Ολυμπιακοί Αγώνες: Κουρσάρος στο ακρωτήρι του φόβου

Η μέρα στο Παρίσι ακροβατούσε μεταξύ φόβου και τρόμου, ώσπου εμφανίστηκε στον Σηκουάνα το χαμόγελο του Γιάννη Αντετοκούνμπο και φώτισε τα πάντα. Δίχως σκοτεινές γωνιές, δεν υπάρχει φόβος. Το παιδί που μεγάλωσε στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας και έμαθε να ζει κυνηγημένο, αποφεύγοντας κακοτοπιές που κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να βιώνει, έζησε απόψε την ωραιότερη μέρα της ζωής του.

Την οραματιζόταν από τότε που περπάτησε στους δρόμους της Αθήνας με την ελληνική σημαία στα χέρια, ένας έφηβος μεταναστάκος κρεμανταλάς που ένιωθε τυχερός όταν είχε περισσότερες από τρεις μπουκιές στο πιάτο του ή περισσότερα από τρία ευρώ στην τσέπη του. Ντυμένος τότε με την κόκκινη φόρμα του Φιλαθλητικού. Τη μοναδική που είχε στο φτωχικό ντουλάπι του.

Ο Γιάνναρος που ακόμη ήταν Γιαννάκης έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν ότι έμπαινε στο στάδιο κάποιας κατάφωτης Τελετής Έναρξης, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη μιζέρια και τους εφιάλτες. Ποια Ολυμπιάδα, όμως, θα μπορούσε να τον περιμένει; Το 2004, ήταν μόλις 10 ετών, πολύ μικρούλης. «Ίσως το 2024», του είπε ο πατέρας του για να τον παρηγορήσει. Ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο δεν ήταν απόψε στο Παρίσι για να καμαρώσει το βλαστάρι του, καθώς αυτό κρατούσε τον κόσμο στα χέρια του και κοίταζε ψηλά για να αφιερώσει τη συγκίνησή του στον μεγάλο απόντα.

Αψίδα θριάμβου, σου λέει ο άλλος. Υπάρχει μεγαλύτερος θρίαμβος από αυτόν; Ο Γιάννης, δεν θα κουραστώ να το γράφω, είναι η ζωντανή σημαία της Ελλάδας. Όχι της Ελλάδας όπως είναι, αλλά της Ελλάδας όπως θα έπρεπε να είναι: πολυπολιτισμική, ανεκτική, συμπεριληπτική, ανεξίθρησκη, ανεξίκακη, μία χώρα του Πρώτου Κόσμου.

Τα έφερε έτσι η συγκυρία, ώστε να γίνει σημαιοφόρος της ένας λεβέντης που ήρθε από το πουθενά, κατέκτησε τα πάντα και ξαναγύρισε πίσω για να τα μοιραστεί με όσους τον βοήθησαν. Δίπλα του στεκόταν ένα δεύτερο σύμβολο της ταλαίπωρης κοινωνίας μας, τόσο διαφορετικό αλλά και τόσο ίδιο. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έχει ζήσει στην ψυχή της σεξισμό, ηλικιακό ρατσισμό, φτώχεια, κατάθλιψη, την απόλυτη αβεβαιότητα του ανθρώπου που δεν ξέρει τι του ξημερώνει στη ζωή.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πουλούσε λαθραία ρολόγια και γυαλιά ηλίου μέχρι τα 17 του, ενώ η συνεπιβάτισσά του στο «μπατό μους» της βαθύτατης τιμής σερβίρει μεζέδες και ούζα ακόμα και σήμερα. Πάνω απ’ όλα, ήθελαν -και θέλουν- και οι δύο να βοηθήσουν την οικογένειά τους και να διώξουν μακριά το άγχος της βιοπάλης.

Το Παρίσι του Ιουλίου 2024 είναι το ακρωτήρι του φόβου, αλλά για αυτούς τους δύο νέους ο φόβος είναι ένα πολύ διαφορετικό πράγμα, ριζωμένο στο πετσί τους δεκαετίες ολόκληρες. Ο Γιάννης κλείνει τα 30 του, η Αντιγόνη συμπλήρωσε τα 40 της. Για τη ναυαγισμένη Ελλάδα που βράζει στην παρακμή της και δυσκολεύεται να βγάζει το μήνα, αυτοί οι νικητές της ζωής ήταν οι ιδανικοί σημαιοφόροι. Εάν τη σημαία κρατούσε κάποιος πορφυρογέννητος, θα μιλούσαμε για λάθος πρόσωπο, για λάθος χώρα.

«Δον Ζουάν», έγραφε στο στηθαίο το πλεούμενο που μετέφερε την ελληνική αποστολή στο Τροκαντερό, πριν αυτό γίνει Τροκα-νερό. Ο δον Γιάννης των Σεπολίων! Οι συναθλητές και συναθλήτριες του έλαμπαν δίπλα του από καμάρι και, ευτυχώς, έφτασαν στο τέλος της διαδρομής χωρίς να βραχούν.

Όταν οι διεθνείς του μπάσκετ επιβιβάζονταν στο πούλμαν για τη Λιλ (αφού τα τρένα ήταν ακινητοποιημένα λόγω του σαμποτάζ), οι μισές χώρες βρίσκονταν ακόμη στις αποβάθρες της αφετηρίας. Η ανάταση που έφερε μαζί της αυτή η μαγευτική βραδιά στο Παρίσι μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη για κάτι μεγάλο, αρχής γενομένης στο αυριανό ραντεβού με τον Καναδά.

Σας αφήνω, τώρα, γιατί πρέπει να πάω να στεγνώσω τα ρούχα μου. Αύριο το βράδυ με περιμένει και εμένα η Λιλ, στο πρώτο από τα τρία συνεχόμενα ταξίδια-αστραπή για το χατίρι της «επίσημης αγαπημένης». Με στάση, νωρίτερα, στην πισίνα, στον Πετρούνια, ίσως και στο Ρολάν Γκαρός. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μόλις ξεκίνησαν και τα μανίκια μόλις σηκώθηκαν.