Η μεγαλύτερη νίκη του μπάσκετ

Θα ξεκινήσω το κείμενο με μία αιφνιδιαστική ερώτηση, προς τον περιστασιακό θεατή που κάθισε στην τηλεόραση περισσότερο για να ξεφωνίσει παρά για να υποστηρίξει.

Γνωρίζετε σε ποια ομάδα παίζει ο Δημήτρης Μωραΐτης; Μπορείτε να το βρείτε χωρίς να γκουγκλάρετε;

Καλό είναι να μάθετε, διότι θα τον δείτε ντυμένο στο μπλε ξανά και ξανά. Στο Μιλάνο, στο Βερολίνο, ακόμα και σε εξωτικές χώρες όπως η Ινδονησία, η Ιαπωνία και οι Φιλιππίνες.

Η αποψινή νίκη της Εθνικής ομάδας στην Κωνσταντινούπολη (67-76) άνοιξε μία καινούρια σελίδα, με άγνωστο ακόμη πρόσημο και περιτύλιγμα, αλλά μία σελίδα απειλούσε να κλείσει μέσα στα μούτρα μας, πριν ακόμη προφτάσουμε να χαρούμε το φως της επόμενης ημέρας.

Επιτρέψτε μου να σας το κάνω πενηνταράκια ή σέντσια ή πέσος, για να μιλάμε στη γλώσσα της παράξενης χώρας όπου θα διεξαχθούν τα τελικά του Μουντομπάσκετ 2023.

Με τον σημερινό θρίαμβο, η ελληνική ομάδα έβαλε από κάτω την Τουρκία, η οποία θα πρέπει πια να πετύχει 3 νίκες παραπάνω από τους δικούς μας στις αγωνιστικές που υπολείπονται για να τους προσπεράσει.

Οι δύο αγώνες της Λευκορωσίας με τη Μ.Βρετανία αναβλήθηκαν λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, οπότε η βαθμολογία του Ομίλου έχει ως εξής: Ελλάδα 3-1, Μ.Βρετανία 1-1, Λευκορωσία 1-1, Τουρκία 1-3.

Στο επόμενο «παράθυρο», στις αρχές του καλοκαιριού, η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει τους Βρετανούς εντός έδρας (30/6) και τους Λευκορώσους εκτός (3/7).

Τρέχα γύρευε βέβαια, ποιοι θα μαζευτούν από τις αμμουδιές για να παίξουν μπάσκετ Ιούλιο μήνα. Αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

Εκεί θα τελειώσει το πρώτο «ημίχρονο» των προκριματικών, όπου θα φύγουν από τη μέση τα ερίφια.

Στην επόμενη φάση, που αρχίζει τέλη Αυγούστου, θα προκριθούν οι πρώτες τρεις ομάδες του παραπάνω Ομίλου και θα συγκροτήσουν νέο Όμιλο μαζί με τρεις από τις Σερβία (3-1 έως τώρα), Λεττονία (3-1), Βέλγιο (2-2), Σλοβακία (0-4), μεταφέροντας τα μέχρι τότε αποτελέσματά τους. Όλα ανεξαιρέτως.

Στο Μουντομπάσκετ 2023 (Ιαπωνία, Ινδονησία, Φιλιππίνες) θα περάσουν οι κορυφαίες 3 ομάδες της τελικής βαθμολογίας της β' φάσης.

Βλέπετε εσείς τρόπο να μας προσπεράσουν τρεις από τις Σερβία, Τουρκία, Λεττονία και Βέλγιο, στις 7 αγωνιστικές που απομένουν μέχρι το νήμα των προκριματικών; Ούτε και εγώ.

Οπότε, το διπλό της Κωνσταντινούπολης ισοδυναμεί με εισιτήριο πρόκρισης, που πρέπει απλά να σφραγιστεί με σταθερό χέρι.

Αν χάναμε, όμως, Θα βλέπαμε την πλάτη των Τούρκων, ακόμα και σε πιθανή ισοβαθμία. Δεν θα ήταν πια εύκολο να τους βάλουμε από κάτω.

Πάμε παρακάτω όμως, γιατί τα ψυχρά νούμερα ωχριούν μπροστά στη ζεστή πραγματικότητα.

Οι πέντε γενναίοι που ξεπάστρεψαν τους Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη, με προετοιμασία που έγινε μέσω Whatsapp και με κορμιά βασανισμένα από τις μάχες της Eυρώπης, αξίζουν όλο το χειροκρότημα του κόσμου.

Ο Κώστας Σλούκας, για το ρεσιτάλ υπομονής και αποτελεσματικότητας που έδωσε στο δεύτερο μέρος, παίζοντας 20 λεπτά απνευστί και γαρνίροντας τις ασίστ που μοίρασε σωρηδόν με 2 φαρμακερά τρίποντα στο 46-54.

Ο Κώστας Παπανικολάου, εικοσάλεπτος και αυτός μετά την ανάπαυλα, για τη συγκολλητική ουσία που προσέφερε σε άμυνα και επίθεση, την ηρεμία, την καλαθάρα στο 60-62, τις νικητήριες βολές των Λιοσίων.

Ο Δημήτρης Αγραβάνης, που τόσο συχνά αδικεί τον εαυτό του, για την παροιμιώδη ανιωθιά του τις κρίσιμες στιγμές, που θυμίζει Φώτση αλλά στο πιο δυναμικό και στο πιο φλογερό.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης, για την κυριαρχία του στις ρακέτες, αλλά και για την αμυντική προσήλωσή του όποτε βρισκόταν ενώπιος ενωπίω με παίκτες γρήγορους, ευέλικτους και προικισμένους.

Και ο Μωραΐτης, επειδή στάθηκε αντάξιος με τους πολύπειρους ενώ έκανε ντεμπούτο στους Άνδρες μόλις προ τριημέρου.

Ο μικρός, που δεν είναι πια πιτσιρίκος αφού έφτασε τα 23, δεν έκανε ούτε μισό λάθος απέναντι στον πρώην MVP της Euroleague.

Και σαν να μην αρκούσε αυτό, σάλπισε με δύο απανωτά τρίποντα την τελική επίθεση στο 41-41.

Εάν η συνταγή των Τούρκων ήταν «ας χάσουμε από τους άλλους», όπως στην Αθήνα όταν έδωσαν τα σουτ στον Αγραβάνη, την πλήρωσαν σε σκληρό γρόσι.

Και να πεις ότι κατάφεραν να εξουδετερώσουν τον Σλούκα; Παίζοντας σε έδαφος γνώριμο, ο ηγέτης του Ολυμπιακού ξεφορτώθηκε λίγο λίγο τους φρουρούς που τον τραμπούκιζαν και μοίρασε το παιχνίδι σαν κομπιούτερ με σάρκα και οστά.

Στο δεύτερο μισό του αγώνα μέτρησε 9 πόντους, 7 ασίστ, 2/3 σουτ, 3/3 βολές και μόλις 1 λάθος. Τον κυνηγούσαν οι πάντες, αλλά δεν τον προλάβαινε κανείς.

Ο Κουζέλογλου και ο Καλαϊτζάκης φρόντισαν να δώσουν ανάσες στο δύσκολο πρώτο ημίχρονο, ενώ έβαλαν και από ένα τρίποντο, βοηθώντας ώστε να φτάσει η Εθνική στο αξιοσημείωτο 13/29.

Ο Λαρεντζάκης ένιωθε σαν ματιασμένος αφού όλα πήγαιναν στο σίδερο, αλλά ίδρωσε πολύ και μετέδωσε το πάθος του.

Ο Μουράτος δεν φάνηκε σήμερα, αλλά θα έχει να λέει για το ασύλληπτο +27 του πρώτου αγώνα, σε μόλις 17 λεπτά συμμετοχής.

Ο Γόντικας, ο Γκίκας, τα παιδιά που βοήθησαν μόνο στις προπονήσεις, ο Πρίντεζης που θυσίασε το κορμί του στα 37 του την Παρασκευή, ο Καλάθης που ζήτησε να παίξει στην Πόλη πριν μπλοκαριστεί από τη Μπαρτσελόνα, εκείνοι που έλειψαν αλλά έστειλαν θετική αύρα, όλοι έβαλαν από μία κοτρόνα ώστε να συντελεστεί αυτό το εκ των ων ουκ άνευ 2-0 επί της ψυχωμένης και αξιόμαχης Τουρκίας.

Ναι, είχε ελλείψεις ο αντίπαλος, αλλά και η δική μας ομάδα παρατάχθηκε χωρίς μία πλειάδα από αστέρες που μπορεί να περάσουν τον Σεπτέμβριο στα Μιλάνα και στα Βερολίνα.

Αντετοκούνμπο επί δύο ή επί τρία, Καλάθης, Παπαπέτρου, Ντόρσεϊ, Μήτογλου, ακόμα και Κασελάκης και Καββαδάς. Ναι, και ο κάπτεν Πρίντεζης. Δεν είναι να πεις ότι έχουμε βάθος απροσμέτρητο, για να ξεγράφουμε πρωτοκλασάτους παίκτες λόγω ηλικίας ή καταπόνησης.

Έχουμε όμως τα διδάγματα της ελληνικής σχολής, τα οποία απόψε μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους.

Διάβασμα του παιχνιδιού, αυτοπεποίθηση, ηρεμία, σύμπνοια, έμφαση στην άμυνα, προσήλωση στην αποστολή, μπάσκετ του προπονητή.

Έτσι ενηλικιώθηκαν ο Μωραΐτης και ο Καλαϊτζάκης, έτσι ξεπεράστηκαν τα ζόρια όταν αντεπιτέθηκαν οι Τούρκοι μετά το 46-62, έτσι έκλεισαν τα αυτιά όταν το γήπεδο κόχλαζε.

Νομίζω ότι η Εθνική κέρδισε φίλους αυτό το τετραήμερο και έκανε αρκετούς να μελετούν εκδρομή στο Ευρωμπάσκετ που έρχεται. Δεν λέω για Φιλιππίνες, γιατί πέφτουν κομματάκι στριφνές.

Ήμουν ο πρώτος που επισήμανα πόσο κρίσιμο ήταν αυτό το ζευγάρι αγώνων, από τον περασμένο Νοέμβριο κιόλας, όταν έγραψα αυτό εδώ το κείμενο . Ο τίτλος ήταν: «Αγαπάς την Εθνική; Απόδειξη!»

Εκείνο το ίδιο βράδυ, ο Νίκος Ζήσης με διαβεβαίωσε ότι θα γίνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε η Εθνική να παρουσιαστεί ισχυρότατη απέναντι στους Τούρκους.

Η υπόσχεση έγινε πραγματικότητα και οι νίκες ήρθαν. Θα κατόρθωνε αυτό το 2/2 η ομάδα των «παραθύρων»;

Με όλο το σεβασμό και την αγάπη στα παιδιά που τη στελέχωσαν, φοβάμαι πως όχι.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι το τετραήμερο 25-28 Φεβρουαρίου 2022 έφερε στο ελληνικό μπάσκετ μία πολύ μεγάλη νίκη.

Και σε αυτήν έχουν μερίδιο όλοι οι ισχυροί πόλοι: η Ομοσπονδία που εκβίασε την πανστρατιά, οι αθλητές που ανταποκρίθηκαν πρόθυμα, ο Σωτήρης Μανωλόπουλος και οι συνεργάτες του που προετοίμασαν την ομάδα με τηλεργασία, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός που απελευθέρωσαν παίκτες για το χατίρι της Εθνικής.

Διαβάζεται βεβαίως και ανάποδα η εξίσωση, σαν δίσκος χέβι μέταλ με κρυμμένα σατανιστικά μηνύματα. Και πονάει λίγο, το κρυμμένο μήνυμα.

Η συστράτευση αυτών των ημερών απέδειξε ότι σε παλαιότερα «παράθυρα» οι διοικήσεις των «αιωνίων», και ιδίως του Ολυμπιακού, μπορούσαν αλλά δεν ήθελαν να ενισχύσουν την Εθνική, για λόγους μικροπολιτικής.

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για κάποια άλλη μέρα. Η αποψινή βραδιά χωράει μόνο χαμόγελα και χειροκροτήματα.