Οι θέσεις κερδίζονται, δεν χαρίζονται

Στα μέσα του Νοέμβρη, η πρόκριση της Εθνικής μας στο Μουντομπάσκετ κρεμόταν από μία λεπτή μπλε κλωστή. Εάν η κρίσιμη επίσκεψη στο Βέλγιο τελείωνε με κατεβασμένα μούτρα, η επίσημη ταλαιπωρημένη θα αναγκαζόταν να ψάξει μία νίκη ανάμεσα στις γρίλιες του τελευταίου «παραθύρου», απέναντι στους Σέρβους (που επίσης θα καίγονταν) και στους Λετονούς (που είχαν μόλις κερδίσει στο Ηράκλειο και τρέχουν αήττητο μηνών).

Πόσες πιθανότητες υπήρχαν για πανστρατιά Φλεβάρη μήνα, για την ίδια Εθνική που το Νοέμβρη υποχρεώθηκε να ταξιδέψει στο Σαρλερουά, για ματς που έγινε Δευτέρα, χωρίς τους Σλούκα, Παπαγιάννη, Παπαπέτρου; Ευτυχώς για όλους, και ιδίως για την αίφνης πελαγωμένη διοίκηση της Ομοσπονδίας, οι γενναίοι που φόρεσαν τα μπλε στο Βέλγιο (Λαρεντζάκης, Καλάθης, Παπανικολάου και σία) πέτυχαν το πολύτιμο διπλό, η επικίνδυνη Τουρκία παρέδωσε το πνεύμα το ίδιο βράδυ στο Βελιγράδι και κάπως έτσι η μνημειώδης νίλα αποφεύχθηκε.

Ο θρίαμβος επί των Σέρβων την περασμένη Παρασκευή στα Λιόσια μας βοήθησε να ξεχάσουμε πόσο κοντά φτάσαμε στο στραπάτσο, ένεκα εκείνης της ήττας από τους Βρετανούς στο ξεκίνημα της πορείας. Όποιος πιστεύει ότι τα θηρία είναι άτρωτα σε αυτή την εκτρωματική διαδικασία των χιλιομπαλωμένων «παραθύρων» δεν έχει παρά να ρωτήσει τον Λαπροβίτολα και τον Καμπάτσο, που θα δουν το Μουντομπάσκετ από την τηλεόραση. Ίσως έπρεπε να κατεβάσουν πάλι τον Σκόλα.

Η νίκη επί των Σέρβων (που υποχρεώθηκαν απόψε να επιστρατεύσουν κακήν κακώς Γκούντουριτς και Πετρούσεφ για να ξορκίσουν το κακό και να σφραγίσουν το τελευταίο εισιτήριο) χαιρετίστηκε, δικαίως, αν και βαθμολογικά ανούσια, ως μία από τις σημαντικότερες των τελευταίων ετών. Θεωρήθηκε -με το συμπάθιο- παράθυρο για ένα μέλλον λιγότερο δυσοίωνο απ’ ότι φοβόμαστε εμείς οι πεσσιμιστές, με πρωταγωνιστές τον Ρογκαβόπουλο, τον Μωραΐτη, τον Χατζηδάκη.

Η εικόνα του αποψινού αγώνα στη Ρίγα, με τους 57 πόντους και τα 20/62 σουτ, απέναντι στη δεύτερη δωδεκάδα της Λετονίας για να μη χάνουμε τον μπούσουλα, είναι ίσως λίγο πιο κοντά στην …πραγματική πραγματικότητα. Υπάρχουν φυσικά αστερίσκοι και δικαιολογίες, αλλά είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζουμε τους παίκτες χωρίς επιείκεια, ως πλήρη μέλη της ομάδας, όπως θα τους αντιμετωπίσει ο αντίπαλος εάν βουτήξουν στα βαθιά του Μουντομπάσκετ ή φερ’ ειπείν του επόμενου Προολυμπιακού τουρνουά.

Σε μία πλήρη Εθνική, θα μπορούσαν να παίξουν κατά προτεραιότητα καμιά εικοσαριά παίκτες που απόψε απουσίαζαν (χώρια ο βασικός προπονητής), αν όχι περισσότεροι: οι 12+2 του τελευταίου Ευρωμπάσκετ, ο Ρογκαβόπουλος, ο Τσαλμπούρης και δυο-τρεις ακόμη απόντες «παραθυράτοι», ορισμένοι βετεράνοι που προφανώς δεν υπολογίζονται πια (π.χ. ο Ξανθόπουλος), ας μην αναφέρω και τον Μήτογλου ή τον Μήτρου-Λονγκ που ακόμη περιμένει το διαβατήριό του.

Ας το γράψω διαφορετικά για να συνεννοηθούμε καλύτερα. Για να παίξει ο Ρογκαβόπουλος στην Εθνική, θα πρέπει να αποκλειστεί ο Παπαπέτρου ή ο Θανάσης. Για να παίξει ο Μωραΐτης ή ο Μουράτος, θα πρέπει να μείνει εκτός ο Λούντζης. Για να παίξει ο Τολιόπουλος ή ένας από τους Καλαϊτζάκηδες, θα πρέπει να κοπεί ο Λαρεντζάκης. Για να παίξει ο Χατζηδάκης ή ο Γόντικας, θα πρέπει να χρειαστεί να καθίσει έξω ο Κώστας Αντετοκούνμπο ή ο Αγραβάνης.

Είναι ρεαλιστικό, με αγωνιστικά κριτήρια, το παραπάνω σενάριο; Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Δημήτρης Ιτούδης προτίμησε να πάρει μαζί του τέσσερις απροπόνητους λόγω τραυματισμών (Σλούκα, Παπαπέτρου, Παπαγιάννη, Κ. Αντετοκούνμπο), παρά να ποντάρει σε κάποιον από τις εφεδρείες. Το ίδιο υποψιάζομαι ότι θα έκανε οποιοσδήποτε προπονητής στη θέση του, εφ' όσον πήγαμε στο Ευρωμπάσκετ με ελπίδες μεταλλίου.

Οι παίκτες που βρίσκονται στον ίσκιο των πρωτοκλασάτων είχαν, όλοι τους, μία σπουδαία ευκαιρία για να δείξουν τα κότσια τους. Ορισμένοι από αυτούς βγήκαν στην άλλη άκρη με τις μετοχές ανεβασμένες, άλλοι όχι. Θα πρέπει να την κερδίσουν τη θέση και όχι να περιμένουν κάποια κρίση λειψανδρίας, όπως έγινε λ.χ. στο Προολυμπιακό του Ρικ Πιτίνο το 2021.

Δεν γίνεται, όμως, να περιμένουμε την αποστρατεία των τριαντάρηδων για να δώσουμε το χρίσμα στην επόμενη γενιά. Η διαδοχή θα πρέπει να γίνει σταδιακά και ομαλά και όχι μέσα στη φωτιά ενός Ευρωμπάσκετ. Οι αγώνες των «παραθύρων» έδωσαν ένα κάποιο βήμα και παράλληλα υπενθύμισαν στο κοινό τι εστί Εθνική και για ποιο λόγο τη λατρεύουν όσοι ζουν στο πετσί τους τα θαύματα και τα τραύματά της.

«Ο κόσμος έχει επιστρέψει στο μπάσκετ», δήλωσε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος (που έδωσε ρεσιτάλ στο κοουτσάρισμα), με το βλέμμα στις πλημμυρισμένες από κανονικούς ανθρώπους κερκίδες των Λιοσίων. Κομματάκι υπερβολικό μου ακούστηκε το συμπέρασμά του, αλλά τελικά δίκαιο, εάν θεωρήσουμε ότι το ωραίο κοινό της Εθνικής δεν έχει καμία σχέση με τους άγριους του «κοκκινοπράσινου» μίσους.

Κλείνοντας την αυλαία του Φλεβάρη, κρατώ για σουβενίρ τα χαμόγελα που μας χάρισαν το σουτ-τορπίλλη του Δημήτρη Μωραΐτη από 20 μέτρα απέναντι στους Σέρβους, το καθιστό καλάθι του Νίκου Χουγκάζ στη Ρίγα, τα τρίποντα του Νίκου Ρογκαβόπουλου που γονάτισαν τους «όρθοντοξ μπράδερς», πάνω απ’ όλα το φωτισμένο από χαρά πρόσωπο του παιδιού (Τανούλης) που μπουμπούνισε τρίποντο την πρώτη φορά που άγγιξε τη μπάλα ντυμένος στα λευκά της Εθνικής Ανδρών!

Μακάρι να ζήσουμε τέτοιες στιγμές, γνήσιας ευφορίας, τον Σεπτέμβριο στα γήπεδα της Άπω Ανατολής. Και να έχουμε δίπλα μας κάμποσα από τα παλικαράκια που κράτησαν τη σημαία ψηλά σε αυτό το ξένοιαστο, αλλά τελικά αξιομνημόνευτο, τετραήμερο του Φλεβάρη.