Και στο βάθος... Γιόκιτς

Αυτό που ήθελα να γράψω στον πρόλογό μου, μου το έκλεψε ο φίλος Χρήστος Καούρης την ώρα που μιλούσε με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ για το ρεπορτάζ της Nova. Σκέφτομαι τον Σεπτέμβριο και …ξερογλείφομαι! Για την ακρίβεια, μου τρέχουν τα σάλια.

Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να ξημερώσει μέχρι τότε, αλλά πλήρης η Εθνική δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν , καμία από τις ομαδάρες που θα εμφανιστούν τον Σεπτέμβριο στο Βερολίνο. Με Γιάννη, με Νικ, με Σλούκα, με Θανάση, και, ναι, με Ντόρσεϊ.

Βάζω τελεία όμως σε αυτό και αφήνω τα οράματα την άκρη, γιατί κάπως έτσι ξεκινήσαμε το 2017 και βρεθήκαμε να μετράμε απουσίες, μπουνοκλωτσιές και χαμένες υπολήψεις. Το (ελαφρώς ρεβιζιονιστικό) αφήγημα των ημερών για «θαυμάσιο κλίμα» και «παρέα που σφύζει από υγεία» το ακούω βερεσέ, γιατί το γαλάζιο θερμόμετρο πάντοτε ίδιες τις δείχνει τις ενδείξεις, μέχρι που συμβαίνει η πρώτη στραβή.

Το στοίχημα του αγώνα με τη Βρετανία ήταν ένα και μοναδικό: να κάνει ο Δημήτρης Ιτούδης το ντεμπούτο του με το δεξί. Η ομάδα το φοβόταν λίγο το ματσάκι και όπως αποδείχθηκε είχε δίκαιο. Οι ξέγνοιαστοι Βρετανοί μπορούν να κάνουν ζημιά σε όποιον τους πάρει αψήφιστα ή ξεχάσει τα μισά του ρούχα στα αποδυτήρια.

Φανερώνεται, άλλωστε, και από τη βαθμολογία: στο 3-1 της Ελλάδας, το «1», η μύγα στο γάλα, υπενθυμίζει την ήττα από την ίδια Βρετανία στο Νιούκασλ. Παρόμοια νίλα είχε πάθει και η Τουρκία στο Μινσκ, αλλά για καλή της τύχη το αδίκημα παραγράφηκε, με την αποβολή των Λευκορώσων από τη διοργάνωση.

Το αποψινό αποτέλεσμα της Ρίγα, όπου οι Σέρβοι κατέβασαν «παραθυράτη» ομάδα και ηττήθηκαν από τη Λετονία, στήνει το σκηνικό για μία τιτανομαχία ανάμεσα σε δύο MVP, στα τέλη Αυγούστου. Όχι για φιλικό προετοιμασίας, αλλά σε επίσημο αγώνα για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ 2023: Ελλάδα-Σερβία, Γιάννης Αντετοκούνμπο εναντίον Νίκολα Γιόκιτς.

Εάν οι Σέρβοι κερδίσουν το κυριακάτικο παιχνίδι με τους Βέλγους στο Βελιγράδι, αυτή η ντερμπάρα θα διεξαχθεί στις 28 Αυγούστου στο ΟΑΚΑ. Ειδάλλως, τρεις μέρες νωρίτερα στη Σερβία. Ο άλλος αντίπαλος της Εθνικής μας στο «παράθυρο» του Αυγούστου θα είναι το Βέλγιο, είτε εκτός έδρας στις 25/8 (που είναι και το πιθανότερο σενάριο) είτε στην Αθήνα στις 28/8.

Είναι καλό τώρα αυτό; Εμπορικά ναι, αγωνιστικά όχι, καθόλου. Εάν χάσουμε εντός έδρας από τους Σέρβους ή εκτός έδρας από τους Βέλγους ή …και τα δύο (ο μη γένοιτο), ο Αύγουστος μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικός για το κυνήγι της πρόκρισης στο Μουντομπάσκετ.

Εφ' όσον πάλι τελειώσει το συγκεκριμένο τετραήμερο με «2 στα 2», θα βγάλουμε εισιτήρια για τις Ινδονησίες και τις Ιαπωνίες και τις Φιλιππίνες πολύ πριν πλησιάσουμε στο νήμα της προκριματικής διαδικασίας και χωρίς να αγχωθούμε για τις ιδιαιτερότητες του Νοέμβρη και του Φλεβάρη.

Η Τουρκία, που κυνηγάει την ελληνική ομάδα, θα παίξει τον Αύγουστο με την (αποκλεισμένη από το Ευρωμπάσκετ) Λετονία στη Ρίγα και με το Βέλγιο στην Πόλη. Όποιος κάνει τους υπολογισμούς, θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για ύπουλη παγίδα.

Τους Σέρβους, οι Τούρκοι θα τους αντιμετωπίσουν δύο φορές μέσα στο καταχείμωνο, με σύνθεση «παραθύρων» πάει να πει, τις ίδιες μέρες που ελόγου μας θα παίζουμε ελλιπείς κόντρα στην Εθνική Α’ του Βελγίου και στη δυνατή Λετονία. Από τις έξι ομάδες που προαναφέρθηκαν, θα προκριθούν στο Μουντομπάσκετ τρεις.

Σημειώστε για κάθε χρήση την αρχική βαθμολογία του νέου Ομίλου, που θα συμπληρωθεί με τους κυριακάτικους αγώνες Μ.Βρετανίας-Τουρκίας και Σερβίας-Βελγίου (δεν υπολογίζονται τα αποτελέσματα με τη Σλοβακία): Λετονία 3-1, Ελλάδα 3-1, Σερβία 1-2, Βέλγιο 1-2, Τουρκία 1-2, Μ.Βρετανία 1-2.

Απαραίτητη και άκρως σημαντική υπενθύμιση: η Εθνική μας έχει νικήσει τους Τούρκους δύο φορές και ευνοείται σε πιθανή ισοβαθμία μαζί τους. Το διπλό του Φλεβάρη στην Κωνσταντινούπολη ήταν χρυσάφι, όπως και η νίκη που προηγήθηκε στα Λιόσια.

Σημειώστε, τέλος, ότι το ετήσιο τουρνουά "Ακρόπολις" θα διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ στις 17-19 Αυγούστου, ενώ υπάρχει και το εν Αθήναις φιλικό με τους Ισπανούς στις 9 του ίδιου μήνα. Ποιος χρειάζεται διακοπές, όταν μπορεί να περάσει το καλοκαίρι με την εκλεκτή της καρδιάς του στην πόλη;

Πίσω στη Λάρισα, οι υπολογισμοί για το 2023 δεν απασχολούσαν κανέναν από τους 5.000 φιλάθλους που πλημμύρισαν με πάθος και με δίψα το κλειστό της Νεάπολης. Τα «παράθυρα» μπορεί να είναι μία στρέβλωση χωρίς τέλος σε ό,τι αφορά την ισονομία μεταξύ των ομάδων, αλλά φέρνουν τις ομάδες πιο κοντά στο κοινό τους και υπογραμμίζουν το γνήσιο της ετικέτας «επίσημη αγαπημένη».

Η Εθνική της 30ής Ιουνίου συσπείρωσε όχι μόνο τους 20 που έσπευσαν στο γήπεδο για να τη στελεχώσουν, αλλά και τους εξοδούχους, όπως ο Κώστας Σλούκας που ταξίδεψε στη Λάρισα για στήριξη και συμπαράσταση. «Σκεφτόμαστε να πάμε κι εμείς, αλλά θα βουλιάξει η πόλη», μου έλεγε την Τρίτη ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, δύο βήματα πιο πέρα από τον Γιάννη.

Ο Κώστας νίκησε το τζετ-λαγκ των αλλεπάλληλων ταξιδιών και ξαναφόρεσε την ξεχασμένη στον Καναδά φανέλα με το ορθογραφημένο όνομα «Adetokunbo», ο (απών τον Φεβρουάριο λόγω τραυματισμού) Παπαπέτρου έλεγε παντού πόσο του είχε λείψει η Εθνική ομάδα, ο Παπαγιάννης ομολογούσε ότι τα μπλε «δίνουν πάνω απ’ όλα χαρά σε εμάς τους ίδιους», ο Ντόρσεϊ με τον Μποχωρίδη άφηναν κατά μέρος τις βλακείες και αντάλλασσαν πάσες και συχαρίκια.

Ο απίστευτα αγχωμένος στο ξεκίνημα Ιτούδης βρήκε τρόπο να τους κρατήσει όλους ικανοποιημένους με 8-24 λεπτά συμμετοχής για σύσσωμη τη δωδεκάδα και η δουλειά των συνεργατών του φρόντισε ώστε να μην υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις στο παρκέ, πέρα από το αρχικό μούδιασμα (1-12).

Την παράσταση, όμως, την έκλεψε ο παίκτης που -όπως έγραφα και τις προάλλες- μπορεί να αποδειχθεί μπαλαντέρ στο μανίκι του νέου Ομοσπονδιακού. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ δίνει στην Εθνική όλα όσα της λείπουν τα τελευταία χρόνια: το τρίποντο, τη σπιρτάδα, την προσωπική φάση, το σουτ μετά από ντρίμπλα, συνολικά το σκοράρισμα, την αθλητικότητα στην περιφερειακή γραμμή.

Μπορεί να χρειάστηκε η βοήθεια των ζεστών από τους μικρούς τελικούς Γκίκα-Αγραβάνη για να βρει ρυθμό η ομάδα στο πρώτο μέρος, αλλά ήταν η αναβίωση του άξονα Ντόρσεϊ-Παπαγιάννη (βγαλμένη από εκείνο το Μουντομπάσκετ Νέων της Κρήτης) εκείνη που ξεκλείδωσε το ταμπούρι της αντίπαλης άμυνας.

Οι 7 ασίστ του Ντόρσεϊ έλυσαν τον Γόρδιο δεσμό όταν ακόμη η Βρετανία απειλούσε με ζημιές και η πληθωρική δουλειά του 12ου παίκτη -του αιωνίως υποτιμημένου Λευτέρη Μποχωρίδη- στη θέση «1» άναψε το φυτίλι της εκτόξευσης μετά την ανάπαυλα.