Στον μπασκετικό «παράδεισο» μέσω… θαλάμου αερίων

• Η «λάβα» του Άμπου Ντάμπι
• Η πατρίδα της υγρασίας, των φυσικών φαινομένων και του… μπάσκετ!
• Ζωή και αναπνοή για το μπάσκετ

Έχοντας κλείσει 48 ώρες στην Αθήνα κι επιστρέφοντας από ένα ταξίδι-αστραπή στις Ηνωμένες Πολιτείες, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το «ανδραγάθημα» δεν είχε τύχει ποτέ να το επιχειρήσω στα 28 χρόνια που ταξιδεύω, καλύπτοντας αθλητικές διοργανώσεις.

Με λίγα λόγια, όταν κλείσουμε δύο μέρες στις Φιλιππίνες, θα έχω συμπληρώσει τρία διαδοχικά σαρανταοκτάωρα, στο καθένα από τα οποία βρισκόμουν σε διαφορετική ήπειρο (Αμερική, Ευρώπη και Ασία) και κατ’ επέκταση σε διαφορετικό time zone!

Οπότε, όσο και να προσπαθήσω να ελέγξω ή να διαχειριστώ το τζετ λαγκ, νομίζω ότι κάποια στιγμή, όλο και σε κάποιο ματς θα με πάρει ο ύπνος στα δημοσιογραφικά έδρανα.

Επειδή, όμως, το ταξίδι είναι αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα, στις επόμενες γραμμές θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τι είδαμε – βγαίνοντας στον πηγαιμό για μία ακόμη διεθνή περιπέτεια της «επίσημης αγαπημένης» – αλλά και τι συναντήσαμε, φτάνοντας στην χώρα που το μπάσκετ λατρεύεται σαν κάτι περισσότερο από θρησκεία.

Σε τέτοιο βαθμό, που αν οι Φιλιππίνες είχαν έστω το 1/3 του πληθυσμού της Κίνας (1,4 δις κατοίκους), τότε θα αποτελούσαν μακράν την μεγαλύτερη μπασκετική αγορά του ΝΒΑ! Να φανταστείτε ότι τα 114 εκατομμύρια των Φιλιππινέζων που ζουν στην χώρα των εφτά θαλασσών, των 182 τοπικών διαλέκτων και των 7.641 νησιών, φτάνουν και περισσεύουν για να της δώσουν την 3η θέση στο ποσοστό του basketball fan engagement, παγκοσμίως!

Η «λάβα» του Άμπου Ντάμπι

Το πιο σύνηθες δρομολόγιο για την «πατρίδα του κινδύνου» (πρόκειται για την χώρα που είναι από τις πλέον εκτεθειμένες του πλανήτη στα φυσικά φαινόμενα) περνάει διαμέσου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ενδιάμεσος σταθμός του δικού μας, ήταν το Αμπου Ντάμπι, που είναι και το μεγαλύτερο σε έκταση κρατίδιο της Ένωσης.

Είχα ακούσει από διηγήσεις φίλων που έζησαν στην περιοχή (αλλά και στην Ντόχα ή το πιο κοντινό Ντουμπάι) για την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατεί ειδικότερα τον Αυγουστο, ωστόσο, αυτό που αισθανθήκαμε με τον Μελάγιες και τον Οικονόμου, βγαίνοντας από το αεροσκάφος, πρέπει να το ζήσει κάποιος για να το περιγράψει σωστά.

Σκεφτείτε ότι είστε μέσα στην δροσιά της πτήσης από την Αθήνα (διήρκεσε 4 ώρες και 20 λεπτά) και μόλις άνοιγει η πόρτα για να κατέβετε τις σκάλες και να μπειτε στο λεωφορείο (όχι δεν υπήρχε φυσούνα), περνάτε μέσα από έναν… θάλαμο καυτών αερίων ή μπαίνετε για λίγο στην πιο ανυπόφορη σάουνα που υπάρχει στον κόσμο.

Η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς στις 9 παρά είκοσι το βράδυ, ενώ η αίσθηση που σου δίνεται είναι ότι υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, δεν μπορεί κάποιος να περπατήσει ή σταθεί σε εξωτερικό χώρο για περισσότερο από 2-3 λεπτά. Εδώ λίγα μέτρα διανύσαμε με τα πόδια και ένα σοκ, το πάθαμε!

Η πατρίδα της υγρασίας, των φυσικών φαινομένων και του… μπάσκετ!

Ας αφήσουμε πίσω μας την πρωτεύουσα των Η.Α.Ε., όμως και ας μπουμε σιγά-σιγά στους ρυθμούς στους οποίους θα κινούμαστε τις επόμενες 18 μέρες. Οι Φιλιππίνες είναι η μοναδική από τις τρεις συνδιοργανώτριες χώρες του 19ου Mundobasket, που η είσοδος στην οποία δεν απαιτεί visa. Σε αντίθεση με την Ινδονησία (Τζακάρτα) και την Ιαπωνία (νήσος Οκινάουα), η επίσκεψη στην χώρα επιτρέπεται χωρίς προαπαιτούμενα, αρκεί να διαρκέσει μάξιμουμ 30 μέρες.

Φτάνοντας στο διεθνές αεροδρόμιο της Μανίλα, που έχει πάρει το όνομα του πολιτικού ηγέτη Νινοϊ Ακίνο, ο οποίος (πριν δολοφονηθεί το 1983) πρωτοστάτησε κατά της δικτατορίας του Φερντινάντο Μάρκος, έρχεσαι αυτόματα αντιμέτωπος με το «φουλ» τροπικό κλίμα που επικρατεί.

Καλώς ήλθατε στην χώρα της απόλυτης υγρασίας και των ξαφνικών καταιγίδων μικρής διάρκειας, αλλά τεράστιας έντασης! Στην χώρα των 5-7 μουσώνων τον χρόνο κατά μέσο όρο και της συχνής σεισμικής δραστηριότητας. Εδώ που ο κόσμος είναι πλήρως εξοικειωμένος τόσο με τον τυφώνα όσο και με το τσουνάμι, ενώ έχει μάθει να ζει με πολύ υψηλό ποσοστό μόλυνσης!

• Εθνική Μπάσκετ: Στο πλευρό της και στις Φιλιππίνες οι «Πελαργοί»

Το δεύτερο πράγμα που αντιλαμβάνεται κάποιος από την πρώτη στιγμή που μπαίνει στο ταξί, βλέπει τις πρώτες εικόνες της πόλης και χαζεύει τα οικοδομικά τετράγωνα, είναι η πυκνότητα του κόσμου ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Οι μετρήσεις λένε ότι στην μητροπολιτική περιοχή της Μανίλα, η οποία περιλαμβάνει την Κεζόν Σίτι αλλά και όλα τα περιφερειακά προάστια (Πασάι, Μακάτι και άλλα), διαμένουν 13,5 εκατομμύρια άνθρωποι (το 12% του συνολικού πληθυσμού της κράτους), ενώ οι 71.463 κάτοικοι που αντιστοιχούν σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο, την καθιστούν την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του κόσμου!

Ζωή και αναπνοή για το μπάσκετ

Μετά από το κλιματολογικό και το δημογραφικό, έρχεται το μπάσκετ. Η «πορτοκαλί θεά» αποτελεί τη νο1 θρησκεία του μέσου Φιλιππινέζου και αυτό – πέραν της ενδυματολογικής περιβολής του, όταν κυκλοφορεί στον δρόμο – το είχαμε διαπιστώσει και το 2014 στην Σεβίλλη, όταν η Εθνική ομάδα δυσκολεύτηκε αλλά κατέβαλε (82-70) την αντίσταση των “Gilas Filipinas” στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Θυμάμαι ακόμη την φασαρία που έκαναν οι Ασιάτες φίλαθλοι στο «Σαν Πάμπλο» αλλά και την ένταση και την σκληράδα με την οποία έμπαιναν σε όλες τις φάσεις οι παίκτες του Βινσεντ Ρέγιες. Ο σημερινός general manager και τότε αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας, Νίκος Ζήσης, ίσως να μην έχει ξεχάσει τον ανεξήγητο τσαμπουκά που του πούλησε ο κοντορεβιθούλης Τζιμ Αλαπάγκ στην λήξη του ημιχρόνου.

Από τον όμιλο που φιλοξενήθηκε πριν 9 χρόνια στην Ανδαλουσία, χρονολογείται η τελευταία νίκη των Φιλιππίνων σε Mundobasket (με 81-79 επί της Σενεγάλης). Σε εκείνη την διοργάνωση, μόνο η «γαλανόλευκη» τις είχε νικήσει με διψήφια διαφορά, ενώ οι ήττες από Κροατία, Αργεντινή και Πουέρτο Ρίκο είχαν συνολικό παθητικό 11 πόντων.

Η εφετινή τους ομάδα, στην 6η της συμμετοχή στο τουρνουά, έχει καλύτερες προοπτικές (η παρουσία του Τζόρνταν Κλάρκσον των Γιούτα Τζαζ παίζει καταλυτικό ρόλο), ενώ η κλήρωση στον 1ο όμιλο, αφήνει κάποιες χαραμάδες πρόκρισης στην 2η φάση.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να γιγαντωθεί το παραπάνω σενάριο, είναι η νίκη στην πρεμιέρα απέναντι στην Δομηνικανή Δημοκρατία του Καρλ Άντονι Τάουνς, σε ένα ματς που θα γίνει στην “Philippine Arena”.

• Παπανικολάου για φωτιές: «Να μη θρηνούν μανάδες τα παιδιά τους...» (vid)

Το αχανές αυτό γήπεδο (χωρητικότητας 55.000 θέατών) που βρίσκεται περίπου 45 χιλιόμετρα βόρεια από το κέντρο της πόλης, θα χρησιμοποιηθεί μόνο για τους δύο εναρκτήριους αγώνες του 1ου ομίλου, λόγω της αφόρητης κίνησης που επικρατεί στους δρόμους της ασιατικής μεγαλούπολης.

Οι μετρήσεις που έγιναν στα test events έδειξαν ότι σε ώρα αιχμής, οι φίλαθλοι μπορεί να χρειαστούν κοντά στις 3,5 ώρες στον δρόμο, για να διανύσουν την παραπάνω απόσταση από τα ξενοδοχεία που βρίσκονται στα πέριξ της “Mall of Asia Arena”, όπου θα παίξει η Ελλάδα και θα γίνουν οι περισσότεροι αγώνες στην Μανίλα. ΄

Αυτά για αρχή μετά από ένα σχεδόν ημερήσιο ταξίδι με προορισμό μία χώρα και μία διοργάνωση που αναμένονται να μας προσφέρουν ουκ ολίγες συγκινήσεις μέχρι τις 10 του Σεπτέμβρη. Μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές! To be continued…

Υγ.1: Αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε από την αδιάκοπο ανεβοκατέβασμα της θερμοκρασίας και την συνεχή εναλλαγή του καύσωνα των εξωτερικών χώρων με το ψύχος που επικρατεί στο εσωτερικό των κτιρίων, τυχεροί θα είμαστε.

Υγ2: Η πρώτη γνωριμία με το γήπεδο και την περιφερειακή γειτονιά (εκεί βρίσκεται και το συγκρότημα κατοικιών στο οποίο διαμένουμε), δεν έβγαλε κανένα σοβαρό πρόβλημα ή κάποια χτυπητή αβλεψία, αν και οι διοργανωτές θα εργάζονταν πυρετωδώς όλη τη νύχτα ώστε να παραδώσουν απόλυτα έτοιμη την εγκατάσταση για την αναμέτρηση Μαυροβούνιο-Μεξικό.