Υπόσχεση για σκληρή προσπάθεια και προχωράμε…

Μιλώντας ο Κώστας Παπανικολάου για τις πυρκαγιές στην Ελλάδα (θέμα ασφαλώς πολύ πιο σοβαρό από κάθε αθλητική δραστηριότητα) είπε μετά την ευχή του και την επιθυμία του να γίνει –επιτέλους- κάτι: «Αλλά όλα αυτά είναι λόγια και στα λόγια είμαστε όλοι πάντα καλοί». Θα πάρω λοιπόν αυτή του τη δήλωση και θα την επιστρέψω στο μπάσκετ και στην επικείμενη προσπάθεια της εθνικής μας ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, διευκρινίζοντας ότι αυτό με τα «λόγια» δεν αφορά του παίκτες και τον προπονητή τους, αλλά περισσότερο αρκετούς από εμάς τους υπόλοιπους. Αλλά, τι να κάνεις, που είναι η δουλειά μας…

Οι μέρες πριν να ξεκινήσει μια διοργάνωση είναι σίγουρα οι πιο άβολες. Πρώτα για αυτούς που καλούνται να μπουν μέσα στο γήπεδο και περιμένουν πως και πως αυτή τη στιγμή, αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους που προσπαθούμε να…ψυχανεμιστούμε που θα πάει το πράγμα. Και εδώ έρχονται τα «λόγια», τα γραπτά και προφορικά. Οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις. Οι οποίες παραδοσιακά, όσον αφορά τη συγκεκριμένη ομάδα, βάζουν τον πήχη πιο ψηλά απ’ όσο μπορούν να δικαιολογήσουν οι περιστάσεις. Βασισμένες περισσότερο στο όνομα παλαιών επιτυχιών και λιγότερο σε ανάγνωση της πραγματικότητας. Είναι μάλλον μια «παράδοση» που μας έχουν κληροδοτήσει τα μετάλλια του παρελθόντος, το τελευταίο εκ των οποίων καταγράφεται 14 χρόνια πριν σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Τα χρόνια από τότε μέχρι τώρα πάντως, θα τα πεις «αποτυχημένα» μόνο αν ανήκεις στην κατηγορία αυτών που καλύπτονται μόνο με το βάθρο σε μια διοργάνωση. Χωρίς να δίνω απλόχερα δικαιολογίες μια «ανεπαρκή» παρουσία σε μια διοργάνωση δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς. Ένα καλό πλασάρισμα είναι πάντα κάτι καλοδεχούμενο, όταν μιλάμε για μια χώρα που έχει σαφή ζητήματα οργάνωσης και παραγωγής στις υποδομές της και αρέσκεται την τελευταία δεκαετία περισσότερο στην ατομική «ανάγνωση» του αθλήματος μέσα στις μικρές ηλικίες παρά στην ομαδική δουλειά και εξέλιξη. Άλλη κουβέντα αυτή, ας μείνουμε στη Φιλιππίνες. Εκεί που οι διεθνείς μας δεν μιλάνε πολύ, λένε τα απαραίτητα, είναι σαφές ότι ξέρουν που πατάνε και (διαισθάνομαι) ότι περιμένουν και οι ίδιοι να δουν μέχρι που μπορεί πραγματικά να φτάσει αυτή η…περπατησιά τους. Και από αυτή την άποψη νιώθω πιο ασφαλής για το μίνιμουμ που είναι η σκληρή προσπάθεια. Ας το δω αυτό και ας ψάχνουν άλλοι το απέραντο ταλέντο (που μια χαρά του έχουν και οι δώδεκα της Μανίλα) και την αύρα των σταρ. Η οποία (αύρα) μάλλον δεν ήταν και πάντα αεράκι ευφορίας στις τάξεις της ομάδας.

Ο δρόμος είναι σαφής, τα δεδομένα χιλιοειπωμένα. Οι δύο νίκες που απαιτούνται στην πρώτη φάση και η μάχη για την οκτάδα στον δεύτερο όμιλο. Όλοι στα προγνωστικά έχουν κυκλώσει την οκτάδα και μιλάνε για υπέρβαση αν γίνει η δουλειά με Σερβία ή Ιταλία (ίσως) για την τετράδα. Αλλά, αλήθεια, το τραβάμε πολύ μακριά. Όχι ότι δεν θέλω να φτάσει τόσο, αλλά επειδή δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι θα έχουμε θέμα με την Ιορδανία, δεν έχω όμως δει (που άλλωστε;) τη Νέα Ζηλανδία ώστε να ξέρω αν οι απόντες δεν έχουν αντικατασταθεί από κάποιους που δεν τους γνωρίζουμε, λέω απλά… Δεν περνάμε στην επόμενη φάση για να κάνουμε κουβέντα; Γιατί εκεί δεν βλέπω κάτι εύκολο ή κάτι περισσότερο από το 50-50. Είτε απέναντί μας είναι η Λιθουανία και το Μαυροβούνιο, είτε κάποια από τις δύο αντικατασταθεί από το Μεξικό.

Δεν είναι μόνο το ταλέντο που κουβαλάνε παραδοσιακά ομάδες όπως η Λιθουανία ή το κίνητρο που θα έχει κάποιος από τους άλλους δύο (αυτό θα το έχουμε και εμείς). Είναι η επισήμανση πως όπου βρούμε ομάδα με καλούς (που να σκοράρουν κιόλας δηλαδή) ψηλούς, όπως η… Λιέτουβα τα πράγματα προβλέπονται ζόρικα, όταν κάτω από τα καλάθια μοιάζουμε αρκετά ανοχύρωτοι. Όχι από επιθυμία, αλλά από όγκο και λύσεις και αριθμητικά.

Αυτό είναι που με ανησυχεί περισσότερο σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο για την εθνική μας. Ακόμα και αν το ριμπάουντ μπορεί (και πρέπει) να ελεγχθεί με τη συμμετοχή όλων (όπως άλλωστε πρέπει να συμβαίνει στο μπάσκετ) η άμυνα μέσα στο ζωγραφιστό, είναι μια υπόθεση ζόρικη και επίπονη. Και αυτό δεν αφορά τη σύγκριση μας με ομάδες που είναι στο πρώτο «ράφι» της διοργάνωσης, αλλά και αυτές που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στις κρίσιμες αναμετρήσεις. Με αυτή την οπτική τοποθετώ το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην τρίτη ταχύτητα της διοργάνωσης. Όπου, στην πρώτη, είναι ΗΠΑ, Καναδάς. Γαλλία και η… απέθαντη Ισπανία και στη δεύτερη η Αυστραλία, η Γερμανία, η Σερβία και η Ιταλία. Μια ομάδα της τρίτης ταχύτητας έχει μεγάλη απόσταση από την πρώτη και υπό προϋποθέσεις μπορεί να κοντράρει, σε καλή ημέρα, μια από αυτές της δεύτερης αν και αυτή δεν είναι σε καλό φεγγάρι. Με δεδομένο ότι το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, προκειμένου να… σκοτώσεις ένα ματς, αυτά δύσκολα ανατρέπονται. Αυτό βέβαια σημαίνει πως, από τη στιγμή που, μέσα στις οκτώ παραπάνω ομάδες δεν είναι (στα χαρτιά τουλάχιστον) καμία από αυτές που θα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μέχρι (και) τους 16 η δουλειά μπορεί να γίνει. Ασφαλώς και μπορεί, απλά σημείωσα το σημείο που βρίσκεται η ανησυχία μου.

Αλλά, ξεκινώντας από τα βασικά, ας ξεπεράσει η ομάδα το όποιο άγχος της πρεμιέρας βρίσκοντας τα πατήματά της ως ένα σύνολο που δεν έχει ξαναβρεθεί, με ανάλογη σύνθεση, σε μεγάλο τουρνουά και θα συνεχίσουμε την κουβέντα. Με βάση πάντα και τα πρώτα δείγματα από όλες τις ομάδες και κυρίως αυτές που ο δρόμος μας θα φέρει απέναντι μας. Αυτό πάντως που έχω γράψει ξανά και θέλω να το επαναλάβω είναι πως αυτή (μου δείχνει ότι) είναι μια ομάδα για το παρκέ και όχι για τα χαρτιά (τις προσδοκίες δηλαδή). Είναι ευχής έργον που λόγω των απουσιών δεν της έχουμε φορτώσει (πάλι!) σχεδόν την υποχρέωση για μετάλλιο. Αυτό που δείχνει αυτό το γκρουπ είναι ότι θέλει να παλέψει, να ματώσει στην άμυνα, να βρει τη συνοχή του μέσα από τους αγώνες και να αναζητήσει το ταβάνι του χωρίς άγχος για το που βρίσκεται αυτό. Αν και όταν φτάσει η ώρα για το «κρίσιμο» ματς τότε θα μπουν και αλλά θέματα στη ζυγαριά. Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι βγαίνουν στον αφρό νέοι παίκτες που θα κληθούν να τραβήξουν το (πάντα απαιτητικά βαρύ) κάρο τα επόμενα χρόνια και δείχνουν να έχουν το ταλέντο, την διάθεση και την επιθυμία να το κάνουν. Όπως και την θέληση να αποδείξουν ότι είναι παρόντες, παίρνοντας μακριά την (ανέξοδη) κουβέντα για τους απόντες. Ας βάλουμε πλάτη και εμείς σε αυτούς.

Εν κατακλείδι… Το ρόστερ σε καμία περίπτωση δεν είναι πλήρες. Θα θέλαμε περισσότερες λύσεις στους ψηλούς και πιο ασφαλείς επιλογές στο σουτ. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε και είναι μια από τις φορές που πάμε σε ένα τουρνουά έχοντας μεγαλύτερη γνώση των αδυναμιών μας και δεν κρεμόμαστε από το βάρος της φανέλας. Αν με ρωτάτε αυτό είναι μια εξαιρετική συνθήκη για να ξεκινήσει η προσπάθεια.