Βασίλης κερνάει, Βασίλης πίνει

Όσοι ακούτε το πόντκαστ Old School το έχετε ήδη ακούσει το στόρι, αλλά λέω να το ξαναγράψω εδώ γιατί μου αρέσει. Πηγαίνω σπάνια στα γήπεδα λόγω γενικευμένης αλλεργίας, αλλά μία από τις τελευταίες επισκέψεις μου ήταν σε ένα ματς Περιστερίου-Άρη, στο ξεκίνημα της προπονητικής καριέρας του Βασίλη Σπανούλη.

Οι γηπεδούχοι κέρδισαν, αλλά την παράσταση την έκλεψε ο Βασίλης Τολιόπουλος, με 38 πόντους και 9/15 τρίποντα. «Στοιχηματίζω ότι αν αναλάβεις την Εθνική αυτόν θα τον κάνεις πενταδάτο», είπα στον …ορίτζιναλ Kill Bill, όταν πήγα και τον συνάντησα μετά το ματς. Ο Σπανούλης χαμογέλασε συγκαταβατικά, αφού η Εθνική ομάδα είχε τότε άλλον προπονητή, αλλά ήταν φανερό ότι είχε στο μυαλό του ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Και να, που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Υπάρχει Kill Bill και σε νεότερη βερσιόν και δεν χορταίνουμε να τη βλέπουμε φέτος. Πότε άλλοτε είδαμε τέτοιο ξεπέταγμα από 27χρονο; «Είτε παίξεις καλά είτε όχι, εγώ σε πιστεύω», του είπε ο Σπανούλης πριν το τζάμπολ. Οι δυό τους υπήρξαν κάποτε συμπαίκτες στον Ολυμπιακό, για να μη ξεχνιόμαστε.

«Είναι ευλογία για μένα, να με εμπιστεύεται το είδωλό μου και να με καλεί στην Εθνική ομάδα», είπε σεμνά ο Τολιόπουλος μετά από τη μίνι εποποιία της Χάγης. Ήταν στιγμές που έχασε το μυαλό του, ας πούμε με εκείνο το αψυχολόγητο σουτ μετά από επιθετικό ριμπάουντ στο 70-70, ήταν άλλες στιγμές που τον βρήκαν πελαγωμένο, ας πούμε η τελευταία άμυνα πάνω στον Φράνκε (που τελικά σούταρε ανενόχλητος στο 71-72), αλλά αυτά που έδωσε απόψε στην Εθνική ήταν ανεκτίμητης αξίας.

Τα τρίποντα απέναντι στη ζώνη (4/9), οι 8 ασίστ όταν οι πάσες πάρε-βάλε σπάνιζαν, το -ουσιαστικά- νικητήριο καλάθι με μπάσιμο 29’’ πριν το φινάλε, οι 26 πόντοι σε 30 λεπτά συμμετοχής, ακόμα και η «εξιλέωσή» του μετά το άστοχο σουτ του Φράνκε, όταν οι τρεις γκαρντ (Τολιόπουλος, Λούντζης, Μωραΐτης) χύμηξαν και κατάπιαν τη μπάλα. Αυτό το τρίο, μαζί με τον Ντ’ Αρτανιάν Καλαϊτζάκη, ήταν που έδειξε τον τρόπο και τον δρόμο προς τη νίκη.

Ήταν πολύ το χαμένο έδαφος που υποχρεώθηκε να καλύψει η Εθνική στα τελευταία 25 λεπτά του αγώνα. Στο 15ο λεπτό οι Ολλανδοί είχαν προβάδισμα 13 πόντων (31-18 με σερί 17-0) και η Εθνική μας μετρούσε 11 φτηνά λάθη, σχεδόν όλα στη σέντρα: Τολιόπουλος 3, Μωραΐτης 2, Λούντζης 1, Παπαγιάννης 2, Αντετοκούνμπο 2, Κουζέλογλου 1.

Στο υπόλοιπο του αγώνα, χάρισε μόνο τρεις μπάλες και χρειάστηκε μόλις δέκα λεπτά για να ισοφαρίσει και να προσπεράσει. Όποτε έχανε τον δρόμο προς το καλάθι (π.χ. στο πρώτο μισό της δ’ περιόδου), απέναντι στην ενοχλητική άμυνα ζώνης των Ολλανδών πόνταρε στην άμυνά της για να μείνει όρθια και αισιόδοξη. Στην τελική ευθεία βοήθησε πολύ η επιστροφή του Γιώργου Παπαγιάννη, ο οποίος, αν δεν το προσέξατε, ήταν ο μοναδικός παίκτης με χιλιόμετρα Εuroleague στα πόδια του.

Για να μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, η σημερινή Εθνική δεν έχει την πολυτέλεια να εμφανίζεται με ένδυμα περιπάτου σε οποιοδήποτε γήπεδο ορφανή από τα έμπειρα στελέχη της. Αυτοί που είδαν τη Χάγη από το γυαλί θα μπορούσαν να σχηματίσουν μία δωδεκάδα για το Προολυμπιακό τουρνουά.

Το γνωρίζαμε εκ πείρας, ωστόσο, ότι τα «παράθυρα» φέρνουν ψύχρα όταν ανοίγουν ξαφνικά. Το παρθενικό του Βασίλη Σπανούλη έφερε και λίγη δροσιά, αφού (πέραν του Τολιόπουλου) ανέβασε ξανά στο πλατύσκαλο παίκτες όπως ο ξεχασμένος Χαραλαμπόπουλος, ο Κουζέλογλου και οι Μωραΐτης, Λούντζης που περισσεύουν από τους «αιώνιους».

Ο Σπανούλης μίλησε με καμάρι για τους παίκτες του για δεύτερο συνεχόμενο ματς. «Προσπαθούμε να χτίσουμε τη νοοτροπία μας, αλλά το dna παραμένει αναλλοίωτο», είπε, πριν την αναπόφευκτη δόση φουστανέλας («τους είπα να θυμούνται ποια φανέλα φοράνε, είμαι υπερήφανος για τη χώρα μου» κ.ο.κ.).

Θα μπορούσε να βγάλει από την κωλότσεπη τον ευρωπαϊκό χάρτη και να προσγειώσει τους αιθεροβάμονες με λίγη γεωγραφία: η Ισπανία ξεκίνησε με δύο ήττες, οι πρωταθλητές Κόσμου Γερμανοί ηττήθηκαν στη Βουλγαρία, οι Λιθουανοί έχασαν στην άσπονδη γειτόνισσα Εσθονία και πάει κλαίγοντας. Σύμφωνοι, ουδείς από τους πατρικίους θα απουσιάσει από το Ευρωμπάσκετ, αφού οι Όμιλοι των τεσσάρων στέλνουν τρεις ομάδες στα τελικά. Ωστόσο, η Εθνική του Φεβρουαρίου είχε άλλου είδους «πρέπει» στους ώμους της.

Ήταν υποχρεωμένη να υποστηρίξει με νίκες το αφήγημα περί νέου ξεκινήματος, να αναδείξει κάποιους παίκτες εν όψει Προολυμπιακού προσκλητηρίου, να τηρήσει τις ισορροπίες στο διπλωματικό πεδίο, να μπει στο γήπεδο με βλέμμα Σπανούλη και να επιστρέψει στη βάση της με το χαμόγελο της ήρεμης δύναμης.

Εν τέλει, πέτυχε τον στόχο της σε βαθμό απόλυτο και δίχως περιστροφές. Θα την ξαναδούμε τον Ιούνιο, στην πρώτη συγκέντρωση εν όψει του Προολυμπιακού τουρνουά. Κάτι μου λέει ότι εκείνη τη μέρα θα συναντήσουμε στο ΣΕΦ αρκετούς από τους παίκτες που πανηγύρισαν απόψε στη Χάγη.