Οι κλωστές που άντεξαν

Το τριήμερο μετά τον αγώνα με τη Λετονία άρχισε για την Εθνική με τους χειρότερους οιωνούς. Σε ένα ματς όπου μοναδική επιλογή ήταν η πανστρατιά, στο Βέλγιο, η Ομοσπονδία απέτυχε, ή αμέλησε, να μαζέψει όλους τους «διαθέσιμους» παίκτες.

Ο Κώστας Σλούκας δεν κλήθηκε καν, για λόγους ακόμη ανεξιχνίαστους, πέρα από κάτι υπονοούμενα που αφήνουν να εννοηθεί ότι το ζήτησε ο ίδιος προκειμένου να ξεκουραστεί.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης κλήθηκε, αλλά έφαγε πάγο από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος προφανώς θεώρησε unfair την ανεξήγητη απουσία του Σλούκα και απαίτησε ισονομία.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έμεινε στο Βελιγράδι, επειδή οι Σέρβοι μπλόκαραν ανενόχλητοι την αποδέσμευση όλων των αλλοδαπών διεθνών παικτών.

Οι τραυματισμοί των Αγραβάνη, Κασελάκη, Καββαδά ξεγύμνωσαν ακόμα περισσότερο την ομάδα, ειδικά στους ψηλούς, ενώ οι τρεις Έλληνες διεθνείς που σκουπίζουν πάγκους στο ΝΒΑ (Ντόρσεϊ, Θανάσης και Κώστας Αντετοκούνμπο) θεωρήθηκε ανεδαφικό να ταξιδέψουν από την Αμερική.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έδωσαν παίκτες, πέντε συνολικά, αλλά οι δύο ιεραρχικά κορυφαίοι έμειναν στα μετόπισθεν. Η ομάδα ταξίδεψε στο Βέλγιο με πολλούς ικανούς γκαρντ στη σύνθεσή της, αλλά χωρίς κανένα «τεσσάρι» και με μοναδικούς ψηλούς τους Γόντικα, Τσαϊρέλη, Τσαλμπούρη, Κακλαμανάκη. Ο σώζων την Εθνική σωθήτω.

Τα όποια διαβήματα της ΕΟΚ εκτοξεύτηκαν στο καλάθι όχι του μπάσκετ, αλλά των αχρήστων. Όταν η Εθνική παρατάχθηκε πλήρης (πλην NBAers) στην Κωνσταντινούπολη και πέτυχε το διπλό που ουσιαστικά τη στέλνει στο Μουντομπάσκετ, έγραψα σε αυτήν εδώ τη στήλη ότι η συγκεκριμένη βραδιά σήμανε «τη μεγαλύτερη νίκη του μπάσκετ» και φυσικά του Βαγγέλη Λιόλιου.

Το Μονς, που απέχει 45 χιλιόμετρα από το Βατερλώ, δεν ήταν σε καμία περίπτωση νίκη της νέας διοίκησης, όπως δεν ήταν νίκη η συνολική διαιτησία του αγώνα. Από τη στιγμή όμως που δόθηκε (σωστά πιστεύω) επιθετικό φάουλ στην τελευταία φάση, οι θεωρίες συνωμοσίας αδυνατίζουν. Τι θα συνέβαινε όμως αν αυτός ο Ομπασοχάν σηκωνόταν και μπουμπούνιζε μία καλαθάρα πριν συναντηθεί ο δρόμος του με του Λαρεντζάκη; Θα κλαίγαμε τώρα.

Ο Δημήτρης Ιτούδης εκβίασε καταστάσεις και μπόρεσε να φτάσει έγκαιρα στο Ηράκλειο για να κοουτσάρει, ενώ έφερε μαζί του και τον αναντικατάστατο Νικ Καλάθη. Ναι, το έπραξε με τη βοήθεια της ΕΟΚ και των χορηγών της.

Η παρουσία του Ιτούδη πολλαπλασίασε τη συσπείρωση στο μέτρο του εφικτού και βοήθησε την ομάδα να παρουσιαστεί προπονητικά άρτια, ακόμα και στο ματς με τη Λετονία όπου δεν έπαιξε κανένας «Ευρωλιγκάτος» πλην Λούντζη. Το ζητούμενο ήταν να βγει πάση θυσία το διπλό στο Βέλγιο, ώστε να τοποθετηθεί ισχυρότατο θεμέλιο πρόκρισης.

Όταν ο Ιτούδης ρωτήθηκε για το αγωνιστικό πλάνο μίας Εθνικής ορφανής από πρωτοκλασάτους ψηλούς, αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας: «Θα στρέψουμε την προσοχή μας στην περιφερειακή άμυνα», είπε. Στα χέρια του, ο Ομοσπονδιακός προπονητής είχε τουλάχιστον 6 παίκτες ικανούς να εξυπηρετήσουν το συγκεκριμένο πλάνο: Καλάθη, Λαρεντζάκη, Λούντζη, Μποχωρίδη, Π. Καλαϊτζάκη και φυσικά Παπανικολάου.

Το Βέλγιο, που στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ κατατρόπωσε την πρωταθλήτρια Ισπανία, είναι μία ομάδα συγκριτικά ατάλαντη κα8ι ευάλωτη στο λάθος.

Η Εθνική του Μονς έπαιξε το μπάσκετ που θαυμάσαμε στα χρόνια του Διαμαντίδη, του Χατζηβρέττα και του Παπαλουκά, του Ζήση και του Σπανούλη, όπου οι γκαρντ με «μέγεθος» γέμιζαν το γήπεδο με χέρια-πλοκάμια, έκλεβαν τη μία μπάλα μετά την άλλη, τόνωναν με την άμυνά τους την αυτοπεποίθηση ολόκληρης της ομάδας και υποκαθιστούσαν το όποιο έλλειμμα σε κορμιά και σε πηγαίο ταλέντο.

Ακόμα και όταν ήταν άσφαιρη, η Εθνική έπαιξε στο Βέλγιο το μπάσκετ που μου αρέσει. Το μπάσκετ του πάθους, της σκέψης, της τακτικής, της σύμπνοιας, της πολεμικής διάθεσης και της ομοιογένειας. Το μπάσκετ που μικραίνει το γήπεδο και ταιριάζει στην ελληνική σχολή. Το μπάσκετ που δίνει τις νίκες με κλεψίματα και όχι με τρίποντα. Το μπάσκετ που η Εθνική εγκατέλειψε ανεξήγητα –και ασυγχώρητα- στο Βερολίνο και στο Μιλάνο.

Κάθισα και μελέτησα το ματς, ήρεμος πια και χωρίς το ψυχοφθόρο άγχος του αποτελέσματος, πολύ αργά χθες το βράδυ. Η συνταγή της επιτυχίας προφανώς συνοψίζεται στις γραμμές που μόλις διαβάσατε, αλλά το σχέδιο ήταν εύθραυστο, ελλείψει ενός ψηλού που θα μπορούσε να τελειώσει φάσεις, να μαζέψει αμυντικά ριμπάουντ και να σκεπάσει το ελληνικό καλάθι. Ανάμεσα στους απόντες της βραδιάς, ο Γιώργος Παπαγιάννης έλειψε περισσότερο από κάθε άλλον.

Η Εθνική κέρδισε επειδή οι κ.κ. Γόντικας, Τσαϊρέλης και Τσαλμπούρης, ιδίως ο τρίτος, κατόρθωσαν να κρατήσουν το φρούριο. Μάλιστα ο ψηλός που χρειάστηκε να ξενιτευτεί στην Ισπανία για να μη μείνει άνεργος αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματικός στην άμυνα με αλλαγές, ενώ απειλούσε με το μακρινό σουτ και έβαλε ένα πολύτιμο τρίποντο μόλις η Εθνική προσπέρασε.

Οι άλλοι δύο σκόραραν στο πρώτο μέρος, όταν οι Βέλγοι επικεντρώνονταν στο μαρκάρισμα των Ελλήνων κοντών, χωρίς να πολυνοιάζονται για την πίσω γραμμή άμυνας. Σημειωτέον ότι ο Τσαλμπούρης έπαιξε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο χωρίς να βγει δευτερόλεπτο, δίπλα στον κάπτεν Παπανικολάου, που κατέβηκε αναγκαστικά στη θέση «4».

Στο δεύτερο μισό του αγώνα ο Ιτούδης έσφιξε το rotation (ακόμα περισσότερο μετά την αποβολή του Μποχωρίδη) και πόνταρε πολλά και στους Λούντζη, Καλαϊτζάκη, που με κάθε αμυνάρα ένιωθαν και πιο σίγουροι για τον εαυτό τους. Το φινάλε τους βρήκε και τους δύο στο παρκέ.

Από πότε είχαν να μείνουν 20 λεπτά στο παρκέ σημαντικού αγώνα ο Μιχάλης Λούντζης και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης; Γιατί χρειάστηκε να γίνει γκασταρμπάιτερ στα 26 του ο Γιώργος Τσαλμπούρης των 2,16 μ; Το ξέρετε ότι ο Κωστής Γόντικας μετράει 12 λεπτά συμμετοχής στη φετινή Basket League και ότι ο Μιχάλης Τσαϊρέλης είναι 34 ετών; Τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο (25) και τον Νίκο Ρογκαβόπουλο (21) πώς τους ξέβρασε τόσο νωρίς το ελληνικό μπάσκετ;

Πώς θα γίνει να ταξιδέψουν και στην Ασία οι μικροί ήρωες του Μονς; Υποθέτω ότι θα τους δούμε ξανά ντυμένους στα μπλε τον Φεβρουάριο, στους βαθμολογικά αδιάφορους αγώνες με τη Σερβία εντός (Παρασκευή) και τη Λετονία εκτός (Δευτέρα).

Η Εθνική προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ επειδή αποδείχθηκε ικανότατη τις τρεις φορές που κλήθηκε να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί: 72-71 τους Τούρκους στα Λιόσια (με 2/2 βολές του Παπανικολάου και άμυνα του Π. Καλαϊτζάκη στον Λάρκιν), 76-67 την ίδια Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη (με καθοριστικούς Σλούκα και Αγραβάνη στο τέλος), 72-70 τους Βέλγους στο Μονς.

Παραλίγο μάλιστα να νικήσει και τους Σέρβους στο Βελιγράδι, όπου ισοφάρισε στην εκπνοή με τον Ντόρσεϊ αλλά λύγισε στην παράταση μπροστά σε 20.000 κόσμο. Η ήττα από τους Βρετανούς στην πρεμιέρα έχει παραγραφεί, όπως και η αναμενόμενη συντριβή της Παρασκευής από τους Λετονούς.

Ο γκρεμός ερχόταν με χίλια, αλλά η Εθνική βρήκε τρόπο να φρενάρει και να τον αποφύγει. Για καλή της τύχη, ήρθε βολικό το αποτέλεσμα του ντέρμπι Σερβίας-Τουρκίας και απλοποίησε τη διαδικασία. Εάν στράβωνε ένα από τα δύο αποτελέσματα, θα ψάχναμε μάλλον διπλό στη Λετονία, μία Δευτέρα του Φλεβάρη, τρέχα γύρευε με τι σύνθεση. Όσα κρεμάστηκαν σε μία κλωστή σε αυτή την κρίσιμη καμπή διασώθηκαν, αφού οι κλωστές άντεξαν.

Τυχόν αποκλεισμός της Εθνικής από το Μουντομπάσκετ θα μείωνε αισθητά τις ελπίδες πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, με όσα αυτό συνεπάγεται, ειδικά για τη γενιά των «τριανταφεύγα» (Καλάθη, Σλούκα, Παπανικολάου). Προσωπικά, πάντως, έκανα τις κρατήσεις μου για δωμάτια στη Μανίλα, στην Οκινάουα και στη Τζακάρτα εδώ και αρκετές εβδομάδες.

Μπορεί να ακούγεται αναχρονιστικό να πανηγυρίζουμε μία πρόκριση (και όχι διάκριση), αλλά η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ είναι για το ελληνικό μπάσκετ ένα φιλί ζωής.