Ολυμπιακοί Αγώνες, Εθνική μπάσκετ: Ο Σπανούλης και η «ψαλίδα» του «μπορώ» της ομάδας με το «θέλω» όλων μας!

• Ο άνθρωπος που «έκλεισε» την ψαλίδα ανάμεσα στο «μπορώ» και το «θέλω»!
• Ο Σπανούλης δεν λογαριάζει ούτε την αναλογία ποιότητας και βαθμού δυσκολίας!
• Μία πρόταση για την «κατεύθυνση» που χρειάζονται τα ταλέντα στις μικρές ηλικίες

Η τελευταία φορά που η «επίσημη αγαπημένη» προετοιμαζόταν για ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, που θα την έβαζε στην μάχη του ολυμπιακού βάθρου, χρονολογείται 16 χρόνια πριν στο Πεκίνο!

Τότε που, παραμονές εκείνου του αλησμόνητου προημιτελικού με την Αργεντινή, ο οποίος κρίθηκε με άστοχο τρίποντο του Σπανούλη στην εκπνοή, ο υπογράφων είχε επισκεφθεί το ομορφότερο ίσως ολυμπιακό χωριό στην σύγχρονη ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, είχε ανέβει στον όροφο που διέμενε η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ και είχε αντικρίσει εικόνες που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις ομηρικές μάχες του “Kill Bill” με τον Νίκο Ζήση στο τάβλι; Τον Γιάννη Μπουρούση σε ρόλο “passpartout” να σκαρώνει πλάκες σε όλα τα δωμάτια; Τον Λάζο (σ.σ.: Παπαδόπουλο) με τον “Batman” (Φώτσης) να κουρεύουν γουλί τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη ή τον Διαμαντίδη να υπογράφει σε στοίβα από μπλούζες Ελλήνων αθλητών, αγορεύοντας παράλληλα για την διακοπή της ολυμπιακής εκεχειρίας και την εισβολή των Τσετσένων στην Βόρεια Οσετία;

Αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, λοιπόν, η οποία παραδοσιακά επικρατεί στο σημείο συνάντησης των περισσότερων αθλητών που συμμετέχουν στην μεγαλύτερη αθλητική γιορτή στον πλανήτη, οι Έλληνες διεθνείς μπασκετμπολίστες δεν θα την βιώσουν στο Παρίσι.

Έστω κι αν στο τελευταίο τους παιχνίδι στο “Pierre Mauroy”, έπαιξαν για να παρατείνουν την συμμετοχή τους στο ολυμπιακό τουρνουά, να μετακομίσουν στην γαλλική πρωτεύουσα και να δώσουν συνέχεια στο όνειρο της διάκρισης στο μεγαλύτερο διεθνές ραντεβού του αθλητισμού...

Οι κακές συνθήκες διαμονής με τα χάρτινα κρεβάτια και το πολύ μέτριο φαγητό, που επικρατούσαν στο υποτυπώδες ολυμπιακό χωριό το οποίο στήθηκε πρόχειρα στην Λιλ, ανάγκασαν την ΕΟΚ να βάλει την ελληνική αποστολή σε ξενοδοχείο της «πόλης του φωτός» κι έτσι, μετά και την ολοκλήρωση της τελευταίας προπόνησης πριν το παιχνίδι που θα ανοίξει την αυλαία της προημιτελικής φάσης στο ιστορικό αλλά πλήρως ανακαινισμένο “Παλέ ντε Μπερσί”, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μετράει αντίστροφα για την μεγάλη πρόκληση απέναντι στην πανίσχυρη Γερμανία.

Καθώς, λοιπόν, μας χωρίζουν λίγες ώρες από το επόμενο μεγάλο ματς στην ιστορία της «γαλανόλευκης», νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να βάλουμε τα πεπραγμένα του παικτών του Βασίλη Σπανούλη στην σωστή τους βάση και να συνειδητοποιήσουμε τι έχει κάνει η ομάδα μας στο εφετινό καλοκαίρι.

Ο άνθρωπος που «έκλεισε» την ψαλίδα ανάμεσα στο «μπορώ» και το «θέλω»!

Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι τον περασμένο Οκτώβριο, όταν ο “V-Span” αποφάσισε να ενδώσει στην πίεση του Βαγγέλη Λιόλιου (τον είχε προσεγγίσει και στην προ Ιτούδη εποχή) και να αναλάβει την Εθνική ομάδα, αρχικά θεώρησα την επιλογή του αρκετά ριψοκίνδυνη. Από την άποψη ότι η μόνιμη τοξικότητα που χαρακτηρίζει την «αιώνια» αντιπαλότητα, έχει μεγάλη αντανάκλαση στην «επίσημη αγαπημένη».

Ειδικότερα φέτος, με την αυξημένη πίεση που υπήρχε από την ανάληψη ενός εκ των τεσσάρων προολυμπιακών τουρνουά (μόνο το κόστος της ανάθεσης ανήλθε στα 2,7 εκ. Ευρώ), σε συνδυασμό με την ανησυχία που προκάλεσε ο τραυματισμός του Γιάννη Αντετοκούνμπο πριν τα playoffs του ΝΒΑ, τα «σκάγια» από τον εξωαγωνιστικό «πόλεμο» μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, ήταν φυσικό κι επόμενο να «επηρεάσουν» και την προσπάθεια της Εθνικής ομάδας. Από την στιγμή που στην μέση βρίσκεται πάντα η ομοσπονδία.

Παρ' όλα αυτά, ο «σκόπελος» του προολυμπιακού προσπεράστηκε με εξαιρετική διαχείριση από τον ομοσπονδιακό προπονητή, ο οποίος, παρά τα προβλήματα τραυματισμών που προστέθηκαν στην γνωστή απουσία του Θανάση Αντετοκούνμπο (Σλούκας, Παπαπέτρου και στην διάρκεια των αγώνων στο, ΣΕΦ ο Κώστας Αντετοκούνμπο), αξιοποίησε με τον πλέον ιδανικό τρόπο την ισχύ που μας δίνει ο “Greek Freak” και συνδύασε αποτέλεσμα (πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες) και θέαμα (όμορφο μπάσκετ)!

Κι επειδή είναι αυτός που είναι, η επιτομή του «νικητή» ο οποίος «σιχαίνεται» την ήττα και δεν συμβιβάζεται ποτέ με την θεωρητική ανωτερότητα του εκάστοτε αντιπάλου, η παρουσία του στον πάγκο έδωσε δικαίωμα στο όνειρο του μέσου φιλάθλου που ταυτιζόταν για πολλά χρόνια με τις παλαιότερες επιτυχίες της! Όταν εκείνος ήταν ένας από τους μπροστάρηδες των μεταλλίων και των διακρίσεων.

Ο Σπανούλης δεν λογαριάζει ούτε την αναλογία ποιότητας και βαθμού δυσκολίας!

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι ο “Kill Bill” δεν επέλεξε να «χτίσει» στην διόλου ευκαταφρόνητη επιτυχία της ολυμπιακής πρόκρισης και από την πρώτη στιγμή επικοινώνησε ότι η Εθνική ομάδα δεν θα πάει στην Γαλλία απλά για να συμμετάσχει στην μεγάλη γιορτή.

Το DNA από το οποίο είναι φτιαγμένος, δεν του επέτρεψε να χρησιμοποιήσει το «μαξιλαράκι» του αντικειμενικά πιο δύσκολου ομίλου στον οποίο είχε κληρωθεί η Ελλάδα και από την πρώτη στιγμή δεν κρύφτηκε, «βροντοφωνάζοντας» ότι ο στόχος δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από την είσοδο στα προημιτελικά της διοργάνωσης!

Κι αυτό γιατί πρώτα απ' όλα και ο ίδιος είναι ο οπαδός της «επίσημης αγαπημένης» και αυτό φροντίζει να το μεταδίδει συχνά-πυκνά και στις δηλώσεις του. Η πιο σημαντική του συμβολή, όμως, στο εφετινό εγχείρημα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, το οποίο έχει ήδη «κερδίσει» ακόμη και τους πιο δύσπιστους μπασκετόφιλους με την συνολική εικόνα που έχει παρουσιάσει, έγκειται στο ότι έπεισε τους παίκτες του ότι η ομάδα μας έχει όλα τα εχέγγυα για να χτυπήσει κάθε αντίπαλο!

Από την τεχνική καθοδήγηση, το πλάνο και το όνομα, μέχρι την εμπειρία, το IQ και τις ικανότητες των παικτών. Όλο αυτό το πακέτο, σύμφωνα με τον Βασίλη Σπανούλη, έφτανε και περίσσευε για να «καμουφλάρει» τις ελλείψεις της ομάδας μας και να ξεδιπλώσει την μέγιστη δυνατή ποιότητα που απορρέει από ρόστερ μας, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι θα έβαζαν το «εγώ» κάτω από το «εμείς» και θα έδιναν ό,τι είχαν για την επίτευξη του στόχου.

Κάπως έτσι, ο παίκτης-θρύλος και εξαιρετικά ανερχόμενος προπονητής κατάφερε να κλείσει την ψαλίδα που υπάρχει στην συνείδηση όλων μας, ανάμεσα στο «μπορώ» της «γαλανόλευκης» και το «θέλω» του μέσου Έλληνα φιλάθλου, που δεν συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο από τη νίκη.

Ακόμη και απέναντι σε μεγαθήρια του παγκοσμίου μπάσκετ που είναι δύο ταχύτητες πάνω από μας (Γερμανία και Καναδάς) ή αντιπάλους με περισσότερη ποιότητα (Αυστραλία) και μεγαλύτερη συνοχή (Ισπανία).

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, ο Λαρισινός ομοσπονδιακός τεχνικός που μεθαύριο (07/08) θα γιορτάσει τα 42 του χρόνια έχει καταφέρει να πείσει και τους παίκτες του αλλά και τον κόσμο, ότι η Ελλάδα θα παίξει αύριο (06/08, 12.00) τα ρέστα της κόντρα στην – κατά την άποψή μου – δεύτερη ισχυρότερη ομάδα του τουρνουά, σε σημείο που κανένας στην ομάδα αλλά και εδώ πίσω στην πατρίδα, δεν μας θεωρεί χαμένους από χέρι.

Ανεξάρτητα με το τι θα γίνει αύριο (06/08) απέναντι στους παγκόσμιους πρωταθλητές η Εθνική ομάδα έχει ήδη καταγράψει το πρώτο άκρως πετυχημένο καλοκαίρι μετά από πολλά χρόνια, από την άποψη ότι η πρόκριση στην 8άδα του ολυμπιακού τουρνουά συνιστά από μόνη της επιτυχία σημαντικών διαστάσεων!

Και ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί αύριο (θα έχει χαθεί η μπάλα, αν προκριθούμε στα ημιτελικά), αποτελεί ήδη μία βάση πάνω στην οποία πρέπει να «χτίσουμε» ενόψει των επόμενων υποχρεώσεων που έρχονται.

Μία πρόταση για την «κατεύθυνση» που χρειάζονται τα ταλέντα στις μικρές ηλικίες

Στην τριετία που ολοκληρώνεται τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, είναι ξεκάθαρο ότι μπήκαν σημαντικά θεμέλια για την αναδιοργάνωση του αναπτυξιακού προγράμματος. Τα δύο χάλκινα μετάλλια που κατακτήσαμε πέρυσι και πρόπερσι με την Εθνική Νέων Ανδρών, μας ξαναέβαλαν στον χάρτη των επιτυχιών που παραδοσιακά είχαμε στα προηγούμενα χρόνια με τις μικρές Εθνικές ομάδες, ωστόσο, η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει το πλάνο που καταρτίστηκε, είναι η μεθοδική χαρτογράφηση της επικράτειας και η καταγραφή όλων των νέων παιδιών που ξεχωρίζουν στις νεαρές ηλικίες.

Κανείς δεν μπορεί να πει, πλέον, ότι η δουλειά που γίνεται στην παραγωγική διαδικασία δεν έχει συγκεκριμένο προγραμματισμό, ενώ η συγκέντρωση των ηλικιακών κλιμακίων διεξάγεται σε συχνά και τακτά χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα να υπάρχει πλήρης εικόνα για τους νεαρούς παίκτες που σε πρώιμο στάδιο παρουσιάζουν τις δυνατότητες και την προοπτική για να μείνουν στον χώρο και μελλοντικά να ενισχύσουν την Εθνική ανδρών.

Ωστόσο, αυτό που φαίνεται ότι μας λείπει είναι η κεντρική φιλοσοφία του αναπτυξιακού προγράμματος και ο διαχωρισμός του αν αυτό που πρωτίστως μας ενδιαφέρει είναι, να βγάλουμε παίκτες με διάρκεια, οι οποίοι θα μας απασχολήσουν για αρκετά χρόνια στο μέλλον ή να πανηγυρίσουμε πρόσκαιρες επιτυχίες που θα μας «εξαπατήσουν» ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει πολύ ισχυρές βάσεις.

Η πρόσφατη αποτυχία της Εθνικής εφήβων στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Φινλανδίας, η οποία δεν ανταποκρίθηκε στο έπακρο του ατομικού ταλέντου των παικτών της, φανέρωσε για πολλοστή φορά την έλλειψη μίας κοινής γραμμής και μίας συγκεκριμένης φιλοσοφίας (από πλευράς ομοσπονδίας), σχετικά με το πως θέλουμε να εξελιχθούν τα ταλέντα μας, σε ποια θέση ταιριάζουν περισσότερο, τι μπάσκετ θα παίξουν οι μικρές Εθνικές ομάδες και τι πρόγραμμα συνεννόησης και συνεργασίας πρέπει να ενώσει τους ομοσπονδιακούς προπονητές με τα τμήματα υποδομής των συλλόγων.

Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι στην ομοσπονδία εργάζονται ουκ ολίγοι βετεράνοι διεθνείς μπασκετμπολίστες και έμπειροι προπονητές, θεωρώ ότι μία σωστά στελεχωμένη Επιτροπή Αγωνιστικού Σχεδιασμού, αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

Έτσι ώστε να αποφύγουμε την αποθέωση της «αλχημείας» που χαρακτήρισε τον τρόπο παιχνιδιού και χρησιμοποίησης των περισσότερων παικτών της Εθνικής εφήβων, στην οποία οφείλεται το τελικό αποτέλεσμα (10η θέση).

Υγ.1: Κι όλα αυτά, ενώ ο αρχιπροπονητής των μικρών Εθνικών ομάδων και θιασώτης του pick'n'roll (το οποίο δεν βρίσκεται στο playbook του Ιωσήφ Νικολαϊδη), Kώστας Παπαδόπουλος, βρισκόταν στην άκρη του πάγκου ως τεχνικός σύμβουλος. Λίγες μέρες μετά το ελληνικό χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών στην Πολωνία.

Υγ.2: Η ραγδαία βελτίωση και ανάδειξη της Γερμανίας σε κορυφαία παγκόσμια δύναμη, δεν είναι τυχαία και συνοδεύεται από ένα σπουδαίο πρόγραμμα που παράγει παίκτες και ταυτόχρονα φέρνει αποτελέσματα στις μικρές ηλικίες. Η 4η θέση της «νασιοναλμανσάφτ» στο περυσινό Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίδων, το χρυσό (φέτος) και το χάλκινο μετάλλιο (πέρυσι) στους εφήβους και η 5η θέση στους Νέους Άνδρες στην Κρήτη (πέρυσι), δεν δείχνουν τυχαίες επιτυχίες.