Άρον άρον, ευλόγησον αυτούς

Τα χρυσά δάχτυλα του Νίκου Γκάλη άγγιξαν τα μπράτσα των επιγόνων του λίγο πριν το τζάμπολ και όλοι αισθάνθηκαν περίεργα. Κάποιοι ένιωσαν αντάξιοι της κληρονομιάς του και μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να κλέψουν την παράσταση από τον Λούκα Ντόντσιτς, ενώ άλλοι κυριεύτηκαν από άγχος και τρέμουλο. «Αυτά τα χέρια δεν θα τα ξαναπλύνω ποτέ», έμοιαζαν να σκέφτονται ο Ρογκαβόπουλος με τον Μωραΐτη, πριν πιάσουν τη μπάλα και σουτάρουν 0/5 + 0/4 = 0/9 τρίποντα. «Αυτά τα χέρια ευλογήθηκαν», έλεγαν τα μάτια του Λούντζη και του Μήτογλου, πριν το καλάθι των Σλοβένων γεμίσει με 17+18 δικούς τους πόντους.

Εμείς στα ορεινά, πάλι, δεν βλέπαμε τίποτε γιατί κλαίγαμε. Όταν δακρύζουν οι θεοί του μπάσκετ, βουρκώνουμε όλοι. Δεν υπάρχουν λόγια για να σας περιγράψω την ανατριχίλα που ένιωσα, σύγκορμος, όταν είδα το παντοτινό είδωλο της νιότης μου να λυγίζει καθώς η αποθέωση από 15.000 θεατές πλημμύριζε τα κύτταρά του.

Η γιορτή που διοργανώθηκε από την ΕΟΚ ήταν πρόχειρη σε βαθμό θλίψης, αλλά τουλάχιστον έγινε και ξανάφερε τον Γκάλη μέσα από τους τέσσερις τοίχους του γηπέδου που φέρει το όνομά του, άσχετα αν ο ίδιος δεν αξιώθηκε να πατήσει το παρκέ του με αθλητική περιβολή. Το δακρυσμένο πρόσωπο του «γκάνγκστερ» ήταν το κάδρο μιας βραδιάς όπου όλοι οι άλλοι, ακόμα και ο πολύς Λούκα Ντόντσιτς, υποβιβάστηκαν σε ρόλο κομπάρσου.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που ήταν, αλήθεια; Σε τι ακριβώς οφείλεται η συστηματική απουσία του από τις εκδηλώσεις της Εθνικής ομάδας, εφ’ όσον ο ίδιος δηλώνει μέλος της; Όσο και αν έχει στραβώσει με τον Λιόλιο ή με τον Ιτούδη ή με οποιονδήποτε, απόψε ο Greek Freak όφειλε να είναι παρών, για να φιλήσει το χέρι του Γκάλη, του ορίτζιναλ Greek Freak. Ναι, και για να παίξει ρόλο οικοδεσπότη στον φίλο του Ντόντσιτς. Άλλο τίποτε δεν έχω να πω για το θέμα, γιατί θα πεταχτούν πάλι οι κακεντρεχείς και οι κακοθελητές να μου πουν ότι αμφισβητώ την αφοσίωση του Γιάννη στην Εθνική ομάδα. Γελάει ο κόσμος, θα πείτε, αλλά εγώ δεν γελάω καθόλου.

Δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν για να μοιραστούν τη συγκίνηση του Γκάλη, αλλά όσοι μοιράζονταν την ευθύνη για την οργάνωσή της βρήκαν τρόπο να την ευτελίσουν. Τα «εγώ» της κρατικής τηλεόρασης σαμποτάρισαν την ομιλία του παρουσιαστή και έριξαν έξω το πρόγραμμα επειδή έδειχναν κάποιο σήριαλ σε επανάληψη, ο Λιόλιος διαγκωνιζόταν με τον απορημένο Παπανικολάου για να ποζάρει δίπλα στον Γκάλη με αποτέλεσμα να παρέμβει ο …Ντόντσιτς για να τηρηθεί το άτυπο πρωτόκολλο, ενώ το μικρόφωνο του γηπέδου δεν έφτασε ποτέ στα χείλη του τιμώμενου προσώπου.

Είδαμε το Γκάλη για 15 λεπτά, χορτάσαμε την εικόνα του έστω με το ξυρισμένο κεφάλι που τόσο με τρόμαξε όταν το πρωτοείδα, αλλά δεν ακούσαμε ούτε μία λέξη από τα χείλη του. Πώς είναι δυνατόν μωρέ; Η θέση του στην κερκίδα των επισήμων, ανάμεσα στον Γιαννάκη και τον Χριστοδούλου, έμεινε για το επόμενο δίωρο κενή, αφού προτιμήθηκε μια θέση στα πεδινά δίπλα στις γραβάτες .Πολύ φοβάμαι, ότι δεν το ευχαριστήθηκε όσο εμείς το σουαρέ ο φίλος μου ο Νικ. Και ας ενθουσιάστηκε όταν είδε τη φανέλα με το 4 να υψώνεται (για λίγες μέρες έστω) στην οροφή του ΟΑΚΑ.

Η Εθνική ήταν καλή και αυτή τη φορά, με γρήγορη εκτέλεση όσο είχε τους βασικούς της στο παρκέ, υψηλό σκορ αν και χωρίς πολύ τρίποντο, αυτοσυγκέντρωση στην άμυνα, μοντέρνο μπασκετάκι για να μη γκρινιάζουν και οι εκσυγχρονιστές. Η «κόκκινη» χημεία των περιφερειακών της και η «πράσινη» των βασικών ψηλών της είναι θαυμάσιο αντίδοτο στη στενότητα χρόνου και ο υψηλότατος βαθμός ετοιμότητας και κινήτρου των Μιχάλη Λούντζη και Ντίνου Μήτογλου αφαιρεί από την εξίσωση δύο πελώρια ερωτηματικά.

Ανήμερα των 25ων γενεθλίων του, ο Λούντζης έγραψε 17 πόντους, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 1 κλέψίμο, ενώ έκανε μόλις 1 λάθος στα δύο φιλικά με τους Σλοβένους. Ο Μήτογλου, με δίψα για μπάσκετ που ξεχειλίζει από τα αυτιά του, σκάρωσε ένα εκπληκτικό 18+14+6 σε 23 λεπτά συμμετοχής. Ο Γουόκαπ είναι κομπιούτερ, αλλά αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Η Εθνική ομάδα του 2023 είναι χτισμένη γύρω από αυτούς τους τρεις, τον Παπανικολάου που σήμερα έπαιξε ένα συμβολικό επτάλεπτο, τον Παπαγιάννη, τον Λαρεντζάκη, τον Θανάση με τις πάντοτε γεμάτες μπαταρίες, και τον Παπαπέτρου που αναμένεται.

Πολύ κόκκινο και πολύ πράσινο στην υπηρεσία του μπλε. Συνδυασμός ποιότητας, πείρας, προσωπικότητας και καλής χημείας, με έναν από τους κορυφαίους Ευρωπαίους προπονητές στο τιμόνι. Γιατί να μην είμαστε αισιόδοξοι για κάτι καλό; Οι ηχηρές απουσίες μας έκαναν να λησμονήσουμε πόσο ηχηρές είναι οι παρουσίες.

Περισσότερο απ’ όλους, ο Ιτούδης περιμένει τον Νίκο Ρογκαβόπουλο και τον Δημήτρη Μωραΐτη, τις πρώτες αλλαγές του στο σημερινό ματσάκι. Είναι και οι δύο αγχωμένοι, σε βαθμό κακουργήματος, αλλά θα το ξεπεράσουν μόλις καταλάβουν ότι είναι σχεδόν σίγουροι για τη δωδεκάδα της Μανίλα. Σύμφωνοι, ο Μωραΐτης έχει πολλούς και ορεξάτους ανταγωνιστές, αλλά ο «Ρόγκα» θα πάει Φιλιππίνες, όσα βιαστικά τρίποντα και αν στείλει στο σίδερο στα υπόλοιπα φιλικά.

Ψηλός γκαρντ που έρχεται από τον πάγκο και στην άστοχη βραδιά του προσφέρει σε αυτήν την Εθνική 10 πόντους, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 κλεψίματα και 7 κερδισμένες βολές (τις 6 εύστοχες), με παράλληλη ευθύνη το μαρκάρισμα ενός αστέρα επιπέδου Ντόντσιτς, δεν γίνεται να μείνει εκτός αποστολής. Δεν είναι να πεις ότι έχουμε πολλούς τέτοιους.

Όταν η νίκη εξασφαλίστηκε με τα τρίποντα του Λούντζη που ανέβασαν τη διαφορά στο +20, ο Ιτούδης έστειλε στο παρκέ πεντάδες «παραθυράτες», με παίκτες που θα είχαν μηδενική συμμετοχή στην Εθνική αν δεν υπήρχαν τα ραντεβού του Νοέμβρη και του Φλεβάρη. Ο Ανδρέας Ζαγκλής τσιμογελούσε όσο έβλεπε στο παρκέ τον Χατζηδάκη, τον Τολιόπουλο, τον Καλαϊτζάκη και τον Μποχωρίδη.

Όταν ρώτησα τον γ.γ. της FIBA πώς του φάνηκαν όλα αυτά, εκείνος είδε τη μορφή (και το αυτόγραφο) του Γκάλη στο μπλουζάκι μου και επέστρεψε στο θέμα της ημέρας. «Ήμουν σίγουρος ότι απόψε θα φορούσες αυτό το t-shirt», μου είπε. Ε, ναι. Για τέτοιες βραδιές αγοράστηκε και θα πάει και Μανίλα, ποτισμένο πια με τα γλυκά δάκρυα του Νικ.