Εθνική ομάδα: Κρίμα γιατί αδίκησαν τους εαυτούς τους

Ομολογώ ότι είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να δω την Εθνική ομάδα με αυτό το ρόστερ.

Παιδιά τα οποία δεν είχαν παίξει ποτέ μαζί ενώ κάποια από αυτά δεν είχαν «μυρίσει» καθόλου τα γαλανόλευκα αποδυτήρια σε επίπεδο ανδρών. Από τον Μήτρου Λονγκ ο οποίος στα 31 του έκανε ντεμπούτο ως «νατουραλιζέ» της ομάδας έως και τον Καραγιαννίδη ο οποίος με τη σειρά του πραγματοποίησε την παρθενική του εμφάνιση με την Εθνική Ανδρών.

Και εδώ που τα λέμε ο Σπανούλης ναι μεν είναι εξαιρετικός προπονητής αλλά δεν είναι κάποιος... μάγος ώστε να βγάλει το μαγικό του ραβδάκι και να «φτιάξει» μια ομάδα η οποία να λειτουργεί ιδανικά μέσα σε διάστημα λίγων και μόνο ημερών. Για να ξέρουμε και τι λέμε, έτσι; Τηρουμένων των αναλογιών και του ρόστερ η Εθνική το προσπάθησε. Και μην ακούσω τίποτα του στυλ «ναι αλλά ποια Μεγάλη Βρετανία» γιατί υπενθυμίζω ότι δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχει δυσκολέψει...

Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ

Επιπλέον οι Βρετανοί είχαν και τεράστιο κίνητρο. Με ήττα θα έμεναν πολύ πίσω στη διεκδίκηση της πρόκρισης στα τελικά του Eurobasket και θα έφταναν στο σημείο τον επόμενο Σεπτέμβριο να πίνουν... τσάι στον Τάμεση και όχι να βρίσκονται στα τελικά της διοργάνωσης. Συν το γεγονός ότι έπαιζαν αυτό το κρίσιμο ματς στην έδρα τους. Αν και εδώ που τα λέμε ήταν πολύ έντονο το ελληνικό στοιχείο στο Λονδίνο. Φαντάζομαι θα το παρατηρήσατε. Όμως δεν έφτασε για να διατηρήσει η Εθνική μας ομάδα το αήττητο στα Προκριματικά.

Μια Εθνική με πολλά νέα πρόσωπα. Με παιδιά που ψάχνουν τις δικές τους ευκαιρίες και είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι θέλουν να κάνουν τα πάντα για να τις εκμεταλλευτούν. Ίσως και γι' αυτό να είδαμε αυτά τα δύο τελείως πρόσωπα που παρουσίασε η ομάδα. Όλοι έψαχναν το «κάτι παραπάνω». Όλοι ήθελαν να φωνάξουν «παρών» με μια επιπλέον ενέργεια. Και αυτό άρχισε να γίνεται μετά το 15' όταν όλα έδειχναν ότι θα έχουμε έναν «γαλανόλευκο» περίπατο.

Γιατί μέχρι τότε η Εθνική μας ήταν «χάρμα ιδέσθαι». Πραγματικά εξαιρετικό μπάσκετ. Τόσο αμυντικά όπου η πίεση πάνω στην μπάλα είχε αναγκάσει τους Βρετανούς σε πολλά λάθη χαρίζοντας εύκολους πόντους για την «γαλανόλευκη» όσο και στην επίθεση καθώς ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν έψαχνε την περιττή ενέργεια.

Ταχύτητα στην πάσα όταν η μπάλα γυρνούσε στην περιφέρεια και εξαιρετικό διάβασμα της αντίπαλης άμυνας προσπαθώντας να εκμεταλλευτούμε όλες τις αδυναμίες της. Όλοι λειτουργούσαν με γνώμονα το καλό της ομάδας. Μάλιστα στο live του αγώνα έγραψα «μπράβο, μπράβο» στα παιδιά για το μπάσκετ που είχαν παρουσιάσει. Είχα εντυπωσιαστεί. Πραγματικά. Και πώς να μην εντυπωσιαστώ (εγώ και όλοι σας) όταν με απλό και αποτελεσματικό μπάσκετ είχε προηγηθεί η Εθνική με 17 πόντους διαφορά;

Σε αυτό συνετέλεσε και το σχήμα με τα τρία γκαρντ του Βασίλη Σπανούλη (Μουράτος, Μωραΐτης, Λούντζης ή Τολιόπουλος) τα οποία λειτουργούσαν εξαιρετικά, τόσο εκτελεστικά όσο και δημιουργικά. Δυστυχώς, όμως, αυτό το καλό πρόσωπο χάθηκε ως δια μαγείας. Η εξαιρετική λειτουργία του πρώτου ημιχρόνου που ήταν απόρροια της ομαδικότητας και της πίεσης πάνω στην μπάλα, είχε μετατραπεί σε «δώστε μου τη μπάλα να σκοράρω», με αποτέλεσμα η μία κακή επίθεση να διαδέχονταν την άλλη και καθένας να είχε πρώτα στο μυαλό το προσωπικό καλάθι και σε καμία περίπτωση τους (όσο το δυνατόν) πιο σίγουρους πόντους. Δηλαδή το ΑΚΡΩΣ αντίθετο από αυτό που είχε παρουσιάσει η Εθνική στο πρώτο μισό του αγώνα. Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ.

Το άλλοθι

Η ενέργεια είχε μείνει στα αποδυτήρια της «Copper Box Arena» όπως είχε μείνει στα αποδυτήρια και η σωστή νοοτροπία που είχαν οι διεθνείς στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι άλλη ομάδα έπαιξε στο πρώτο μισό του αγώνα και... άλλη ομάδα βγήκε για το δεύτερο ημίχρονο.

Και αν έκαναν κάτι πολύ καλά οι Βρετανοί ήταν να τρέξουν στο ανοικτό γήπεδο. Εκμεταλλεύτηκαν τα χαζά και βιαστικά (πραγματικά βιαστικά) λάθη των διεθνών μας και επέστρεψαν ως δια μαγείας από το -17. Έφτασαν να προηγούνται και με 12 πόντους διαφορά, σ' ένα διάστημα όπου δεν λειτουργούσε τίποτε απολύτως για την Εθνική. Δεν ήταν τόσο η αστοχία. Αυτή, εντάξει. Μπορεί να υπάρξει. Ήταν οι ΠΟΛΥ ΚΑΚΕΣ επιλογές στην επίθεση. Αδικαιολόγητα κακές.

Στο 3ο δεκάλεπτο είχαμε 3/18 σουτ και 10 πόντους συνολικά. Εξωφρενικά άσχημα νούμερα. Θεωρώ ότι οι διεθνείς μας αδίκησαν τους εαυτούς τους. Άξιζαν κάτι καλύτερο. Το ξέρουν και οι ίδιοι. Το έδειξαν. Ειδάλλως δεν θα είχαν κυριαρχήσει για 15 λεπτά. Όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Υπάρχει άλλοθι. Όπως ανέφερα είναι μια νέα ομάδα. Τόσο σε πρόσωπα όσο και σε ηλικία με τον μέσο όρο να είναι τα 25 χρόνια. Από τον 18χρονο Αβδάλα, τον 21χρονο Μαντζούκα και τον 22χρονο Καραγιαννίδη έως τον 29χρονο Κουζέλογλου και τον 31χρονο Μήτρου-Λονγκ.

Και τα ίδια τα παιδιά γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα είναι στο Eurobasket. Όμως θα παλέψουν για τη θέση τους. Και είμαι σίγουρος ότι στο επόμενο ματς στη Θεσσαλονίκη θα παρουσιάσουν ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Τουλάχιστον συγκριτικά με αυτό του δευτέρου ημιχρόνου. Γιατί; Γιατί πολύ απλά μπορούν να το κάνουν απέναντι στους Βρετανούς. Συν το γεγονός ότι η Εθνική θα έχει και... περαιτέρω ενίσχυση σε αυτό το παιχνίδι.