Το φωτεινό μονοπάτι της Εθνικής

Tο μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο παρατηρητής παραμονές διοργάνωσης είναι να μετράει το ανάστημα της «δικής του» ομάδας με μοναδική μεζούρα τον καθρέφτη της. Σε ένα τουρνουά μπορεί να φτάσεις μακριά επειδή είσαι πολύ καλός ή επειδή οι αντίπαλοι είναι του χεριού σου. Μπορεί να αποτύχεις επειδή εμφανίστηκες κατώτερος των περιστάσεων ή να στραπατσαριστείς επειδή βρέθηκες στον δρόμο των θηρίων.

Η Εθνική Ελλάδας που θα πάει στο Μουντομπάσκετ 2023 ίσως να είναι κατώτερη από τη Γαλλία, από την Αυστραλία, από τη Γερμανία, από τον Καναδά, από την Ισπανία, από τη Σλοβενία, από τη Λετονία, από τη Φινλανδία και από την Ακτή του Ελεφαντόδοντος αλλά τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει σημασία. Οι ομάδες που αράδιασα θα ξεκινήσουν την πορεία τους από την Τζακάρτα ή από την Οκινάουα και δεν πρόκειται να συναντηθούν με τη δική μας πριν τα -λέμε τώρα- ημιτελικά.

Εάν φτάσουμε στα ημιτελικά, θα είμαστε τόσο μεθυσμένοι από τη χαρά μας, που δεν θα μας ενδιαφέρει τίποτε και θα μας φαίνονται όλοι ίδιοι, παρόντες και απόντες, επιτυχόντες και αποτυχόντες. Θα βλέπουμε μπροστά μας τον Χουάντσο και θα τον μπερδεύουμε με τον Καμπάτσο, που θα βλέπει τους αγώνες από το Μπουένος Άιρες. Θα μας δείχνουν τον Φραντς Βάγκνερ ή τον Μάρκανεν και θα λέμε, βρε καλώς τον Νοβίτσκι.

Καλά καλά δεν μετράει ούτε το συναπάντημα με τις ΗΠΑ, την «Αμερική» που λένε όσοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μία χώρα από μία ήπειρο. Θα χάσουμε πολλά με λίγα τη 2η αγωνιστική από τους Γιάνκηδες και θα πούμε thank you very much, καλά μας κάνατε και μας λιανίσατε. Αρκεί να…

Το «αρκεί να» είναι ο φωτεινός φάρος για την Εθνική Ελλάδας σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ναι μεν ξεκινάει το ταξίδι της χωρίς τον Γιάννη, τον Νικ, τον Κώστα και τον Κωστάκη, αλλά βρίσκεται σε βατό μονοπάτι και μπορεί να κάνει περισσότερο θόρυβο απ’ όσο φοβόμαστε.

Όταν δημοσιευτεί ο ζουμερός και λαχταριστός «Οδηγός» που ετοιμάζεται πυρετωδώς, θα διαβάσετε κάτω από το όνομά μου την παρακάτω προφητεία: «Θα μείνουμε στη Μανίλα μέχρι το τέλος». Πάει να πει, θα μπούμε στην οχτάδα και, με λίγη τύχη, θα διεκδικήσουμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πιο πάνω δεν τολμώ να κοιτάξω. Θυμάμαι, όμως, ότι στο περυσινό Ευρωμπάσκετ των υπέρλαμπρων αστέρων χώρεσε στην τετράδα η Πολωνία, ναι, η Πολωνία, με κορυφαίο παίκτη τον Ματέους Πονίτκα, που έδειξε την πλάτη του στον Γιόκιτς, στον Αντετοκούνμπο, στον Ντότσιτς, στον Σαμπόνις και στον Βαλανσιούνας. Έχω την προσοχή σας τώρα; Ωραία, δώστε βάση.

Για να φτάσει στα προημιτελικά, η Εθνική μας καλείται να νικήσει την Ιορδανία, τη Νέα Ζηλανδία και δύο από τους Λιθουανία, Μαυροβούνιο, Μεξικό, Αίγυπτο. Ας πούμε -με πολλές επιφυλάξεις- τους δύο πρώτους, για την οικονομία της συζήτησης. Ποιους ακριβώς πρέπει να φοβηθούμε από αυτό το κουαρτέτο;

• Η Νέα Ζηλανδία πάει στις Φιλιππίνες χωρίς τους αδελφούς Ουέμπστερ, Κόρεϊ και Τάι οι οποίοι αποσύρθηκαν «για προσωπικούς λόγους». Aυτοί οι δύο Μαορί λεβέντες είναι οι καλύτεροι γκαρντ των Tall Blacks και μας έβαλαν μαζί 48 πόντους με 8/16 τρίποντα προ τετραετίας στην Κίνα. Τότε είδαμε και πάθαμε μέχρι να νικήσουμε με 103-97 και είχαμε και Γιάννη και Σλούκα και Καλάθη και Πρίντεζη, αλλά η τωρινή σύνθεση των Νεοζηλανδών μοιάζει πολύ πιο αδύναμη. Απέναντι στον Καναδά, τις προάλλες, έχαναν με 30άρα από το πρώτο ημίχρονο κιόλας. Προχθές ηττήθηκαν -στον πόντο- και από την Κίνα, η οποία στο προπέρσινο Προολυμπιακό στη Βικτόρια εμφανίστηκε κωμικά κακή.

• Η Ιορδανία έκανε μία σοβαρή προετοιμασία τριών μηνών και στρατολόγησε έναν καλό σουίνγκμαν με θητεία στο ΝΒΑ, τον 28χρονο Ρόντα Χόλις-Τζέφερσον, αλλά δεν παύει να υστερεί αισθητά σε ταλέντο και πείρα. Στην πρεμιέρα μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη εφ’ όσον υποτιμηθεί, όπως εκείνο το Κατάρ το 2006 στην Ιαπωνία, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος. Καλύτερα να μη ξεκινήσουμε καθόλου, εάν είναι να χάσουμε από τον Αχμάντ αλ Νταουρί, δηλαδή τον Ντουβερίογλου, και τους φίλους του.

• Η Λιθουανία, που υποτίθεται ότι είναι το υψηλότερο από τα 4-5 εμπόδια πριν τα προημιτελικά, κατεβάζει την εξής σύνθεση: Βαλανσιούνας, Μπραζντέικις, Γιοκουμπάιτις, Μοτιεγιούνας, Κουζμίνσκας, Ντίμσα, Σεντεκέρσκις, Νορμάντας, Μαλντούνας, Μπέντζιους, Καρινιάουσκας, Σιρβίντις. Έβαλα μπροστά μπροστά τους καλούς, για να μη σας μπερδεύω. Από το καλούτσικο περυσινό rotation των 9-10 παικτών που τερμάτισαν 16οι στο Ευρωμπάσκετ απουσιάζουν οι Σαμπόνις, Γκριγκόνις, Μπουτκέβιτσιους, Γκεντράιτις, Λεκάβιτσιους, Εχόντας, ενώ δεν κλήθηκαν και οι Ουλάνοβας, Γκουντάιτις. Πώς είπατε; Όχι, ούτε εγώ καταλαβαίνω από πού και ως πού είναι αυτοί ανώτεροι από τους δικούς μας.

• Το Mοντενέγκρο είναι μία καλή και δεμένη ομάδα, με ποιοτικό δίδυμο ψηλών Βούτσεβιτς-Ντούμπλιεβιτς, αλλά με σχετικά χαμηλό ταβάνι στις περιφερειακές θέσεις και με «νατουραλιζέ» τον Κέντρικ Πέρι, που δεν χωρούσε στον μετριότατο Παναθηναϊκό. Toυς Μαυροβούνιους τους νικάμε σχεδόν πάντα, ενώ στην πρεμιέρα του 2019 στην Κίνα το σκορ στο ημίχρονο ήταν ήδη 42-16, καθ’ οδόν προς το τελικό 85-60. Η ομάδα τους ήταν σχεδόν ίδια με την τωρινή, αλλά και τέσσερα χρόνια νεότερη. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ, ότι στις 3 Σεπτεμβρίου θα παίξουμε «τελικό» με το Μαυροβούνιο για μια θέση στα προημιτελικά και θα χάσουμε.

Έλαβον, λοιπόν, στο ζύγι των πέντε αγώνων που καλώς εχόντων των πραγμάτων μας περιμένουν στη Μανίλα: μία «σίγουρη» ήττα από τις ΗΠΑ και τέσσερις βατοί αντίπαλοι, με στόχο το 4-1, που θα φέρει σίγουρα την Εθνική μας στην οχτάδα! Τρόμαξε κανείς από το ύψος της βουνοκορφής; Εγώ πάντως όχι. Ούτε παραγγελία να το είχαμε κάνει, αυτό το δρομολόγιο.

Εάν θέλετε να το πάμε και λίγο παραπέρα, τώρα που πήραμε φόρα με τις φαντασιώσεις του δεκαπενταύγουστου, ο πιθανός αντίπαλος στο ματς της ζωής μας, εφ’ όσον φτάσουμε μέχρι εκεί, θα είναι μία από τις Σερβία, Ιταλία, με αουτσάιντερ τη Δομινικανή Δημοκρατία του Καρλ-Άντονι Τάουνς. Η Σερβία και η Ιταλία είναι οι ίδιες ομάδες που νίκησαν την Εθνική μας στον πόντο στο πρόσφατο «Ακρόπολις», με τις δωδεκάδες της Μανίλα αυτοί, ανέτοιμοι και με πολλά ερωτηματικά εμείς. Οπότε;

Σημειώνω κλείνοντας, ότι οι ηττημένοι των προημιτελικών θα μείνουν (μέχρι τέλους) στη Μανίλα για τους αγώνες κατάταξης της 5ης-8ης θέσης, απ’ όπου μπορεί να μοιραστούν κάποια εισιτήρια για το Παρίσι. Η Ευρώπη θα σφραγίσει δύο από αυτά στη Μανίλα, χωρίς να υπολογίζεται η διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024, Γαλλία.

Εάν λοιπόν η πρώτη τετράδα αποτελείται π.χ. από ΗΠΑ, Σερβία, Γαλλία (ή Καναδά) και Αυστραλία, σενάριο διόλου ανεδαφικό, μπορεί ο Όμιλος 5-8 να έχει σημαντικό διακύβευμα. Διόλου ασήμαντο, για μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει να δει μπασκετμπολίστες στην Τελετή Έναρξης από το 2008.

Τώρα που διαβάσατε αναλυτικά το best-case scenario του Μουντομπάσκετ, μπορείτε να επιστρέψετε άφοβα σε αυτό που κάνατε. Το φτυάρι ανά χείρας και θάψιμο. Δεν έχουμε ομάδα, είμαστε άμπαλοι, δεν θα βάζουμε ούτε 60 πόντους, μας έχει ξεπεράσει το μπάσκετ, να κρεμάσουμε τους προπονητές που μαθαίνουμε στα παιδιά άμυνα αντί για σουτ και τα τοιαύτα.

Δεν πάει έτσι, φίλοι μου. Η μίρλα και η μεμψιμοιρία δεν ωφελούν σε τίποτε και σίγουρα δεν ταιριάζουν στην ομάδα που πλησιάζει τέσσερις δεκαετίες στην παγκόσμια κορυφογραμμή. Η Εθνική θα πάει στη Μανίλα για να διεκδικήσει όσα της αναλογούν και δεν θα μοιραστεί τα κεκτημένα με κανέναν, παρά μόνο με τον εαυτό της και με όσους σταθούν δίπλα της.