Εθνική ομάδα: Από πού κι ως πού, μωρέ, ζητάμε μεγαλεία;

Η εύκολη λύση, στο τέλος μίας διοργάνωσης, είναι να στήσεις ικριώματα για τους απαγχονισμούς ή εξέδρες με γιρλάντες για τα πανηγύρια. Οι αποτυχόντες στην πυρά, οι επιτυχόντες στις σαμπάνιες. Βγάζουμε ωραία ωραία τα απωθημένα μας και προχωράμε στο επόμενο γλέντι. Δεν μπορεί, όλο και κάποιος διάολος θα φτιάξει το ποδάρι του ώστε να ανακαλύψουμε τη χαμένη μας υπερηφάνεια.

Η δύσκολη λύση είναι να είσαι ρεαλιστής και να κοιτάζεις τον καθρέφτη σου καθαρά. «Δεκατέσσερα στείρα καλοκαίρια», μετράει, λέει, η Εθνική μπάσκετ. Να της κρεμάσουμε κουδούνια λοιπόν, που δεν μπόρεσε να κατακτήσει μία πρώτη ή δεύτερη ή τρίτη θέση, όχι στα Βαλκάνια, που για να μη κοροϊδευόμαστε είναι ο φυσικός μας βιότοπος, αλλά στον Κόσμο. Ή στην Ευρώπη, που στο μπάσκετ είναι συχνά πιο δύσβατη από τον υπόλοιπο πλανήτη.

Αποτυχία ολκής, η 5η θέση στα Ευρωμπάσκετ του 2015 και του 2022. Νίλα και στραπάτσο να τερματίζεις 10ος ή κάπου εκεί σε τέσσερα σερί Μουντομπάσκετ. Κατρακύλα ανεπανάληπτη, να χάνεις με 25 πόντους από τη Λιθουανία, 20 από τις ΗΠΑ, 18 από τη Σερβία και 13 από τη Γερμανία. Διότι ποιοι είναι αυτοί οι ανύπαρκτοι μπροστά στο διαχρονικό μεγαλείο σου, εεεε;

Όχι. Οφείλουμε να είμαστε τίμιοι με τους εαυτούς μας, με τους αντιπάλους και με την ιστορία. Αποτυχία είναι να χάνεις από τον εαυτό σου και να εμφανίζεσαι ανάξιος της αποστολής σου. Νίλα είναι να πηγαίνεις στον καθρέφτη και να σου βγάζει τη γλώσσα το είδωλό σου. Για την νέα Ελλάδα, που κοινωνικά, πολιτικά, μορφωτικά και πολιτισμικά «διακρίνεται» μόνο στους λάθους δείκτες, η διαρκής παρουσία στην κορυφογραμμή του μπάσκετ είναι μία διαρκής επιτυχία.

Όταν βρίσκεσαι πάντοτε στις πλαγιές, θα έρθει και η ηλιόλουστη μέρα για να αναρριχηθείς στην κορυφή (1987, 1989, 2005-6, 2009). Θα έρθει φυσικά και η καταιγίδα που θα σε ρίξει στον γκρεμό (θυμηθείτε την άγονη τετραετία 1999-2002). Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητο και τίποτε δεν είναι εύκολο.

Η Εθνική ομάδα που ήρθε στην υγρή και αφιλόξενη Μανίλα καλείται να αντιμετωπίσει απερίγραπτες προσβολές και άθλιο υβρεολόγιο στα καφενεία των social media, με αφετηρία συνήθως τις οπαδικές κόντρες όσων δεν βρίσκουν κάτι άλλο να ασχοληθούν από Κυριακή προς Κυριακή. Θα προσγειωθεί, και φέτος, κάπου στο όριο της πρώτης δεκάδας.

Υπερδυνάμεις που δεν μας βλέπουν θα τερματίσουν όχι μόνο μπροστά μας, αλλά και πίσω μας, ή στο ίδιο σκαλοπάτι με την αφεντιά μας. Η Γαλλία με την αστείρευτη δεξαμενή βολοδέρνει στον Όμιλο 17-32, οι πρωταθλητές Ισπανοί στραπατσαρίστηκαν από τη ελλιπέστατη Λετονία, οι Καναδοί από τη Βραζιλία με ενεργητικό 64 πόντων, οι Σέρβοι από την Ιταλία ενώ νικούσαν με 16, οι Αυστραλοί από την Σλοβενία που ηττήθηκε από τους δικούς μας μέσα-έξω.

Στην Ελλάδα θα γινόταν πραξικόπημα αν η Εθνική μπάσκετ -έστω, αυτή η αποδεκατισμένη- έχανε από τους Λετονούς χωρίς Πορζίνγκις, Μπέρτανς ή από τη μισοδιαλυμένη Βραζιλία χωρίς τον Νέτο ή από τους ίδιους «ατζούρι» που κατατροπώσαμε πέρυσι στο Μιλάνο.

Το προσέξατε ότι η κραταιά Σερβία χάνει τρία χρόνια σερί από την Ιταλία; Για κρίσιμες ματσάρες μιλάμε και όχι για φιλικά: τελικός Προολυμπιακού το 2021 στο Βελιγράδι μπροστά σε 20.000 κόσμο, νοκ-άουτ αναμέτρηση (με Γιόκιτς) στους «16» στο Ευρωμπάσκετ του 2022, ματς πιθανής πρόκρισης στα προημιτελικά φέτος στη Μανίλα. Οι Σέρβοι! Από τους Ιταλούς! Ότι οι Αμερικανοί κινδύνευσαν από το Μοντενέγκρο το ακούσατε ή να ψάξω το dvd;

Εμείς με τι θράσος απαιτούμε θριάμβους και ζητάμε καρατομήσεις στο τέλος ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου όπου εμφανιστήκαμε με σύνθεση έκτακτης ανάγκης; Ποιοι είμαστε, μωρέ; Ποιος είπε ότι έχουμε αστείρευτο υλικό και ότι οι παίκτες βγαίνουν στα δέντρα; Πώς να καλυφθούν τα κενά, όταν η μισή ομάδα βρίσκεται νοκ-άουτ στα μετόπισθεν και δεν παρακολουθεί καν τους αγώνες;

Από πού και ως πού οφείλει η Εθνική μπάσκετ -εκπρόσωπος ενός ανύπαρκτου πρωταθλήματος μίας χρεοκοπημένης σε όλα τα επίπεδα χώρας- να δικαιώνει τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου του κάθε φουκαρά; Ναι, είμαστε ακόμη αρκετά καλοί. Αλλά όχι τόσο καλοί όσο ίσως «νομίζουμε». Σκεφτείτε, μόνο, ποιοι αποτέλεσαν την ομάδα που ήρθε στις Φιλιππίνες, μετά τις -δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες- εξόδους των Γιάννη (και Κώστα) Αντετοκούνμπο, Κώστα Σλούκα, Νικ Καλάθη, Τάιλερ Ντόρσεϊ, Δημήτρη Αγραβάνη, Ντίνου Μήτογλου.

Ο 12ος παίκτης του Ολυμπιακού ήταν πενταδάτος στο Μουντομπάσκετ, με ρεζέρβες τον 12ο του περυσινού Παναθηναϊκού και τον 12ο του φετινού. Ο «πύργος» της Εθνικής είναι ο ίδιος που λοιδορήθηκε σε βαθμό εξοργιστικό από τους οπαδούς της ίδιας της ομάδας του. Το «τριάρι» που κλήθηκε υπηρεσιακά να καλύψει τη θέση «4» έχει ξοφλήσει στα μάτια ορισμένων επειδή έκανε μέτρια χρονιά στη Σερβία.

Το βασικό «τριάρι» μας είναι 33 ετών και προέρχεται από εξοντωτική σεζόν. Ο ένας και αναντικατάστατος πρωτοκλασάτος πλέι-μέικερ έπεσε στην ομάδα με αλεξίπτωτο και δεν μιλάει καν τη γλώσσα της. Ο καλύτερος σκόρερ είναι τρελοκομείο και χρειάζεται τρεις να τον καλμάρουν όποτε βγαίνει αλλαγή. Ο μοναδικός παίκτης με αθλητικά προσόντα κουνάει πετσέτα τρεις σερί χειμώνες και αγωνίζεται και τραυματίας. Ο νεαρός που συμπληρώνει το βασικό ροτέισιον έχει ως κορωνίδα της καριέρας του μία σεζόν στα βάθη της τουρκικής λίγκας.

Ε, αυτοί ήταν που τράβηξαν το κουπί στη Μανίλα, με πηδαλιούχο έναν εξαιρετικό προπονητικό τιμ (με επικεφαλής τον Δημήτρη Ιτούδη), που έβγαλε από τη μύγα ξίγκι στο Μουντομπάσκετ. Άλλους δεν είχαμε, συγγνώμη κιόλας που δεν μπορέσαμε να κλωνοποιήσουμε τον Γιάννη. Από τους τρεις άπειρους είναι εξωφρενικό να ζητηθεί οτιδήποτε, ενώ δωδέκατος δεν υπήρξε καν μετά το σοκ της τελευταίας στιγμής με τον Μήτογλου.

Μολαταύτα, όλοι οι Έλληνες διεθνείς έπαιξαν καλά και συνήθως (πολύ) καλύτερα του αναμενομένου. Εάν είχαν 1-2 έμπειρους συνοδοιπόρους, ώστε να αντέξουν τα πνευμόνια, θα είχαν πιθανότατα νικήσει και τους Λιθουανούς και θα ετοιμάζονταν τώρα για τα προημιτελικά. Ή μήπως δεν ήμασταν ανώτεροι όσο υπήρχαν αποθέματα καυσίμου στο ρεζερβουάρ;

Αλλά πώς να κάνει π.χ. δύο φάουλ ο Γουόκαπ ή ο Παπαγιάννης όταν ξέρουν ότι η ομάδα δεν αντέχει στιγμή χωρίς αυτούς; Με τι ξενοιασιά να αστοχήσει σε τρίποντο ο Λούντζης ή ο Ρογκαβόπουλος, όταν δεν υπάρχουν άλλοι για να σουτάρουν; Πώς να μη νιώθει υπόλογος ο συγκινητικός Παπανικολάου βλέποντας το μηδενικό δίπλα στο όνομά του; Με τι καρδιά να ζητήσει εξαίρεση ο λαβωμένος Θανάσης, όταν τον χρειαζόμαστε για να σπρώξει τον θηρίο Βαλανσιούνας; Πού ακριβώς έχει παίξει διεθνές μπάσκετ ο Χατζηδάκης;

Τι στην ευχή περιμέναμε από αυτή την ομάδα, πέρα από ένα αξιοπρεπές 2-2 στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της, πρόκριση στη δεύτερη φάση και ίσως μία νίκη για αποχαιρετισμό στους 200 αγνούς φιλάθλους που ακολουθούν καλόπιστα και χειροκροτούν βρέξει χιονίσει; Εγώ δεν περίμενα τίποτε απολύτως, παρά μόνο να προσπαθήσουν σκληρά και να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Επειδή λοιπόν αυτό το έκαναν και με το παραπάνω, εθελοντικά υπενθυμίζω και με υψηλό επαγγελματικό και προσωπικό κόστος, θεωρώ την παρουσία της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ 2023 επιτυχημένη. Oύτε καν μέτρια: ε-π-ι-τ-υ-χ-η-μ-έ-ν-η. Και, παρά τη σκασίλα από τη χθεσινή ήττα, ευχαριστώ θερμά τα παλικάρια, που όχι μόνο κράτησαν την «επίσημη αγαπημένη» όρθια, αλλά τη σήκωσαν και στους ώμους.