Εθνική μπάσκετ: Να κερδίσουν και οι έντεκα τα γαλόνια τους

Η «επίσημη αγαπημένη» το έχει ξαναπάθει, εξίσου τελευταία στιγμή, εξίσου φτηνά, σε εξίσου κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Μία μέρα πριν το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ 1999 στη Ντιζόν, η εξίσου αποδεκατισμένη Εθνική Ελλάδας έχασε τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, ο οποίος προσγειώθηκε πάνω σε κάποιο πόδι και έφυγε για το νοσοκομείο με τον αστράγαλο τούμπανο.

«Ίσως να προλάβει κάποια ματς στη δεύτερη φάση», είπαν οι γιατροί. Αλλά δεύτερη φάση δεν υπήρξε. Οι τρεις αγώνες του Ομίλου έφεραν ισάριθμες ήττες (από Γερμανία, Τσεχία, Λιθουανία) και η αποστολή επέστρεψε στη βάση της ντροπιασμένη. Η 16η θέση του 1999 ήταν το ναδίρ σε μία πορεία 36-37 ετών με πολλά ζενίθ, αλλά και άφθονα τραύματα.

Από τους δώδεκα διεθνείς που βγήκαν στον πηγαιμό για τη Μανίλα, ο Ντίνος Μήτογλου ήταν ο πιο πεινασμένος. Μετά από 16 μήνες απουσίες, επέστρεψε στο προσκήνιο γυμνασμένος και ορεξάτος, σαν να μην έλειψε ποτέ. Στους φιλικούς αγώνες, ήταν πρώτος σκόρερ με 11,3 πόντους, πρώτος ριμπάουντερ με μέσο όρο 5,7 αμυντικά και 2,5 επιθετικά, πρώτος σε χρόνο συμμετοχής με 26 λεπτά, πρώτος σε κλεψίματα με 1,3, ενώ είχε και 40% στα τρίποντα. Ο Δημήτρης Ιτούδης τον ξεκινούσε ως βασικό «τεσσάρι», ενώ του έδινε και 10 λεπτά συμμετοχής στο «5», όπου τον υπολόγιζε ως πρώτη εναλλακτική πίσω από τον Παπαγιάννη.

Πέρα από τα υπόλοιπα προσόντα του, ήταν και ο μοναδικός ψηλός με έφεση στο μακρινό σουτ. Με άλλα λόγια, ο σκληρός και έμπειρος Μήτογλου ήταν ένας από τους δύο ή τρεις αναντικατάστατους της Εθνικής. Όχι μόνο τον χάσαμε χωρίς ρεζέρβα, αλλά δεν έχουμε και χρόνο για να χτίσουμε την ομάδα από την αρχή. Η τελευταία προσθήκη στην Εθνική του 2023 ήταν και η τελευταία (ελπίζω) απώλεια. Θυμηθείτε, όμως, από πού ξεκινήσαμε για να φτάσουμε μέχρις εδώ.

Πριν από δύο μήνες, δεν υπήρχε καν Μήτογλου. Μέχρι τον Απρίλιο, δεν είχαμε ούτε Γουόκαπ. Οι πρώτες διαρροές από το μέτωπο της …στρατολογίας έδιναν ως αμφίβολους όχι μόνο τον Γιάννη και τον Κώστα Αντετοκούνμπο, αλλά και τους Σλούκα (τσεκ), Καλάθη (τσεκ), Ντόρσεϊ (τσεκ), τον Παπαπέτρου (ξεπέρασε τον τραυματισμό και τους ενδοιασμούς του), τον Παπαγιάννη (υπέγραψε στη Φενέρ και επέστρεψε από τις ΗΠΑ), ακόμα και τον Θανασάρα (ανανέωσε με το Μιλγουόκι και ξεπέρασε το άγχος της ανεργίας).

«Μη ξεκινήσεις καθόλου για τις Φιλιππίνες, θα φάμε πολύ ξύλο εκεί, δεν θα πάει κανένας από τους βασικούς», μου είπε τον Ιούνιο φίλος που γνωρίζει καλά τον χώρο. Εάν επαληθεύονταν μέχρι κεραίας όλα τα δυσοίωνα προγνωστικά, θα κατεβάζαμε στη Μανίλα Εθνική «παραθύρων». Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Χθες το βράδυ συνάντησα στην προκυμαία τον Δήμο Ντικούδη, ο οποίος -χωρίς να ερωτηθεί- μου μιλούσε με ενθουσιασμό για το «φανταστικό κλίμα» στα ενδότερα της ομάδας και δεν είπε κουβέντα για πιθανή απουσία του Μήτογλου , ή οποιουδήποτε άλλου, από το Παγκόσμιο. Συννέφιασε λίγο όταν ξεστόμισε τη φράση «αρκεί να μην έχουμε κανένα απρόοπτο», αλλά τίποτε παραπάνω.

Και τι να έλεγε άλλωστε, ότι o πολύτιμος Μήτογλου έμεινε εκτός και με απόφαση Παναθηναϊκού; «Κλινικά ο παίκτης δεν έχει τίποτε», είπε σήμερα ο γιατρός της Εθνικής. «Ο Μήτογλου ολοκλήρωσε την προπόνηση στην οποία τραυματίστηκε και γυμνάστηκε δυνατά και την επόμενη μέρα», συμπλήρωσε ο Ιτούδης.

Παραδίπλα ο Βαγγέλης Λιόλιος έμοιαζε φαρμακωμένος. Το καλοκαίρι του 2023, από Αντετοκούνμπο σε Σλούκα και από Καλάθη σε Μήτογλου, από το μπλόκο των «αιωνίων» σε παίκτες για το ματς με το Βέλγιο μέχρι το θέμα του προπονητή που σέρνεται εδώ και μήνες, χώρια «όσα γίνονται αλλά δεν λέγονται» από τα εξαπτέρυγα της διοίκησης, εξελίσσεται σε κανονικό Βατερλώ για την Ομοσπονδία. Φοβάμαι ότι αυτά που έρχονται από τον Οκτώβριο και μετά είναι πολύ χειρότερα.

Του Οκτωβρίου, όμως, προηγείται ο Σεπτέμβριος και οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Δηλαδή, το Μουντομπάσκετ. Ολόκληρο Παγκόσμιο Κύπελλο, που φεύγει και δεν θα ξανάρθει, μία βαθιά θάλασσα που αντέχει μόνο τους τολμηρούς βουτηχτές. Εμείς, τo μοναδικό πράγμα που αυτή τη στιγμή έχουμε σε αφθονία είναι …άλλοθι. Ελπίζω ότι θα το κλειδώσουμε στο αμπάρι. Με το άλλοθι σε πρώτη ζήτηση κανείς δεν πέτυχε ποτέ τίποτα.

Για να μη μπερδευόμαστε, η ομάδα είναι πολύ καλύτερη από το φάντασμα του 1999 και δεν πρόκειται να καταποντιστεί. Θα νικήσει την Ιορδανία, θα νικήσει τη Νέα Ζηλανδία και θα βγει στο γήπεδο με μαχαίρι στα δόντια για να παίξει τις κρίσιμες ζαριές απέναντι σε Λιθουανία και Μαυροβούνιο. Χωρίς να παίξει το χαρτί του άλλοθι.

Διαθέτει εξαιρετικό προπονητή και πολύ καλούς παίκτες, έστω έντεκα. Το μεγαλύτερο έπος της ιστορίας της, άλλωστε, τον ημιτελικό του 2006 στην όχι και τόσο μακρινή Σαϊτάμα, το πέτυχε με ενδεκάδα - και μακάρι να μπορούσε να κατεβάσει Ζήση, Ντικούδη για να καλύψει τα κενά! Και με του μπλουτζήν μια χαρά θα είναι, το έχουν ένα δεκαπεντάλεπτο.

Από τους έντεκα που θα φορέσουν τα μπλε στην ΜΟΑ Αrena, οι έξι έχουν στη στολή τους γαλόνια: Γουόκαπ, Λαρεντζάκης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Θ. Αντετοκούνμπο, Παπαγιάννης. Οι υπόλοιποι πέντε, Λούντζης, Ρογκαβόπουλος, Μποχωρίδης, Μωραΐτης και Χατζηδάκης καλούνται να τα κερδίσουν στην πράξη και να τα ράψουν στη μπλε φορεσιά πριν ακόμη επιστρέψουν στην πατρίδα.

Ούτε ο Διαμαντίδης ήταν Διαμαντίδης πριν αποδειχθεί ικανός κολυμβητής στα βαθιά ούτε ο Σπανούλης ήταν Σπανούλης ούτε ο Λάζαρος ήταν Λάζαρος. Τον Παπαλουκά τον θεωρούσαμε άμπαλο και λούζερ, τον Κακιούζη νερόβραστο, τον Καλάθη ξύλινο, ακόμα και τον Γιαννάκη πολλοί τον αποκαλούσαν ορντινάντσα του Γκάλη. Όλοι έγιναν εραστές της επίσημης αγαπημένης όταν σκαρφάλωσαν στο κρεβάτι της, με το συμπάθειο.

Μετά την απώλεια του Μήτογλου, κομβικός παίκτης της Εθνικής του 2023 είναι ο Γιώργος Παπαγιάννης, όχι μόνο επειδή έμεινε χωρίς έμπειρο αναπληρωματικό, αλλά και επειδή οι προσεχείς αντίπαλοι έχουν σέντερ κλάσης: το Μαυροβούνιο τον Βούτσεβιτς, η Λιθουανία τον Βαλανσιούνας, ας μη πάμε και στους Ντουβερίογλου και στους Φότου.

Ο Παπαγιάννης καλείται όχι μόνο να δώσει 15 πόντους και να βάλει κανένα σουτάκι, όχι μόνο να αμυνθεί σθεναρά, αλλά και να αποφύγει τα φάουλ, τη φθορά, την κόπωση. «Τώρα μάλιστα, σωθήκαμε», απαντά εν χορώ η κερκίδα που εδώ και μήνες τον αποκαλεί Άβερελ και άλλα πολύ χειρότερα. Εγώ θεωρώ πολύτιμα εφόδια το κίνητρο και την προσωπική υπερηφάνεια και υποψιάζομαι ότι θα δούμε τον ψηλό αναγεννημένο.

«Στην Εθνική παίζω όπου θέλετε», έλεγε τις προάλλες ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Τον περιμένει ένα άγαρμπο βάπτισμα πυρός στη θέση «5» οσάκις βολεύει το αντίπαλο σχήμα, ενώ ο Ιωάννης Παπαπέτρου θα παίξει αποκλειστικά στο «4», με τους Παπανικολάου, Ρογκαβόπουλο να μοιράζονται το «3». Από τον άβγαλτο Μάνο Χατζηδάκη είναι άδικο να ζητηθεί οτιδήποτε, αλλά είπαμε, οι παίκτες της Εθνικής ομάδας θα πρέπει να αποδείξουν -όλοι- ότι είναι παίκτες της Εθνικής ομάδας.

Άλλος δρόμος προς τη διάκριση δεν υπάρχει, παρά μόνο η συσπείρωση το «ένας για όλους και όλοι για έναν», σόρι κιόλας αν σας ακούγεται θούριος, αλλά έτσι είναι. Πλέον δεν έχει «μα» και «μου». Όποιος δεν γουστάρει ξέρω γω τον προπονητή, ή δεν αντέχει την υγρασία, ας μπει στο αεροπλάνο να επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί με τον Μήτογλου. Για εσάς το λέω, που κοιτάζετε ο ένας τον άλλον.

Πορείες έχουν κάνει και ομάδες χειρότερες από τη φετινή Εθνική Ελλάδας. Και δεν θυμάμαι δα να είναι κανένα υπερφόβητρο η Αργεντινή, που έπαιξε τελικό το 2019. Όπως έγραψε ο μακαριστός ποιητής όταν αρμένιζε στα εδώ νερά, μεταξύ Ινδικού και νότιου Ειρηνικού, είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια. Και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε, με το πρώτο.