Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει

Tρεις μέρες μετά την αυλαία του Μουντομπάσκετ, Τετάρτη και 13 στις Φιλιππίνες, στο Βερολίνο, στο Βελιγράδι και όπου αλλού παίζεται μπάσκετ, Τρίτη ακόμη στις ΗΠΑ και στον Καναδά, έχω την αίσθηση ότι οι Βορειοαμερικανοί βρήκαν ότι ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται μία μέρα μπροστά από εκεί που τον περίμεναν. Εμείς γυρίζουμε στα σπίτια μας ταξιδεύοντας από τα ανατολικά στα δυτικά, σύμφωνα με τη φορά του ήλιου δηλαδή, εκείνοι επέστρεψαν πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό, δηλαδή ανάποδα. Δεν θα μπορούσε να είναι ισχυρότερος ο συμβολισμός.

Το βράδυ των δύο ημιτελικών στη Μανίλα ήταν το κατ’ εξοχήν σημείο των καιρών. Οι ομάδες των ΗΠΑ και του Καναδά ηττήθηκαν από δύο αντιπάλους με ταπεινότερους δείκτες ταλέντου, αθλητικότητας και έκρηξης. Το λάθος που έκαναν ήταν το κλασσικό: υποτίμησαν τον αντίπαλο ή, σωστότερα, υπερτίμησαν τη δική τους δύναμη.

Το μάθημα του 2006 μπαγιάτεψε και φοβάμαι ότι και το αντίστοιχο του 2023 (και του 2019) θα πάνε στον βρόντο, όσο οι νίλες των γιάνκηδων κουκουλώνονται κάτω από τη γνωστή επωδό, «θα φέρουμε τον Ντουράντ και τον Κάρι να καθαρίσουν». Εάν από όσα συνέβησαν στη Μανίλα οι Αμερικανοί κατάλαβαν ότι απέτυχαν επειδή δεν είχαν 6-7 πρωτοκλασάτους, τότε δεν υπάρχει σωτηρία, θα το ξαναπάθουν και μπορεί να το ξαναπάθουν ακόμα και με Ντουράντ και Κάρι στη σύνθεσή τους.

Το χουνέρι που πήγαν να σκαρώσουν οι Ισπανοί στον Ολυμπιακό τελικό του Πεκίνου του 2008, απέναντι στην υπερομάδα των ΗΠΑ με Κόμπι και ΛεΜπρόν, χρησιμεύει ως περίπου απόδειξη. Οι μετασεισμοί θα συνεχίζονταν μέχρι σήμερα, εάν είχαν ολοκληρώσει τη δουλειά.

Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου οποιαδήποτε Team USA (ή Canada) χρειάζεται να παραδώσει κάτι παραπάνω από τo άθροισμα των δυνατοτήτων των παικτών της για να νικήσει τους Σέρβους ή τους Γερμανούς ή τους Λιθουανούς ή ακόμα και τους Βραζιλιάνους. Απαιτείται και μέθοδος. Τακτική. Σκέψη. Και τακτική δεν είναι μόνο το πλάνο που θα σχεδιάσει στο μπλοκάκι του ο προπονητής, αλλά και αυτό που έχουν μεμονωμένα στο μυαλό τους οι παίκτες.

Πολυτιμότερος παίκτης των ΗΠΑ στη Μανίλα ήταν, κάπως απρόσμενα για όσους νομίζουν ότι στον υπόλοιπο πλανήτη παίζεται το μπάσκετ του ΝΒΑ, όχι ο σούπερ σκόρερ Έντουαρντς, αλλά εκείνος που καταλαβαίνει το παιχνίδι καλύτερα απ’ όλους, συνδυάζει τα αμερικανικά χαρακτηριστικά με ευρωπαϊκά και παίζει άμυνα τόσο σωστά όσο και επίθεση: ο Μάικαλ Μπρίτζες. Από κοντά και ο ντάρλινγκ των Φιλιππινέζων, Όστιν Ριβς.

Το γράφημα που εντόπισα στη σελίδα 3StepsBasket πιστοποιεί αυτό που φαινόταν και με γυμνό μάτι: η ομάδα των ΗΠΑ ήταν πρώτη σε αριθμό κατοχών ανά 40 λεπτά (ουσιαστικά αυτό σημαίνει ο δείκτης Pace), με τελευταία την Ελλάδα. Για την αφεντιά μας, αυτό δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται. Μία ομάδα που υστερεί σε όλους τους τομείς έναντι των ανταγωνιστών της, όπως ήταν η Εθνική μας στο Μουντομπάσκετ 2023, είναι υποχρεωμένη να καμουφλάρει τις αδυναμίες της «συρρικνώνοντας» το παιχνίδι και υιοθετώντας ρυθμό σαλιγκαριού. Πέρυσι, με Γιάννη, δεν ήμασταν τόσο αργοί.

Ουσιαστικά, ο πίνακας δείχνει ότι η ελληνική ομάδα έφερε τον ρυθμό στα μέτρα της και η αμερικανική στα δικά της. Στην ίδια λίστα, οι Γερμανοί βρίσκονται πιο κοντά στην Ελλάδα (22οι) παρά στις ΗΠΑ. Οι Σέρβοι 12οι, οι Λιθουανοί 27οι, οι Λετονοί 28οι, οι Ισπανοί 30οί. Όπως έλεγε μια ψυχή, καλή του ώρα του Γιάνναρου, μόνο οι τρελοί στο τρελάδικο τρέχουν χωρίς λόγο.

Οι Αμερικανοί προσπάθησαν να κατακτήσουν τον κόσμο επιβάλλοντας μπάσκετ ΝΒΑ χωρίς να θωρακίσουν τα μετόπισθεν και χωρίς να έχουν το υλικό για να υπηρετήσουν αυτό το μοντέλο απέναντι σε αντιπάλους κωλοπετσωμένους και ικανούς να βάλουν τρικλοποδιές. Οι Γερμανοί, με τους πολλούς 28άρηδες και τους 30άρηδες, δεν είναι δα χθεσινή ομάδα μιας χρήσης. Των Σέρβων η δύναμη εδραζόταν περισσότερο στην κληρονομιά του Κιτσάνοβιτς από το 1978 και στις ρυτίδες του Πέσιτς παρά στα νιάτα του Αβράμοβιτς.

Η φιλοσοφία «βάλτε όσα θέλετε και εμείς θα βάλουμε περισσότερα» ρεζιλεύτηκε ανεπανόρθωτα σε όχι έναν, αλλά τρεις αγώνες των ΗΠΑ: με Λιθουανία (104-110), με Γερμανία (111-113), με Καναδά (118-127). Ακόμα και το Μαυροβούνιο τους ζόρισε, ενώ οι χελώνες με τα μπλε τους έβαλαν 81 πόντους.

Ο Στιβ Κερ παρασύρθηκε από το δόγμα που θέλει το «μπάσκετ ΦΙΜΠΑ» να παίζεται με δεινόσαυρους μέσα σε στριμωξίδι και έφερε στη Μανίλα μία βαριά ομάδα, με δύο εντελώς άχρηστους για τέτοια διοργάνωση σέντερ ρακέτας (Τζάκσον τζ., Κέσλερ), μία μικρή στρατιά από τριαροτεσσαροπεντάρια (Ίνγκραμ, Μπανκέρο, Πόρτις), τουλάχιστον δύο παίκτες χαμηλών δυνατοτήτων (Χαρτ, Τζόνσον), έναν σούπερμαν του hero ball (Έντουαρντς) και μόνο δύο χειριστές της μπάλας: Μπράνσον και Χαλιμπέρτον.

Τι σόι σχήμα είναι αυτό με όρους 2023; Ποιος θα οργάνωνε το παιχνίδι εάν ένας από τους δύο πόιντ γκαρντ τραυματιζόταν; Στην πυραυλοκίνητη ομάδα που διέλυσε το σύμπαν το 2014 στη Μαδρίτη οι ΗΠΑ κατέβασαν Στεφ Κάρι, Ντέρικ Ρόουζ, Κάιρι Ίρβινγκ, Τζέιμς Χάρντεν, Κλέι Τόμπσον, ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν. Ξαφνιάστηκε κανένας που η φετινή περιφερειακή γραμμή τους έγινε πελάτισσα του Άντι Ομπστ και του Γιοκουμπάιτις;

Αφήνω στην άκρη τα κλεψίματα που έκανε ο Άλεκσα Αμπράμοβιτς μέσα από τα χέρια του Σέι Αλεξάντερ-Γκίλτζιους, διότι αυτός τουλάχιστον ξεπέρασε τον εαυτό του και ήταν ο πραγματικός MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αλλά το μπάσκετ των Καναδών, ιδίως στα ζόρια των αγώνων με Σερβία, Ισπανία, Βραζιλία, δεν ήταν δα μία αποθέωση των fundamentals. Στον μικρό τελικό, ναι. Εκεί ήταν σαν να βλέπεις Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ εναντίον Νιου Ορλίνς Πέλικανς, να τρώει η μάνα πόντους και του παιδιού να μη δίνει. Το χορταστικό πιάτο δεν είναι απαραίτητα νόστιμο.