To «φουλ» της προσαρμογής και της μπασκετικής αλχημείας

Το 1994 και το 1998, σε Τορόντο και Αθήνα αντίστοιχα είχαμε υπολογίσιμους αντιπάλους (την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης, Γερμανία και τον Καναδά αντίστοιχα), οπότε εκ των πραγμάτων μπήκαμε στο παρκέ με συγκέντρωση και μπήκαμς με το δεξί στην διοργάνωση.

Το 2006 στην Ιαπωνία που μπήκαμε μπλαζέ και υποτιμήσαμε το πολύ υποδεέστερο Κατάρ, βρεθήκαμε στο -17, οπότε το εμπεδώσαμε το μάθημά μας. Έκτοτε, στις υπόλοιπες τρεις «παγκόσμιες» πρεμιέρες πριν την αποψινή, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα παρουσιάστηκε χωρίς έπαρση και με με «όπλο» την σοβαρότητα, νίκησε κατά σειρά την Κίνα (το 2010 στην Σμύρνη), την Σενεγάλη (στο 2014 στην Σεβίλλη) και το Μαυροβούνιο (το 2019 στην πόλη Νανζίνγκ).

• Παπαπέτρου: «Άμα δεν ξέρετε τι παίκτης είμαι, μπορείτε να μπείτε στο ίντερνετ να δείτε»

Σε κανένα από εκείνα τα τουρνουά, όμως, δεν παρατάχθηκε με τόσες «χτυπητές» απουσίες όσες στο εφετινό, ώστε να έχει αλλοιωθεί τόσο ολοκληρωτικά η αγωνιστική του φυσιογνωμία και να μην ξέρουμε τι να περιμένουμε.

Αν σε όλα τα παραπάνω, προσθέσετε και τον ξαφνικό τραυματισμό του Μήτογλου, που προέκυψε κυριολεκτικά στο παρα ένα κι άφησε την ομάδα χωρίς τον πρώτο σκόρερ και ριμπαόυντερ των φιλικών αγώνων προετοιμασίας, αντιλαμβάνεστε ότι το εφετινό ταξίδι στις Φιλιππίνες, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως βουτιά στα άγρια και σκουρόχρωμα νερά του Ινδικού ωκεανού που βλέπουμε εδώ στην Μανίλα.

Απ’ όλες τις απόψεις, λοιπόν, η 7η συνεχόμενη νικηφόρα πρεμιέρα σε Mundobasket παίρνει ιδιαίτερη αξία. Και νικήσαμε (και μάλιστα εύκολα στο τέλος με 92-71) και μείναμε ζωντανοί στον βασικό στόχο της πρόκρισης στις 16 καλύτερες ομάδες και μείναμε συνεπείς στις αρχές μας, κερδίζοντας ηρεμία για την συνέχεια.

Σε τακτικό επίπεδο, η σκληράδα που κατά διαστήματα (από το 6ο έως το 13ο λεπτό δεχτηκαμε μόλις 1 πόντο και από το 29’ έως το 35’ μόλις ένα καλάθι εντός πεδιάς) βγάλαμε στην άμυνα και ο καλός βαθμός που πήραμε στις ξαφνικές προσαρμογές σε σχήματα (του συνόλου) και ρόλους (των παικτών) , στις οποίες κληθήκαμε αναγκαστικά να προσαρμοστούμε, νομίζω είναι τα θετικά που πρέπει να κρατήσουμε.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα, στα δικά μου μάτια, όμως, είναι ότι τα προβλήματα και οι αντιξοότητες έφεραν ακόμη πιο κοντά όλα τα μέλη της «επίσημης αγαπημένης»! Η εικόνα της «γροθιάς» που αντιπροσώπευσε απόλυτα την ατμόσφαιρα στο ελληνικό στρατόπεδο (στο παρκέ, στον πάγκο και στα αποδυτήρια), αποτελεί ίσως το πιο μεγάλο εξωαγωνιστικό κέρδος.

Γιατί κακά τα ψέματα, τα δύσκολα σε δένουν και οι καλές παρέες, φτιάχουν τις καλές ομάδες και φέρνουν όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα.

Πιο συγκεκριμένα μου άρεσε πάρα πολύ η αγωνιστική εικόνα του Παπαπέτρου, ο οποίος ανταποκρίθηκε καλύτερα απ’ όλους στον ρόλο που κλήθηκε να παίξει γι’ αυτό και βγήκε ελάχιστα στο 2ο μέρος. Ο Ιωάννης (13π., 4ρ. & 2ασ. με 5/9 σουτ σε 21’) ήταν ο 3ος παίκτης από τους 4 (Θανάσης, Παπανικολάου και λίγο ο Ρογκαβόπουλος) που δοκίμασε ο Δημήτρης Ιτούδης στην θέση “4” και μακράν ο πιο απτελεσματικός.

Ο Γουόκαπ, που έμεινε περισσότερο απ’ όλους στο παρκέ, είχε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο στην επίθεση (13π. & 3ασ. με 3/3 τριπ.) και παρ’ ότι δεν σκόραρε μετά την ανάπαυλα, δεν έπαψε να είναι επιδραστικός σε άμυνα και δημιουργία τελειώνοντας το ματς με 7 ασίστ.

Την σκυτάλη από τον συμπαικτη του στον Ολυμπιακό στο εκτελεστικό κομμάτι, πήρε στην 3η περίοδο ο Λαρεντζάκης. Ο Γιαννούλης (19π., 3ασ. & 2κλ. με 3/5 τριπ.) σήκωσε το επιθετικό βάρος στο σημείο που οι Ιορδανοί πλησίασαν σε 61-58 (28’) και με πέντε σερί πόντους, μας ξεκόλλησε βάζοντας τις βάσεις για το ξέσπασμα του τελευταίου δεκαλέπτου καταγράφοντας +30 (στο plus/minus) στα 22 λεπτά που έπαιξε.

Πολύ θετική εικόνα είχε ο πρωτάρης σε αυτό το επίπεδο, Νίκος Ρογκαβόπουλος (10π., 7ρ. & 2κλ.σε 21’), ενώ τα λόγια είναι περιττά για τον Θανάση Αντετοκούνμπο (9π., 5ρ. & 3κλ. σε 18’). O 31χρονος power forward των Μπακς, έβγαλε την γνωστή «unmatchable» ενέργεια σε άμυνα κι επίθεση, έπαιξε αρκετά και στο “5” και όπως πάντα ξεσήκωσε την κερκίδα!

Στην μικτή ζώνη έκανε λόγο για την «ανατριχίλα» που αισθάνεται με τους «Πελαργούς» που ταξιδεύουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για την «γαλανόλευκη» και δεν δίστασε να μιλήσει ακόμη και για μετάλλιο! Μιλάμε για την πόρωση, όχι αστεία.

Το ματσάκι, βέβαια, είχε και ανορθογραφίες που λίγο έως πολύ ήταν αναμενόμενες. Η αλήθεια είναι ότι πλην του Ντουβερίογλου (14π. & 9ρ.), που έπαιξε αρκετά χρόνια στο επίπεδο της Euroleague με την φανέλα της Εφές και της Φενερμπαχτσέ (πρωταθλητής Ευρώπης το 2017) και του «νατουραλιζέ» Ρόντα Χόλις-Τζέφερσον (24π. & 9ρ.) των 5,5 χρόνων θητείας στο ΝΒΑ (οι δυο τους είχαν μαζί 38 πόντους και 18 ριμπάουντ), οι υπόλοιποι παίκτες της Ιορδανίας ήταν παντελώς άσημοι.

Κατά συνέπεια, οι βοήθειες που στέλναμε στους συγκεκριμένους παίκτες άφησαν αρκετά ελεύθερα σουτ στους Ιορδανούς. Στο πρώτο μέρος που δεν τα έβαλαν και είχαν 1/7 τρίποντα, ξεφύγαμε με +13. Στην 3η περίοδο που είχαν 5/6 και επιδείξαμε αμυντική χαλάρωση, μας πλησίασαν στο -3.

Όταν όμως αυτή η ομάδα σκοράρει από μακριά (12/32 τριπ. με 38%), σουτάρει με 64% στα δίποντα, έχει 24 τελικές και περισσότερα κοψίματα και κλεψίματα (το άθροισμά τους) από λάθη, τότε είναι δύσκολο να απειληθεί… Ειδικότερα όταν όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με διάθεση στα μετόπισθεν.

Η αποστολή της πρεμιέρας, λοιπόν, εξετελέσθη (8/9 στην ιστορία μας σε World Cup) και πλέον παμε σε ματς χωρίς πίεση με τους Αμερικανούς, που θα μας βάλει στην λογική να τεστάρουμε όλες αυτές τις μπασκετικές αλχημείες (όπως η πολύ αποτελεσματική ζώνη match up) με τις οποίες θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε στην Μανίλα, απέναντι σε μία από τις πιο ποιοτικές ομάδες του τουρνουά.

Υγ.1: Μπράβο στον Μανώλη Χατζηδάκη, που πριν από λίγους μήνες ούτε που θα φανταζόταν ότι θα έμπαινε ως πρώτη αλλαγή της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στα σχεδόν 9 λεπτά που πάτησε παρκέ ήταν τιμιότατος (3π. & 4ρ. με πολλές κερδισμένες μάχες) και απέδειξε που μπορεί να φτάσει κάποιος όταν το θέλει, το πιστεύει και δουλεύει σκληρά γι’ αυτό.

Υγ.2: Για την ιστορία στο παρθενικό μας σε Mundobasket (το 1986 στην Σαραγόσα), οι 53 πόντοι του Γκάλη «καθάρισαν την μπουγάδα» απέναντι στον Παναμά (110-81), ενώ η μοναδική μας ήττα σε εναρκτήριο παιχνίδι ήρθε στην 2η συμμετοχή μας (το 1990 στην Αργεντινή), όταν χάσαμε στην παράταση (103-95) από την τελευταία κολεγιακή έκδοση της Εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών με προπονητή τον Μάικ Σιζέφσκι.