Το μπάσκετ δεν προστατεύει τους παίκτες και τις εθνικές ομάδες

Δύο πράγματα ήταν σίγουρα στον απόηχο της είδησης για το (εκτός συνταρακτικού απρόποπτου) διάλειμμα (ή τέλος) της παρουσία του Κώστα Σλούκα στην εθνική ομάδα. Ότι έχει κάθε δικαίωμα να πάρει αυτή την απόφαση και ότι θα γίνει πανηγύρι από τις κομπλεξικές ύαινες των social media. Αν θεωρείτε πως παίρνω θέση, ασφαλώς και το κάνω. Γιατί ο κάθε εργαζόμενος, όσες και αν είναι οι αποδοχές του, έχει δικαίωμα να κάνει ο ίδιος διαχείριση του χρόνου και του σώματός του.

Θα είχα πολλές ενστάσεις αν ένας παίκτης χρησιμοποιούσε κάποιον υπόγειο τρόπο για να παίξει στην εθνική ομάδα. Το αντίθετο δεν μου προκαλεί αλλεργία. Εκεί που έχουμε φτάσει μάλιστα το θεωρώ και φυσιολογικό. Το να αποφασίσει ο Σλούκας -στα 33 του χρόνια- να μην πάρει αυτόν τον δρόμο, μετά από μια σεζόν με κοντά 80 παιχνίδια και πριν από την επόμενη που θα έχει επίσης τόσα, θα την ξεκινήσει κάπου στα μέσα Ιουλίου με την προετοιμασία της εθνικής και θα την πάει σερί (λογικά) μέχρι τα μέσα του επόμενου Ιουνίου, μόνο παράλογο δεν φαντάζει. Πολλά μπράβο σε αυτούς που συνεχίζουν να το κάνουν και στο δικό μας αντιπροσωπευτικό συγκρότημα (π.χ Καλάθης στα 34 του και Παπανικολάου στα 32 του), μπράβο και σε όσους Ισπανούς και Αργεντινούς έκαναν τον Ελ Σιντ στο παρκέ, αλλά αυτό δεν ορίζει και την μοίρα των υπολοίπων, ούτε τους δημιουργεί την υποχρέωση να πράξουν το ίδιο. Υποχρέωση είναι αν γίνει (μακριά από εμάς) πόλεμος να πας να πολεμήσεις. Αλλά το μπάσκετ και η εθνική ομάδα δεν είναι πόλεμος. Αν έχετε άλλη άποψη…χαλαρώστε γιατί ανεβαίνουν και οι θερμοκρασίες.

Δεν παραγνωρίζω ότι για τους περισσότερους εξ ημών διακοπές σημαίνουν στην καλύτερη περίπτωση δεκαπέντε μέρες ξεκούραση. Είτε επειδή… «έτσι είναι η δουλειά» (αφού εργασιακά όλα πάνω προς το χειρότερο), είτε επειδή δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα. Μπορούμε όμως να αναλογιστούμε πως θα έπρεπε ή θα θέλαμε να είναι το καλοκαίρι μας και (πόσες) οι διακοπές μας αν είχαμε τη δυνατότητα να τις διαχειριστούμε όπως θέλουμε. Αν είστε εργασιομανείς και θέλετε να δουλεύετε δώδεκα μήνες τον χρόνο, σας τιμώ, αλλά μιλήστε με τον ψυχολόγο σας.

Και στην περίπτωση του Σλούκα βέβαια, όπως έγινε παλαιότερα και με τον Διαμαντίδη το 2010 και τον Σπανούλη το 2015, όταν στα 30 και 33 τους χρόνια αντίστοιχα αποχαιρέτησαν την εθνική ομάδα, οι κρίσεις είχαν -σε μεγάλο βαθμό- οπαδικά κίνητρα. Έβριζαν περισσότερο οι ολυμπιακοί, στη μία περίπτωση και οι παναθηναϊκοί στην άλλη, αφού είχαν άλλου είδους απωθημένο. Ο Σλούκας τώρα, μοιάζει διπλά… «τυχερός» αφού είναι στον αέρα το θέμα της συνεργασία του με τον Ολυμπιακό, οπότε προφανώς τα ακούει από όλες τις πλευρές. Πιθανολογώ ότι, δεν τον απασχολεί καθόλου. Το συμπέρασμα προκύπτει από το πως έχει κινηθεί στην καριέρα του. Παίρνει τις αποφάσεις του μετά από σκέψη, συντεταγμένα και ξέρει να τις υποστηρίζει, ακόμα και αν έχουν επικοινωνιακό κόστος. Αυτή η διαπίστωση βέβαια δεν αφορά μόνο την εθνική ομάδα, αλλά και τον χειρισμό για το επόμενο συμβόλαιο του, αλλά δεν ανοίγω αυτή την κουβέντα τώρα . Το σίγουρο είναι πως όπου και να είναι αυτό το συμβόλαιο, ο παίκτης θέλει να το υποστηρίξει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Το ερώτημα όμως είναι, γιατί από τη στιγμή που το άθλημα πρακτικά έχει γίνει πολύ… κυνικό, να μην αποδεχόμαστε πως τέτοιες μπορούν να είναι και οι αποφάσεις των πρωταγωνιστών του; Με τη γιγάντωση στο πρόγραμμα των κορυφαίων ομάδων του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που φτάνει στον αριθμό αγώνων του ΝΒΑ (με ελάχιστα μεγαλύτερη διάρκεια) και την παρουσία πολλών παικτών από τη Γηραιά Ήπειρο στο ΝΒΑ, όλο και περισσότερο το φαινόμενο θα είναι να ΜΗΝ παίζουν αρκετοί σημαντικοί παίκτες στην εθνική τους ομάδα. Είτε επειδή δεν αντέχουν, είτε επειδή έχουν να διαχειριστούν τραυματισμούς, είτε επειδή οι ομάδες τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βάζουν «βέτο» για να προστατεύσουν την επένδυσή τους. Ας μην ξεχνάμε τις συνέβαινε μέχρι πρόσφατα με τον Γιάννη και ας έχουμε στο μυαλό μας πως και με αυτόν μπορεί ανά πάσα στιγμή να επανέλθει η αμφιβολία, όταν έχει να διαχειριστεί την υποχρέωση της επιτυχίας στο ΝΒΑ και περισσότερα χρόνια στο κορμί του.

Με λίγα λόγια αν πραγματικά το μπάσκετ θέλει και καλές εθνικές ομάδες, πρέπει να προστατεύσει τους αθλητές. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση να συμβεί αυτό, όπως δεν γίνεται και στο ποδόσφαιρο. Μπορεί να είδαμε ένα καλό Ευρωμπάσκετ, αλλά ήταν μια διοργάνωση με πολλές (αναγκαστικές ή λόγω επιλογής) απουσίες και εξαιτίας αυτών έγιναν σε κάποιες περιπτώσεις πιο ανταγωνιστικά ματς. Η πρώτη επιλογή των παικτών είναι να είναι πιστοί στη σχέση με τον σύλλογο τους, γιατί αυτός είναι που τους πληρώνει και έχει τις μεγάλες απαιτήσεις. Κυνικό και αυτό, αλλά…είπαμε. Έτσι έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και δεν έχει να κάνει με την αγάπη στο εθνόσημο και τη χαρά να παίζεις στην εθνική σου ομάδα, αλλά με το πόσα καρπούζια μπορείς να χωρέσεις σε μια μασχάλη. Τα υπόλοιπα αφορούν την «ηρωϊκή» προσέγγιση του αθλητισμού που δεν υφίσταται πλέον.