Όσο το κοντέρ σταματάει στο 75, υπάρχει ελπίς

Σκουντουφλώντας και αγκομαχώντας, η «επίσημη αγαπημένη» ετοιμάζεται για ένα Μουντομπάσκετ που μπορεί να τη βρει φορτωμένη με τέσσερις απανωτές αυγουστιάτικες ήττες στην καμπούρα της. Και τι κερδίσαμε, όμως, με τους φιλικούς θριάμβους προηγουμένων ετών; Η φετινή Εθνική θα φτάσει όπου τη φέρουν ο ιδρώτας της, η πίστη της, η επιθυμία της, πάνω απ’ όλα η αυτογνωσία της. Έχασε από την πλήρη Σερβία και από την πλήρη Ιταλία, τις δωδεκάδες της Μανίλα εννοώ, όπως θα μπορούσε να χάσει οποιοσδήποτε, αλλά έδειξε την ταυτότητά της και ελπίζει να τη χρησιμοποιήσει ως διαπιστευτήριο γνωριμίας και -στα μέτρα του εφικτού- διάκρισης.

Απομένει να μάθει, επιτέλους, ποιοι θα είναι οι παίκτες που θα τη στελεχώσουν στο Μουντομπάσκετ. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο από τα βαρίδια της, τώρα που πλησιάζουμε στο ψυχολογικό όριο των δύο εβδομάδων και του ξενιτεμού. Εάν ταξιδέψει στις Φιλιππίνες με το μεγάλο της αστέρι, έχει καλώς. Εάν όχι, πάλι έχει καλώς, αν και …λιγότερο καλώς.

Ας τελειώνουμε όμως με αυτό το σήριαλ, διότι η ακατανόητη σιωπή ασυρμάτου και έλλειψη επικοινωνίας δημιουργεί αβεβαιότητα και εκνευρισμό σε όλους τους εμπλεκόμενους. Τις κραυγαλέες ευθύνες θα τις μοιράσουμε αργότερα, ξεκινώντας φυσικά από την Ομοσπονδία.

Ο Δημήτρης Ιτούδης κυνήγησε και τούτη τη φορά τη νίκη, αλλά όχι πολύ φανατικά. Έπαιξε αρκετή ώρα με δίδυμο Λούντζη, Μωραΐτη στην περιφέρεια, ώστε να δώσει ευθύνες στον πρώτο, να απογαλακτίσει τον δεύτερο και φυσικά να ξεκουράσει τον αναντικατάστατο Γουόκαπ. Ο Ρογκαβόπουλος χρησιμοποιήθηκε λιγότερο αλλά θύμισε ότι είναι ο καθαρόαιμος σκόρερ της ομάδας, με 12 πόντους σε 12 λεπτά. Το παλαιό σχήμα καμικάζι με τους τρεις φόργουορντ έκανε μετά από καιρό την εμφάνισή του (με Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Θανάση), ο Μήτογλου χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά στο «4» ώστε να δοθεί ευκαιρία στους εφεδρικούς σέντερ Τσαλμπούρη και Χατζηδάκη, οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν μέχρι την τελική ευθεία του παιχνιδιού.

Η ομάδα παρουσιάστηκε «ξύλινη» και δύσκαμπτη όπως την περιμέναμε εξαρχής, αλλά κόπιασε πολύ για να βγάλει ομαδικές άμυνες και για να δημιουργήσει ελεύθερα σουτ, ώστε να επιστρέψει και απόψε από το -15 μέσα σε ένα δεκάλεπτο. «Αφού δεν έχουμε υψηλό ποσοστό στο περιφερειακό σουτ, καλούμαστε τουλάχιστον να βάζουμε τις βολές και τα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο», τόνισε ο Ομοσπονδιακός προπονητής. Το κοντέρ σήμερα έγραψε 23 ασίστ, διόλου λίγες, αλλά και 8/26 τρίποντα και 8 τούβλα σε 26 επισκέψεις στη γραμμή. Ούτε οι Σέρβοι ούτε οι Ιταλοί σούταραν πολύ καλύτερα από την περίμετρο, αλλά εμείς επιβάλλεται να κοιτάζουμε μόνο τον καθρέφτη μας.

Από τους 8-9 παίκτες που υπολογίζεται ότι θα τραβήξουν το κουπί, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης εξακολουθεί να αγνοείται. Η Εθνική θα τον χρειαστεί και θα τον χρειαστεί πολύ στη Μανίλα. Γενικά, δεν έχει την πολυτέλεια να κουβαλήσει κανέναν λαθρεπιβάτη στο σκάφος που θα τα βάλει με τους τυφώνες του Ινδικού. Εάν θέλει να πάει καλά, ιδίως με απόντα τον Γιάννη, θα πρέπει να πάρει πολλά από όλους. Όπως στα φιλικά με τη Σλοβενία.

Ο Δημήτρης Μωραΐτης φαίνεται ότι θα είναι ο δέκατος της αποστολής δίπλα στους προφανείς εννέα, αλλά για τις τελευταίες δύο θέσεις όλα παραμένουν ανοιχτά. Προσωπικά υποψιάζομαι ότι θα χωρέσει στο αεροπλάνο άλλος ένας γκαρντ, π.χ. ο έμπειρος Μποχωρίδης που απόψε ήταν πρώτη αλλαγή μόλις βγήκε με 2 φάουλ ο Λούντζης. Ο Μάνος Χατζηδάκης δεν θα γράψει ποτέ ένα αριστούργημα σαν το «Χαμόγελο της Τζοκόντα», αλλά σήμερα κέρδισε έδαφος έναντι του Γιώργου Τσαλμπούρη.

Πριν κλείσω, επαναλαμβάνω αυτά που έγραψα προχθές, επισημαίνοντας ότι οι Ιταλοί βρίσκονται στο ίδιο σετ Ομίλων με τους Σέρβους στo Μουντομπάσκετ. Στη Μανίλα και αυτοί, όπως η αφεντιά μας, αλλά στο γήπεδο του …Μοχάμεντ Άλι, το Αρανέτα Κολισίουμ. Δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά από τη βάση μας, πάει να πει 2-3 ώρες δρόμο με τα μποτιλιαρίσματα της Μανίλα. Τέσσερις αν βρέχει.

Εάν -παρ’ ελπίδα- όλα πάνε στραβά για την Εθνική, θα υποστούμε δύο ήττες στον Όμιλο και θα προσγειωθούμε (ανώμαλα) σε αγώνες κατάταξης για τις θέσεις 17-32. Εάν όμως όλα κυλήσουν κατ’ ευχήν και βγούμε ζωντανοί από τη δοκιμασία της α’ + β’ φάσης, χοντρικά με νίκες επί της Ιορδανίας, της καταπώς φαίνεται ελλιπέστατης Νέας Ζηλανδίας, της Λιθουανίας και του Μοντενέγκρο, μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με τη Ιταλία σε ένα από τα ματς της ζωής μας. Θα είναι όχι μόνο προημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και πύλη προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Προσωπικά θεωρώ την μπελίσιμα Ιταλία του τρελούτσικου Ποτζέκο ανώτερη της τωρινής Σερβίας, χώρια ότι της έχει πάρει και τον αέρα από το Προολυμπιακό του 2021 στο Βελιγράδι και από το περυσινό Ευρωμπάσκετ του Βερολίνο. Το αποψινό τετ α τετ με τους «ατζούρι» ήταν για την Εθνική μας μάλλον αποθαρρυντικό παρά ενθαρρυντικό, αλλά μέχρι τις 4 και 6 Σεπτεμβρίου έχουν οι θεοί του μπάσκετ. Όσο το κοντέρ των αντιπάλων σταματάει στους 70-75 πόντους, υπάρχει ελπίς.

Εμείς κουβαλάμε τα άλυτα προβλήματα και τις ηχηρές απουσίες μας, αλλά δεν γίνεται να γεννήσουμε άλλους παίκτες ούτε να φέρουμε τον Αντετοκούνμπο τυλιγμένο σε βαμβάκι από το Μιλγουόκι ή από το Λος Άντζελες ή από όπου αλλού βρίσκεται. Η Εθνική καλείται να καμουφλάρει τα ουκ ολίγα μειονεκτήματά της, να αξιοποιήσει τα όχι ευκαταφρόνητα πλεονεκτήματα και τελικά να ξεπεράσει τον εαυτό της στον μήνα που ακολουθεί.

Ο νέος πρωταθλητής Κόσμου θα αναδειχθεί στις 10 Σεπτεμβρίου στο «δικό μας» γήπεδο, την Αρένα του εμπορικού κέντρου Mall Of Asia. Εάν η ομάδα μας βρίσκεται ακόμα στη Μανίλα εκείνο το βράδυ, θα το έχει κατορθώσει με νίκη επί ενός από τους αντιπάλους που την έριξαν νοκ-ντάουν σε αυτό το τόσο χρήσιμο «Ακρόπολις». Μέχρι τότε, ισχύει αυτό που έλεγε απόψε μετά το ματς ο Κώστας Παπανικολάου: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάζουμε πιο μακριά από το πρώτο παιχνίδι, με την Ιορδανία». Απομένουν, πλέον, 16 ημέρες για το τζάμπολ.