Εθνική μπάσκετ: Επιτέλους, να χαρούμε μια νίκη...

Έφτασε, λοιπόν, η ώρα της αλήθειας. Όχι της μισής αλήθειας, αλλά της ολόκληρης. Απέναντι στη Λιθουανία, η Εθνική ομάδα καλείται να απλώσει τα χέρια της όσο περισσότερο μπορεί και να σπρώξει το ταβάνι της όσο ψηλότερα γίνεται. Εάν βρει τρόπο να κερδίσει, θα τρυπώσει -μάλλον- στην οχτάδα, πιο μακριά από εκεί που έφτασε το 2019, το 2014, το 2010 και φυσικά το 2002.

Ναι, με αυτή τη σύνθεση έκτακτης ανάγκης, χωρίς το ήμισυ της περυσινής δωδεκάδας, με τους Γιάννη, Σλούκα, Καλάθη να (μην) παρακολουθούν από κάποιον μακρινό καναπέ. Πού είναι, αλήθεια, τα μηνύματα συμπαράστασης των απόντων προς τους παρόντες; Δημόσιας συμπαράστασης εννοώ, όχι πριβέ. Όποιος είναι ενεργό μέλος της Εθνικής ομάδας οφείλει να φοράει τα μπλε ακόμα και τις μέρες που δεν τα φοράει. Το γαλάζιο φανελάκι μέσα από το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο, το γκρίζο.

Εάν πάλι η «επίσημη αγαπημένη» ηττηθεί από τους Λιθουανούς, που είναι και το πιθανότερο, θα γυρίσει την Κυριακή στην Αθήνα πικραμένη αλλά ουχί αποτυχημένη. Είναι άδικο, άκυρο και σκληρό να ζητήσουμε κάτι παραπάνω, από τη στιγμή που η Εθνική ήρθε εδώ αποδεκατισμένη, σοκαρισμένη, καταφρονεμένη και υποχρεωμένη να ποντάρει λίγο πολύ σε οχτώ παίκτες.

Ο Δημήτρης Ιτούδης επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία ότι επιτυχία είναι η συνέπεια, η διαρκής παρουσία. Και προσθέτει, ότι η κόπωση είναι εμφανής, εξ ου και οι ακυρωμένες προπονήσεις των ενδιάμεσων ημερών. Oι Λιθουανοί, αν δεν το προσέξατε, είχαν μία παραπανίσια μέρα ανάπαυσης και ανασυγκρότησης. Αυτή την ώρα που μιλάμε, προπονούνται κανονικά.

Έγραψα πιο πάνω ότι οι ετοιμοπόλεμοι παίκτες είναι οχτώ, αλλά και αυτός ο υπολογισμός μπάζει πολύ νερό. Ο πενταδάτος Μιχάλης Λούντζης είναι ο 12ος παίκτης του Ολυμπιακού, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος μόλις τώρα βγάζει μουστάκια και γένια, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι τραυματίας και κουτσαίνει, ο Παπανικολάου έγινε στα 33 του (και) «πεντάρι», ο Παπαπέτρου και ο Παπαγιάννης προέρχονται από κακή σεζόν, ο Λαρεντζάκης ζούσε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, ο Τόμας/Θωμάς Γουόκαπ έπεσε με αλεξίπτωτο στην Εθνική ομάδα μίας ξένης χώρας. Από τους Μωραΐτη, Μποχωρίδη, Χατζηδάκη είναι ντροπή να απαιτήσουμε οτιδήποτε.

Οπότε; Οπότε, ισχύει απόλυτα αυτό που είπε ο Θανάσαρος: «Τώρα πια μπορούμε, επιτέλους, να χαρούμε μια νίκη»! Να χαρούμε μία νίκη δίχως να μας κρεμάσουν κουδούνια σε περίπτωση ήττας, εννοούσε. Αλλά το κοινό που έχει ήδη κρεμάσει κουδούνια σε αυτήν, ειδικά, την ομάδα , αν είναι ποτέ δυνατόν, δεν πρόκειται να κάνει κράτει εάν τη δει βορά στα νύχια της Λιέτουβα…

Η Λιθουανία έχει και αυτή σημαντικές απουσίες. Ο δικός της (τρις) Ολ-Σταρ, Ντομάντας Σαμπόνις, βαριόταν να τρέχει στις Μανίλες με τον μπαμπά του και άραξε στη λιακάδα της Καλιφόρνια. Ο Γκεντράιτις, ο Ουλάνοβας, ο Λεκάβιτσιους και ο Γκριγκόνις ξίνισαν με την περυσινή 16η θέση στο περυσινό Ευρωμπάσκετ και θυμήθηκαν ότι έχουν άλλες σοβαρότερες δουλειές το Σεπτέμβριο. Ο Γκουντάιτις δεν καλείται καν στην Εθνική.

Χρειάζεται να πω εγώ ότι οποιοσδήποτε από αυτούς θα έπαιζε 20-25 και ίσως περισσότερα λεπτά στη δική μας ομάδα; Το θέμα είναι ότι ο προπονητής της Ζαλγκίρις Κάζις Μακσβίτις βρήκε ικανούς αντικαταστάτες, τους φόρεσε τα παπούτσια των απόντων και τους είδε να ανταποκρίνονται σε βαθμό θαυμαστό. Σε ποια ομάδα παίζουν ο Νορμάντας, ο Μπέντζιους, ο Καρινιάουσκας, ο Σιρβίντις και ο Μαλντούνας, δηλαδή ο 8ος, ο 9ος, ο 10ος, ο 11ος και ο 12ος της Λιθουανίας; Ούτε κι εγώ. Πάντως όχι στη Ζαλγκίρις, όπως για κάποιο λόγο πιστεύει ο Ιτούδης.

Ρόλους σε ομάδες Euroleague έχουν ο αναντικατάσταστος πόιντ-γκαρντ Γιοκουμπάιτις (15 λεπτά στη Μπαρτσελόνα του Σάρας), το «τεσσάρι» Σεντεκέρσκις (19 λεπτά στη Βασκόνια, όπου θα τον συναντήσει ο Ρογκαβόπουλος), ο αναπληρωματικός σέντερ Μοτιεγιούνας με τα πολλά χιλιόμετρα (18 λεπτά στη Μονακό), επιεικώς ο Κουζμίνσκας που αγωνίστηκε στη Ζενίτ πριν καταλήξει στην ΑΕΚ και, ναι, το δίδυμο των σκόρερ της Ζαλγκίρις Μπραζντέικις, Ντίμσα. Το τοτέμ της ομάδας είναι ο Γιόνας Βαλανσιούνας, κάπως άκεφος εδώ αλλά πρώτη κλάση, σέντερ που -λόγια του Δήμου Ντικούδη- «αν δεν τον ζορίσεις θα σου βάλει 25 πόντους και 20 ριμπάουντ».

Καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι; Όσο άλλοθι έχουμε εμείς, άλλο τόσο έχουν και οι Λιθουανοί. Όσο (δεν) τρομάζουν εμάς τα δικά τους ονόματα, άλλο τόσο (δεν) τρομάζουν αυτοί με τα δικά μας. Στην άκρη του μυαλού τεσσάρων Ελλήνων και τριών Λιθουανών διεθνών υπάρχει ασφαλώς και εκείνο το νοκ-άουτ παιχνίδι του 2017 στην Κωνσταντινούπολη, όπου εμείς πήγαμε μισοδιαλυμένοι και σκοτωμένοι, ενώ εκείνοι κατέφτασαν αήττητοι και φουσκωμένοι σαν διάνοι.

Ο άγουρος Παπαγιάννης κοίταξε στα μάτια τον Βαλανσιούνας και κραύγασε στο πρόσωπό του (φωτ.) και η σκόρπια Ελλάδα του 2-3 νίκησε την πληρέστατη Λιθουανία του 5-0 με το σβουριχτό 77-64. Εάν ο Κώστας Μίσσας είχε 2-3 παίκτες ακόμη που να έχουν το μυαλό τους στο γήπεδο, μπορεί να κέρδιζε και μετάλλιο. Σε εκείνο το αξιομνημόνευτο ματς αγωνίστηκαν μεταξύ άλλων και οι κ.κ. Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Θ. Αντετοκούνμπο, Μοτιεγιούνας, Κουζμίνσκας. Ο τελευταίος μάλιστα πέτυχε 20 πόντους. Θα έγραφα κι άλλα, αλλά τυφλώθηκα από τα 6 κλεψίματα του Μπουρούση!

Δεν λέω ότι θα κερδίσουμε, αλλά λέω ότι έχουμε ελπίδες. Όσο κουραστικό και αν ακούγεται, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με αντιμπάσκετ πριν προχωρήσουμε στο μπάσκετ. Όπως ομολόγησε ο Ιτούδης, απέναντι σε αυτή την ομάδα δεν υπάρχει το σενάριο «επιστρέφουμε από το μείον 15». To ότι η Λιθουανία παίζει …πιο μπάσκετ από τους Νεοζηλανδούς (οι οποίοι ηττήθηκαν σήμερα από το Μεξικό), με λιγότερη σκοπιμότητα και πιο διακριτά χαρακτηριστικά, μπορεί να αποτελέσει χείρα βοηθείας για την Εθνική μας, ιδίως αν βρεθεί τρόπος να περιοριστεί η δράση του Ρόκας Γιοκουμπάιτις.

Θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να τα δώσουν όλοι όλα. Προς το παρόν διακρίνονται οι πάντες και ξεπερνούν το προσδόκιμό τους όλοι οι βασικοί, με πρωταγωνιστές τους σε εξωφρενικό βαθμό στοχοποιημένους Παπαπέτρου και Παπαγιάννη. Ο Γουόκαπ, συχνά αβοήθητος στο κουμάντο, απέδειξε χθες έχει βιονικό όχι μόνο κορμί αλλά και μυαλό. Του Παπανικολάου η ηρεμία και τα fundamentals είναι το λίπασμα της ομάδας, ο Θανάσης δείχνει τον τρόπο όταν οι άλλοι τον ξεχνούν, ενώ οι δύο «μικροί» του βασικού σχήματος ολοένα μεγαλώνουν.

Τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη δεν τον βάζω καν στο μικροσκόπιο, διότι αυτός ζει στην κοσμάρα του, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Αποδίδει καλύτερα όταν η γη κάτω από τα πόδια του τρέμει και χρειάζεται οπωσδήποτε τοίχο για να συγκρούεται. Τώρα λέει ότι δεν θα ξανακάνει δηλώσεις σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης. Γιατί; Γιατί έτσι. Όπως έλεγε γελώντας ο Νίκος Ζήσης, «ακόμα και αν τον αφήσεις μόνο του στο γήπεδο, αυτός θα τα βάλει με τις γραμμές…».