καθίζηση στο τέλος.

Θα την αγοράζαμε και θα δίναμε και ρέστα για τη νίκη

Προσωπικά με είχε εντυπωσιάσει. Και για να λέω τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, δεν πίστευα ότι η Εθνική μας είχε τύχη απέναντι στα «καγκουρό». Χαίρομαι που διαψεύστηκα πανηγυρικά. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια η Ελλάδα δεν χρειάστηκε να «κυνηγήσει» το σκορ και ούτε να πραγματοποιήσει κάποια ανατροπή μέχρι να ξαναμπεί στο ματς. Είχε το πάνω χέρι από την αρχή μέχρι το τέλος ωστόσο για ένα ακόμη παιχνίδι έμεινε ένα μεγάλο «κρίμα» με την τελευταία κόρνα της γραμματείας.

Η διαφορά είχε φτάσει το +19, η ομάδα μας είχε κόψει τον βήχα των Αυστραλών και κάλλιστα θα μπορούσε να περάσει μια ήρεμη μέρα σήμερα παρακολουθώντας το ματς Σερβία-Νότιο Σουδάν έχοντας πάρει το εισιτήριο για τα προημιτελικά και μάλιστα ως 2η του ομίλου. Είπαμε όμως. Δεν χρειάζεται να είμαστε πλεονέκτες και ούτε να ανέβουμε στα... κάγκελα επειδή χάθηκε μια διαφορά ασφαλείας και η απευθείας πρόκριση.

Η Εθνική μας αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Είτε μας κάνει το χατίρι η Σερβία, είτε όχι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Βρισκόμασταν στον πιο δύσκολο όμιλο των Ολυμπιακών Αγώνων. Στον «όμιλο του θανάτου» όπως πολύ εύστοχα είχε χαρακτηριστεί ο Α' όμιλος λίγο πριν από το τζάμπολ της διοργάνωσης. Κανείς, μα κανείς, δεν μπορούσε να βάλει το χέρι του στη φωτιά για την τελική κατάταξη των ομάδων.

Και είδαμε τι έγινε. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία, έμεινε εκτός συνέχειας. Και ας μας είχε νικήσει πριν από μερικές ημέρες. Οπότε καλό θα ήταν να βάζουμε κάτω όλα τα δεδομένα μέχρι να βγάλουμε το τελικό συμπέρασμα. Ναι. Όπως είχα γράψει η Εθνική μας είχε ανάγκη έναν scoring guard ο οποίος θα έδινε μια διαφορετική «σιγουριά» δίπλα από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και αν θέλετε να το... χοντρύνω κιόλας, επιμένω και λέω ότι η Εθνική μας ομάδα θα μπορούσε να έχει ως στόχο το βάθρο των νικητών εάν διέθετε έναν αξιόπιστο και σταθερό πόλο σκοραρίσματος από την περιφέρεια.

Η Εθνική δεν είναι σύλλογος

Όμως αυτά τα ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο και δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι. Όπως συνηθίζεται να λέγεται (και πολύ σωστά συνηθίζεται να λέγεται) την ιστορία την γράφουν οι παρόντες και μόνο αυτοί. Και σε αυτούς αξίζει το χειροκρότημα για τη μεγάλη προσπάθεια που έκαναν στα τρία πρώτα ματς και στην προσπάθεια που μακάρι να (συνεχίσουν να) κάνουν στα επόμενα.

Ο Βασίλης Σπανούλης μέσα σε λίγα λεπτά αποτύπωσε αυτό που (θέλω να πιστεύω ότι) σκέφτεται ο περισσότερος κόσμος. Και με βρίσκει στο 100% σύμφωνο. Το ξέσπασμα του ομοσπονδιακού προπονητή μετά τη λήξη του αγώνα με την Αυστραλία έβαλε (όχι τους καλοπροαίρετους αλλά) τους κακοπροαίρετους κριτές να κοιταχτούν στον καθρέπτη.

Δεν μιλάμε για συλλόγους αλλά για την Εθνική (μας) ομάδα. Άλλωστε έχει γίνει συνήθεια στην Ελλάδα. Στις ήττες φταίνε όλοι και σκαλίζουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να ασκηθεί κριτική, στις νίκες διανθίζει το φαινόμενο της «φουστανέλας». Πάντα ίσχυε και πάντα θα ισχύει. Οποιοσδήποτε και αν είναι προπονητής στην άκρη του πάγκου, οποιοιδήποτε και αν συνθέτουν την εκάστοτε ελληνική ομάδα.

Προσωπικά είμαι υπέρμαχος της στήριξης στην Εθνική. Και πρέπει να στηρίζεται. Πάντα με καλοπροαίρετη κριτική. Ξαναλέω. Δεν μιλάμε για συλλόγους αλλά για την ομάδα που εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες. Και ο Σπανούλης θεωρώ ότι το έδωσε να το καταλάβουν όλοι με τον πλέον εμφατικό και χαρακτηριστικό τρόπο μεταφέροντας και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται εντός των τειχών της ομάδας.

Ο Σπανούλης είναι ο κατάλληλος για την κατάλληλη θέση

Δεν γνωρίζω εάν και εφόσον ο Σπανούλης θα έχει επιτυχίες με την Εθνική ομάδα, δεν γνωρίζω ποια θα είναι συνέχεια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν γνωρίζω εάν θα καταφέρει να την οδηγήσει κάποια στιγμή στο βάθρο των νικητών μίας διοργάνωσης ωστόσο μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι (τουλάχιστον βάσει των όσων έχουμε δει έως σήμερα) είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για την κατάλληλη θέση.

Όπως ακριβώς λέγαμε και υποστηρίζαμε για τον Παναγιώτη Γιαννάκη πριν από 20 χρόνια. Ότι ήταν ο κατάλληλος ομοσπονδιακός προπονητής. Γιατί σε μια Εθνική ομάδα όπου δεν υπάρχει η καθημερινή τριβή ενός συλλόγου και ο χρόνος προετοιμασίας για ένα μεγάλο τουρνουά είναι ελάχιστος, χρειάζονται και άλλα πράγματα εκτός από το πώς θα στηθεί ένα pick 'n roll ή από το πώς θα είναι αποτελεσματική μια άμυνα με αλλαγές. Λάθη θα κάνει. Θα ήταν αφύσικο να μην κάνει και εκείνος τακτικά λάθη ή λάθη προσέγγισης ενός αγώνα. Έτσι δεν είναι;

Αλλού είναι η ουσία του πράγματος. Θεωρώ ότι ο Σπανούλης κατά κάποιον τρόπο (και όσο αδόκιμο και αν ακουστεί) «Γιαννακίζει» αρκετά όσον αφορά την ψυχολογία του παίκτη και το πώς θα τον προσεγγίσει ώστε να γυαλίζει το μάτι του από παιχνίδι σε παιχνίδι. Όπως έκανε και ο «δράκος» τα χρόνια που η Εθνική μας μεσουρανούσε στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Οπότε ας δούμε το δάσος και όχι το δέντρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οποιοδήποτε και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Αν και βάσει λογικής (αλλά και σκοπιμότητας) η Σερβία αναμένεται να μας κάνει το «δώρο» απέναντι στο Νότιο Σουδάν. Και μετά ό,τι βρέξει ας κατεβάσει απέναντι στην τρομερή ομάδα της Γερμανίας.

Α! Και κάτι τελευταίο. Ένας μεγάλος παίκτης, ακόμη και αν πρόκειται για έναν από τους καλύτερους του κόσμου, ακόμη και αν όλος ο πλανήτης υποκλίνεται στο ταλέντο του και στις δυνατότητές του, φαίνεται και εκτός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ.

Αναφέρομαι στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος αποκάλυψε την πρότασή του να κρατήσει τη σημαία ο Κώστας Παπανικολάου. Ακόμα και στην πιο ύψιστη τιμή που μπορεί να έχει στη ζωή και στην καριέρα του, εκείνος άνοιξε τον δρόμο σ' έναν συμπαίκτη του. Ο μεγάλος παίκτης αποτυπώνεται από τους 30 πόντους και τα 15 ριμπάουντ. Ο σπουδαίος από πολλά περισσότερα...

Υστερόγραφο: Leyenda Rudy! Όσο και αν μας έσπαγε τα νεύρα με τα καμώματά του, μιλάμε για παικτάρα! Όλος ο μπασκετικός κόσμος πρέπει να του βγάζει το καπέλο για τη σπουδαία καριέρα του.