Δεν μπορείς να «μισήσεις» τον Λαρεντζάκη

• Πάθος δουλειά και αυτοπεποίθηση
• Δε σκοτώσαμε και το θηρίο

Η πρόκριση της Εθνικής στο ερχόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάλυψε προς το παρόν τους παραλογισμούς που επικρατούν στο Παγκόσμιο Μπάσκετ και τις ομοσπονδιακές αδυναμίες στον προγραμματισμό, ανέδειξε όμως νέους «ήρωες» στο δικό μας πορτοκαλί στερέωμα. Είναι άδικο για το σύνολο, να προσωποποιηθεί η πρόκριση σε έναν, όπως άδικο και αντιπαραγωγικό είναι να προσωποποιείται η μπασκετική εθνική προσπάθεια σε έναν, ακόμα κι αν είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο «ένας» όμως στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να αναδειχθεί ως παράδειγμα για πολλούς περισσότερους εξαιτίας του πόσο πιο γήινος είναι.

Το εξωγήινο στον Γιαννούλη Λαρεντζάκη είναι η θέληση. Ένα μπασκετικό θάρρος και θράσος που κουβαλάει σε κάθε ματς της Εθνικής και του Ολυμπιακού. Μπορεί να δήλωσε ο ίδιος μετά την πρόκριση, ότι με τη γαλανόλευκη εμφάνιση νιώθει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά και στον Ολυμπιακό τα ίδια μαχητικά στοιχεία εμφανίζει. Κι εκεί ξεκινά το «πρόβλημα».

Δεν μπορείς, αν είσαι ας πούμε φίλος του Παναθηναϊκού όπως εγώ, να σηκώνεσαι στα ταβάνια σε κάθε τρίποντο του Λάρι κόντρα στο Βέλγιο ή να σφίγγεις μαζί του τη γροθιά σε κάθε πετυχημένη άμυνα με την Εθνική και να τον «μισείς», όταν κάνει τα ίδια με τον Ολυμπιακό. Αυτός είναι ο παίκτης, αυτός είναι το στυλ του. Το πάθος δεν είναι αλά καρτ και η αποδοχή του δεν είναι εποχική.

Πάθος δουλειά και αυτοπεποίθηση

Σε αυτό το σημείο έρχονται και τα «χαρακτηριστικά Λαρεντζάκη», που μπορούν να είναι παραδείγματα για νέους παίκτες του μπάσκετ. Πρώτα πρώτα ο χαρακτήρας. «Γιατί όχι εγώ;» Το να ηγηθεί ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης μιας προσπάθειας πρόκρισης της Εθνικής Ομάδας δεν ήταν κι από το πιο λογικοφανή σενάρια, που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πριν μερικά χρόνια. Το λογικοφανές από το λογικό όμως απέχει μια σεζόν. Γιατί όταν ο Λαρεντζάκης ξεκινά από το καλοκαίρι να δείχνει το ποιόν του και συνεχίζει «κάνοντας παπάδες» με τον Ολυμπιακό ειδικά σε 4α δεκάλεπτα Euroleague τότε λογικά κερδίζει εμπιστοσύνη και απαιτήσεις από όλους μας.

Μετά έρχεται η δουλειά. Τυχαία χωρίς προπόνηση δεν γίνεται τίποτα. Ακόμα κι αν δεν έχεις διδαχτεί απολύτως σωστά τα βασικά στη βασική ηλικία, υπάρχει η πιθανότητα να ισοσκελίσεις τη διαφορά με πολλή έξτρα προσπάθεια. Χρειάζεσαι παραδείγματα, σοβαρούς ανθρώπους γύρω σου και την ευτυχία να είσαι μέλος ενός υγιούς μπασκετικού οργανισμού με στόχους. Αμφιβάλλετε, ότι ο ίδιος παίκτης σε μια μη ανταγωνιστική ομάδα θα κατέληγε λιγότερο ανταγωνιστικός κι ο ίδιος;

Με τα παραπάνω έρχεται και η πίστη. Αρχικά από τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του, έπειτα από όλο το μπασκετικό περιβάλλον. Είναι σημαντικό να μη νιώθει αναλώσιμος, να μην «κινδυνεύει» να σκουπίσει πάγκο με δυο τρεις άστοχες προσπάθειες, να τον ψάχνουν οι συμπαίκτες του σαν αποδέκτη της ομαδικής προσπάθειας. Για άλλους μπορεί να αποδείχτηκε φορτίο ασήκωτο, για τον Λαρεντζάκη είναι ευθύνη και κίνητρο.

Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι πολύ έξυπνος προπονητής. Θα ανεβάσει τον παίκτη του, όταν πρέπει για να τον «ψηλώσει» μέσα στο γήπεδο, θα τον προβοκάρει και θα τον προκαλέσει, όταν θέλει να αποσπάσει αποτέλεσμα από τον αθλητικό του εγωισμό. Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί, κάποιες άλλες όχι. Στην προκειμένη περίπτωση του συγκεκριμένου αθλητή πέτυχε.

Δε σκοτώσαμε και το θηρίο

Δε σκοτώσαμε και το θηρίο νικώντας τους Βέλγους θα πει κάποιος. Προφανώς αυτός ο κάποιος αρέσκεται να συγκρίνει ρόστερ και να βγάζει νικητές, όπως παίζαμε μικροί με τα χαρτάκια υπερατού. Αυτό όμως δεν είναι μπάσκετ. Αν δεν αναγάγεις τα ατομικά χαρακτηριστικά σε ομάδα, αν δεν έχεις καλά αποδυτήρια, αν δεν είναι όλοι συντονισμένοι στον ίδιο στόχο και με το ίδιο σχέδιο, ποιά πρόκριση να έρθει και γιατί;

Στις αρχές της σεζόν είχα γράψει με αφορμή τα πρώτα ματς Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, ότι ένα γκρουπ παικτών δεν μπορεί να νικήσει μια ομάδα. Ούτε τώρα συνέβη με την νίκη της Ελλάδας. Το Βέλγιο παραμένει περισσότερο ομάδα από εμάς. Μέτρια στελεχωμένη αλλά πιο ομάδα. Για τους νικήσουμε πρώτα έπρεπε να μοιάζουμε με ομάδα και μετά καλύτεροι παίκτες. Κι ένας που έφερε τα χαρακτηριστικά του πιο βροντερά στο γήπεδο ήταν σίγουρα ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης.

Τα ίδια χαρακτηριστικά θα καταθέσει με την πρώτη ευκαιρία φορώντας και το jersey του Ολυμπιακού, ευτυχώς για τους ερυθρόλευκους, δυστυχώς για τους αντιπάλους. Την δουλειά του κάνει. Όσο όμως ανεβάζει το status του ο Λάρι, τόσο πιο πολύτιμος θα είναι για τα κρίσιμα χρόνια της λειψής εθνικής περιφερειακής γραμμής.