Η Αμερική έδειξε τον δρόμο και ο υπόλοιπος κόσμος την προσπέρασε!
- Η σταδιακή εκτόξευση και ο τραυματισμός που αποπροσανατόλισε
- 21 χρόνια μετά, με τον ίδιο προπονητή σε εντελώς διαφορετική μπασκετική εποχή!
O φιλικός αγώνας των Ηνωμένων Πολιτειών με την Γερμανία, πριν από 20 μέρες στο Άμπου Ντάμπι (οι παίκτες του Στιβ Κερ βρέθηκαν στο -16, πριν ανατρέψουν την κατάσταση και επικρατήσουν τελικά με 99-91) δεν ήχησε απλά το καμπανάκι στον 57χρονο προπονητή και τους συνεργάτες του, αλλά συνάμα αποτέλεσε και μία ήττα που γέννησε ελπίδες κι έκανε τη «νασιοναλμανσάφτ» να πιστέψει ότι μπορεί να ρίξει στο καναβάτσο το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η «καθίζηση» της γερμανικής ομάδας στην 4η περίοδο εκείνης της αναμέτρησης, δεν αποκλείεται να ήταν και μία εκκούσια χαλάρωση! Από την άποψη ότι ο Γκόρντον Χέρμπερτ είδε (μέχρι το 30’) σε τι επίπεδο μπορούσε να παίξουν οι παίκτες του και ίσως και να διευκόλυνε την οπισθοχώρηση των παικτών του.
Σκέφτεστε τι είδους επίδραση θα είχε τότε, μία ενδεχόμενη νίκη επί των Αμερικανών στο τελευταίο τεστ προετοιμασίας πριν το 19ο Mundobasket; Δεν αποκλείεται οι συνέπειες της να ήταν αρνητικές για την δική του ομάδα και να είχαν μόνο θετικό και παραδειγματικό αντίκτυπο στο ρόστερ που απαρτίζεται μόνο από επαγγελματίες παίκτες του ΝΒΑ.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η φιλική ήττα της 20ης Αυγούστου έδειξε ότι τα «πάντσερ» αποτελούν ένα υπολογίσιμο μέγεθος και δεν επέτρεψε να περάσουν προς τα έξω, οι πραγματικές δυνατότητες του συνόλου με το οποίο ρίχτηκαν στην μάχη του τουρνουά.
Παρατηρώντας την συνολική πορεία της Γερμανίας στην διοργάνωση, θα μπορούσε κανείς να πει ότι στάθηκε τυχερή μέσα στην ατυχία που της προσέδωσε ο τραυματισμός του παίκτη, που πραγματικά την αλλάζει επίπεδο!
Η σταδιακή εκτόξευση και ο τραυματισμός που αποπροσανατόλισε
Η αλήθεια είναι ότι το ελαφρύ διάστρεμμα του Φραντς Βάγκνερ στον αγώνα της πρεμιέρας, χαλύβδωσε το υπόλοιπο group και μοιραία ίσως και να αποπροσανατολίσε πολύ κόσμο όσον αφορά στην πραγματική αξία της ομάδας που πέρυσι κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket.
Το ότι «καθάρισε» (81-63) με συνοπτικές διαδικασίες την γηπεδούχο Ιαπωνία, λύγισε στις λεπτομέρειες (85-82) και χωρίς τον πρώτο σκόρερ της, την θεωρητικά εξίσου ισχυρή Αυστραλία και εν συνεχεία «φιλοδώρησε» με τρεις διαδοχικές “100άρες” την Φινλανδία (101-75), την Γεωργία (100-71) και την Σλοβενία (100-73) αντίστοιχα, αποτέλεσε ένα πρώτο σοβαρό δείγμα των δυνατοτήτων της.
Το οποίο γινόταν ακόμη πιο υπολογίσιμο αν λάμβανε κανείς υπ’ όψιν το μπάσκετ που έπαξε αλλά και το πόσο κυρίαρχη ήταν στους πιο νευραλγικούς τομείς του παιχνιδιού!
H επιστροφή του νεαρού Βάγκνερ στον προημιτελικό με την Λετονία (81-79), μπορεί αρχικά να φάνηκε ότι μπέρδεψε την λειτουργία της, ωστόσο, η δραματική εξέλιξη που είχε η αναμέτρηση, είχε να κάνει περισσότερο με την μία και μοναδική άσχημη εμφάνιση του Σρέντερ (9π. με 4/26 σουτ), που επηρέασε συνολική εικόνα της ομάδας και λιγότερο με την απόδοση των υπολοίπων παικτών.
Με αυτά και με εκείνα, όταν η ομάδα του Χέρμπερτ έφτασε αήττητη μέχρι τα ημιτελικά και κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Αμερική, οι παίκτες της δεν μάσησαν τα λόγια τους. «Μπορούμε να τους νικήσουμε και να παίξουμε στον τελικό», δήλωσαν με ένα στόμα ο νεοαποκτηθείς άσος των Ράπτορς και ο μεγάλος Βάγκνερ, ο Μορίτζ.
Η αισιοδοξία τους, βλέπετε, στηριζόταν στο πιο επιδραστικό rotation οκτώ παικτών (μέσα κι έξω από την ρακέτα) που διαθέτει κάποια από τις 32 ομάδες που αγωνίστηκαν στο 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο και στην αντίστοιχη αδυναμία των Αμερικανών στο μπάσκετ ρακέτας.
Η ήττα της Team USA από την εξίσου γεμάτη (με ψηλά κορμιά που παίζουν με άνεση εντός κι εκτός «ζωγραφιστού»), Λιθουανία, εξέθεσε την μεγάλη αδυναμία του αμερικανικού ρόστερ. Η έλλειψη μεγέθους φάνηκε ότι δεν μπορούσε να υπερκεραστεί με την αθλητικότητα των κοντών και το αγαπημένο small ball του τετράκις πρωταθλητή του ΝΒΑ, Στιβ Κερ (σαν προπονητής), δεν μπορούσε να είναι εξίσου αποτελεσματικό και στο World Cup.
H ιστορία του αγώνα με την “Lietuva”, με την υστέρηση στην εναέρια κυκλοφορία επαναλήφθηκε και πάλι και τα 12 επιθετικά ριμπάουντ των Γερμανών, τους επέτρεψε να επικρατήσουν εμφατικά στην κατηγόρια των πόντων από δεύτερες επιθέσεις (25-8).
Μία ακόμη σημαντική παράμετρος που εξασθένησε το υποτιθέμενο πλεονέκτημα των αθλητικών περιφερειακών της Αμερικής, ήταν τα μόλις 10 λάθη στα οποία υπέπεσαν οι Γερμανοί υπό συνθήκες εξαντλητικής πίεσης αλλά και το 68,3% εντός πεδιάς με το οποίο τελείωσαν τα ματς (6 παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων), παίζοντας στον ρυθμό που ταιριάζει στους αντιπάλους τους και κερδίζοντας ένα ματς στους 110 και πλέον πόντους (113-111).
21 χρόνια μετά, με τον ίδιο προπονητή σε εντελώς διαφορετική μπασκετική εποχή!
Το ίδιο εντυπωσιακή και κυριαρχική ήταν και η εικόνα που παρουσίασε η Σερβία στα προημιτελικά και τα ημιτελικά. Και το κυριότερο, έχοντας στον πάγκο τον πιο παλιομοδίτη coach του τουρνουά (Σβέτισλαβ Πέσιτς). Τον ίδιο άνθρωπο που τους οδήγησε στο τελευταίο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησαν σε Mundobasket! Πριν από 21 χρόνια στην Ιντιανάπολις (2002), όταν το παιχνίδι δεν είχε καμία σχέση με τον τρόπο που παίζεται σήμερα…
Με την μέχρι τότε αήττητη Λιθουανία, που φάνταζε ως φαβορί για ένα μετάλλιο, η δουλειά έγινε μέσα από την άμυνα (87-68), τα ριμπάουντ και την δημιουργία από μέσα προς τα έξω με τον Μιλουτίνοφ να παίζει καθοριστικό ρόλο.
Απέναντι στον Καναδά, η αμυντική γραμμή των Σέρβων έβγαλε νοκ άουτ στο πρώτο μέρος τον Γκίλτζιους-Αλεξάντερ και όταν ο 25χρονος guard βρήκε ρυθμό, το πουλάκι είχε πετάξει. Οι «ορλόβι» είχαν «πονέσει» τους αντιπάλους μέσα από τους πόντους από δεύτερες επιθέσεις, είχαν χτίσει διαφορά ασφαλείας (12-17 πόντων) και ήταν πλέον δύσκολο να απειληθούν (95-86).
Εν κατακλείδι, το μήνυμα που έστειλαν οι δύο ημιτελικοί της Μανίλα για την εξέλιξη του σύγχρονου μπάσκετ είναι σαφές. Μπορεί οι κοντοί να είναι εκείνοι που παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις, το μέγεθος, όμως και κατ’ επέκταση οι ψηλοί παίκτες που μπορούν να παίξουν (να δημιουργήσουν, να σκοράρουν και να αμυνθούν) το ίδιο αποτελεσματικά, μέσα κι έξω από το καλάθι, είναι πλέον το στοιχείο που δίνει υπεραξία και κάνει την διαφορά σε επίπεδο πρωταθλητισμού.
Οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που κάποτε έδειξαν τον δρόμο με τους σπουδαίους ψηλούς της δεκαετίας του 80’ (Τζαμπάρ, Πάρις, Γουόλτον, Σάμπσον), του 90’ (Ρόμπινσον, Γιούιν, Ολάζουον, Σακίλ, Ντάνκαν, Γκαρνέτ) αλλά και τους πιο σύγχρονους (Χάουαρντ, Μπος, Ντέιβις, Εμπίντ), οι οποίοι είχαν κομβική επίδραση στο παιχνίδι.
Η μεταφορά του παιχνιδιού στην περιφέρεια και στην αθλητικότητα των ημίψηλων παικτών, όμως η έλλειψη μεγάλων κορμιών στο ΝΒΑ, αποπροσανατόλισε τους Αμερικανούς και αντίθετα ενεργοποίησε τους προικισμένους σε μέγεθος και πιο καταρτισμένους στα βασικά του αθλήματος, Ευρωπαίους.
Η νέα πρωταθλήτρια κόσμου ανεξάρτητα με το ποια εκ των Γερμανίας ή Σερβίας θα κατακτήσει το τρόπαιο, αναδεικνύει την νέα κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί τα επόμενα χρόνια το μπάσκετ και υποχρεώνει την πιο παραδοσιακή υπερδύναμη του αθλήματος να ακολουθήσει την εξέλιξη και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Αναμφίβολα, το ολυμπιακό τουρνουά του Παρισιού (2024) θα έχει πολύ αυξημένο ενδιαφέρον…
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
